Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat dörtigst Kapitel

Wo deses Kapitel œwerschräwen warden möt, dat kann ein jeder hollen, as hei will, un wenn em Sir. 8 V. 6 as Oewerschrift nich tauseggt, denn mag em ja woll Pauli an die Philipper 2 V. 13 bäter dortau passen; Daun un Laten hett hei.

Dor wiren nu Johren œwer hengahn un wedder Johren un nochmals Johren; wen œwersten dor dat negst Johr dörch dat schöne Lehnschultendörp kamen un up den Schultenhoff mit de grot Steinmuer dor rupper gahn was, de hadd dor woll allens so wedder funnen, as dat den Dag nah den vierten Advent dor stunn un lagg, branddüchtig un woll tau daun un gaut in de Wehr in Stall un Schün, in Dönsk un Kamer, von den Keller bet ünner de Auken, un de swore Sack mit dat mäkelnborgsch Valür in den eiken Drakasten bi dat grote tweisleprige Bedd was noch en orig Deil strammer worden. Vier von de Minschen œwer, de dor mit an den Hoff hüren deden, de hadd hei denn doch sacht nich wedder kennt, as dat Harwst würd un dat letzt Fäuder Roggen noch inführt würd, un dat wiren de beiden lütten Hasenschoorten, de Lehnschult un de gewaltige Fru sülwen. De lütten vermükerten Twäschens hadden de sick œwersten ruter wussen in dat ein Frühjohr un den einen Sommer! De hadden jo woll orig Plusterbacken in de Tit krägen! Un as dat letzt Fäuder Roggen dunn noch inführt würd, dunn hadd dat de Schult sülwen in 'n slanken Draff inführt un de lütten Hasenschoorten baben up dat Fäuder säten un so vergnäugt kriescht un jucht, dat müßt en trurig Hart wäsen, dat sick dor nich œwer freut hadd, hadd dat dat mit afhürt. Un as dat Fäuder up den Hoff rupper kamm, dunn stunn dor wedder de Schultenfru vör de Dör, as hadd sei sick nah wat ümseihn, un as sei dunn de beiden Twäschens baben up dat Fäuder tau seihn kreg, dunn kamm sei dicht nah den Austwagen ranner, un dunn röpen de beiden lütten Twäschens so vergnäugt: »Kik, Mudding, kik!« Un as de lütt Jung sick dunn flink as 'n lütt Katteiker achter an den Reip von den Wäsbom dal let, dunn fung sei em up in ehr beiden Arm un nahsten ok dat lütt Dierning un küßt sei beid up de Mund ein nah 'n annern, as grugt ehr nich mihre vör ehr eigen Fleisch un Blaut un as hadd sei dat rein vergäten, wat uns Herrgott sei dor teikent hadd. Un dorup namm sei sei bi de Hand all beid un gung mit sei in dat Hus rinner, un dat wohrt ok nich so lang, dor kemen de beiden Hasenschoorten wedder ruter gehüppt, jeder mit sonn allmächtig Honnigbötting, wenn sei dat in einen Gang verputzen künnen, Herr du meins! dat was jo woll Minschen unmœglich.

Un de still oll Schult was so lustig worden, de fläut't, wo hei gung un stunn, un süng vör sick hen un häwelt so väl mit sin groten Twäschens un mit sin lütten Twäschens un makt so väl Spaß, un wenn Mudding em in de Möt kamm, denn jökelt hei mit ehr as en Brutmann drei Dag' vör de Hochtit. Oewersten sei, de strenge Fru, sei was woll noch sinen rechten Arm mit in de Wirtschaft, man sin Kopp wull sei jo woll nich länger wäsen. Sei hadd nu naug an ehren eigen Kopp un dat sei dor man allens richtig in tau Schick kreg. Hadd sei sick vörhen nich Rast un nich Rauh günnt, denn fung sei nu ierst recht an sick aftauslawen von vör Däu un vör Dag' bet in de sinkende Nacht. Dagläuhner süll de lütt Hans nich warden un Anning kein Hawgängersch. Twei sonn swore Büdels mit mäkelnborgsch Valür, as dor all ein in was, müßten dor nu noch in den eiken Drakasten tau rinner. Sei hadd nu ehren eigen Kopp so vull tau nähmen, dor was dat Enn' jo von weg. Un Fritz un Rike de makten ehr ok sonn eigen Gedanken; de güngen sörre Johr un Dag nu nah de Herrn Paster in Groten-Bukow dor achter den Swarten Soll, wo dat Dörp inparrt was, un lihrten dor nu wider: den Köster hadden sei jo richtig utlihrt hatt, de hadd nicks nich mihr för sei wüßt, so hell un so wach as sei wiren; un de Herr Paster hadd sülwen kein Kinner nich, un de makt sick dor en Vergnäugen ut. Un nu seten de beiden öllsten Twäschens ümmer achter de leidigen ollen Bäuker, as versäten, un ein Daler œwer den annern müßt wedder för nige Bäuker nah Swerin hen, un denn lücht'ten den Jungen sin Ogen so narsch, un denn klappt Riking vör Freud in de Hänn', wenn de nigen Bäuker kemen; de beiden groten Kinner würden so ganz annershaftig dorvon, de let dat all gor nich mihr as richtige Buernkinner, dor kunn einen angst un bang bi warden, wo de am Enn' dor man nich noch von œwersnappten. Man dat de Herr Paster Fru Jörnen hell wat utlacht, as sei dor bi em in sinen eigen Hus nah de Predigt up dat Austdankfest ein Wuurt von fallen let, un seggt hadd, dat Fritz so gaut en Recht tau Landdag tau gahn hadd as de Burmeister von de Rupenfabrikanten un de beiden mäkelnborgschen Herzogs ehr öbbelsten Junkers, un wenn de Buer en dummen Äsel bliwen wull, denn würd de Junker dor kein Oß von.

»Sonn Bauk is ok ein Plaug, Jörnsch, dat Sei dat man weit!« hadd de Herr Pastur dunn noch seggt hatt, »ick heff ümmer so min eigen Gedanken, wenn ick den Jungen in sin grallen Ogen kik. Nu, dat de Köster Friedrichen sinen Kopp ut Rusch un Busch ruter un den iersten Bokweiten dorvon afnahmen hett, un wiest sick dat ut, dat dat richtigen Weitenbodden is un wat hei Rapsen un Rübsen dragen kann, wenn hei noch ne Furch von mi kriggt un dor man reine Brak in hollen ward, schaden kunn em dat nich, mein ick, wat meint Hei, Schult? Studieren lihren kunn Fritz sacht.«

Dunn hadd de Schult sick œwer dat heile Gesicht grint un meint: »Je, Pasting, dat is all so, as dat is. Wenn dat den Jungen denn man nich nahsten so gahn deit, as dat jen'n Kanter noch gung?«

»Woans gung den dat denn?« säd de oll Paster, »weckehren Kanter meint Hei, Schult?«

»O, ick mein man den Kanter Primen in Crivitz, Herr Paster! De hadd ok meint, wat hei Weitacker in sinen Kopp hadd. Wenn de Jung sick man nahsten nich tau hoch verstiggt?«

»Worans tau hoch verstiggt?«

»Je, seihn S' eins, Herr Paster! Wat Kanter Prim sin Tit noch was, de was en Crivitzer Ackerbörgerkind wäst, man de versteg sick ok tau hoch. De hadd abslut nah de Kanzel rupper wullt, man fuurtst sonn forschen Anlop nahmen, dat hei baben nah de Örgel rupper kamm un dor ok richtig titläwens sitten blew.«

Dorup was nu wedder de Winter ranner kamen, un dunn glitschten de Dörpkinner dor wedder up den Dik an den sülwstigen Dag as dat verläden Johr un süngen dortau: »O Dannebom, o Dannebom!«, un de beiden ollen lütten Hasenschoorten wiren ok dor mit mank, ok in de bunte Reig dicht achter Friedrich un Riking, o wo lustig un o wo vergnäugt! hest du mi nich seihn! un will wi noch mal! ümmer von baben dal un wedder von unnen rupper, bet dat de Sünn' achter den Swarten Soll un de grote fürstliche Wohld tau Rüst gung un bet de Groten-Bukowsch Köster dat hoge Fest inlüdden ded; man dat de Düwel nich as Ruklas achter den Tun dor stunn un de leiw Herrgott nich üm de Eck von de grot Steinmuer von den Lehnschultenhoff rümmer sach.

Stunn dor œwer den Abend in de Dönsk von dat Schultenhus ein Dannenbom! Wetter noch mal tau, dat sallst du hewwen, wenn du orig büst! De hadd naug tau daun, dat hei de Appeln un Zuckerpoppen all man drog, de dor anhungen, von den gälen Waßstapel un de knickergüllen Fahn gor nicks tau seggen. Un de lütten Hasenschoorten klappten so väl in de Hänn' un hadden dat so hild un sonne rode Backen un sonn gralle Ogen in 'n Kopp, dat fung an sei orig smuck tau laten, as sei so hüppten un sprüngen un, lat eins sehen! dücht di nich ok? de ollen häßlichen Schoorten de sünd jo woll all halfverwussen? Wiren de lütten Heisters œwer einmal vergnäugt! Dit hier dat hürt Hanning tau, un dat dor kreg Anning, un dit was Riking ehr Deil, un Friedrich kreg ditmal man ein Stück, un dat was jo woll gor en latinsch Bauk, dat was in Swinsledder inbunnen, dat hadd twei Daler mäkelnborgsch Valür kost't, un dorüm was de Schult eigens nah Swerin henführt wäsen, üm dat ranner tau halen. Dat was jo woll dat ierst latinsch Bauk wäst, dat dor rinner snigen ded sörre de Borwinen ehr Tit, un dat wull Friedrich ok nich en Ogenblick ut den Arm ruter laten. Un Riking de hadd jo woll gor en Naturgeschichtenbauk krägen mit bunte Billers dor in, mit Löwen un Tigers un Apen un Boren, o wo schön! Un de oll Schult was so vergnäugt un fläut't so väl un namm sin lütten Hasenschoorten up 'n Arm un böhrt sei an jede enkelte Zuckerpopp ranne, de hei ok ut Swerin mitbrocht hadd.

Un tauletzt, dor hülp dat nich, dunn müßt Fritz sin latinsch Bauk un Riking de Naturgeschichten wegleggen, un dunn föten sei sick all an bi de Hänn', un dunn danzt de Schult mit sin Kinner üm den blanken Kindjes-Bom rümmer, un dunn süngen s' dortau:

Un wenn dat Klöckschen denn kling säd, denn sackten sei all tausamen in de Huk, de lang drög Schult tauierst, un dat sach so putzlustig ut, de beiden lütten Hasenschoorten hadden sick ball dot lacht.

Wat ded œwer sei, de gewaltige Fru? De set still in den Armstauhl bi dat tweisleprig Bedd, de was jo woll an den Swarten Soll denken worden, so still as sei dor satt; dat was jo woll ne Tran, de dor ehr heimlich up de Hand füll, un ehr bäwerten de Lippen, as sprok sei wat sachting in sick rinner, un dat mucht jo woll wedder »Gelobt sei Jesus Christ!« wäsen, wat sei dunn lisen tau sick sülwen säd.