De Slachter kumt op halwen Wegen,
De Botterhæker kumt entgegen,
De Möller langt di rasch in Sack,
Un Alle hebbt er Mund vull Snack,
Geld as dat Heu, en Tung so lich,
Un luter Sünnschin opt Gesich.
Vær Dær un Infahrt steit de Knecht,
In Dörnsch de Kaffekann torecht.
De Pip un Kaffe smeckt di gut,
Denn wannert wi tosam herut.
So süht de Heid in Sünnschin ut!

Breet vær de schöne Österstrat –
Töf hier mal! ehr wi wider gat.
Dat gift hier so vel Smucks un Nies,
Man ward dat Markdags kum mal wis.
Allee un Jümfernstig sünd klar,
En Steenbrügg leggt se tokum Jahr,
De Pohl ward utdämmt un beplant
Mit Büsch un Böm un allerhand,
Un Abends brennt der langs den Stig
An jede Pahl en glasern Lüch.
Ja, ja! so ward wi afpoleert,
An alle Ecken operklärt. –

Sühst du dat Hus hier wat torügg?
Ut Finster kikt en ol Gesich,
Een læhnt op Krücken ut de Dær,
Barfote Junges spelt dervær,
En Griskopp wacht sik bi de Pump,
En Olsche sitt der still un stump:
Dar kumt en Redner an un fecht,
Keen Minsch versteit em, wat he seggt,
He sparrt de nakten Föt vuneen,
De Büxen sünd em vels to kleen,
He redt gewalti to de Annern,
Denn fangt he mächti an to wannern.

Wat is dar los? Wats dat værn Kram?
Du – dats uns Heider Rumpelkabn!
De ward vun Sünn noch Maan ni hell,
Ni Katt noch Hund besöcht de Stell,
As höchstens mal de Dischergesell;
Dar sitt dat vull vun ole Knaken,
Verstand toschann', dat Hart tobraken,
Dar sitt en Welt so old un krus
Un smoki, as dat ole Hus,
Vull Dünjens Märken un Geschichten,
Un Höhnergloben trotz de Lüchten:
Dat spökelt hier noch apenbar,
As domals, do dat opbu't war. –

Man fegt sin Hus vun nerrn bet babn:
Wull schert sik um den Rumpelkabn?

In Jahren kumt dat mal vellicht,
Dat man en Stück ton Værschin kriggt:
En Kassen mit en oldmodsch Slött,
Wormfreten Borrn un half verrött:
Dar kikt en Blatt rut mit en Bild,
Swinsleddern Inband, mal vergüldt,
En Dos' ut Mischen mit en Kopp,
Hollandsche Rimelsch stat darop:
Mynheer mit Kalkpip oppe Tünn,
En nakten Neger inne Sünn,
En Schipp mit Segeln wit int Meer,
En Mann mitn Mistfork achterher –

Wat steit de Jung un drömt un fragt!
Ol Nawer snackt ut old Dag',
Vun Amsterdam, de riken Staten,
Pannkoken eten vun de Straten,
Böt' anne Hüs, un Klockenspill –

De Ole klænt, de Jung is still.
»Widewidewit! dar klingt de Klocken,
»Widewidewit! dar danzt de Poppen« –
He hört dat singn, he hört dat brumm',
Sin Hart fahrt op de See herum. – –

O Minschenseel! du Wunnerding!
Süh an! he hört de Klocken kling'
»Widewidewit!« ut Nach un Smatten,
»Widewidewit!« as Dak un Schatten,
He horkt un lurt, he hört un süht:
Sin Hart levt vun de ole Tid.

Sin Nawers dot, sin Frünn verswunn',
Blöm wasst der , wo sin Læhnstohl stunn.
He harr en Grasbank um sin Eek,
Sin Koppel harr en rode Heck;
Nu stat der Hüs' en ganze Reeg,
De Eek is dal, de Heck is weg,
De Sünn schint op en anner Welt:
He süht sin Köh int gröne Feld. –

Baron vun Unruh! vull in Staat,
Kumt nie ahn Hannschen op de Strat,
De schevsche Hot opt rechter Ohr,
In linken Arm dat spansche Rohr,
An jede Flicken putzt un börst,
Hett jümmer Hosten, jümmer Dörst,
Is gnädi gegen Lütt un Grot,
Huldseli vær en Botterbrot. –

Klein Jule föhrt de beste Dag,
Se sitt un plætert, un se lacht!
Dof is se, hett keen Tähn in Mund,
Doch rode Backen vull un rund.
Se snackt to jede Kind un Küken,
Wit inne Feern mit Wink un Nücken,
Un mit de Böm, un mit de Steen,
Un Nachtens mit sik sülm alleen. –

Ant Finster kumt vun Rut to Rut,
As söch he sik de beste ut,
En Kopp, un starrt der dot hendær,
Un tritt torügg un kumt hervær:
Dat Haar is gris, de Hut is grau,
Do Ogen ligt em holl un blau:
So geit he jümmer hin un her,
As wenn't en Parpentikel weer.

Doch is de Sünn man ünnergan
Un hier un dar de Lichten an,
So kumt he ruter lis' un sacht,
En Schattenbild vun Dod un Nacht,
Op leddern Slarren, lank un dünn,
Un lurt na alle Ecken hin;
Denn witscht he anne Hüs' hentlank
Un glupt in jeden düstern Gank,
Un makt um jeden Minsch en Bagen,
As gung he Gaudeef ut opt Jagen.

Keen Sorg! he halt sik wat to lesen,
Tutenpapier un ol Avisen. –

Schleif-Scheeren-schleif is sülm wat stuf,
Sin Pudelkopp is as en Duv,
Doch redt he gut, »schärft« vær Baron,
Makt Pipendöpp, un Höd ut Spon,
Sin Swewelsticken sünd op chemisch,
Garvt Mullwarpshüd un Rötten semisch,
Kann Seben binn' un Tassen nedn
Un Proppens ut en Buttel tehn.
An ole Theepütt fat he'n Nipp
Un sett de Musfalln op de Wipp,
He lödt un smedt, bögt Ösch un Haken,
Kann mischen Keden sülwern maken,
Ol Wedderglæs un Kaffemæln
De bringt he as en Uhr tum Speln.
Ok kann he Spitz un Pudel schern,
Un junge Hunn' de Anstand lehrn:
Am besten is he doch inn Snack,
Un Meister in de Kautoback. –

Nu hör! wat makt dat Minsch en Qualm!
Dats Seweringsch ern Morgensalm.
    Ok markt man hier aln Dunst un Ton
Nan Immenkorf un Kaffebohn.
    Dat bradt un brödt un swarmt ok wul,
Doch sünd de Nesten jümmer vull;
    De Welt mag buten grön' un blömn:
Hier sitt en egen Welt to drömn. –

Persepter Jaaps mit de lange Näs
Börst morgenfröh sin blau Ponnäs',
Un smert de Schoh un wischt de Brill
Un nimt in Arm de Huspostill.

He wahnt anne Weid bi'n Ostenpohl
Un hollt en Spel- un Kinnerschol.
He kann kalendern un punkteern
Un weet Bescheed vun Maan un Steern,
Un Likdornplaster, Brand bespreken,
Ok kann he gresi schribn un reken.
De Appelhækersch Stina Koops
De seggt, he's klöker as de Propst.

De Karktid kumt, de schöne Tid,
Wa jede Kind en Engel süht,
De Seel sik op nan baben swingt,
De Himmel ut de Klocken klingt.

Persepter nimt sin Bok tofat
Un tritt mit Anstand rut na Strat.
De Karklüd kamt em all entgegen,
He wannert langsam siner Wegen.
Doch wenn de Karkenklocken swigt,
So tritt he jüst hier oppen Stig.
Denn steit Baron un röppt: he kumt!
De ganze Imkorf is verstummt.
Doch hört man baben æwert Dack
En Knirrn un Knarrn un Klacke – klack,
As sleist du 'n Kannsputt mit en Stock:
Dat 's de ol reten Klingerklock.

Lach nich! Wullt du de Welt verstan,
Do musst du eernsthaft söken gan.
Se 's apenbar, de Sünn is hell,
Un doch – so menni heemli Stell,
Wo Alle lopt un gat un tred,
Un nie – bi hellen Dag' ni seht.

Dat hölpt nix, Julken! ut is ut,
Un weer't en vullen Achndeelsputt.

De meisten sünd to Siden rückt,
Uns Herr Baron hett gnädi nückt.
Man blot twe Ole sitt noch dar,
Beid krumm un stumm, in sülwern Haar,
De Een en beten blöd torügg
Un kikt de Anner na't Gesich.
De Öllste sitt un folt de Hann',
De Anner sitt un süht em an:
Dat is Jehannohm un Jehann.