Se kikt sik dær der Brillglas
De Ogn noch redi blind.
Se is noch orri strewi,
Doch lang ni mehr keen Kind.

Vunmorgens is se gänzli
Verbistert un verbas't,
Se süht ni, dat de Müppe
Er anne Rocken tas't.

Se markt ni, dat de Kater
Er inne Nachmütz slöppt
Un de Kanarjenvagel
Er oppe Fingern löppt.

De Sünn schint doch so fründli
Un makt er Backen roth:
Du lewe Gott in Himmel –
De Olsche . . . de is dot!