Int Uhrgehüs' dar weer sin Stell bi Eek un spansche Rohr.
Denn meldt de Stock – denn mutt he los, wit æwer Heid un Moor.

Denn ward he bleek un likenblaß, sin Moder weent un bedt,
Doch ob se bedt un ob se weent, he hett keen bliben Sted.

He nimmt den Stock ut Uhrgehüs', is witt un likenblaß,
He nimmt sin Hot un seggt keen Wort un wannert los in Hast.

Un ob he jüs sin Middag eet, un eet sin Abendbrot,
Un ob he sleep en Dodenslap: dat röppt em ut den Dod.

Denn steit he op bi düstre Nacht un grabbelt inne Klock,
Un wannert fort in Snee un Storm, alleen, mit Hot un Stock.

Sin Moder liggt int Bett un weent, doch vær dat Morgenbeer
Is he torügg so likenbleek, as keem he ut de Eer.

Denn itt he ni, denn drinkt he ni, un liggt as dot un slöppt,
Un arbeidt still de Weken lank, bet em dat wedder röppt.

Un wenn dat röppt, so mutt he fort, un hett ni Ruh noch Rau,
Un kumt eerst jedesmal torügg jüs mit dat Morgengrau.

Wohin he geit? he seggt ni na, un seggt ni wat he süht,
Doch markt he jeden Likentog, al ehr de Klocken lüdt.

Se seggt, sobald de letzte Maan vær irgend Een begünnt,
So mutt he los op milenwit un söken bet he't finnt,

Un sehn in Finster, sehn en Lik in Dodenhemd un Sark,
De nu noch mit sin Kinner lacht vellich gesund un stark.

He pickt ant Finster: een! twee! dree! kikt æwer de Luken weg:
Al menni Hart un Spinnrad stock, de em dar kiken seeg.

Al menni Hart versett den Slag, wennt an de Luken klopp,
Wul een! twee! dree! un æwerhin keek as en Dodenkopp.

Denn is he weg! Doch seggt se noch, em kumt de Tog to-möt,
Un he mutt æwer Alle hin, hoch æwer Köpp un Höd,

Hoch æwer Kopp un Schullern weg un baben æwert Sark,
Denn mutt he stan un sehn na bet an de neegste Kark.

Un hett keen Ruh un hett keen Rau, bet nös de Klocken lüdt,
Un he tum tweten mal den Tog in Flor un Mantel süht. –

Int Uhrgehüs' dar stunn de Stock mank Eek un spansche Rohr,
Un wenn he mell, so muss he fort, wit æwer Heid un Moor.

He stek em in den depe Gröv, he smeet em in en Bek,
He keem to Hus – do weer he doch int Uhrgehüs' in Eck.

He brok em twei, he hau em kleen in luter Grus un Mus,
Doch jümmer weer he wedder dar in Eck int Klockenhus.

He brenn em op, so weer he dar, wegsmeten – weer he da,
He leet em in en Weertshus stan – do broch de Weerth em na. – –

Do keem enmal en Mann int Hus, weer jüs op Wihnachtsabnd,
De keem un hal de Pukerstock – un is ni wedder kamn.