Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat tweiundürtigst Kapitel

Weckehr nich blot dat letzt, man ok dat kortst von all de tweiundürtig Kapitel von deses Stippstürken is, wo einer von Hus ut man biestrig wäsen möt, wenn hei dor sick nich ahn Wegwiser dörch un trecht finnen kann, un wo hei sacht ok noch œwer weg kümmt, is hei œwer de anneren einundürtig man richtig rœwer kamen, denn wen œwern Hund kümmt, de kümmt ok sacht noch œwern Swanz.

Un wen mi nu fragen deit, wat uns Herrgott in uns eigen legen Tiden mank sin steinpöttigen un ballstürigen ollen Krœtendingers hier up dese sin eigen Ierd wedder sick eins ümdan hett un ok nah uns eigen oll leiwes Land Mäkelnborg up sin Reis rinner kamen is, wat hei dor funnen hett, wat em dor tauseggen kunn un wat nich, oder œwersten wat ick hürt heff, dat hei negstens sick wedder eens dal bemäuht un sick den Schaden sülwst besüht un Vörpahl sleiht, wen mi dornah fragt, den kann ick ganz genau Bescheid seggen, denn so segg ick, dat weit ick nich, un denn so is hei so klauk, as hei dörch mi warden kann, un denn kann hei jo man hengahn un wen anners fragen, dat Recht hett hei. Min Stippstürken beseggt dor nicks wider von, un so kann ick dor ok nicks wider von beseggen, so giern as ick dat süs ok daun dau un so giern ick dat ok mücht, dat hei sick mal wedder hier unnen bi uns seihn let. So väl mein ick man, man ümmer unmaßgeblich, as Steffen von Medow säd, dunn läwt hei noch, de Wennung, de dat sörre desen Harwst mit de Buern dörch ganz Land Mäkelnborg nähmen sall, de kunn em sacht tauseggen, dor is Sinn in, un dor ward jo woll ok Sägen bi wäsen; de gaud Willen dortau de is dor, wat dor ok gegen schrigt un schräwen ward, un dat annere fünn sick sacht, Rom is nich in einen Dag bugt worden. För nicks is nicks. Ehr Recht möt ehr warden, man wider keinen Schilling! Worüm ok? Lat sei nu man ok sülwen en lütt bäten driest mit Hand anleggen. Sei möten nu woll ut den Dussel rute, sick rögen un den fulen ollen Krischan afsmiten, sall dat vörwartsch mit sei. Dat heww wi annere all lang müßt, un »Dat schadt em nich!« säd oll Pogge, dunn läwt hei noch. Un so väl will ick man noch seggt hewwen, wat de Ritterschaft is, de hett sick noch ümmer – na, ick will œwersten leiwersten man nicks nich seggen, dat geiht mi jo ok nicks nich an, dor will ick leiwersten von afbliwen un min Näs nich mank stäken. Ick bün kein Imker nich un weit dorvon nahtauseggen, wat dor för Gefohr bi is, wenn einer kein Imker nich is un sin Näs ut Niglichkeit un Wissnutigkeit in 'n begahn Immenrump rinner stäken deit.

Un wenn einer mi tüm annern noch fragt: »Du, worans is dat recht mit den Düwel worden, liggt de all in de Meiersch ehr Lad in den Krakowschen See, oder liggt hei dor noch nich in, oder œwersten kümmt hei dor ball rinner?«, denn kann ick em wedder ganz genau Bescheid seggen, un wenn mi dat einer fragen will, denn kann hei dat daun, un denn segg ick wedder: »Dat weit ick nich!«

Oewersten denn kann dejenigte jo man hengahn un de Krakusen sülben dornah fragen, ut de Welt is dat jo nich, wenn dor ok ümmer noch kein Isenbahn hengeiht; kann wäsen, dat de ein oder de annere dat dor weit, kann ok nich wäsen, un kann ok doch wedder wäsen, de Mœglichkeit is dor! säd Kasper-Ohm. Un wenn de Krakusen dat denn nich weiten süllen, denn mag dat jo woll wen anners in de Ümgegend dor weiten. De See is wat grot, un dor stött noch männigen Morgen Acker an, de nich nah Krakow henhüren deit, un denn kann hei jo man sin Fäut in de Hand nähmen un dat dor nahfragen, wenn hei dat will un mag, dat Recht sall hei hewwen!

Na, un nu noch tau gaudeletzt un tau allerletzt: »Wo is dat mit Bruder Bunzlauer un Konsorten recht worden, un wo sünd de afbläwen?«

»Je, Kinnings, dat möten de Teterowschen weiten; wenn de sei nich dunn noch mit de Bœdelhusoren utfünnig makt un tau rechte Tit fat 't krägen hewwen, denn so is dat upstäds dortau woll all en lütt bäten tau lat, denn krieg ick sei ok nich mihr in un will sei man leiwersten lopen laten, immer fidel un keinen Rand nich um 'n Hut!«