Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat vieruntwintigste Kapitel

Wat dat för ne grote Wohld was, wo uns Herrgott dunn dörch kem. Wat dat eigentlich was, wat dor so in Rusch un Busch lagg un em ganz un gor nich gefallen kunn, so schändlich as dat utsach. Wat hei dortau säd un wo nahsten, as hei wider gahn was, de bewußte Jemand sick dorœwer so hœgen ded, dat hei Rad slög un sick ümmer dot lachen wull, wat hei man leiwersten daun süllt hadd, œwersten doch nich ded.

Dat was noch ne väl grötere Forst, dörch de de leiw Gott nu kamm, as de wäst wir, de nu den Rittmeister hüren ded un wo noch de oll Eikentelgen dwars œwer de Landstrat rœwer recken ded, woan lang vördesen noch de isern Heinrich de drei Junkers Brumkow un sin beiden Kumpans hadd dörch den hämpenen Ring kiken laten, wil sei de beiden Crivitzer Kramers dor deip in de Wohld utröwert un afmurkst un as Aalfauder an de Bäk in dat Brauk dor hensmäten hadden. Hadden Brumkow un Heister un Schacker dunn man all ehr eigen Buern inslachten darwt, as den Rittmeister sin Vadder dat sin Tit richtig farig kreg, denn muchten sei dat jo woll nich nödig hatt hewwen, sick œwer de beiden Kramers hertaumaken von achter den Busch her, un denn legen sei sacht hüt un desen Dag dor achter Hogen-Langhagen rümmer in irgend sonn oll Landkirch ünner irgend sonn ollen af- un utpeddten Graffstein mit 'n Wapen dorup, un denn kunnen jo, wat de Archivoriussen in Swerin sünd, mal eins tauseihn, wat dor in dat Wapen 'n Balken in is oder nich, un denn wiren sei nich inpurrt worden dor achter de Kirchhoffsmuer as Hunn', de de Räud hewwen daun, un denn tröcken ehr Nahkamen sacht hüt un desen Dag noch mit tau Landdag as Ihrenfaste, Liebe und Getreue von de ingeburen un arwansäten klosterberechtigte Ritterschaft.

Dat dat ne fürstlich Forst was, wo nu de leiw Gott dörchkamm, dat kunn, wen Ogen hadd, an de groten un sworen eiken Slagböm dwars vör de Sneisen seihn an beid Siden von de Landstrat. Stunnen dor oewer Dannen in, dor kunn jo kein Schipp up de hoge See wäsen, un wenn dat ok so grot wir, dat dat gaut un giern hunnert Kanonen unner Deck un baben Deck drägen kunn, wat sick dor nich hadd sinen grötsten Mast mank utsäuken kunnt, dor brukt 'n man blot blindlings mank tautaugripen; dor was kein einzigst swammig un pollsuer mank, all so schier un grad in de Luft rinner, Wetter noch mal tau, wat för Böm! Dor wiren jo woll gor weck mank œwer hunnertuntwintig Faut hoch; dor künn 'n lang reisen, ihre man sei bäter tau seihn kreg. De Dannen de trocken sick jo woll Stunn' lang hen för 'n scharpen Fautgänger, un dor was ok en breiden Krüzweg in, de dwars œwer de Landstrat gung, un as de leiw Gott so wit ranner was un dor dal sach, dunn was dor ne Lichtung mit en einsam Gehöft, en grotes Hus mit Schün un Stall, un dor blafften Hunn', un œwer de Dör von dat Hus was en Geweih annagelt, dat hadd jo woll vieruntwintig Enn', un dat mucht jo woll de herzoglich Oberförster wäsen, de dor in wahnen ded. De leiw Gott de gung œwer an den Krüzweg vörbi ümmer grad tau, ümmer an de Sit de Leus de groten Dannen lang, bet hei wedder an ne grote Lichtung an beid Siden von de Landstrat gelangen ded. Sach dat dor œwer einmal snaksch ut in de Lichtung! Dat was kein Radland un ok kein Forstslag nich; hier stunn en pofistigen Plummenbom, un dor stunn en half verdrögten Appelbom; hier lagg dat in Hümpels, un dor lagg dat in Hupen; denn kemen wedder verkrœpelt Appelböm, un dor achter denn' einen hogen Hupen dor stunn ne ganze Reig steinolle suer Kirschenböm, un baben up dat swartgräune Mos von de wecken Hümpels dor wüssen mank den Duurn en poor verquimte krœpelige Dannen, un de heil Lichtung de sach so rug un gräsig ut un lagg so heil un ganz in Rusch un Busch, as hadd der Satan sei mit sin sworst Hakenisen rajolt un sin verfluchtiges Ulensaat dorup seigt. Un as de leiw Gott dunn noch en bäten wider kamm, dunn lagg dor ne oll verspakt un verdrögt Eik, de hadd jo woll de letzt Storm dor ümsmäten, ehr Wörteln heil un ganz mit ruterböhrt un den einen von de välen Hümpels un Hupen, de dor rümmer stunnen, midden vonein räten, so dat einer hell rinner kiken kunn in dat Lock bi den lichten Sünnschin, un dat was ne richtige kleimstaken Wand, de dor midden in den upräten Hümpel taum Vörschin kamm. Un dunn sach de leiw Gott dat woll, dat müßt ne heile grote Dörpschaft wäsen, de dor för väle, väle Johren tau Grunn' gahn wir, de dor nu in Rusch un Busch lagg un de sei sick nich de Mäuh nahmen hadden wedder uptaurichten. Hund un Hahn hadd dor jo woll gor nich nah kreiht hatt. Was de heile olle Feldmark all tau de Forst mit tauleggt, oder süll sei dat ierst warden? Dat hadd dor jo woll all an hunnert Johr un mihr so dor lägen, as dat tausamen föll un tauhop schöt un in sick versackt was von Brand un Sük, von Muurd un Dotslag. Hoge Kammer hadd sick in all de väle Tit jo woll de Mäuh gor nich eins nahmen, dor en Og nah hentauslahn, uptaurümen un intaurichten, vonein tau scheigen un von frischen tautauwisen, as dat wäsen was von Hus ut. Hürt dat nu mit tau de Forst, oder wo hürt dat nu recht mit tau? Was dor kein einzigst arm Minschenseel von nahbläwen, nich Kind un nich Kindskind, dat dor en Recht mihr an hadd? Süll sick dat nu von sülben ansamen tau 'n nigen Dannenslag?

De lütten Hümpels dor wiren jo gor nich tau tellen, œwerst de groten müßten nah sonn Oewerslag woll twintig wäsen, de dor vör de Hunn' nu fläuten gahn wiren. Wo väl Vullbuern un wo väl Halfbuern dor woll ehr Tit in wahnt, in hackt un rackt, in pläugt un seigt, in schafft un dan hadden von den Vader up den Soehn un von Ohm up Ohmskind all in ehren Gott vergnäugt un in de Hoffnung up ehren Heiland? Hadd dor de leiw Gott nich Minschen henplant't hatt, un hadden dor nich Minschen wedder anplant't warden künnt un müßt? Süll sick dor keiner tau finnen laten hewwen, was dor man richtig nah söcht worden? Wiren dor nich Minschenstäklings naug in de Welt, de dor insett't warden kunnt un denn dor ok so gaut Wötteln inslahn hadden, grad so gaut un bäter as Dannen un Bark? Was dor nich Holt naug mihr in Land Mäkelnborg, un is en Minsch in 'n legsten Fall nich ümmer bäter as en Bom? Dit was jo ne wohre Spilunk worden för Voß un Frischling, för Snak un Adder, för Hartworm un Ritworm, för Hirrnnettel un Gölling, för Marlblatt un Schawruß, för Dulldill un Poggenstauhl, einen kunn jo grugen warden, wenn 'n dor an helligten Dag vörbi gung.

De leiw Gott mucht dor ok nicks nich von weiten. Hei säd nicks, man dat hei mit den Kopp schüdden un en bäten driester taugahn ded. Un so kamm hei denn ok bald ut de oll grot fürstlich Forst ruter ümmer gradtau un ümmer deiper in oll Land Mäkelnborg rinner, noch an männigen Hoff un an männig oll Dörp vörbi, bet de oll Landstrat sick twälen ded. Dor kort achter linksch weg sach de Crivitzer Kirchtorm œwern Barg, œwersten de Crivitzer Rupenfabrikatschon dor mucht em jo woll de Sinn nich nah stahn, hei bögt rechtsch af in de anner Landstrat rinner. De Sünn' stunn all hoch an 'n Häwen, un dor wit af vör em unner hinnen an den See dor steg Rok up, un dat was jo woll en grot Buerndörp. Von den Barg ut, wo de leiw Gott dunn wedder up stunn, kunn hei dor œwer wit rinner kiken in dat oll leiwe Land! Rechtsch dor nah de Sit tau was jo woll de Ruhner Barg, un en bäten wider nah vörn dat wiren jo woll de Pohnsstörper Barg achter Teterow, ja un noch en lütt bäten wider nah vörn tau, dat mücht jo woll de Smoksbarg wäsen; un wat dor vör in de Düp so blänkern ded, richtig, dat was de Krakowsch See. Un denn wedder linksch af, hoch dor rœwer noch männig Milen wit, achter den Sweriner See, dat was nicks nich anners as de Hoge Borg mit den Slemminer Forst. Dorup gung de leiw Gott up dat Buerndörp tau.

De oll Düwel de lagg dor mitdes achter einen von de groten Ruschhupens, wo de leiw Gott de kleimstaken Wand von dat verschullen Buerndörp tau sin Leidwäsen tau seihn krägen hadd, un wöltert sick dor up dat swartgräune Mos von den Hupen, de vör desen dat Schultenhus wäsen was un wo de Schult sülwen dunn noch mitsamst sin Fru an den Swedendrunk elendiglich hadd tau Enn' gahn mußt, von de ein Sit nah de anner Sit rümmer, all Vieren von sick, as en Voß, de sick in ne Schinnerkuhl ludert, un wull sick ümmer dot lachen œwer unsern Herrgott sinen Arger.