Klaus Groth
Quickborn
Klaus Groth

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

As noch de Tid en anner weer,
Do seten se as Knecht un Herr:
De Een in Kutsch un Chees' so smuck,
De Anner hoch væran to Buck.
Dat Schicksal rückt un rückt so lang:
Nu sitt se op desülwe Bank.
Wenn dat se noch mal deper sett,
So ligt se beid int swarte Bett;
Dar kriggt dat Unglück Ruh un Fred,
Un Æwermoth desülwe Sted.

Jehannohm fangt to snacken an:
Wa lang ist nu al her, Jehann?
Mi düch, as wenn dat güstern weer,
Weest noch? min lusti Finsterbeer!
Ik harr mi jüst min Spiker bu't,
Wat drunken Jüm en Kaffe ut!

»Jawul, Jehannohm! dats ok wahr!
»Dat ward, to Hauaarn, föffdig Jahr.
»De Kaffe weer noch ganz wat Nies,
»Wi drunken ok bi Ammerwis'.
»Greet Unhold kenn em nich to kaken,
»Se wull noch eerst en Bohnsupp maken.
»Wa war se dull! wa hebbt wi lacht!
»Dat weer so warm de ganze Nacht!
»De Dær stunn op vun Gaarn nan Saal,
»Ohm gung der buten op un dal,
»Un steek He mal de Kopp in Dær,
»So sä He: Junges, wüllt jüm mehr?«

Jehannohm sitt un folt de Hann',
Jehann is still un süht em an,
Denn fangt Jehannohm wedder an:
Ni wahr, Jehann? Wer harr dat dacht?
Dat kann doch kam as Dod un Nacht!
Min Vater sä al, Glück un Noth
De harrn er Stunn' as Ebb un Floth.
Nu blitzt de Strand, nu schint de Sünn,
Nu geit de See daræwer hin.
De Waggen brekt dær Dik un Land,
Denn spelt de Kinner op den Strand. –

Wi wahn bi Büsen dicht ant Haff,
Um Hus un Wurth en brede Graff,
En Brügg na Strat, nan Dik en Steg,
Denn seegn wi æwer de Watten weg;
Dar kunn ik ganze Namdags stan
Un seeg dat kamn un seeg dat gan:
Nu schümn de Waggen grau un grön,
Nu weert en Del so drög un schön.
Un weeg der'n Segel stolt un hell,
So dröm ik mit vun Well to Well;
Un leeg de Strand der still un witt,
Se seet un sünn un dröm ik mit.
Denn speln de Möwen op den Slick,
Denn gungn de Schap ann Butendik,
Denn seeg de Scheper as en Pahl
Mit Hund un Stock vun Dik hendal.

De Fischer wahn der eben hin,
He harr de Netten inne Sünn.
He gung na Heid mit Kraut un Stint,
De Netten flick sin Broderkind.
De hollt er Arbeit op den Schot,
De driggt ni Strümp, de driggt ni Hot,
Dat gröne Gras dat is er Stohl,
De swarten Lucken sünd er Shawl,
So seet se ganze Sommerdag'
Un flick un stück un triller sach.
Ok flech se Körv ut Weed un Spön,
Weer jümmer schu vær sik alleen.
Keem unversehns en Minsch er neeg,
So schot se as en Lamm to höch,
– Flick weer se, as en jähri Fal –
Un flog vun Dik to Hus hendal.
Doch seeg ik er mitünner sitten
An schöne Abends still to knütten,
Wenn't Water as en Spegel weer
Un Segels trocken æwert Meer:
Denn streek se sik dat Haar torügg
Un heel de Fingern babnt Gesich,
As wull se mit in Schipp un Boot
Æwer den Spegel, æwer de Floth,
Un mit de Sünn, de ünnergung,
Un mit de Swan, de lisen sung.
Denn kunn ik sachen neger gan,
Denn heff ik öfter bi er stan,
Un seeg de Ogen deep un klar
Un swarter, as dat swarte Haar,
Doch starr, as wenn se dröm un sleep
Oder sik wegdach inne Schep.
Doch sä ik noch so sach: Gunabnd,
So fahr se mit en Schreck tosam,
So schu, as harr se wat verschüllt,
Un seeg mi an, as weer se wild;
Doch wuss se bald, ik meen't ni slecht,
Un funn sik na un na torecht.
Seggn de se nix, as wenn ik frog,
Doch ik weer junk, wi weert genog,
Ik wull man snacken un er hörn.
Se harr en Stimm, dat bev, dat klung
Mi jümmerlos, as wenn se sung.
Dat weer ni lud, dat weer ni klar,
Ik weet ni – rein so sunnerbar – –
Ik dröm noch öfters, wa se sä
Op eenmal: Nu Jehann ade! –
Ik fahr tosam, as weer en Klang –
Denn swev se al de Dik hentlank,
Un glitsch hendal so lis' un licht,
As wenn en Duv to Nesten flüggt.
Ik seeg er na un sä Ade –
Denn seeg ik wedder op de See,
Mi düch, de Wellen, oder de Swan
Sän Ade, ade! Jehann.....

De Ole snackt wul wat in Drom
As Abends en Sülwerpappelbom:
De Blæder bewert op un dal,
Dat pisselt dann un wann enmal,
Denn kumt der mal en Tog un Luft,
Denn klænt he wat vun Værjahrsduft.
Ik weer ni truri, wenn se ging;
Dat weer je so – wer kunn dat dwing'?
Dat Water harr je ok sin Will
Un keem un gung un blenker still,
Un Dag un Nacht de gungn er Gank
Un Storm un Larm un Swangesank,
Un Wintersnee un Værjahrssünn
De trocken as de Waggen hin.
Wer wull se stüern, wenn se keemn?
Un holen, wenn se Afscheed neemn?
Dat weer je binn' so still un warm,
Wenn't buten snie un storm un larm;
Dat weer noch schöner buten vær,
Wenn Summer leeg op Strand un Meer.

Ik söch er nie, un drop er doch,
Ik dach an nix un harr genog,
Ik seeg man, wa se gröter war,
Wa fin un bleek, mit swarte Haar.
Wa arm – dat leet ik mi ni dröm',
Ik broch er nix as Strüß un Blöm'. –
Er Ohm de sprok tobraken Platt,
Seeg düster ut un brun un swatt,
En groten Mann, ok so vær sik.
He stunn mitünner op den Dik,
Weer in Gedanken ganz verdeep,
Un starr in See na Böt un Schep.

Wer harr dat dacht?- In Harst al lat –
De Blæder welken oppe Strat,
De Appeln weern al ut den Garn,
Wi harrn dat hild de Bohn' to aarn,
De Spinnwipp glinstern mank de Stoppeln,
De Ossen brüllen vun de Koppeln,
Dat weer so still, man kunn se hörn
Noch lisen ut de widste Feern;
De Wagens klætern langs den Weg,
Un Stuff un Newel steeg to höch.

Ik fohr uns letzte Slepen rop,
De Knechten legen möd derop,
Se snacken lis, as man wul deit,
Wenn wedder'n Summer slapen geit;
Doch hör ik't All, ik fohr man sach,
Ik weer wat swar de hele Dag,
Mi keem dat Feld so lerri vær,
Ok dur mi't um de möden Per...

Nös keemn wi na de Dik hentlank:
Do leeg de See der spegelblank.
Wa mennimal harr ik er sehn,
Doch dücht mi, nie so wunnerschön,
So sülwerglatt, so blau un blid,
So as de Heben deep un wit!

En Segel blenker as en Mew,
De langsam achtern Queller swev.
Sunst weer dat All so still un dot,
As sleep de Eer mitsams de Floth.
Sogar de Knechts er Snack verstumm,
As gung dat Swigen lebndig um.

Am Ende seggt der Een: »Dar süh!
»Nu sett he endli Segel bi.
»Dat buten is noch Osten-Köhln,
»De schall der bald heruter wöhln.
»Se seggt, dat is en grote Kaar.
»Wa kann't doch gan! wa sunnerbar!
»Ik ree hier jüs vunmiddag dal,
»Do keem dat Boot an, wat se hal.
»Wi meenn je dat't Zigeuners weern,
»Am Ende sünd't doch feine Herrn.
»Dat munkel ok wul dann un wann,
»Doch wer se kenn, wer löv deran?
»Genog, ik seeg dat Boot der stürn,
»Un do de Fischer un de Diern.
»He harr je wul aln Teken sehn,
»Se legen beide op de Kneen,
»Ik löv  s e  ween  h e  leeg un be,
»Doch kunn'k ni ruthörn, wat he sä.
»Mi düch, keen Dütsch – do len se an,
»Un ruter sprung en groten Mann,
»Heel fein in Rock, vun Hut un Haar
»Jüs as de Fischer, ganz un gar,
»Se sän, sin Broder – dat's wul so –
»De sprung int Flegen op se to,
»Un harr se fat in jeder Arm
»Un ween, dat much en Steen erbarm'.
»Denn gungn se, as se gungn un stunn'
»Un weern int Boot un weern verswunn'.«

De Ole mag wul wedder dröm,
De Anner sitt in Ruh to töbn,
He hett de Sak wul öfters hört
Un weet al, wa se wider föhrt.
Wa ik to Hus keem, weet'k ni mehr.
Mi dücht, wi segeln æwert Meer.
Ik stunn un harr er bi de Hand,
Do keemn wi in en herrli Land,
De See de leeg der spegelblank,
Dat Gras dat grön ann Strand hentlank,
De Böm de wussen himmelhoch,
Ok weern der Blæd un Blöm genog,
Dat weer so fremd un doch so blid,
As man wul op de Biller süht.

Denn frag ik er un seeg er an:
Seggst du wul nu: Ade Jehann?
Denn schüttelt se de swarten Haar,
Doch weer se stumm un sunnerbar,
Un schul de Ogen mit de Hand
Un starr heræwer æwern Strand,
Ik ok, un vuller Angst un Weh,
Un seeg en Segel inne See,
Un denn en Placken, denn en Boot,
Un den en Fremden, fein un grot,
Un Rock mit gneterswarte Haar
Un as de Fischer ganz un gar.
De neem er fat, mi war so weh,
Denn sä se: Nu Jehann, ade! – –

Am Ende keem ik to Besinn',
De schin de Snee int Finster rin.
Se sän, dat weer se wunnerbar,
Dat ik noch lev un beter war. – –

Dennößen gung ik in de Welt,
Un kreeg min Deel an Gut un Geld,
Un kreeg min Deel an Freid un Leid –
Un as dat keem, so drog ik't beid;
Denn jümmer weer mi so to Sinn',
As weer keen rechten Smack derin,
Denn jümmer weer mi so to Moth,
As keem un gung dat, as de Floth...

He swiggt un nült de Kopp in Hand –
De drömt wul noch mal vun de Strand....
So flüggt de Seel dær Nacht un Smatten
Un finnt er Stell mit Rau un Schatten.

Hö, hö! de Annern ward noch lud!
Schleif-Scheeren putzt wul'n Dünjen ut!
He hett son Art to »Segeldrücken«,
Dat Alle lacht as schulln se sticken.
Denn ward de »Dod« dat gar to dull,
He hevt de Hann' vun Zeitungs vull,
– Wul meist en Halfstig Jahr to old –
He hevt de Hann', un hett se fold,
Un seggt: Wa mægt Ji so vertelln!
Antwerpen brennt de Citadelln!
In Frankrik is dat Solt so dür!
De ganze Süden steit in Für!
Dom Michel hett Dom Carl besieg!
Dat durt ni lang, so hebbt wi Krieg!

So strevt he rut mit grote Schritt.
Ok vær de Annern ward dat Tid.
Doch Seweringsche singt noch lang
En Pestilenz- un Kriegsgesang.


 << zurück weiter >>