John Brinckman
Uns Herrgott up Reisen / 1
John Brinckman

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Dat sœbenuntwintigste Kapitel

De bewußte Jemand verbiestert sick ganz un gor un kann unsern Herrgott sin Spör nich wedder upfinnen. Hei makt de Reis dörch de Wooster Heid nah den Krakowschen See, süht sick up eins in Watergefohr, un wat dat noch för ne Extrapost was, mit de hei ut Land Mäkelnborg wedder afreisen ded, un wo hei dunn afblew.

Müßt dunn œwersten de oll Düwel sick in Sweit lopen, üm unsern Herrgott wedder nahtaukamen. Wo kunn de einmal nu afbläwen wäsen? Was de œwer Zidderich nah dat oll Kloster dor hen un wull sick dor nah de Fru Domina un de framen Frölens eins ümdaun? Oder was hei rechtsch œwer Techentin un Wendisch-Woren dor achter nah de Wooster Heid rinner un wull sick dor nah sonn anner oll Buerndörp ümseihn, dat dor in de Wicken gahn was? Dor wäsen wiren de Sweden ok ehr Tit, un in Rusch un Busch lagg dor ok noch naug. »Kuckuck un Sœbenstiern!« flucht de oll Deuwel in sick rinner, »dor kann de Deuwel sülwen mit 'n besten Willen nich klauk ut warden, wat dit einmal mit den Ollen heiten sall. Dit is jo rein taum Swanzutriten, hadd de Voß seggt, dunn hadd hei mit de Fahn in 'n Schwanenhals säten. Dit will œwerleggt wäsen!«

Un dunn tellt hei dat an de Knöp von sinen Kutschermantel af un höll sick ok nich en Ogenblick up un gung richtig rechtsch œwer Techentin.

De leiw Gott was œwer doch linksch gahn wäst, un as hei dunn den Düwel rechtsch gahn sach, dunn let hei em ruhig sinen Gang gahn, lacht still för sick hen un säd: »Wenn hei nu nah de Meiersch, de den Frigensdüwel hett, ehr Lad un in den Krakowschen See herinner kamen süll un wenn hei denn dor in liggen bliwen möt, bet sei den See mal eins aflaten daun, denn heff ick nicks dorgegen. Dat is nu sin eigen Sak. Wohrschugt heff ick em up minen Möllnschen Kirchhoff; nahsliken deit hei mi fört ierst nich wedder, so väl steiht fast.«

Un dorup würd jo woll de leiw Gott wedder an de beiden lütten vermükerten Twäschens denken un an de gewaltige Fru, de dor vör den Lehnschultenhoff stahn un den Satan so gottlos in de Mund nahmen hadd, un dunn dreiht hei sick üm un gung den sülwstigen Weg wedder trügg, den hei kamen was.

De oll Düwel de rönnt œwer richtig dörch Wendisch-Woren nah de Wooster Heid rinner as sonn Slachterhund, de sick verlopen hett, ierst nah Jellen tau un dunn wedder dwars dörch nah 'n Sandhoff un dunn nah 'n Gräunen Jäger un von dor wedder nah 'n Hahnenhorst rupper un den Ortkraug hen; un as hei dunn noch ümmer nicks von den leiwen Herrgott tau seihn kreg, dunn dreiht hei wedder üm un stunn ok nich ihre still, as bet hei nah Glav' un bet hart an den Krakower See ranner was un up den Glavschen Zucker stünn. Dor stunn hei nu, dor kek hei rechtsch œwer Dobbin weg un linksch œwer Bossow un Ollen-Sammit un denn wedder œwern Krakower See bet nah 'n Bleckern Kraug hen, man wen nich tau seihn was, dat was de leiw Gott.

Hadd sick dunn œwerst de oll Düwel in ne fleigende Wut rinner arbeit't! Hei schnöw dat man so heruter: »Kuckuck un Sœbenstiern!« schreg hei giftig, »Pick un Swäwel noch mal tau! Wo kann de Oll einmal afbläwen wäsen! Hier is hei nich, un dor is hei nich. Am Enn' besöcht hei gor de Krakusen von wägen dat ierst Gebot un den Krakowschen Götzendeinst. Oder süll ick mi doch irrt hewwen, un is hei bi Techentin linksch af gahn un nah Lütten Paris hen un revidiert dor dat Land- un Hofgericht von wägen dat Buernslachten int Ritterschaftlich? Dunnerlüchting noch mal tau! Hei kann doch nich gor all nah Rostock hentau wäsen un will mi dor de Unversiteten wedder ut den Slap schüdden, in den ick sei inbusselt heff? Dit kunn mi passen! Hei will jo woll am Enn' gor Blinn'kauh mit mi spälen? De Oll kriggt jo woll noch gor dat Spaßen up sin ollen Dag' un meint, dat ick mi brüden lat? Nee, Herring, so hadden wi nich weddt hatt; denn möt wi doch noch ierst gefälligst en bäten tidiger upstahn! Kuckuck un Sœbenstiern noch mal tau, an de Näs lat ick mi nich rümmer ledden, dor möt ick sülwen mit dorbi wäsen, dit will wi ierst noch mal seihn, seggt Jehann Rosenow! Wo hei man nich am Enn' in den groten Eddelhoff dor rechtsch rümmer stäken deit un glöwt, dat em dat dor äben so gefallen sall as bi den ollen wantschapen Rittmeister hüt Vörmiddag? Un dor achter hentau dor liggt jo ok noch en grot Buerndörp, un dor hett hei jo glik allens tausamen, Papen un Köster, wo de Oltmeister dor man nich glik sin eigen Handwark grüßen will? Nachtslapen Tit is dat jo ball wedder, un 'n Kirchhoff hadd wi dor jo ok, mit 'n Stein, wo wi uns up dalsetten kœnen, un wenn wi denn wedder mit en Kittel an 'n Bom fasthacken süllen, hi, hi, hi, denn wasch ick mi de Hänn'!«

Un dorup sett't sick de oll dumm Düwel wedder in 'n Zuckeldraff rechtsch weg up den groten Eddelhoff dor los un hadd dat in sin blinn' Wut jo woll rein utsweit't, wat uns Herrgott em dat up den Möllnschen Kirchhoff verläden Nacht seggt hadd, wat hei noch mal in den Krakowschen See versöpt warden süll.

Dat wohrt ok nich so lang, dunn was de Düwel bet dicht nah den Eddelhoff ranner, un as hei dor an dat grot Veihhus vörbi gahn wull, dunn hadden sei dor jo woll grad de Käuh afmelkt vör Nacht, un de Dierns drogen de groten sworen Emmers nah den Melkenkeller, un wat de Meiersch dor was, de stunn dor noch vör de apen Veihhusendör un snackt dor mit wen, de dor in dat Veihhus stunn. Sei hadd sonne lude talkige Stimm an ehren Hals, un dunn hürt de Düwel man, wat de Meiersch dor seggen ded: »Dat müßt jo mit Ulensaat taugahn, Plänsch, wenn ick den armen Deuwel nich noch kriegen süll, dat is man so väl! Nahgahn is hei mi all lang, un wat ick weit, dat weit ick, Plänsch! Un an mi sall dat wohrlich nich liggen, wenn dat Päckschen nich hüt Abend farig ward. Ick segg Ehr dat, Plänsch, ick kann dor nich för slapen. Nährig is hei, un sweitig Fäut hett hei, un nu heff ick em sonn Poor warm utflüste Strümp knütt't, de sall hei von mi hewwen. Kamen möt hei glik, bestellt is hei. Un denn mak ick dat so, Plänsch, denn slut ick min Lad up, versteiht Sei, un wenn hei denn all de Bolten Linnen tau seihn kriggt un all dat bäten Blank un Bor, wat in de Bilad liggt un sick in all de Johren ansammelt hett, denn sall hei mi för gaut den Kopp dorinner stäken, as de Schacker nah de Quitschbeeren, un wenn denn de Sner sick nich von sülwen tautreckt un de Herr Paster nich achterher Amen in de Kirch dortau seggt, der Deuker hal, Plänsch, denn hett der Deuwel sin Spill wunnen, un denn mag der Satan sülwen mit mi in den Krakowschen See rinner fohren – ut ein Lock sall dat hüt noch ruter, so oder so!«

Na, de Meiersch de hadd jo nu den Glaver Stattholler meint hatt, mit den sei sick sörre Jakobi trock un den sei frigen wull; man den ollen Düwel den füllen dunn mit eins all sin Sünden bi – hei schot orig in sick tausamen, so hadd hei sick verfihrt. Knep hei dunn œwersten den Swanz mank de Bein un rönnt von den Eddelhoff weg, as hadd hei den Büßworm un 'n Immenswarm achter sick, un dunn mußt sick dat jo nu so drapen, dat hei den Herrn Paster von dat grot Buerndörp in de Möt lep, un dat was en gewaltigen Redner in den Herrn, un de hadd sick dat anwennt, sick sinen Text buten up de Landstrat taurechttauleggen, un dat ded hei denn ümmer lut vör sick hen, un de wull jo woll morrn up den hogen Festdag sin Gemein mit den Stab Wehe verdichten un verbörkern, as Jobst Sackmann un Ihrn-Götz dat up den vierten Advent dan hadden, un dortau jo woll den Deuwel sülwen mit tau Hülp nähmen un em de Gemein von de Kanzel ut an de Hüürn heil un ganz vörhollen, dat sei dat Gräsen dorvör kriegen un in sick gahn un tau Krüz krupen süll. Un as de Düwel dunn dicht an em ranner was, dunn streckt de Herr Paster de Hand ut, as wenn hei up sin Kanzel stunn vör de vulle Gemein, un röp: »Das ist er, da seht ihr ihn, so wird er kommen. Aber kein Heulen und Zähneklappen soll da frommen, so wir ihn nicht bannen, wann er kommt und wie er kommt und wo er kommt, und ihn in die Säue scheuchen, daß er auf ewig in die Untiefen der Gewässer fahre. Die Zeit ist nunmehr da! Das ist er, da seht ihr ihn, den brüllenden Leun! Helft ihn mir beschwören um eures eigenen Heiles willen! Tretet mit mir an die geöffnete Lade des neuen Bundes! Fahr aus, unsaubrer Geist! Apage! sag ich. Satana, apage!«

Peikt dunn œwerst de oll Düwel feldin un namm hei 'n Ümweg dwars œwer den hakten Acker ründ üm den Krakowschen See rümmer, as Matten Has, wenn em de Windhund ramt, un dat œwer den Gräunen Jäger un den Swinz un nah den Goldberger Galgenbarg hen, un as hei dor baben rupper klaspert was, dunn slog hei in sin Wut mit de Fust up den Bom von den Galgen dor, dat hei von ünnen bet baben spletten ded, un dunn ret hei sick de oll Hex ehren Strumpschacht von 'n Hals un pust't den up, bet hei so grot würd as en Sößschäpelssack; dunn hadd hei von oll Land Mäkelnborg naug den Dag, dunn sett't hei sick up den uppust'ten Strump tau riden, un dorup sust hei hoch in de Luft rinner, hoch œwer den leiwen Herrgott weg, de dor ünnen up de Landstrat nah den Lehnschultenhoff noch trügg gung, un dat nah Frankreich rinner, un dor steg hei bi Majestetens in den Hirschgoren af, smet den roden Kutschermantel in de Eck un trock sick sinen Kammerherrnsnipel wedder an.


 << zurück weiter >>