Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
| ΙΛΙΑΣ Ρ | Siebzehnter Gesang | |
| Οὐ δ' ἔλαϑ' Ἀτρέος υἱὸν ἀρηίφιλον Μενέλαον | Nicht unbemerkt dem Atreiden, dem kriegrischen Held Menelaos, | |
| Πάτροκλος Τρώεσσι δαμεὶς ἐν δηιοτῆτι. | War's, wie Menötios' Sohn den Troern erlag in der Feldschlacht. | |
| βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυϑμένος αἴϑοπι χαλκῷ, | Rasch durch das Vordergewühl, mit strahlendem Erze gewappnet, | |
| ἀμφὶ δ' ἄρ' αὐτῷ βαῖν' ὥς τις περὶ πόρτακι μήτηρ | Kam und umwandelt' er ihn, wie ihr Kalb die blökende Starke, | |
| πρωτοτόκος κινυρή, οὐ πρὶν εἰδυῖα τόκοιο· | 5 | Die ihr Erstes gebar, noch neu den Sorgen der Mutter: |
| ὣς περὶ Πατρόκλῳ βαῖνε ξανϑὸς Μενέλαος. | Also umging Patroklos der bräunliche Held Menelaos. | |
| πρόσϑε δέ οἱ δόρυ τ' ἔσχε καὶ ἀσπίδα πάντοσ' ἐίσην | Vor ihn streckt' er die Lanz', und den Schild von gerundeter Wölbung, | |
| τὸν κτάμεναι μεμαώς, ὅς τις τοῦ γ' ἀντίος ἔλϑοι. | Ihn zu erschlagen bereit, wer nur annahte zu jenem. | |
| οὐ δ' ἄρα Πανϑόου υἱὸς ἐυμμελίης ἀμέλησεν | Auch nicht Panthoos' Sohn vergaß, der Lanzenberühmte, | |
| Πατρόκλοιο πεσόντος ἀμύμονος· ἄγχι δ' ἄρ' αὐτοῦ | 10 | Sein des gefallnen Patroklos, des herrlichen; sondern genaht ihm |
| ἔστη καὶ προσέειπεν ἀρηίφιλον Μενέλαον· | Stand er, und rief, anredend den streitbaren Held Menelaos: | |
| »Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφές, ὄρχαμε λαῶν, | Atreus' Sohn, Menelaos, du Göttlicher, Völkergebieter, | |
| χάζεο, λεῖπε δὲ νεκρόν, ἔα δ' ἔναρα βροτόεντα. | Weiche zurück vom Toten, und laß mir die blutige Rüstung! | |
| οὐ γάρ τις πρότερος Τρώων κλειτῶν τ' ἐπικούρων | Keiner zuvor der Troer und rühmlichen Bundesgenossen | |
| Πάτροκλον βάλε δουρὶ κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην· | 15 | Hat Patroklos verletzt im Ungestüme der Feldschlacht: |
| τῷ με ἔα κλέος ἐσϑλὸν ἐνὶ Τρώεσσιν ἀρέσϑαι, | Drum laß mich Siegsehre verherrlichen unter den Troern, | |
| μή σε βάλω, ἀπὸ δὲ μελιηδέα ϑυμὸν ἕλωμαι.« | Eh' ich dich treff', und hinweg dein süßes Leben dir raube! | |
| τὸν δὲ μέγ' ὀχϑήσας προσέφη ξανϑὸς Μενέλαος· | Unmutsvoll nun begann der bräunliche Held Menelaos: | |
| »Ζεῦ πάτερ, οὐ μὲν καλὸν ὑπέρβιον εὐχετάεσϑαι. | Vater Zeus, nicht ziemt es, so trotzige Worte zu rufen! | |
| οὔτ' οὖν παρδάλιος τόσσον μένος οὔτε λέοντος | 20 | Nie doch trotzt' ein Pardel so fürchterlich, nie auch ein Löwe, |
| οὔτε συὸς κάπρου ὀλοόφρονος, οὗ τε μέγιστος | Noch der Eber des Waldes, der grimmige, welchem vor allen | |
| ϑυμὸς ἐνὶ στήϑεσσι πέρι σϑένεϊ βλεμεαίνει, | Großer Zorn im Busen mit drohender Stärke daherschnaubt: | |
| ὅσσον Πανϑόου υἷες ἐυμμελίαι φρονέουσιν. | Als sich Panthoos' Söhne, die Lanzenschwinger, erheben! | |
| οὐ δὲ μὲν οὐδὲ βίη Ὑπερήνορος ἱπποδάμοιο | Doch nicht hatte fürwahr die Heldenkraft Hyperenors | |
| ἧς ἥβης ἀπόνηϑ', ὅτε μ' ὠνόσατ' ἠδ' ὑπέμεινεν | 25 | Seiner Jugend Genuß, da der Schmähende wider mich hertrat! |
| καί μ' ἔφατ' ἐν Δαναοῖσιν ἐλέγχιστον πολεμιστὴν | Dieser lästerte mich den verworfensten Krieger Achaias; | |
| ἔμμεναι· οὐδὲ ἓ φημὶ πόδεσσί γε οἷσι κιόντα | Aber ich mein', er kehrte mir nicht mit eigenen Füßen | |
| εὐφρῆναι ἄλοχόν τε φίλην κεδνούς τε τοκῆας. | Heim, der liebenden Gattin zur Freud', und den würdigen Eltern. | |
| ὥς ϑην καὶ σὸν ἐγὼ λύσω μένος, εἴ κέ μευ ἄντα | Also lös' ich auch dir die strebende Kraft, wo du näher | |
| στήῃς. ἀλλά σ' ἐγώ γ' ἀναχωρήσαντα κελεύω | 30 | Gegen mich kommst! Wohlan denn, ich rate dir, weiche mir eilig |
| ἐς πληϑὺν ἰέναι, μηδ' ἀντίος ἵστασ' ἐμεῖο, | Unter die Menge zurück, und scheue dich, mir zu begegnen; | |
| πρίν τι κακὸν παϑέειν· ῥεχϑὲν δέ τε νήπιος ἔγνω.« | Eh' dich ein Übel ereilt! Geschehenes kennet der Tor auch! | |
| ὣς φάτο, τὸν δ' οὐ πεῖϑεν· ἀμειβόμενος δὲ προσηύδα· | Sprach's, und nicht ihn bewegt' er; vielmehr antwortet' er also: | |
| »νὺν μὲν δή, Μενέλαε διοτρεφές, ἦ μάλα τίσεις | Traun nunmehr, Menelaos, du Göttlicher, sollst du mir büßen, | |
| γνωτὸν ἐμόν, τὸν ἔπεφνες, ἐπευχόμενος δ' ἀγορεύεις, | 35 | Daß du den Bruder erschlugst, und rühmend der Tat dich erhebest, |
| χήρωσας δὲ γυναῖκα μυχῷ ϑαλάμοιο νέοιο, | Daß du zur Witwe gemacht sein Weib in der bräutlichen Kammer, | |
| ἄρρητον δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένϑος ἔϑηκας. | Und unnennbaren Gram den jammernden Eltern bereitet! | |
| ἦ κέ σφιν δειλοῖσι γόου κατάπαυμα γενοίμην, | Ach den Elenden würd' ich des Grams Erleichterung schaffen, | |
| εἴ κεν ἐγὼ κεφαλήν τε τεὴν καὶ τεύχε' ἐνείκας | Wenn ich zurück dein Haupt und die blutigen Rüstungen tragend | |
| Πανϑόῳ ἐν χείρεσσι βάλω καὶ Φρόντιδι δίῃ. | 40 | Überreicht in Panthoos' Hand und der göttlichen Phrontis! |
| ἀλλ' οὐ μὰν ἔτι δηρὸν ἀπείρητος πόνος ἔσται | Doch nicht länger annoch sei unversucht uns die Arbeit, | |
| οὐδέ τ' ἀδήριτος, ἤ τ' ἀλκῆς ἤ τε φόβοιο.« | Und nicht leer der Entscheidung, der Tapferkeit und des Entsetzens! | |
| ὣς εἰπὼν οὔτησε κατ' ἀσπίδα πάντοσ' ἐίσην· | Jener sprach's, und rannt' auf den Schild von gerundeter Wölbung; | |
| οὐ δ' ἔρρηξεν χαλκός, ἀνεγνάμφϑη δέ οἱ αἰχμή | Doch nicht brach er das Erz; denn rückwärts bog sich die Spitze | |
| ἀσπίδ' ἔνι κρατερῇ. ὃ δὲ δεύτερος ὤρνυτο χαλκῷ | 45 | Auf dem gediegenen Schild. Nun erhob auch jener die Lanze, |
| Ἀτρεΐδης Μενέλαος ἐπευξάμενος Διὶ πατρί· | Atreus' Sohn Menelaos, und betete laut zu Kronion: | |
| ἂψ δ' ἀναχαζομένοιο κατὰ στομάχοιο ϑέμεϑλα | Dann dem Zurückgezognen gerad' in die Wurzel des Schlundes | |
| νύξ', ἐπὶ δ' αὐτὸς ἔρεισε, βαρείῃ χειρὶ πιϑήσας· | Stieß er, und drängete nach, der nervichten Rechte vertrauend; | |
| ἀντικρὺ δ' ἁπαλοῖο δι' αὐχένος ἤλυϑ' ἀκωκή. | Daß ihm hindurch aus dem zarten Genick die Spitze hervordrang: | |
| δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε' ἐπ' αὐτῷ. | 50 | Dumpf hinkracht' er im Fall, und es rasselten um ihn die Waffen. |
| αἵματί οἱ δεύοντο κόμαι Χαρίτεσσιν ὁμοῖαι | Blutig troff ihm das Haar, wie der Huldgöttinnen Gekräusel, | |
| πλοχμοί ϑ', οἳ χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἐσφήκωντο. | Schöngelockt, und zierlich mit Gold' und Silber durchflochten. | |
| οἷον δὲ τρέφει ἔρνος ἀνὴρ ἐριϑηλὲς ἐλαίης | Gleich dem stattlichen Sprößling des Ölbaums, welchen ein Landmann | |
| χώρῳ ἐν οἰοπόλῳ, ὅϑ' ἅλις ἀναβέβρυχεν ὕδωρ, | Nährt am einsamen Ort, wo genug vorquillt des Gewässers; | |
| καλὸν τηλεϑάον· τὸ δέ τε πνοιαὶ δονέουσιν | 55 | Lieblich sproßt er empor, und sanft bewegt ihn die Kühlung |
| παντοίων ἀνέμων, καί τε βρύει ἄνϑεϊ λευκῷ· | Aller Wind' umher, und schimmernde Blüte bedeckt ihn; | |
| ἐλϑὼν δ' ἐξαπίνης ἄνεμος σὺν λαίλαπι πολλῇ | Aber ein schnell andrängender Sturm mit gewaltigen Wirbeln | |
| βόϑρου τ' ἐξέστρεψε καὶ ἐξετάνυσσ' ἐπὶ γαίῃ· | Reißt aus der Grube den Stamm, und streckt ihn lang auf die Erde: | |
| τοῖον Πανϑόου υἱὸν ἐυμμελίην Ἐύφορβον | Also erschlug den Euphorbos, den panthoidischen Streiter, | |
| Ἀτρεΐδης Μενέλαος ἐπεὶ κτάνε, τεύχε' ἐσύλα. | 60 | Atreus' Sohn Menelaos, und raubt' ihm die prangende Rüstung. |
| ὡς δ' ὅτε τίς τε λέων ὀρεσίτροφος ἀλκὶ πεποιϑὼς | Jetzt wie ein Löw' im Gebirge genährt, der Stärke vertrauend, | |
| βοσκομένης ἀγέλης βοῦν ἁρπάσῃ, ἥ τις ἀρίστη· | Hascht aus der werdenden Herde die Kuh, die am schönsten hervorschien; | |
| τῆς δ' ἐξ αὐχέν' ἔαξε λαβὼν κρατεροῖσιν ὀδοῦσιν | Ihr nun bricht er den Nacken, mit mächtigen Zähnen sie fassend, | |
| πρῶτον, ἔπειτα δέ ϑ' αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα λαφύσσει | Erst, dann schlürft er das Blut und die Eingeweide hinunter, | |
| δῃῶν· ἀμφὶ δὲ τόν γε κύνες τ' ἄνδρες τε νομῆες | 65 | Und zerfleischt; doch ringsum die Hund' und die Männer des Hirten |
| πολλὰ μάλ' ἰύζουσιν ἀπόπροϑεν οὐδ' ἐϑέλουσιν | Scheuchen ihn laut anschreiend von fernher, aber auch keiner | |
| ἀντίον ἐλϑέμεναι· μάλα γὰρ χλωρὸν δέος αἱρεῖ· | Wagt ihm entgegen zu gehn, denn es faßte sie bleiches Entsetzen; | |
| ὣς τῶν οὔ τινι ϑυμὸς ἐνὶ στήϑεσσιν ἐτόλμα | Also wagt' auch keinem das mutige Herz in dem Busen, | |
| ἀντίον ἐλϑέμεναι Μενελάου κυδαλίμοιο. | Dort ihm entgegen zu gehn, dem rühmlichen Held Menelaos. | |
| ἔνϑα κε ῥεῖα φέροι κλυτὰ τεύχεα Πανϑοΐδαο | 70 | Leicht enttrüg' er nunmehr Euphorbos prangende Rüstung, |
| Ἀτρεΐδης, εἰ μή οἱ ἀγάσσατο Φοῖβος Ἀπόλλων· | Atreus' Sohn, wenn nicht ihm neidete Phöbos Apollon, | |
| ὅς ῥά οἱ Ἕκτορ' ἐπῶρσε ϑοῷ ἀτάλαντον Ἄρηι, | Der ihm den Hektor erregte, dem stürmenden Ares vergleichbar: | |
| ἀνέρι εἰσάμενος Κικόνων ἡγήτορι Μέντῃ, | Denn er naht' in Mentes Gestalt, des Kikonengebieters; | |
| καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· | Und er begann zu jenem, und sprach die geflügelten Worte: | |
| »Ἕκτορ, νῦν σὺ μὲν ὧδε ϑέεις ἀκίχητα διώκων | 75 | Hektor, du läufst nun also einher, Unerreichbares suchend, |
| ἵππους Αἰακίδαο δαΐφρονος· οἳ δ' ἀλεγεινοὶ | Nach des Peleiden Gespann, des feurigen! Schwer sind die Rosse | |
| ἀνδράσι γε ϑνητοῖσι δαμήμεναι ἠδ' ὀχέεσϑαι, | Jedem sterblichen Manne zu bändigen, oder zu lenken, | |
| ἄλλῳ γ' ἢ Ἀχιλῆι τὸν ἀϑανάτη τέκε μήτηρ. | Außer Achilleus selbst, den gebar die unsterbliche Mutter. | |
| τόφρα δέ τοι Μενέλαος ἀρήιος Ἀτρέος υἱὸς | Aber indes hat Atreus' erhabener Sohn Menelaos, | |
| Πατρόκλῳ περιβὰς Τρώων τὸν ἄριστον ἔπεφνεν, | 80 | Als er Patroklos umging, dir den tapfersten Troer ermordet, |
| Πανϑοΐδην Εὔφορβον, ἔπαυσε δὲ ϑούριδος ἀλκῆς.« | Panthoos' Sohn Euphorbos, den stürmenden Mut ihm bezähmend. | |
| ὣς εἰπὼν ὃ μὲν αὖτις ἔβη ϑεὸς ἂμ πόνον ἀνδρῶν· | Dieses gesagt, enteilte der Gott in der Männer Getümmel. | |
| Ἕκτορα δ' αἰνὸν ἄχος πύκασε φρένας ἀμφιμελαίνας. | Hektorn umfing Wehmut das finstere Herz in dem Busen. | |
| πάπτηνεν δ' ἄρ' ἔπειτα κατὰ στίχας, αὐτίκα δ' ἔγνω | Ringsum schaut' er nunmehr durch die Ordnungen; plötzlich erkannt er | |
| τὸν μὲν ἀπαινύμενον κλυτὰ τεύχεα, τὸν δ' ἐπὶ γαίῃ | 85 | Ihn, der die prangende Wehr sich erbeutete, jenen zur Erde |
| κείμενον· ἔρρει δ' αἷμα κατ' οὐταμένην ὠτειλήν. | Hingestreckt, dem das Blut aus offener Wund' hervorrann. | |
| βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυϑμένος αἴϑοπι χαλκῷ, | Rasch durch das Vordergewühl, mit strahlendem Erze gewappnet, | |
| ὀξέα κεκληγώς, φλογὶ εἴκελος Ἡφαίστοιο | Eilt' er und schrie lautauf, wie die lodernde Glut des Hephästos | |
| ἀσβέστῳ. οὐδ' υἷα λάϑ' Ἀτρέος ὀξὺ βοήσας· | Ungestüm. Wohl hörte den schmetternden Ruf der Atreide; | |
| ὀχϑήσας δ' ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα ϑυμόν· | 90 | Tief aufseufzt' er und sprach zu seiner erhabenen Seele: |
| »ὤ μοι ἐγών· εἰ μέν κε λίπω κάτα τεύχεα καλὰ | Wehe mir! wenn ich anitzt die prangende Rüstung verlasse, | |
| Πάτροκλόν ϑ', ὃς κεῖται ἐμῆς ἕνεκ' ἐνϑάδε τιμῆς, | Samt Patroklos, der hier mein Ehrenretter dahinsank; | |
| μή τίς μοι Δαναῶν νεμεσήσεται ὅς κεν ἴδηται. | Eifern wird mir jeder der Danaer, welcher mich anschaut! | |
| εἰ δέ κεν Ἕκτορι μοῦνος ἐὼν καὶ Τρωσὶ μάχωμαι | Aber wofern ich allein mit Hektor kämpf' und den Troern, | |
| αἰδεσϑείς, μή πώς με περιστήωσ' ἕνα πολλοί· | 95 | Scheuend die Schmach; dann, sorg' ich, umringen mich einzelnen viele, |
| Τρῶας δ' ἐνϑάδε πάντας ἄγει κορυϑαίολος Ἕκτωρ. | Wenn mit dem ganzen Volk anstürmt der gewaltige Hektor. | |
| ἀλλὰ τί ἦ μοι ταῦτα φίλος διελέξατο ϑυμός; | Aber warum bewegte das Herz mir solche Gedanken? | |
| ὁππότ' ἀνὴρ ἐϑέλῃ πρὸς δαίμονα φωτὶ μάχεσϑαι | Wagt es ein Mann, dem Dämon zum Trotz, mit dem Helden zu kämpfen, | |
| ὅν κε ϑεὸς τιμᾷ, τάχα οἱ μέγα πῆμα κυλίσϑη. | Den ein Himmlischer ehrt, bald rollt auf das Haupt ihm ein Unheil. | |
| τῷ μ' οὔ τις Δαναῶν νεμεσήσεται ὅς κεν ἴδηται | 100 | Darum eifre mir keiner der Danaer, welcher mich siehet |
| Ἕκτορι χωρήσαντ', ἐπεὶ ἐκ ϑεόφιν πολεμίζει. | Weichen vor Hektors Macht; denn er kämpft mit Hilfe der Götter. | |
| εἰ δέ που Αἴαντός γε βοὴν ἀγαϑοῖο πυϑοίμην, | Wenn ich indes nur Ajas den Rufer im Streit wo vernähme; | |
| ἄμφω κ' αὖτις ἰόντες ἐπιμνησαίμεϑα χάρμης | Beide dann kehrten wir um, des freudigen Kampfes gedenkend, | |
| καὶ πρὸς δαίμονά περ, εἴ πως ἐρυσαίμεϑα νεκρὸν | Selbst dem Dämon zum Trotz, ob entziehn wir möchten den Leichnam | |
| Πηλεΐδῃ Ἀχιλῆι· κακῶν δέ κε φέρτατον εἴη.« | 105 | Für den Peleiden Achilleus; denn Besserung wär' es dem Unglück. |
| ἧος ὃ ταῦϑ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ ϑυμόν, | Als er solches erwog in des Herzens Geist und Empfindung; | |
| τόφρα δ' ἔπι Τρώων στίχες ἤλυϑον· ἦρχε δ' ἄρ' Ἕκτωρ. | Nahten bereits die Troer in Schlachtreihn, folgend dem Hektor. | |
| αὐτὰρ ὅ γ' ἐξοπίσω ἀνεχάζετο, λεῖπε δὲ νεκρόν, | Jetzo wich Menelaos hinweg, und verließ den Erschlagnen, | |
| ἐντροπαλιζόμενος ὥς τε λὶς ἠυγένειος, | Rückwärts häufig gewandt: wie ein bärtiger Löwe des Bergwalds, | |
| ὅν ῥα κύνες τε καὶ ἄνδρες ἀπὸ σταϑμοῖο δίωνται | 110 | Welchen Hund' und Männer hinweg vom Gehege verscheuchen |
| ἔγχεσι καὶ φωνῇ· τοῦ δ' ἐν φρεσὶν ἄλκιμον ἦτορ | Rings mit Speer und Geschrei; sein mutiges Herz in dem Busen | |
| παχνοῦται, ἀέκων δὲ ἔβη ἀπὸ μεσσαύλοιο· | Schaudert ihm, und unwillig vom ländlichen Hof' entweicht er: | |
| ὣς ἀπὸ Πατρόκλοιο κίε ξανϑὸς Μενέλαος. | Also ging von Patroklos der bräunliche Held Menelaos; | |
| στῆ δὲ μεταστρεφϑείς, ἐπεὶ ἵκετο ἔϑνος ἑταίρων, | Stand dann zum Feinde gekehrt, da der Seinigen Schar er erreichte, | |
| παπταίνων Αἴαντα μέγαν Τελαμώνιον υἱόν. | 115 | Rings nach Ajas schauend, dem mächtigen Telamoniden. |
| τὸν δὲ μάλ' αἶψ' ἐνόησε μάχης ἐπ' ἀριστερὰ πάσης | Diesen erkannt' er sofort linkshin im Gemenge der Feldschlacht, | |
| ϑαρσύνονϑ' ἑτάρους καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσϑαι· | Wo er mit Mut beseelte die Freund', und ermahnte zu kämpfen; | |
| ϑεσπέσιον γάρ σφιν φόβον ἔμβαλε Φοῖβος Ἀπόλλων. | Denn unermeßliche Schrecken erregte Phöbos Apollon. | |
| βῆ δὲ ϑέειν, εἶϑαρ δὲ παριστάμενος ἔπος ηὔδα· | Eilend lief er dahin, und bald ihm genahet begann er: | |
| »Αἶαν, δεῦρο, πέπον, περὶ Πατρόκλοιο ϑανόντος | 120 | Ajas, her, o Geliebter! zum Kampf um den toten Patroklos |
| σπεύσομεν, αἴ κε νέκυν περ Ἀχιλλῆι προφέρωμεν | Eilen wir; ob ja die Leiche zu Peleus' Sohne wir bringen, | |
| γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε' ἔχει κορυϑαίολος Ἕκτωρ.« | Nackt wie er ist; denn die Waffen entzog der gewaltige Hektor. | |
| ὣς ἔφατ', Αἴαντι δὲ δαΐφρονι ϑυμὸν ὄρινεν· | Jener sprach's; doch Ajas dem Feurigen regt' er das Herz auf. | |
| βῆ δὲ διὰ προμάχων, ἅμα δὲ ξανϑὸς Μενέλαος. | Schnell durch die vordersten ging er mit Atreus' Sohn Menelaos. | |
| Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον, ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε' ἀπηύρα, | 125 | Hektor, nachdem er Patroklos beraubt der prangenden Rüstung, |
| ἕλχ', ἵν' ἀπ' ὤμοιιν κεφαλὴν τάμοι ὀξέι χαλκῷ, | Zog ihn, das Haupt von der Schulter zu haun mit schneidendem Erze, | |
| τὸν δὲ νέκυν Τρῳῇσιν ἐρυσσάμενος κυσὶ δοίη· | Und den geschleiften Rumpf vor die troischen Hunde zu werfen. | |
| Αἴας δ' ἐγγύϑεν ἦλϑε φέρων σάκος ἠύτε πύργον. | Ajas naht' ihm nunmehr, und trug den türmenden Schild vor. | |
| Ἕκτωρ δ' ἂψ ἐς ὅμιλον ἰὼν ἀνεχάζεϑ' ἑταίρων, | Schnell dann wandte sich Hektor zurück in die Schar der Genossen, | |
| ἐς δίφρον δ' ἀνόρουσε· δίδου δ' ὅ γε τεύχεα καλὰ | 130 | Sprang in den Sessel empor, und gab die prangende Rüstung |
| Τρωσὶ φέρειν προτὶ ἄστυ, μέγα κλέος ἔμμεναι αὐτῷ. | Troern zur Stadt zu tragen, ihm selbst zum herrlichen Denkmal. | |
| Αἴας δ' ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ σάκος εὐρὺ καλύψας | Ajas mit breitem Schild den Menötiaden bedeckend, | |
| ἑστήκει ὥς τίς τε λέων περὶ οἷσι τέκεσσιν, | Stand vor ihm, wie ein Löwe vor seine Jungen sich darstellt; | |
| ᾧ ῥά τε νήπι' ἄγοντι συναντήσωνται ἐν ὕλῃ | Väterlich führt er die Schwachen einher, da begegnen ihm plötzlich | |
| ἄνδρες ἐπακτῆρες· ὃ δέ τε σϑένεϊ βλεμεαίνει, | 135 | Jagende Männer im Forst; und er zürnt wutfunkelndes Blickes, |
| πᾶν δέ τ' ἐπισκύνιον κάτω ἕλκεται ὄσσε καλύπτων· | Zieht die gerunzelten Brauen herab, und deckt sich die Augen: | |
| ὣς Αἴας περὶ Πατρόκλῳ ἥρωι βεβήκει. | Also erschien dort Ajas, den Held Patroklos umwandelnd. | |
| Ἀτρεΐδης δ' ἑτέρωϑεν ἀρηίφιλος Μενέλαος | Atreus' Sohn auch drüben, der streitbare Held Menelaos, | |
| ἑστήκει μέγα πένϑος ἐνὶ στήϑεσσιν ἀέξων. | Stellte sich dar, mit unendlichem Graus die Seele belastet. | |
| Γλαῦκος δ' Ἱππολόχοιο πάις, Λυκίων ἀγὸς ἀνδρῶν, | 140 | Glaukos nun, des Hippolochos' Sohn, der Lykier Heerfürst, |
| Ἕκτορ' ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύϑῳ· | Schauete finster auf Hektor, und straft' ihn mit heftiger Rede: | |
| »Ἕκτορ, εἶδος ἄριστε, μάχης ἄρα πολλὸν ἐδεύευ· | Hektor, an Schönheit ein Held, der Tapferkeit mangelt dir vieles! | |
| ἦ σ' αὔτως κλέος ἐσϑλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα. | Traun umsonst erhebt dich der Ruhm, dich zagenden Flüchtling! | |
| φράζεο νῦν, ὅππως κε πόλιν καὶ ἄστυ σαώσεις | Sinn' itzt nach, wie du selber die Burg und die Feste verteidigst, | |
| οἶος σὺν λαοῖσι, τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν· | 145 | Du allein mit dem Volk, in Ilios Grenze geboren! |
| οὐ γάρ τις Λυκίων γε μαχεσσόμενος Δαναοῖσιν | Denn der Lykier keiner bekämpft die Danaer künftig, | |
| εἶσι περὶ πτόλιος, ἐπεὶ οὐκ ἄρα τις χάρις ἦεν | Eure Stadt zu beschirmen; dieweil ja nimmer ein Dank war, | |
| μάρνασϑαι δηίοισιν ἐπ' ἀνδράσι νωλεμὲς αἰεί. | Stets unverdrossenen Kampf mit feindlichen Männern zu kämpfen! | |
| πῶς κε σὺ χείρονα φῶτα σαώσειας μεϑ' ὅμιλον, | Welchen geringeren Mann verteidigst du wohl in der Heerschar, | |
| σχέτλι', ἐπεὶ Σαρπηδόν' ἅμα ξεῖνον καὶ ἑταῖρον | 150 | Grausamer, da du Sarpedon, der Gastfreund dir und Genoß war, |
| κάλλιπες Ἀργεΐοιοιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσϑαι; | Unbeschützt den Achaiern zu Raub und Beute verließest? | |
| ὅς τοι πόλλ' ὄφελος γένετο, πτόλεΐ τε καὶ αὐτῷ, | Der so oft dir Nutzen geschafft, der Stadt und dir selber, | |
| ζωὸς ἐών· νῦν δ' οὔ οἱ ἀλαλκέμεναι κύνας ἔτλης. | Weil er gelebt? Nun jenem die Hund' auch zu scheuchen verzagst du! | |
| τῷ νῦν εἴ τις ἐμοὶ Λυκίων ἐπιπείσεται ἀνδρῶν, | Drum anjetzt, wo mir einer der lykischen Männer gehorchet, | |
| οἴκαδ' ἴμεν, Τροίῃ δὲ πεφήσεται αἰπὺς ὄλεϑρος. | 155 | Kehren wir heim, und Troja versinkt in grauses Verderben! |
| εἰ γὰρ νῦν Τρώεσσι μένος πολυϑαρσὲς ἐνείη | Denn wenn jetzt die Troer entschlossene Kühnheit beseelte, | |
| ἄτρομον, οἷόν τ' ἄνδρας ἐσέρχεται, οἳ περὶ πάτρης | Unverzagt, wie Männer sie kräftiget, die für die Heimat | |
| ἀνδράσι δυσμενέεσσι πόνον καὶ δῆριν ἔϑεντο, | Gegen feindliche Männer des Kriegs Arbeiten erdulden; | |
| αἶψά κε Πάτροκλον ἐρυσαίμεϑα Ἴλιον εἴσω. | Würden wir bald Patroklos hinein in Ilios ziehen. | |
| εἰ δ' οὗτος προτὶ ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτος | 160 | Und wenn dieser nur erst in des herrschenden Priamos Feste |
| ἔλϑοι τεϑνηὼς καί μιν ἐρυσαίμεϑα χάρμης, | Käme, der tote Held, und wir dem Gefecht ihn entzögen; | |
| αἶψά κεν Ἀργέιοι Σαρπηδόνος ἔντεα καλὰ | Würden alsbald die Argeier Sarpedons prangende Rüstung | |
| λύσειαν, καί κ' αὐτὸν ἀγοίμεϑα Ἴλιον εἴσω· | Lösen, zugleich ihn selber, in Ilios' Feste zu tragen. | |
| τοίου γὰρ ϑεράπων πέφατ' ἀνέρος, ὃς μέγ' ἄριστος | Denn es sank der Genoß des Gewaltigen, welcher voranstrebt | |
| Ἀργεΐων παρὰ νηυσὶ καὶ ἀγχέμαχοι ϑεράποντες. | 165 | Allen in Argos' Volk, dem stürmen zum Kampf die Genossen. |
| ἀλλὰ σύ γ' Αἴαντος μεγαλήτορος οὐκ ἐτάλασσας | Und nicht Ajas einmal dem Mutigen hast du gewaget | |
| στήμεναι ἄντα κατ' ὄσσε ἰδὼν δηίων ἐν ἀυτῇ | Fest zu stehn mit geheftetem Blick in der Feinde Getümmel, | |
| οὐδ' ἰϑὺς μαχέσασϑαι, ἐπεὶ σέο φέρτερός ἐστιν.« | Noch gradan zu kämpfen; denn weit an Tapferkeit ragt er! | |
| τὸν δ' ἄρ' ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κορυϑαίολος Ἕκτωρ· | Finster schaut' und begann der helmumflatterte Hektor: | |
| »Γλαῦκε, τί ἦ δὲ σὺ τοῖος ἐὼν ὑπέροπλον ἔειπες; | 170 | Glaukos, wie hast du, ein solcher, so übermütig geredet? |
| ὢ πόποι, ἦ τ' ἐφάμην σε πέρι φρένας ἔμμεναι ἄλλων | Wahrlich, mein Freund, ich glaubte, du seist verständig vor andern, | |
| τῶν, ὅσσοι Λυκίην ἐριβώλακα ναιετάουσιν· | Welche durch Lykia rings hochschollige Äcker bewohnen. | |
| νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένας, οἷον ἔειπες, | Jetzo tadl' ich dich gänzlich den Einfall, welchen du vorbringst; | |
| ὅς τέ με φὴς Αἴαντα πελώριον οὐχ ὑπομεῖναι. | Der du sagst, nicht steh' ich dem übergewaltigen Ajas. | |
| οὔ τοι ἐγὼν ἔρριγα μάχην οὐδὲ κτύπον ἵππων· | 175 | Niemals traun erschreckt mich die Schlacht und das Stampfen der Rosse! |
| ἀλλ' αἰεί τε Διὸς κρείσσων νόος αἰγιόχοιο, | Aber mächtiger stets ist Zeus' des Donnerers Ratschluß: | |
| ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκην | Der auch den tapferen Kämpfer verscheucht, und den Sieg ihm entwendet, | |
| ῥηιδίως, ὁτὲ δ' αὐτὸς ἐποτρύνει μαχέσασϑαι. | Sonder Müh; dann wieder ihn selbst antreibt zum Gefechte. | |
| ἀλλ' ἄγε δεῦρο, πέπον, παρ' ἔμ' ἵστασο καὶ ἴδε ἔργον, | Aber wohlan, tritt näher, mein Freund, und schaue mein Tun an: | |
| ἠὲ πανημέριος κακὸς ἔσσομαι ὡς ἀγορεύεις, | 180 | Ob ich verzagt erscheine den ganzen Tag, wie du redest; |
| ἤ τινα καὶ Δαναῶν ἀλκῆς, μάλα περ μεμαῶτα, | Ob auch der Danaer manchen, wie heftiger Mut ihn entflammet, | |
| σχήσω ἀμυνέμεναι περὶ Πατρόκλοιο ϑανόντος.« | Hemmen ich werde vom Kampf um den hingesunknen Patroklos! | |
| ὣς εἰπὼν Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύσας· | Dieses gesagt, ermahnt' er mit lautem Rufe die Troer: | |
| »Τρῶες καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταί, | Troer, und Lykier ihr, und Dardaner, Kämpfer der Nähe, | |
| ἀνέρες ἔστε, φίλοι, μνήσασϑε δὲ ϑούριδος ἀλκῆς, | 185 | Seid nun Männer, o Freund', und gedenkt des stürmenden Mutes; |
| ὄφρ' ἂν ἐγὼν Ἀχιλῆος ἀμύμονος ἔντεα δύω | Bis ich selbst in Achilleus' des Göttlichen Waffen mich hülle, | |
| καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξα κατακτάς.« | Köstliche, die von Patroklos' vertilgeter Kraft ich erbeutet. | |
| ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κορυϑαίολος Ἕκτωρ | Also rief und enteilte der helmumflatterte Hektor | |
| δηίου ἐκ πολέμοιο· ϑέων δ' ἐκίχανεν ἑταίρους | Aus der erbitterten Schlacht, und erreicht' im Lauf die Genossen | |
| ὦκα μάλ', οὔ πω τῆλε, ποσὶ κραιπνοῖσι μετασπών, | 190 | Bald, nicht ferne davon, mit hurtigen Füßen verfolgend, |
| οἳ προτὶ ἄστυ φέρον κλυτὰ τεύχεα Πηλεΐδαο. | Welche zur Stadt hintrugen Achilleus' prangende Rüstung. | |
| στὰς δ' ἀπάνευϑε μάχης πολυδακρύου ἔντε' ἄμειβεν· | Jetzo gewandt vom Jammer der Feldschlacht, tauscht' er die Waffen; | |
| ἦ τοι ὃ μὲν τὰ ἃ δῶκε φέρειν προτὶ Ἴλιον ἱρὴν | Gab dann seine zu tragen in Ilios' heilige Feste | |
| Τρωσὶ φιλοπτολέμοισιν, ὃ δ' ἄμβροτα τεύχεα δῦνεν | Trojas kriegrischen Söhnen, und zog die unsterbliche Wehr an, | |
| Πηλεΐδεω Ἀχιλῆος, ἅ οἱ ϑεοὶ Οὐρανίωνες | 195 | Sein des Peleiden Achilleus, die göttliche Uranionen |
| πατρὶ φίλῳ ἔπορον· ὃ δ' ἄρα ᾧ παιδὶ ὄπασσεν | Peleus dem Vater geschenkt; der reichte sie wieder dem Sohne, | |
| γηράς· ἀλλ' οὐχ υἱὸς ἐν ἔντεσι πατρὸς ἐγήρα. | Altend; doch nicht der Sohn ward alt in den Waffen des Vaters. | |
| τὸν δ' ὡς οὖν ἀπάνευϑεν ἴδεν νεφεληγερέτα Ζεὺς | Als so entfernt ihn sahe der Herrscher im Donnergewölk Zeus, | |
| τεύχεσι Πηλεΐδαο κορυσσόμενον ϑεΐοιο, | Wie er Achilleus' Waffen, des Göttergleichen, sich anzog; | |
| κινήσας ῥα κάρη προτὶ ὃν μυϑήσατο ϑυμόν· | 200 | Ernst bewegt' er das Haupt, und sprach in der Tiefe des Herzens: |
| »ἆ δείλ', οὐδέ τί τοι ϑάνατος καταϑύμιός ἐστιν, | Armer, ach! kein Todesgedank' umschwebt dir die Seele; | |
| ὃς δή τοι σχεδὸν εἶσι. σὺ δ' ἄμβροτα τεύχεα δύνεις | Und schon nahet er dir! Du zeuchst die unsterbliche Wehr an, | |
| ἀνδρὸς ἀριστῆος, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι· | Sein des erhabenen Mannes, vor dem auch andere zittern! | |
| τοῦ δὴ ἑταῖρον ἔπεφνες ἐνηέα τε κρατερόν τε, | Ihm den Genossen erschlugst du, so sanftgesinnt, und so tapfer; | |
| τεύχεα δ' οὐ κατὰ κόσμον ἀπὸ κρατός τε καὶ ὤμων | 205 | Auch die Wehr, nicht der Ordnung gemäß, vom Haupt ihm und Schultern |
| εἵλευ. ἀτάρ τοι νῦν γε μέγα κράτος ἐγγυαλίξω, | Raubtest du! Dennoch will ich dir jetzt Siegsehre verleihen, | |
| τῶν ποινήν, ὅ τοι οὔ τι μάχης ἒκ νοστήσαντι | Des zum Vergelt, weil nicht dir Kehrenden aus dem Gefechte | |
| δέξεται Ἀνδρομάχη κλυτὰ τεύχεα Πηλεΐωνος.« | Grüßend Andromache löst die gepriesene Wehr des Achilleus! | |
| ἦ, καὶ κυανέῃσιν ἔπ' ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων· | Also sprach, und winkte mit schwärzlichen Brauen Kronion. | |
| Ἕκτορι δ' ἥρμοσε τεύχε' ἐπὶ χροΐ, δῦ δέ μιν Ἄρης | 210 | Hektors Leib umschlossen die Rüstungen; stürmend durchdrang ihn |
| δεινὸς ἐνυάλιος, πλῆσϑεν δ' ἄρα οἱ μέλε' ἐντὸς | Ares' kriegrischer Geist, und innerlich strotzten die Glieder | |
| ἀλκῆς καὶ σϑένεος. μετὰ δὲ κλειτοὺς ἐπικούρους | Ihm voll Kraft und Gewalt. Zu den rühmlichen Bundesgenossen | |
| βῆ ῥα μέγα ἰάχων· ἰνδάλλετο δέ σφισι πᾶσιν | Ging er mit lautem Geschrei; und allen nun schien er vergleichbar, | |
| τεύχεσι λαμπόμενος μεγαϑύμου Πηλεΐωνος. | Leuchtend im Waffenschmuck, dem erhabenen Peleionen. | |
| ὤτρυνεν δὲ ἕκαστον ἐποιχόμενος ἐπέεσσιν, | 215 | Rings das Gedräng' umwandelnd, ermuntert' er jeden mit Worten: |
| Μέσϑλην τε Γλαῦκόν τε Μέδοντά τε Θερσίλοχόν τε | Mesthles dort, und Glaukos, Thersilochos auch, und Medon, | |
| Ἀστεροπαῖόν τε Δεισήνορά ϑ' Ἱππόϑοόν τε | Auch Deisenor, Hippothoos auch, und Asteropäos, | |
| Φόρκυν τε Χρομίον τε καὶ Ἔννομον οἰωνιστήν. | Chromios auch, und Phorkys, und Eunomos, kundig der Vögel; | |
| τοὺς ὅ γ' ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· | Alle sie trieb er zum Kampf, und sprach die geflügelten Worte: | |
| »κέκλυτε, μυρία φῦλα περικτιόνων ἐπικούρων. | 220 | Hört, unzählbare Stämm' umwohnender Bundesgenossen! |
| οὐ γὰρ ἐγὼ πληϑὺν διζήμενος οὐδὲ χατίζων | Nicht weil Menge des Volks ich verlangete, oder entbehrte, | |
| ἐνϑάδ' ἀφ' ὑμετέρων πολίων ἤγειρα ἕκαστον, | Hab' ich rings euch daher aus eueren Städten versammelt; | |
| ἀλλ' ἵνα μοι Τρώων ἀλόχους καὶ νήπια τέκνα | Nein, daß Trojas Weiber und noch unmündige Kinder | |
| προφρονέως ῥύοισϑε φιλοπτολέμων ὑπ' Ἀχαιῶν. | Freudiges Muts ihr schirmtet vor Argos' kriegrischen Völkern. | |
| τὰ φρονέων δώροισι κατατρύχω καὶ ἐδωδῇ | 225 | Also gesinnt, erschöpf' ich durch Kriegessteuer und Speise |
| λαούς, ὑμέτερον δὲ ἑκάστου ϑυμὸν ἀέξω. | Unser Volk, und streb' euch allen das Herz zu ermuntern. | |
| τῷ τις νῦν ἰϑὺς τετραμμένος ἢ ἀπολέσϑω | Drum nun grade hinein euch gewandt, und entweder gestorben, | |
| ἠὲ σαωϑήτω· ἣ γὰρ πολέμου ὀαριστύς. | Oder Heil euch erkämpft! denn das ist der Wandel des Krieges! | |
| ὃς δέ κε Πάτροκλον καὶ τεϑνηῶτά περ ἔμπης | Doch wer mir Patroklos, auch nur den Erschlagenen, jetzo | |
| Τρῶας ἐς ἱπποδάμους ἐρύσῃ, εἴξῃ δέ οἱ Αἴας, | 230 | Her zu Trojas Reisigen zieht, und Ajas zurückdrängt; |
| ἥμισυ τῷ ἐνάρων ἀποδάσσομαι, ἥμισυ δ' αὐτὸς | Dem erteil' ich die Hälfte der Beut', und die Hälfte behalt' ich | |
| ἕξω ἐγώ· τὸ δέ οἱ κλέος ἔσσεται ὅσσον ἐμοί περ.« | Selbst mir: dann ist der Ruhm ihm verherrlichet, gleichwie der meine. | |
| ὣς ἔφαϑ'· οἳ δ' ἰϑὺς Δαναῶν βρίσαντες ἔβησαν, | Jener sprach's; und gerad' in die Danaer drangen sie machtvoll, | |
| δούρατ' ἀνασχόμενοι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο ϑυμὸς | Alle die Lanzen erhöht, und getrost im Herzen von Hoffnung, | |
| νεκρὸν ὑπ' Αἴαντος ἐρύειν Τελαμωνιάδαο. | 235 | Herzuziehn den Toten vom Telamonier Ajas: |
| νήπιοι· ἦ τε πολέσσιν ἐπ' αὐτῷ ϑυμὸν ἀπηύρα. | Törichte! Vielen umher auf dem Leichnam raubt' er das Leben. | |
| καὶ τότ' ἄρ' Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαϑὸν Μενέλαον· | Jetzo wandte sich Ajas zum Rufer im Streit Menelaos: | |
| »ὦ πέπον, ὦ Μενέλαε διοτρεφές, οὐκέτι νῶι | Trautester, o Menelaos, du Göttlicher! nimmer, erwart' ich, | |
| ἔλπομαι αὐτώ περ νοστησέμεν ἐκ πολέμοιο. | Freuen wir noch uns selber der Heimkehr aus dem Gefechte! | |
| οὔ τι τόσον νέκυος πέρι δείδια Πατρόκλοιο, | 240 | Nicht so sehr noch sorg' ich um unseren toten Patroklos, |
| ὅς κε τάχα Τρώων κορέει κύνας ἠδ' οἰωνούς, | Der bald sättigen muß der Troer Hund' und Gevögel; | |
| ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ περιδείδια μή τι πάϑῃσιν | Als um mein eigenes Haupt ich besorgt bin, was es betreffe, | |
| καὶ σῇ, ἐπεὶ πολέμοιο νέφος περὶ πάντα καλύπτει, | Und um deins! da des Krieges Gewölk rings alles umdunkelt, | |
| Ἕκτωρ, ἡμῖν δ' αὖτ' ἀναφαίνεται αἰπὺς ὄλεϑρος. | Hektor; und uns mit Schrecken erscheint das nahe Verderben! | |
| ἀλλ' ἄγ' ἀριστῆας Δαναῶν κάλει, ἤν τις ἀκούσῃ.« | 245 | Auf denn, und rufe den Helden der Danaer, ob man es höre. |
| ὣς ἔφατ', οὐδ' ἀπίϑησε βοὴν ἀγαϑὸς Μενέλαος· | Sprach's; und willig gehorchte der Rufer im Streit Menelaos; | |
| ἤυσεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώς· | Laut erscholl sein durchdringender Ruf in das Heer der Achaier: | |
| »ὦ φίλοι, Ἀργεΐων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες, | Freunde, des Volks von Argos erhabene Fürsten und Pfleger, | |
| οἵ τε παρ' Ἀτρεΐδῃς Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ | Die ihr um Atreus' Söhn' Agamemnon und Menelaos | |
| δήμια πίνουσιν καὶ σημαίνουσιν ἕκαστος | 250 | Trinkt vom Weine des Volks, und Gebot austeilet, ein jeder |
| λαοῖς, ἐκ δὲ Διὸς τιμὴ καὶ κῦδος ὀπηδεῖ· | Seiner Schar; da Zeus ihn mit Ruhm und Ehre verherrlicht! | |
| ἀργαλέον δέ μοί ἐστι διασκοπιᾶσϑαι ἕκαστον | Doch mir ist's unmöglich herauszuspähen die Führer | |
| ἡγεμόνων, τόσση γὰρ ἔρις πολέμοιο δέδηεν. | Jeden im Volk; zu heftig entbrannt ist die Flamme des Krieges! | |
| ἀλλά τις αὐτὸς ἴτω, νεμεσιζέσϑω δ' ἐνὶ ϑυμῷ | Komme denn jeder von selbst, und fühle die Schmach in der Seele, | |
| Πάτροκλον Τρῳῇσι κυσὶν μέλπηϑρα γενέσϑαι.« | 255 | Daß Patroklos liege, den troischen Hunden ein Labsal! |
| ὣς ἔφατ'· ὀξὺ δ' ἄκουσεν Ὀιλῆος ταχὺς Αἴας, | Jener sprach's; wohl hört' ihn der schnelle Sohn des Oileus. | |
| πρῶτος δ' ἀντίος ἦλϑε ϑέων ἀνὰ δηιοτῆτα, | Dieser zuerst nun nahte, die Schlacht in Eile durchrennend; | |
| τὸν δὲ μέτ' Ἰδομενεὺς καὶ ὀπάων Ἰδομενῆος | Dann Idomeneus selbst, und Idomeneus' Kriegsgenoß auch, | |
| Μηριόνης, ἀτάλαντος Ἐνυαλίῳ ἀνδρεϊφόντῃ. | Held Meriones, gleich dem männermordenden Ares. | |
| τῶν δ' ἄλλων τίς κεν ᾗσι φρεσὶν οὐνόματ' εἴποι, | 260 | Doch der anderen Namen wer könnt' im Geiste sie nennen, |
| ὅσσοι δὴ μετόπισϑε μάχην ἤγειραν Ἀχαιῶν; | Alle die jetzt nachfolgend die Schlacht der Achaier erweckten. | |
| Τρῶες δὲ προύτυψαν ἀολλέες· ἦρχε δ' ἄρ' Ἕκτωρ. | Vor nun drangen die Troer mit Heerskraft, folgend dem Hektor. | |
| ὡς δ' ὅτ' ἐπὶ προχοῇσι διιπετέος ποταμοῖο | Wie wenn laut an der Mündung des himmelentsprossenen Stromes | |
| βέβρυχεν μέγα κῦμα ποτὶ ῥόον, ἀμφὶ δέ τ' ἄκραι | Braust die gewaltige Flut, die heranwogt; rings dann die äußern | |
| ἠιόνες βοάουσιν ἐρευγομένης ἁλὸς ἔξω, | 265 | Felsengestad' auftosen, mit weithin spritzendem Salzschaum: |
| τόσσῃ ἄρα Τρῶες ἰαχῇ ἴσαν. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ | Solch ein Getön der Troer erscholl nun. Doch die Achaier | |
| ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ ἕνα ϑυμὸν ἔχοντες, | Standen fest um Menötios' Sohn, einmütiges Herzens; | |
| φραχϑέντες σάκεσιν χαλκήρεσιν. ἀμφὶ δ' ἄρα σφιν | Und erzstarrende Schild' umzäunten sie. Ihnen umher nun | |
| λαμπρῇσιν κορύϑεσσι Κρονίων ἠέρα πολλὴν | Über die leuchtenden Helme verbreitete nächtliches Dunkel | |
| χεῦ', ἐπεὶ οὐδὲ Μενοιτιάδην ἤχϑαιρε πάρος γε, | 270 | Zeus: nie hatt' er zuvor Menötios' Sohn ja gehasset, |
| ὄφρα ζωὸς ἐὼν ϑεράπων ἦν Αἰακίδαο· | Weil er lebt', ein Genoß des äakidischen Renners; | |
| μίσησεν δ' ἄρα μιν δηίων κυσὶ κύρμα γενέσϑαι | Auch ein Greuel ihm war's, daß troischen Hunden zum Raube | |
| Τρῳῇσιν· τῷ καί οἱ ἀμυνέμεν ὦρσεν ἑταίρους. | Läge der Held; drum ihm zur Verteidigung sandt' er die Freunde. | |
| ὦσαν δὲ πρότεροι Τρῶες ἑλίκωπας Ἀχαιούς· | Trojas' Söhn' itzt drängten die freudigen Krieger Achaias, | |
| νεκρὸν δὲ προλιπόντες ὑπέτρεσαν. οὐ δέ τιν' αὐτῶν | 275 | Daß von der Leiche hinweg sie entzitterten; aber auch keinen |
| Τρῶες ὑπέρϑυμοι ἕλον ἔγχεσιν ἱέμενοί περ, | Mordet' ein Speer der Troer, wie heftiges Muts sie auch strebten. | |
| ἀλλὰ νέκυν ἐρύοντο. μίνυνϑα δὲ καὶ τοῦ Ἀχαιοὶ | Doch sie zogen den Toten, allein nur wenig entfernt ihm | |
| μέλλον ἀπέσσεσϑαι· μάλα γάρ σφεας ὦκ' ἐλέλιξεν | Sollten die Danaer sein; denn sogleich hatt' alle gewendet | |
| Αἴας, ὃς πέρι μὲν εἶδος πέρι δ' ἔργα τέτυκτο | Ajas, der hoch an Gestalt, und hoch an Taten hervorschien | |
| τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ' ἀμύμονα Πηλεΐωνα. | 280 | Rings im Danaervolk, nach dem tadellosen Achilleus. |
| ἴϑυσεν δὲ διὰ προμάχων συῒ εἴκελος ἀλκὴν | Grad' andrang er durchs Vordergefecht, wie ein trotzender Eber | |
| καπρίῳ, ὅς τ' ἐν ὄρεσσι κύνας ϑαλερούς τ' αἰζηοὺς | Einbricht, der im Gebirge die Hund' und die rüstigen Jäger | |
| ῥηιδίως ἐκέδασσεν ἑλιξάμενος διὰ βήσσας· | Leicht auseinander zerstreut, durch die waldigen Tale sich wendend: | |
| ὣς υἱὸς Τελαμῶνος ἀγαυοῦ φαίδιμος Αἴας | So des herrlichen Telamons Sohn, der strahlende Ajas, | |
| ῥεῖα μετεισάμενος Τρώων ἐκέδασσε φάλαγγας, | 285 | Leicht, hinein sich stürzend, zerstreut' er der Troer Geschwader, |
| οἳ περὶ Πατρόκλῳ βέβασαν, φρόνεον δὲ μάλιστα | Welche rings Patroklos umwandelten, gieriges Herzens, | |
| ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύειν καὶ κῦδος ἀρέσϑαι. | Ihn zur eigenen Feste zu ziehn, und Ruhm zu gewinnen. | |
| ἦ τοι τὸν Λήϑοιο Πελασγοῦ φαίδιμος υἱὸς | Siehe Hippothoos nun, der Sohn des pelasgischen Lethos, | |
| Ἱππόϑοος ποδὸς ἕλκε κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην, | Zog am Fuß ihn hinweg durch schreckliches Waffengetümmel; | |
| δησάμενος τελαμῶνι παρὰ σφυρὸν ἀμφὶ τένοντας, | 290 | Denn er umband mit dem Riemen die Sehnen ihm unten am Knöchel, |
| Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενος· τάχα δ' αὐτῷ | Hektorn und den Troern gefällig zu sein; doch sofort ihm | |
| ἦλϑε κακόν, τό οἱ οὔ τις ἐρύκακεν ἱεμένων περ. | Nahte das Weh, dem ihn keiner entriß der strebenden Freunde. | |
| τὸν δ' υἱὸς Τελαμῶνος, ἐπαΐξας δι' ὁμίλου, | Denn der Telamonide, dahergestürmt durch den Aufruhr, | |
| πλῆξ' αὐτοσχεδίην κυνέης διὰ χαλκοπαρῄου· | Schlug ihm nahe den Speer durch des Helms erzwangige Kuppel; | |
| ἤρικε δ' ἱπποδάσεια κόρυς περὶ δουρὸς ἀκωκῇ, | 295 | Und es zerbarst der umflatterte Helm um die Schärfe des Speeres, |
| πληγεῖσ' ἔγχεΐ τε μεγάλῳ καὶ χειρὶ παχείῃ, | Durchgehaun von der mächtigen Lanz' und der nervichten Rechte; | |
| ἐγκέφαλος δὲ παρ' αὐλὸν ἀνέδραμεν ἐξ ὠτειλῆς | Und das Gehirn entspritzt' an der Röhre des Speers aus der Wunde | |
| αἱματόεις. τοῦ δ' αὖϑι λύϑη μένος, ἐκ δ' ἄρα χειρῶν | Blutig hervor: schnell lösten die Kräfte sich; und aus den Händen | |
| Πατρόκλοιο πόδα μεγαλήτορος ἧκε χαμᾶζε | Ließ er Patroklos' Fuß des Hochgesinnten zur Erd' hin | |
| κεῖσϑαι· ὃ δ' ἄγχ' αὐτοῖο πέσε πρηνὴς ἐπὶ νεκρῷ, | 300 | Sinken; und nah ihm sank er auch selbst vorwärts auf den Leichnam, |
| τῆλ' ἀπὸ Λαρίσης ἐριβώλακος, οὐδὲ τοκεῦσιν | Weit entfernt von Larissa, der scholligen; aber den Eltern | |
| ϑρέπτρα φίλοις ἀπέδωκε, μινυνϑάδιος δέ οἱ αἰὼν | Lohnet' er nicht die Pflege; denn kurz nur blühte das Leben | |
| ἔπλεϑ' ὑπ' Αἴαντος μεγαϑύμου δουρὶ δαμέντι. | Ihm, da vor Ajas Speer, des mutigen Helden, er hinsank. | |
| Ἕκτωρ δ' αὖτ' Αἴαντος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. | Hektor zielt' auf Ajas, und warf die blinkende Lanze. | |
| ἀλλ' ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος | 305 | Zwar er selbst vorschauend vermied den ehernen Wurfspieß, |
| τυτϑόν· ὃ δὲ Σχεδίον μεγαϑύμου Ἰφίτου υἱόν, | Kaum; doch Schedios traf er, den Iphitos' Stärke gezeuget, | |
| Φωκήων ὄχ' ἄριστον, ὃς ἐν κλειτῷ Πανοπῆι | Ihn des phokäischen Volkes Gewaltigsten, der in der edlen | |
| οἰκία ναιετάεσκε πολέσσ' ἄνδρεσσιν ἀνάσσων, | Panopeus' Häuser bewohnt', und viel der Männer beherrschte: | |
| τὸν βάλ' ὑπὸ κληῖδα μέσην· διὰ δ' ἀμπερὲς ἄκρη | Mitten am Schlüsselbein erzielt' er ihn, daß ihn durchbohrend | |
| αἰχμὴ χαλκείη παρὰ νείατον ὦμον ἀνέσχεν. | 310 | Scharf die eherne Spitz' an der oberen Schulter hervordrang; |
| δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε' ἐπ' αὐτῷ. | Dumpf hinkracht' er im Fall, und es rasselten um ihn die Waffen. | |
| Αἴας δ' αὖ Φόρκυνα δαΐφρονα Φαίνοπος υἱὸν | Ajas genaht dem Phorkys, dem feurigen Sohne des Phänops, | |
| Ἱπποϑόῳ περιβάντα μέσην κατὰ γαστέρα τύψεν· | Der um Hippothoos kämpfte, durchstieß ihm den wölbenden Panzer, | |
| ῥῆξε δὲ ϑώρηκος γύαλον, διὰ δ' ἔντερα χαλκὸς | Mitten am Bauch, daß schmetternd ins Eingeweid' ihm die Spitze | |
| ἤφυσ'· ὃ δ' ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. | 315 | Taucht'; und er sank in den Staub, mit der Hand den Boden ergreifend. |
| χώρησαν δ' ὕπο τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ· | Rückwärts wichen die ersten des Kampfs, und der strahlende Hektor. | |
| Ἀργέιοι δὲ μέγα ἴαχον, ἐρύσαντο δὲ νεκροὺς | Doch laut schrien die Danaer auf, und entzogen die Toten, | |
| Φόρκυν ϑ' Ἱππόϑοόν τε, λύοντο δὲ τεύχε' ἀπ' ὤμων. | Phorkys zugleich und den edlen Hippothoos, raubten die Wehr dann. | |
| ἔνϑα κεν αὖτε Τρῶες ἀρηιφίλων ὑπ' Ἀχαιῶν | Bald nun wären die Troer vor Argos' kriegrischen Söhnen | |
| Ἴλιον εἲς ἀνέβησαν ἀναλκείῃσι δαμέντες, | 320 | Ilios zugeflohn, durch Ohnmacht alle gebändigt; |
| Ἀργέιοι δέ κε κῦδος ἕλον καὶ ὑπὲρ Διὸς αἶσαν | Und Ruhm hätten gewonnen die Danaer, gegen das Schicksal | |
| κάρτεϊ καὶ σϑένεϊ σφετέρῳ· ἀλλ' αὐτὸς Ἀπόλλων | Zeus, durch eigene Kraft und Gewalt. Doch selber Apollon | |
| Αἰνείαν ὤτρυνε, δέμας Περίφαντι ἐοικὼς | Trieb Äneias zum Kampf, dem Periphas ähnlich erscheinend, | |
| κήρυκ' Ἠπυτίδῃ, ὅς οἱ παρὰ πατρὶ γέροντι | Epytos' Sohn, dem Herold, der ihm bei dem grauenden Vater | |
| κηρύσσων γήρασκε, φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώς. | 325 | Dienend dem Alter genaht, getreu und redliches Herzens: |
| τῷ μιν ἐεισάμενος προσέφη Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων· | Dessen Gestalt nachahmend, begann der Herrscher Apollon: | |
| »Αἰνεία, πῶς ἂν καὶ ὑπὲρ ϑεὸν εἰρύσσαισϑε | O wie rettetet ihr, Äneias, gegen die Götter | |
| Ἴλιον αἰπεινήν; ὡς δὴ ἴδον ἀνέρας ἄλλους | Ilios hohe Burg? wie ich andere Männer gesehen, | |
| κάρτεΐ τε σϑένεΐ τε πεποιϑότας ἠνορέῃ τε | Ihrer Kraft und Gewalt und männlichem Mute vertrauend, | |
| πλήϑεΐ τε σφετέρῳ, καὶ ὑπερδέα δῆμον ἔχοντας. | 330 | Und zahllosem Gefolge der furchtverachtenden Völker! |
| ἡμῖν δὲ Ζεὺς μὲν πολὺ βούλεται ἢ Δαναοῖσιν | Uns gewähret ja Zeus weit günstiger, als den Achaiern, | |
| νίκην· ἀλλ' αὐτοὶ τρεῖτ' ἄσπετον οὐδὲ μάχεσϑε.« | Siegesruhm; doch ihr selber entbebt scheu, ohne zu kämpfen! | |
| ὣς ἔφατ', Αἰνείας δ' ἑκατηβόλον Ἀπόλλωνα | Sprach's; und Äneias erkannte den treffenden Phöbos Apollon, | |
| ἔγνω ἐσάντα ἰδών· μέγα δ' Ἕκτορα εἶπε βοήσας· | Schauend sein Angesicht, und sprach lautrufend zu Hektor: | |
| »Ἕκτορ τ' ἠδ' ἄλλοι Τρώων ἀγοὶ ἠδ' ἐπικούρων, | 335 | Hektor, und ihr der Troer Gewaltige, und der Genossen, |
| αἰδὼς μὲν νῦν ἥδε, ἀρηιφίλων ὑπ' Ἀχαιῶν | Schande doch wäre das nun, vor Argos' kriegrischen Söhnen | |
| Ἴλιον εἲς ἀναβῆναι ἀναλκείῃσι δαμέντας. | Ilios zuzufliehn, durch Ohnmacht alle gebändigt! | |
| ἀλλ' ἔτι γάρ τις φησὶ ϑεῶν ἐμοὶ ἄγχι παραστὰς | Aber mir sagt auch zugleich ein Unsterblicher, neben mir stehend, | |
| Ζῆν', ὕπατον μήστωρα, μάχης ἐπιτάρροϑον εἶναι· | Zeus der Herrscher der Welt sei unser Schirm in der Feldschlacht! | |
| τῷ ῥ' ἰϑὺς Δαναῶν ἴομεν, μηδ' οἵ γε ἕκηλοι | 340 | Drum gradan in der Danaer Heer! nicht müssen sie ruhig |
| Πάτροκλον νηυσὶν πελασαίατο τεϑνηῶτα.« | Dort den Schiffen sich nahn mit dem Leichnam ihres Patroklos! | |
| ὣς φάτο, καί ῥα πολὺ προμάχων ἐξάλμενος ἔστη· | Sprach's; und weit vorspringend den vordersten, stand er zum Kampfe. | |
| οἳ δ' ἐλελίχϑησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν. | Jene nun wandten die Stirn', und begegneten kühn den Achaiern. | |
| ἔνϑ' αὖτ' Αἰνείας Ληόκριτον οὔτασε δουρὶ | Doch Äneias durchstach den Leiokritos dort mit der Lanze, | |
| υἱὸν Ἀρίσβαντος, Λυκομήδεος ἐσϑλὸν ἑταῖρον. | 345 | Ihn des Arisbas' Sohn, Lykomedes' edlen Genossen. |
| τὸν δὲ πεσόντ' ἐλέησεν ἀρηίφιλος Λυκομήδης· | Seinen Fall betraurte der streitbare Held Lykomedes; | |
| στῆ δὲ μάλ' ἐγγὺς ἰὼν καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ, | Nah ihm trat er hinan, und schoß die blinkende Lanze; | |
| καὶ βάλεν Ἱππασίδην Ἀπισάονα ποιμένα λαῶν | Sieh und Hippasos' Sohne, dem Hirten des Volks Apisaon, | |
| ἧπαρ ὑπὸ πραπίδων, εἶϑαρ δ' ὑπὸ γούνατ' ἔλυσεν, | Fuhr in die Leber das Erz, und löst' ihm die strebenden Kniee: | |
| ὅς ῥ' ἐκ Παιονίης ἐριβώλακος εἰληλούϑει, | 350 | Der aus Päonia kam, dem Land' hochscholliger Äcker, |
| καὶ δὲ μετ' Ἀστεροπαῖον ἀριστεύεσκε μάχεσϑαι. | Und nach Asteropäos der Tapferste kämpft' in der Heerschar. | |
| τὸν δὲ πεσόντ' ἐλέησεν ἀρήιος Ἀστεροπαῖος, | Seinen Fall betraurte der kriegrische Asteropäos; | |
| ἴϑυσεν δὲ καὶ ὃ πρόφρων Δαναοῖσι μάχεσϑαι· | Gradan drang nun auch dieser zum Kampf mit den Söhnen Achaias; | |
| ἀλλ' οὔ πως ἔτι εἶχε. σάκεσσι γὰρ ἔρχατο πάντῃ | Aber umsonst: denn rings mit geschlossenen Schilden umzäunet, | |
| ἑσταότες περὶ Πατρόκλῳ, πρὸ δὲ δούρατ' ἔχοντο. | 355 | Standen sie all' um Patroklos, gestreckt die ragenden Lanzen. |
| Αἴας γὰρ μάλα πάντας ἐπῴχετο πολλὰ κελεύων· | Ajas stets geschäftig umeilte sie, vieles ermahnend: | |
| οὔτε τιν' ἐξοπίσω νεκροῦ χάζεσϑαι ἀνώγει | Weder zurück von dem Toten verstattet' er einem zu weichen, | |
| οὔτε τινὰ προμάχεσϑαι Ἀχαιῶν ἔξοχον ἄλλων, | Weder hervorzudringen zum Kampf vor den andern Achaiern; | |
| ἀλλὰ μάλ' ἀμφ' αὐτῷ βεβάμεν, σχεδόϑεν δὲ μάχεσϑαι· | Sondern dicht zu umwandeln die Leich', und nahe zu kämpfen. | |
| ὣς Αἴας ἐπέτελλε πελώριος. αἵματι δὲ χϑὼν | 360 | Also gebot dort Ajas, der Mächtige; ringsum gerötet |
| δεύετο πορφυρέῳ, τοὶ δ' ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον | Floß die Erde von Blut, und es taumelten übereinander | |
| νεκροὶ ὁμοῦ Τρώων καὶ ὑπερμενέων ἐπικούρων | Tote zugleich der Troer und mutigen Bundesgenossen, | |
| καὶ Δαναῶν· οὐδ' οἳ γὰρ ἀναιμωτί γ' ἐμάχοντο. | Danaer auch; nicht gingen sie ohne Blut aus dem Kampfe; | |
| παυρότεροι δὲ πολὺ φϑίνυϑον· μέμνηντο γὰρ αἰεὶ | Doch viel weniger sanken sie hin: denn sie dachten beständig, | |
| αλλήλοις καϑ' ὅμιλον ἀλεξέμεναι φόνον αἰπύν. | 365 | Sich im Gedräng' einander den schrecklichen Mord zu entfernen. |
| ὣς οἳ μὲν μάρναντο δέμας πυρός· οὐ δέ κε φαίης | So dort tobten wie Feuer die Kämpfenden. Keiner erkannt' itzt, | |
| οὔτε ποτ' ἠέλιον σόον ἔμμεναι οὔτε σελήνην· | Ob am Himmel die Sonn' unversehrt sei, oder der Mond noch. | |
| ἠέρι γὰρ κατέχοντο μάχῃ ἔνι, ὅσσοι ἄριστοι | Denn von Dunkel umhüllt im Gefecht dort waren die Tapfern, | |
| ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ κατατεϑνηῶτι. | Welche Menötios' Sohn den Erschlagenen rings umstanden. | |
| οἱ δ' ἄλλοι Τρῶες καὶ ἐυκνήμιδες Ἀχαιοὶ | 370 | Doch die anderen Troer und erzumschienten Achaier |
| εὔκηλοι πολέμιζον ὑπ' αἰϑέρι, πέπτατο δ' αὐγὴ | Stritten frei in der Helle des Tags; denn es strahlete ringsum | |
| ἠελίου ὀξεῖα, νέφος δ' οὐ φαίνετο πάσης | Brennender Sonnenschein, und Gewölk beschattete nirgends | |
| γαίης οὐδ' ὀρέων· μεταπαυόμενοι δ' ἐμάχοντο, | Weder Feld noch Gebirg'. Auch pflegten sie oft vom Gefechte | |
| ἀλλήλων ἀλεείνοντες βέλεα στονόεντα, | Auszuruhn, vermeidend die bitteren Todesgeschosse, | |
| πολλὸν ἀφεσταότες. τοὶ δ' ἐν μέσῳ ἄλγε' ἔπασχον | 375 | Weit voneinander gestellt. Doch die Mittleren duldeten Jammer |
| ἠέρι καὶ πολέμῳ, τείροντο δὲ νηλέι χαλκῷ, | Dort im Dunkel und Kampf, und gequält vom grausamen Erze | |
| ὅσσοι ἄριστοι ἔσαν. δύο δ' οὔ πω φῶτε πεπύσϑην, | Waren die Helden gesamt. Nur zween noch hörten den Ruf nicht, | |
| ἀνέρε κυδαλίμω Θρασυμήδης Ἀντίλοχός τε, | Beide gepriesene Männer, Antilochos und Trasymedes, | |
| Πατρόκλοιο ϑανόντος ἀμύμονος, ἀλλ' ἔτ' ἔφαντο | Daß Patroklos sank, der Untadlige; sondern sie wähnten, | |
| ζωὸν ἐνὶ πρώτῳ ὁμάδῳ Τρώεσσι μάχεσϑαι· | 380 | Daß noch lebend im Vordergewühl er die Troer bekämpfe. |
| τὼ δ' ἐπιοσσομένω ϑάνατον καὶ φύζαν ἑταίρων | Aufmerksam verhütend den Tod und die Flucht der Genossen, | |
| νόσφιν ἐμαρνάσϑην, ἐπεὶ ὣς ἐπετέλλετο Νέστωρ | Stritten sie fern in der Schlacht: denn so ermahnte sie Nestor, | |
| ὀτρύνων πόλεμόνδε μελαινάων ἀπὸ νηῶν. | Als er zum Kampf sie entließ von den dunkelen Schiffen Achaias. | |
| τοῖς δὲ πανημερίοις ἔριδος μέγα νεῖκος ὀρώρει | Jene den ganzen Tag wetteiferten heftig in Mordlust, | |
| ἀργαλέης· καμάτῳ δὲ καὶ ἱδρόι νωλεμὲς αἰεὶ | 385 | Tobender stets; von Arbeit und triefendem Schweiße beständig |
| γούνατά τε κνῆμαί τε πόδες ϑ' ὑπένερϑεν ἑκάστου | Wurden die Knie' und die Schenkel und unteren Füße der Streiter, | |
| χεῖρές τ' ὀφϑαλμοί τε παλάσσετο μαρναμένοισιν | Wurden die Händ' und die Augen im wütenden Kampfe besudelt, | |
| ἀμφ' ἀγαϑὸν ϑεράποντα ποδώκεος Αἰακίδαο. | Um den edlen Genossen des äakidischen Renners. | |
| ὡς δ' ὅτ' ἀνὴρ ταύροιο βοὸς μεγάλοιο βοείην | Wie wenn ein Mann die Haut des gewaltigen Stiers von der Herde | |
| λαοῖσιν δώῃ τανύειν, μεϑύουσαν ἀλοιφῇ· | 390 | Auszudehnen den Seinigen gab, mit Fette getränket; |
| δεξάμενοι δ' ἄρα τοί γε διαστάντες τανύουσιν | Sie nun nehmen die Haut, und ziehn, auseinander sich stellend, | |
| κυκλόσ', ἄφαρ δέ τε ἰκμὰς ἔβη, δύνει δέ τ' ἀλοιφὴ | Rings, daß bald die Nässe verschwand, und die Fertigkeit eindringt, | |
| πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶσα διαπρό· | Wann so viel' ausrecken, und ganz umher sie gedehnt wird: | |
| ὣς οἵ γ' ἔνϑα καὶ ἔνϑα νέκυν ὀλίγῃ ἐνὶ χώρῃ | Also zogen auch jene den Leichnam hiehin und dorthin, | |
| εἵλκεον ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο ϑυμός, | 395 | Stehend auf wenigem Raum; denn fest vertrauten die Männer, |
| Τρωσὶν μὲν ἐρύειν προτὶ Ἴλιον, αὐτὰρ Ἀχαιοῖς | Trojas, weg ihn zu führen gen Ilios, aber Achaias, | |
| νῆας ἔπι γλαφυράς. περὶ δ' αὐτοῦ μῶλος ὀρώρει | Zu den gebogenen Schiffen; und ringsum tobte der Aufruhr | |
| ἄγριος· οὐδέ κ' Ἄρης λαοσσόος οὐδέ κ' Ἀϑήνη | Fürchterlich: selbst nicht Ares der Wüterich, oder Athene, | |
| τόν γε ἰδοῦσ' ὀνόσαιτ', οὐδ' εἰ μάλα μιν χόλος ἵκοι. | Hätt' ihn schauend getadelt, wie sehr auch der Zorn sie entflammte. | |
| τοῖον Ζεὺς ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀνδρῶν τε καὶ ἵππων | 400 | So schuf Zeus um Patroklos den Männern dort und den Rossen |
| ἤματι τῷ ἐτάνυσσε κακὸν πόνον· οὐδ' ἄρα πώ τι | Jenes Tags Arbeiten und Schrecknisse. Aber noch gar nichts | |
| ᾔδεε Πάτροκλον τεϑνηότα δῖος Ἀχιλλεύς. | Wußte vom Tod des Patroklos der göttergleiche Achilleus; | |
| πολλὸν γὰρ ἀπάνευϑε νεῶν μάρναντο ϑοάων, | Denn weit kämpften die Heer' entfernt von den hurtigen Schiffen, | |
| τείχει ὕπο Τρώων· τό μιν οὔ ποτε ἔλπετο ϑυμῷ | Unter der Mauer der Stadt. Drum hofft' er nimmer im Geiste, | |
| τεϑνάμεν, ἀλλὰ ζωόν, ἐνιχριμφϑέντα πύλῃσιν, | 405 | Tot ihn, sondern lebend, sobald er den Toren genahet, |
| ἂψ ἀπονοστήσειν, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ἔλπετο πάμπαν, | Wiederkehren zu sehn: denn das auch hofft' er mitnichten, | |
| ἐκπέρσειν πτολίεϑρον ἄνευ ἕϑεν, οὐδὲ σὺν αὐτῷ· | Daß er die Stadt einnähme, nicht sonder ihn, noch ihm gesellt auch. | |
| πολλάκι γὰρ τό γε μητρὸς ἐπεύϑετο νόσφιν ἀκούων, | Oft ja vernahm er dies ingeheim von der göttlichen Mutter, | |
| ἥ οἱ ἀπαγγέλλεσκε Διὸς μεγάλοιο νόημα. | Wann sie ihm enthüllte den Rat des großen Kronion; | |
| δὴ τότε γ' οὔ οἱ ἔειπε κακὸν τόσον ὅσσον ἐτύχϑη | 410 | Doch auch dann verschwieg sie das Schreckliche, was ihm bevorstand, |
| μήτηρ, ὅττι ῥά οἱ πολὺ φίλτατος ὤλεϑ' ἑταῖρος. | Mütterlich: daß ihm anjetzt der geliebteste sank der Genossen. | |
| οἳ δ' αἰεὶ περὶ νεκρὸν ἀκαχμένα δούρατ' ἔχοντες | Jene stets um den Toten die spitzigen Lanzen bewegend, | |
| νωλεμὲς ἐγχρίμπτοντο καὶ ἀλλήλους ἐνάριζον. | Tobten zusammengedrängt, und würgten sich untereinander. | |
| ὧδε δέ τις εἴπεσκεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων· | So nun redete mancher der erzumschirmten Achaier: | |
| »ὦ φίλοι, οὐ μὰν ἧμιν ἐυκλεὲς ἀπονέεσϑαι | 415 | Freunde, fürwahr nicht folget der Ruhm uns, kehren wir jetzo |
| νῆας ἔπι γλαφυράς· ἀλλ' αὐτοῦ γαῖα μέλαινα | Zu den geräumigen Schiffen! O nein, eh' schlinge der Erde | |
| πᾶσι χάνοι. τό κεν ἧμιν ἄφαρ πολὺ κέρδιον εἴη, | Schwarzer Schlund uns hinab! Das wär' uns besser in Wahrheit; | |
| εἰ τοῦτον Τρώεσσι μεϑήσομεν ἱπποδάμοισιν | Als den hier zu verlassen den gaulbezähmenden Troern, | |
| ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύσαι καὶ κῦδος ἀρέσϑαι.« | Daß sie zur eigenen Stadt ihn ziehn, und Ruhm sich gewinnen! | |
| ὣς δέ τις αὖ Τρώων μεγαϑύμων αὐδήσασκεν· | 420 | Also sprach auch mancher der übermütigen Troer: |
| »ὦ φίλοι, εἰ καὶ μοῖρα παρ' ἀνέρι τῷδε δαμῆναι | Freund', und wär' uns bestimmt, bei diesem Manne zu sterben, | |
| πάντας ὁμῶς, μή πώ τις ἐρωείτω πολέμοιο.« | Alle zugleich; doch nicht entziehe sich einer dem Kampfe! | |
| ὣς ἄρα τις εἴπεσκε, μένος δ' ὄρσασκεν ἑκάστου. | So dort redete mancher, den Mut des Genossen entflammend. | |
| ὣς οἳ μὲν μάρναντο, σιδήρειος δ' ὀρυμαγδὸς | Also bekämpften sich jen'; und eisernes dumpfes Geprassel | |
| χάλκεον οὐρανὸν ἷκε δι' αἰϑέρος ἀτρυγέτοιο· | 425 | Scholl zum ehernen Himmel, des Äthers Wüste durchdringend. |
| ἵπποι δ' Αἰακίδαο μάχης ἀπάνευϑεν ἐόντες | Aber Achilleus' Rosse, die abwärts standen dem Schlachtfeld, | |
| κλαῖον, ἐπεὶ δὴ πρῶτα πυϑέσϑην ἡνιόχοιο | Weineten, als sie gehört, ihr Wagenlenker Patroklos | |
| ἐν κονίῃσι πεσόντος ὑφ' Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο. | Lieg' im Staube gestreckt von der Hand des mordenden Hektor. | |
| ἦ μὰν Αὐτομέδων Διώρεος ἄλκιμος υἱὸς | Ach Automedon zwar, der tapfere Sohn des Diores, | |
| πολλὰ μὲν ἂρ μάστιγι ϑοῇ ἐπεμαίετο ϑείνων, | 430 | Strebte sie oft mit der Geißel geschwungenem Schlag zu beflügeln, |
| πολλὰ δὲ μειλιχίοισι προσηύδαε, πολλὰ δ' ἀρειῇ· | Oft mit schmeichelnden Worten ermahnet' er, oft auch mit Drohung; | |
| τὼ δ' οὔτ' ἂψ ἐπὶ νῆας ἐπὶ πλατὺν Ἑλλήσποντον | Doch nicht heim zu den Schiffen am breiten Hellespontos | |
| ἠϑελέτην ἰέναι οὔτ' ἐς πόλεμον μετ' Ἀχαιούς. | Wollten sie gehn, und nicht in die Feldschlacht zu den Achaiern: | |
| ἀλλ' ὥς τε στήλη μένει ἔμπεδον, ἥ τ' ἐπὶ τύμβῳ | Sondern gleich der Säule, die unbewegt auf dem Hügel | |
| ἀνέρος ἑστήκῃ τεϑνηότος ἠὲ γυναικός, | 435 | Eines gestorbenen Mannes emporragt, oder des Weibes; |
| ὣς μένον ἀσφαλέως περικαλλέα δίφρον ἔχοντες, | Also standen sie fest, vor dem prangenden Sessel des Wagens, | |
| οὔδει ἐνισκίμψαντε καρήατα· δάκρυα δέ σφιν | Beid' ihr Haupt fest auf den Boden gesenkt; und Tränen entflossen | |
| ϑερμὰ κατὰ βλεφάρων χαμάδις ῥέε μυρομένοισιν | Heiß herab von den Wimpern der Traurenden, welche des Lenkers | |
| ἡνιόχοιο πόϑῳ, ϑαλερὴ δὲ μιαίνετο χαίτη | Dachten mit sehnendem Schmerz; auch sank die blühende Mähne | |
| ζεύγλης ἐξεριποῦσα παρὰ ζυγὸν ἀμφοτέρωϑεν. | 440 | Wallend hervor aus dem Ringe des Jochs, mit Staube besudelt. |
| μυρομένω δ' ἄρα τώ γε ἰδὼν ἐλέησε Κρονίων, | Mitleidsvoll nun sahe die Traurenden Zeus Kronion; | |
| κινήσας δὲ κάρη προτὶ ὃν μυϑήσατο ϑυμόν· | Ernst bewegt' er das Haupt, und sprach in der Tiefe des Herzens: | |
| »ἆ δειλώ, τί σφῶι δόμεν Πηλῆι ἄνακτι | Arme, warum doch schenkten wir euch dem Könige Peleus, | |
| ϑνητῷ, ὑμεῖς δ' ἐστὸν ἀγήρω τ' ἀϑανάτω τε; | Ihm dem Sterblichen euch, unalternd beid' und unsterblich? | |
| ἦ ἵνα δυστήνοισι μετ' ἀνδράσιν ἄλγε' ἔχητον, | 445 | Etwa daß Gram ihr ertrügt mit den unglückseligen Menschen? |
| οὐ μὲν γάρ τί που ἔστιν ὀιζυρώτερον ἀνδρὸς | Denn kein anderes Wesen ist jammervoller auf Erden, | |
| πάντων, ὅσσα τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἕρπει. | Als der Mensch, von allem, was Leben haucht und sich reget. | |
| ἀλλ' οὐ μὰν ὑμῖν γε καὶ ἅρμασι δαιδαλέοισιν | Aber umsonst hofft euch vor dem kunstreich prangenden Wagen | |
| Ἕκτωρ Πριαμίδης ἐποχήσεται· οὐ γὰρ ἐάσω. | Hektor, Priamos' Sohn, zu bändigen; nimmer gestatt' ich's! | |
| ἢ οὐχ ἅλις, ὡς καὶ τεύχε' ἔχει καὶ ἐπεύχεται αὔτως; | 450 | Nicht genug, daß die Waffen er hat, und eitel sich rühmet? |
| σφῶιν δ' ἐν γούνεσσι βαλῶ μένος ἠδ' ἐνὶ ϑυμῷ, | Beiden Kraft in die Kniee gewähr' ich euch, und in die Herzen, | |
| ὄφρα καὶ Αὐτομέδοντα σαώσετον ἐκ πολέμοιο | Daß ihr Automedon auch erretten mögt aus der Feldschlacht, | |
| νῆας ἔπι γλαφυράς· ἔτι γάρ σφισι κῦδος ὀρέξω | Zu den geräumigen Schiffen. Denn Ruhm noch schenk' ich den Troern, | |
| κτείνειν, εἰς ὅ κε νῆας ἐυσσέλμους ἀφίκωνται | Niederzuhaun, bis sie nahn den schöngebordeten Schiffen, | |
| δύῃ τ' ἠέλιος καὶ ἐπὶ κνέφας ἱερὸν ἔλϑη.« | 455 | Bis die Sonne sich senkt, und heiliges Dunkel heraufzieht. |
| ὣς εἰπὼν ἵπποισιν ἐνέπνευσεν μένος ἠύ. | Jener sprach's, und die Rosse mit edeler Stärke beseelt' er. | |
| τὼ δ' ἀπὸ χαιτάων κονίην οὖδάσδε βαλόντε | Beide, nachdem von den Mähnen zur Erde den Staub sie geschüttelt, | |
| ῥίμφ' ἔφερον ϑοὸν ἅρμα μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς. | Sprengten sie rasch mit dem Wagen in Troer hinein und Achaier. | |
| τοῖσι δ' ἔπ' Αὐτομέδων μάχετ' ἀχνύμενός περ ἑταίρου, | Aber Automedon kämpfte, betrübt zwar um den Genossen, | |
| ἵπποις ἀίσσων ὥς τ' αἰγυπιὸς μετὰ χῆνας· | 460 | Stürmend im Flug des Gespanns, wie ein Geier gestürzt in die Gänse: |
| ῥέα μὲν γὰρ φεύγεσκεν ὑπὲκ Τρώων ὀρυμαγδοῦ, | Leicht anitzt entfloh er zurück vor der Troer Getümmel, | |
| ῥεῖα δ' ἐπαΐξασκε πολὺν καϑ' ὅμιλον ὀπάζων. | Leicht dann stürmt er hinein in die dichtesten Haufen verfolgend. | |
| ἀλλ' οὐχ ᾕρει φῶτας, ὅτε σεύαιτο διώκειν· | Doch nicht mordet' er Männer, wann ungestüm er hinandrang. | |
| οὐ γάρ πως ἦν οἶον ἐόνϑ' ἱερῷ ἐνὶ δίφρῳ | Denn ihm war's unmöglich, allein in dem heiligen Sessel, | |
| ἔγχει ἐφορμᾶσϑαι καὶ ἐπισχέμεν ὠκέας ἵππους. | 465 | Herzuschwingen die Lanz', und die hurtigen Rosse zu lenken. |
| ὀψὲ δὲ δή μιν ἑταῖρος ἀνὴρ ἴδεν ὀφϑαλμοῖσιν | Endlich nunmehr erblickt' ihn Alkimedon dort mit den Augen, | |
| Ἀλκιμέδων υἱὸς Λαέρκεος Αἱμονίδαο· | Sein Genoß, ein Sohn des Ämoniden Laerkes; | |
| στῆ δ' ὄπιϑεν δίφροιο καὶ Αὐτομέδοντα προσηύδα· | Hinter den Wagen gestellt des Automedon, redet' er also: | |
| »Αὐτόμεδον, τίς τοί νυ ϑεῶν νηκερδέα βουλὴν | Welch ein Gott, Automedon, war's, der den nichtigen Vorsatz | |
| ἐν στήϑεσσιν ἔϑηκε καὶ ἐξέλετο φρένας ἐσϑλάς; | 470 | Dir in die Seele gelegt, und entwand die gute Besinnung? |
| οἷον πρὸς Τρῶας μάχεαι πρώτῳ ἐν ὁμίλῳ | Daß du so die Troer bekämpfst im Vordergetümmel, | |
| μοῦνος· ἀτάρ τοι ἑταῖρος ἀπέκτατο, τεύχεα δ' Ἕκτωρ | Einzeln, da tot der Genoß dir hinsank, und mit Achilleus' | |
| αὐτὸς ἔχων ὤμοισιν ἀγάλλεται Αἰακίδαο.« | Rüstungen Hektor nun selbst die Schulter geschmückt einherprangt! | |
| τὸν δ' αὖτ' Αὐτομέδων προσέφη Διώρεος υἱός· | Aber Automedon sprach, Diores' Sohn, ihm erwidernd: | |
| »Ἀλκίμεδον, τίς γάρ τοι Ἀχαιῶν ἄλλος ὁμοῖος | 475 | Wer doch, Alkimedon, weiß gleich dir von allen Achaiern, |
| ἵππων ἀϑανάτων ἐχέμεν δμῆσίν τε μένος τε, | Dieser unsterblichen Ross' unbändigen Mut zu bezähmen; | |
| εἰ μὴ Πάτροκλος ϑεόφιν μήστωρ ἀτάλαντος, | Außer Patroklos selbst, den Himmlischen ähnlich an Weisheit, | |
| ζωὸς ἐών; νῦν αὖ ϑάνατος καὶ μοῖρα κιχάνει. | Weil er lebt'? itzt aber ereilet' ihn Tod und Verhängnis. | |
| ἀλλὰ σὺ μὲν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα | Auf denn, die Geißel sofort und die purpurschimmernden Zügel | |
| δέξαι, ἐγὼ δ' ἵππων ἀποβήσομαι, ὄφρα μάχωμαι.« | 480 | Nimm; ich selbst verlasse die Ross', und warte des Kampfes. |
| ὣς ἔφατ'· Ἀλκιμέδων δὲ βοηϑόον ἅρμ' ἐπορούσας | Sprach's; und Alkimedon stracks in den rüstigen Wagen sich schwingend | |
| καρπαλίμως μάστιγα καὶ ἡνία λάζετο χερσίν, | Faßte die Geißel geschwind' und das schöne Gezäum in die Hände. | |
| Αὐτομέδων δ' ἀπόρουσε. νόησε δὲ φαίδιμος Ἕκτωρ, | Aber dem Sessel entsprang Automedon. Diesen bemerkt' itzt | |
| αὐτίκα δ' Αἰνείαν προσεφώνεεν ἐγγὺς ἐόντα· | Hektor, und redete schnell zu Äneias, der ihm genaht war: | |
| »Αἰνεία, Τρώων βουληφόρε χαλκοχιτώνων, | 485 | Edler Fürst, Äneias, der erzumpanzerten Troer, |
| ἵππω τώδ' ἐνόησα ποδώκεος Αἰακίδαο | Schau, dort seh' ich die Rosse des äakidischen Renners | |
| ἐς πόλεμον προφανέντε σὺν ἡνιόχοισι κακοῖσιν. | Wild in die Schlacht versprengen mit sehr unkriegrischen Lenkern. | |
| τῷ κεν ἐελποίμην αἱρησέμεν, εἰ σύ γε ϑυμῷ | Darum hoff' ich beinah', wir nehmen sie, wenn du nur selber | |
| σῷ ἐϑέλοις, ἐπεὶ οὐκ ἂν ἐφορμηϑέντε γε νῶι | Solches begehrst: denn nimmer, sobald wir beide bestürmen, | |
| τλαῖεν ἐναντίβιον στάντες μαχέσασϑαι Ἄρηι.« | 490 | Wagen sie, uns entgegen gestellt, des Gefechtes Entscheidung. |
| ὣς ἔφατ', οὐδ' ἀπίϑησεν ἐὺς πάις Ἀγχίσαο· | Jener sprach's; ihm gehorchte der tapfere Sohn des Anchises. | |
| τὼ δ' ἰϑὺς βήτην βοέῃς εἰλυμένω ὤμους | Gradan stürmten sie beid', und mächtige Schilde von Stierhaut | |
| αὔῃσι στερεῇσι, πολὺς δ' ἐπελήλατο χαλκός. | Hüllten sie, dürr und gedrängt, und umlegt mit starrendem Erze. | |
| τοῖσι δ' ἅμα Χρομίος τε καί Ἄρητος ϑεοειδὴς | Chromios, ihnen gesellt, und Aretos, ähnlich den Göttern, | |
| ἤισαν ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο ϑυμὸς | 495 | Folgten zugleich; denn sicher vertrauten sie, beide zu töten, |
| αὐτώ τε κτενέειν ἐλάειν τ ἐριαύχενας ἵππους. | Aber hinweg das Gespann hochwiehernder Rosse zu treiben: | |
| νήπιοι, οὐδ' ἄρ' ἔμελλον ἀναιμωτί γε νέεσϑαι | Törichte! traun nicht sollten sie ohne Blut aus dem Kampfe | |
| αὖτις ἀπ' Αὐτομέδοντος· ὃ δ' εὐξάμενος Διὶ πατρὶ | Heim von Automedon kehren. Sobald er gefleht zu Kronion, | |
| ἀλκῆς καὶ σϑένεος πλῆτο φρένας ἀμφιμελαίνας· | Ward mit Kraft und Gewalt sein finsteres Herz ihm erfüllet. | |
| αὐτίκα δ' Ἀλκιμέδοντα προσηύδαε πιστὸν ἑταῖρον· | 500 | Schnell zum treuen Genossen Alkimedon redet' er also: |
| »Ἀλκίμεδον, μὴ δή μοι ἀπόπροϑεν ἰσχέμεν ἵππους, | Ja nicht ferne von mir, Alkimedon, halte die Rosse, | |
| ἀλλὰ μάλ' ἐμπνείοντε μεταφρένῳ· οὐ γὰρ ἐγώ γε | Sondern dicht mir am Rücken die Schnaubenden! Nimmer vermut ich, | |
| Ἕκτορα Πριαμίδην μένεος σχήσεσϑαι ὀίω, | Hektor, Priamos' Sohn, werd' itzt der Gewalt sich enthalten, | |
| πρίν γ' ἐπ' Ἀχιλλῆος καλλίτριχε βήμεναι ἵππω | Eh' er Achilleus' Rosse, die schöngemähnten, daherlenkt, | |
| νῶι κατακτείναντα, φοβῆσαί τε στίχας ἀνδρῶν | 505 | Uns in den Staub gestreckt, und umhergescheucht die Geschwader |
| Ἀργεΐων, ἤ κ' αὐτὸς ἐνὶ πρώτοισιν ἁλώῃ.« | Argos'; oder auch selbst hinsank im Vordergetümmel! | |
| ὣς εἰπὼν Αἴαντε καλέσσατο καὶ Μενέλαον· | Jener sprach's, und berief die Ajas und Menelaos: | |
| »Αἴαντ' Ἀργεΐων ἡγήτορε καὶ Μενέλαε, | Ajas beid', Heerführer der Danaer, und Menelaos, | |
| ἦ τοι μὲν τὸν νεκρὸν ἐπιτράπεϑ', οἵ περ ἄριστοι, | Ihn nunmehr, den Toten, vertraut den Tapfersten allen, | |
| ἀμφ' αὐτῷ βεβάμεν καὶ ἀμύνεσϑαι στίχας ἀνδρῶν, | 510 | Daß sie rings umwandelnd die Reihn der Männer entfernen; |
| νῶιν δὲ ζωοῖσιν ἀμύνετε νηλεὲς ἦμαρ· | Doch von uns, die leben, entfernt den Tag des Verderbens! | |
| τῇδε γὰρ ἔβρισαν πόλεμον κάτα δακρυόεντα | Denn dort drängen heran durch Jammer und Graun des Gewürges | |
| Ἕκτωρ Αἰνείας ϑ', οἳ Τρώων εἰσὶν ἄριστοι. | Hektor und Äneias, die tapfersten Helden von Troja! | |
| ἀλλ' ἦ τοι μὲν ταῦτα ϑεῶν ἐν γούνασι κεῖται· | Aber solches ruht ja im Schoß der seligen Götter! | |
| ἥσω γὰρ καὶ ἐγώ, τὰ δέ κεν Διὶ πάντα μελήσει.« | 515 | Ich auch sende den Speer; für das übrige sorge Kronion! |
| ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προΐει δολιχόσκιον ἔγχος | Sprach's, und im Schwung' entsandt' er die weithinschattende Lanze; | |
| καὶ βάλεν Ἀρήτοιο κατ' ἀσπίδα πάντοσ' ἐίσην· | Und er traf dem Aretos den Schild von gerundeter Wölbung: | |
| ἣ δ' οὐκ ἔγχος ἔρυτο, διαπρὸ δὲ εἴσατο χαλκός, | Und nicht hemmete jener den Speer; durch stürmte das Erz ihm | |
| νειαίρῃ δ' ἐν γαστρὶ διὰ ζωστῆρος ἔλασσεν. | Unten hinein in den Bauch, den künstlichen Gurt ihm durchbohrend. | |
| ὡς δ' ὅτ' ἂν ὀξὺν ἔχων πέλεκυν αἰζήιος ἀνήρ, | 520 | Wie wenn mit scharfer geschwungener Axt ein mutiger Jüngling, |
| κόψας ἐξόπιϑεν κεράων βοὸς ἀγραύλοιο, | Hauend den Nacken des Stiers, des geweideten, hinter den Hörnern, | |
| ἶνα τάμῃ διὰ πᾶσαν, ὃ δὲ προϑορὼν ἐρίπῃσιν, | Ganz ihm die Sehne durchschnitt, und der Stier aufspringend hinabsank: | |
| ὣς ἄρ' ὅ γε προϑορὼν πέσεν ὕπτιος· ἐν δέ οἱ ἔγχος | Also sank aufspringend er rücklings in Staub; und der Wurfspieß, | |
| νηδυίοισι μάλ' ὀξὺ κραδαινόμενον λύε γυῖα. | Welcher ihm scharf die Gedärme durchwütete, löste die Glieder. | |
| Ἕκτωρ δ' Αὐτομέδοντος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ· | 525 | Hektor schwang auf Automedon jetzt die blinkende Lanze; |
| ἀλλ' ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος· | Jener indes vorschauend vermied den ehernen Wurfspieß, | |
| πρόσσω γὰρ κατέκυψε, τὸ δ' ἐξόπιϑεν δόρυ μακρὸν | Vorwärts niedergebückt; da flog der gewaltige Speer ihm | |
| οὔδει ἐνισκίμφϑη, ἔπι δ' οὐρίαχος πελεμίχϑη | Über das Haupt in die Erde, daß hinten der Schaft an dem Speere | |
| ἔγχεος· ἔνϑα δ' ἔπειτ' ἀφίει μένος ὄβριμος Ἄρης. | Zitterte; doch bald ruhte die Kraft des mordenden Erzes. | |
| καί νύ κε δὴ ξιφέεσσ' αὐτοσχεδὸν ὁρμηϑήτην, | 530 | Jetzt auch wären mit Schwertern in nahem Kampf sie begegnet, |
| εἰ μή σφω' Αἴαντε διέκριναν μεμαῶτε, | Hätten die Ajas nicht auseinander getrennt die Entbrannten, | |
| οἵ ῥ' ἦλϑον καϑ' ὅμιλον ἑταίρου κικλήσκοντος. | Die durch Gedräng' herkamen, da laut ihr Genoß sie anrief | |
| τοὺς ὑποταρβήσαντες ἐχώρησαν πάλιν αὖτις | Abgeschreckt von diesen enteileten wieder von dannen | |
| Ἕκτωρ Αἰνείας τε ἰδὲ Χρομίος ϑεοειδής· | Hektor und Äneias; und Chromios, göttlich von Bildung; | |
| Ἄρητον δὲ κατ' αὖϑι λίπον δεδαϊγμένον ἦτορ | 535 | Und sie verließen Aretos daselbst, der zerrissenes Herzens |
| κείμενον. Αὐτομέδων δὲ ϑοῷ ἀτάλαντος Ἄρηι | Lag; Automedon drauf, dem stürmenden Ares vergleichbar, | |
| τεύχεά τ' ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενος ἔπος ηὔδα· | Raubte das Waffengeschmeid', und rief frohlockend die Worte: | |
| »ἦ δὴ μὰν ὀλίγον γε Μενοιτιάδαο ϑανόντος | Ha! ein weniges doch um den Tod des edlen Patroklos | |
| κῆρ ἄχεος μεϑέηκα, χερείονά περ καταπεφνών.« | Labt' ich vom Jammer das Herz, den Schlechteren zwar nur erlegend! | |
| ὣς εἰπὼν ἐς δίφρον ἑλὼν ἔναρα βροτόεντα | 540 | Sprach's, und warf den blutigen Raub in den Sessel des Wagens, |
| ϑῆκ', ἂν δ' αὐτὸς ἔβαινε, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερϑεν | Trat dann selber hinein, die Füß' und die Hände von oben | |
| αἱματόεις ὥς τίς τε λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώς. | Blutbefleckt, wie ein Löwe, vom mächtigen Stiere gesättigt. | |
| ἂψ δ' ἐπὶ Πατρόκλῳ τέτατο κρατερὴ ὑσμίνη | Wieder begann um Patroklos mit Ungestüm die Entscheidung, | |
| ἀργαλέη πολύδακρυς, ἔγειρε δὲ νεῖκος Ἀϑήνη | Schrecklich und tränenwert: denn es weckte den Kampf Athenäa, | |
| οὐρανόϑεν καταβᾶσα· προῆκε γὰρ εὐρύοπα Ζεὺς | 545 | Welche dem Himmel einstieg, vom Zeus dem Vater gesendet, |
| ὀρνύμεναι Δαναούς· δὴ γὰρ νόος ἐτράπετ' αὐτοῦ. | Argos' Volk zu entflammen; denn jetzo wandte sein Herz sich. | |
| ἠύτε πορφυρέην ἶριν ϑνητοῖσι τανύσσῃ | Wie wenn den purpurnen Bogen den Sterblichen hoch am Himmel | |
| Ζεὺς ἐξ οὐρανόϑεν, τέρας ἔμμεναι ἢ πολέμοιο | Zeus ausspannt, ein Zeichen zu sein, entweder des Krieges, | |
| ἢ καὶ χειμῶνος δυσϑαλπέος, ὅς ῥά τε ἔργων | Oder des Wintersturms, des schaudrigen, welcher die Arbeit | |
| ἀνϑρώπους ἀνέπαυσεν ἐπὶ χϑονί, μῆλα δε κήδει, | 550 | Hemmt der Menschen im Feld', und die blökende Herde betrübet; |
| ὣς ἣ πορφυρέῃ νεφέλῃ πυκάσασα ἓ αὐτὴν | Also trat, umhüllt mit purpurner Wolke, die Göttin | |
| δύσετ' Ἀχαιῶν ἔϑνος, ἔγειρε δὲ φῶτα ἕκαστον. | Unter Achaias Volk, und ermunterte jeglichen Streiter. | |
| πρῶτον δ' Ἀτρέος υἱὸν ἐποτρύνουσα προσηύδα | Siehe zuerst Menelaos dem Göttlichen rief sie ermahnend, | |
| ἴφϑιμον Μενέλαον – ὃ γάρ ῥά οἱ ἐγγύϑεν ἦεν –, | Atreus' tapferem Sohne, denn dieser stand ihr am nächsten, | |
| εἰσαμένη Φοίνικι δέμας καὶ ἀτειρέα φωνήν· | 555 | Ähnlich ganz dem Phönix an Wuchs und gewaltiger Stimme: |
| »σοὶ μὲν δή, Μενέλαε, κατηφείη καὶ ὄνειδος | Dir wird's traun, Menelaos, zur Schmach und daurenden Schande | |
| ἔσσεται, εἴ κ' Ἀχιλῆος ἀγαυοῦ πιστὸν ἑταῖρον | Ewig sein, wo Achilleus, des Herrlichen, treuen Genossen | |
| τείχει ὕπο Τρώων ταχέες κύνες ἑλκήσουσιν. | Unter Ilios' Mauern die hurtigen Hund' umherziehn! | |
| ἀλλ' ἔχεο κρατερῶς, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅπαντα.« | Auf denn, heran mit Gewalt, und ermuntere jeglichen Streiter! | |
| τὴν δ' αὖτε προσέειπε βοὴν ἀγαϑὸς Μενέλαος· | 560 | Ihm antwortete drauf der Rufer im Streit Menelaos: |
| »Φοῖνιξ, ἄττα γεραιὲ παλαιγενές, εἰ γὰρ Ἀϑήνη | Phönix, Vater und Greis, Ehrwürdiger, wenn doch Athene | |
| δοίη κάρτος ἐμοί, βελέων δ' ἀπερύκοι ἐρωήν· | Kraft mir wollte verleihn, und wehren dem Sturm der Geschosse! | |
| τῷ κεν ἐγώ γ' ἐϑέλοιμι παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν | Gern dann wär' ich bereit, ihm beizustehn und zu helfen, | |
| Πατρόκλῳ· μάλα γάρ με ϑανὼν ἐσεμάσσατο ϑυμόν. | Unserem Freund; denn es drang mir Patroklos' Tod in die Seele! | |
| ἀλλ' Ἕκτωρ πυρὸς αἰνὸν ἔχει μένος οὐδ' ἀπολήγει | 565 | Aber es tobt ja Hektor mit Feuergewalt, und ruht nicht |
| χαλκῷ δηιόων· τῷ γὰρ Ζεὺς κῦδος ὀπάζει.« | Niederzuhaun mit dem Erz; weil ihm Zeus Ehre gewähret! | |
| ὣς φάτο· γήϑησεν δὲ ϑεὰ γλαυκῶπις Ἀϑήνη, | Jener sprach's; froh aber war Zeus' blauäugige Tochter, | |
| ὅττι ῥα οἷ πάμπρωτα ϑεῶν ἠρήσατο πάντων. | Weil ihr selbst er zuerst vor den Himmlischen allen geflehet. | |
| ἐν δὲ βίην ὤμοισι καὶ ἐν γούνεσσιν ἔϑηκεν | Diese stärkt' ihm die Schultern mit Kraft und die strebenden Kniee, | |
| καί οἱ μυίης ϑάρσος ἐνὶ στήϑεσσιν ἐνῆκεν, | 570 | Und in das Herz ihm gab sie der Flieg' unerschrockene Kühnheit: |
| ἥ τε καὶ ἐργομένη μάλα περ χροὸς ἀνδρομέοιο | Welche, wie oft sie immer vom menschlichen Leibe gescheucht wird, | |
| ἰσχανάει δακέειν, λαρὸν δέ οἱ αἷμ' ἀνϑρώπου· | Doch anhaltend ihn sticht, nach Menschenblute sich sehnend: | |
| τοίου μιν ϑάρσευς πλῆσε φρένας ἀμφιμελαίνας. | So ausharrender Trotz erfüllt' ihm das finstere Herz nun. | |
| βῆ δ' ἐπὶ Πατρόκλῳ, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. | Schnell zu Patroklos eilt' er, und schwang die blinkende Lanze. | |
| ἔσκε δ' ἐνὶ Τρώεσσι Ποδῆς ὑὸς Ἠετίωνος | 575 | Unter den Troern war ein Sohn des Eëtion Podes, |
| ἀφνειός τ' ἀγαϑός τε· μάλιστα δέ μιν τίεν Ἕκτωρ | Reich an Hab' und edel; auch ehrt' am meisten im Volk ihn | |
| δήμου, ἐπεί οἱ ἑταῖρος ἔην φίλος εἰλαπιναστής. | Hektor; denn ihm war er ein lieber Gefährt' und Tischfreund: | |
| τόν ῥα κατὰ ζωστῆρα βάλε ξανϑὸς Μενέλαος | Diesen am Gurt nun traf der bräunliche Held Menelaos, | |
| ἀίξαντα φόβονδε, διαπρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσεν· | Als er zur Flucht sich gewendet; und ganz durchbohrte das Erz ihn; | |
| δούπησεν δὲ πεσών. ἀτὰρ Ἀτρεΐδης Μενέλαος | 580 | Dumpf hinkracht' er im Fall. Doch Atreus' Sohn Menelaos |
| νεκρὸν ὑπὲκ Τρώων ἔρυσεν μετὰ ἔϑνος ἑταίρων. | Zog die Leich' aus den Troern hinweg in die Schar der Genossen. | |
| Ἕκτορα δ' ἐγγύϑεν ἱστάμενος ὤτρυνεν Ἀπόλλων, | Hektorn nahte sofort und ermunterte Phöbos Apollon, | |
| Φαίνοπι Ἀσιάδῃ ἐναλίγκιος, ὅς οἱ ἁπάντων | Phänops, Asios' Sohn, an Gestalt gleich, welcher vor allen | |
| ξείνων φίλτατος ἔσκεν, Ἀβυδόϑι οἰκία ναίων· | Gästen geliebt ihm war, ein Haus in Abydos bewohnend; | |
| [τῷ μιν ἐεισάμενος προσέφη ἑκάεργος Ἀπόλλων·] | 585 | Diesem gleich ermahnt' ihn der treffende Phöbos Apollon: |
| »Ἕκτορ, τίς κέ σ' ἔτ' ἄλλος Ἀχαιῶν ταρβήσειεν; | Hektor, wer doch hinfort der Danaer möchte dich scheuen, | |
| οἷον δὴ Μενέλαον ὑπέτρεσας, ὃς τὸ πάρος γε | Den nun so Menelaos zurückschreckt? er, der zuvor ja | |
| μαλϑακὸς αἰχμητής· νῦν δ' οἴχεται οἶος ἀείρας | Weichlich war in der Schlacht, jetzt aber allein aus den Troern | |
| νεκρὸν ὑπὲκ Τρώων, σὸν δ' ἔκτανε πιστὸν ἑταῖρον | Kühn den Toten entführt! Auch schlug er den treuen Genossen, | |
| ἐσϑλὸν ἐνὶ προμάχοισι, Ποδῆν ὑὸν Ἠετίωνος.« | 590 | Tapfer im Vordergefecht, den Sohn des Eëtion Podes! |
| ὣς φάτο· τὸν δ' ἄχεος νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα, | Sprach's; und jenen umhüllte der Schwermut finstere Wolke, | |
| βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυϑμένος αἴϑοπι χαλκῷ. | Schnell durch die vordersten ging er, mit strahlendem Erze gewappnet. | |
| καὶ τότ' ἄρα Κρονίδης ἕλετ' αἰγίδα ϑυσσανόεσσαν | Siehe da nahm Kronion die quastumbordete Ägis, | |
| μαρμαρέην, Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεσσι κάλυψεν. | Hellumglänzt; und den Ida in dunkeln Wolken verhüllt' er, | |
| ἀστράψας δὲ μάλα μεγάλ' ἔκτυπε, τὴν δ' ἐτίναξεν· | 595 | Blitzt' und donnerte laut, und erschütterte mächtig die Ägis. |
| νίκην δὲ Τρώεσσι δίδου, ἐφόβησε δ' Ἀχαιούς. | Sieg nun den Troern gewährt' er, und schreckte das Volk der Achaier. | |
| πρῶτος Πηνέλεως Βοιώτιος ἤρχε φόβοιο. | Erst Peneleos nun der Böotier kehrte zur Flucht um; | |
| βλῆτο γὰρ ὦμον δουρί, πρόσω τετραμμένος αἰεί, | Denn ihm traf in die Schulter, da vorwärts immer er andrang, | |
| ἄκρον ἐπιλλίγδην· γράψεν δέ οἱ ὀστέον ἄχρις | Oben ein streifender Speer; doch ritzte das Fleisch bis zum Knochen | |
| αἰχμὴ Πουλυδάμαντος· ὃ γάρ ῥ' ἔβαλε σχεδὸν ἐλϑών. | 600 | Ihm des Polydamas' Erz; denn dieser warf, ihm genahet. |
| Λήιτον αὖϑ' Ἕκτωρ σχεδὸν οὔτασε χεῖρ' ἐπὶ καρπῷ | Hektor sodann durchstach des Leïtos' Hand an dem Knöchel, | |
| υἱὸν Ἀλεκτρυόνος μεγαϑύμου, παῦσε δὲ χάρμης· | Ihm des erhabnen Alektryons Sohn, und hemmt' ihn im Kampfe: | |
| τρέσσε δὲ παπτήνας, ἐπεὶ οὐκέτι ἔλπετο ϑυμῷ | Bang' umschauend entbebt' er; denn nie mehr hofft er im Geiste, | |
| ἔγχος ἔχων ἐν χειρὶ μαχέσσεσϑαι Τρώεσσιν. | Einen Speer in der Hand, mit Trojas Volke zu kämpfen. | |
| Ἕκτορα δ' Ἰδομενεὺς μετὰ Λήιτον ὁρμηϑέντα | 605 | Hektorn schoß Idomeneus jetzt, da er Leïtos nachlief, |
| βεβλήκει ϑώρηκα κατὰ στῆϑος παρὰ μαζόν· | Seinen Speer auf den Harnisch, gerad' an der Warze des Busens; | |
| ἐν καυλῷ δ' ἐάγη δολιχὸν δόρυ, τοὶ δ' ἐβόησαν | Doch ihm brach an der Öse der Schaft; und es schrieen die Troer. | |
| Τρῶες. ὃ δ' Ἰδομενῆος ἀκόντισε Δευκαλίδαο | Jener schwang auf Idomeneus nun, den Deukalionen, | |
| δίφρῳ ἐφεσταότος. τοῦ μέν ῥ' ἀπὸ τυτϑὸν ἅμαρτεν· | Welcher stand im Geschirr; und ihn zwar fehlt' er ein wenig: | |
| αὐτὰρ ὃ Μηριόναο ὀπάονά ϑ' ἡνίοχόν τε | 610 | Aber Meriones' Freund und mutigen Wagenlenker |
| Κοίρανον, ὅς ῥ' ἐκ Λύκτου ἐυκτιμένης ἕπετ' αὐτῷ, – | Köranos, der aus Lyktos bevölkerter Stadt ihm gefolget: | |
| πεζὸς γὰρ τὰ πρῶτα λιπὼν νέας ἀμφιελίσσας | (Denn zu Fuß erst kam er, die Ruderschiffe verlassend, | |
| ἤλυϑε, καί κε Τρωσὶ μέγα κράτος ἐγγυάλιξεν, | Kretas Fürst, und den Troern gewähret' er mächtigen Sieg nun, | |
| εἰ μὴ Κοίρανος ὦκα ποδώκεας ἤλασεν ἵππους· | Wenn nicht Köranos schnell die hurtigen Rosse genähert; | |
| καὶ τῷ μὲν φάος ἦλϑεν ἄμυνε δὲ νηλεὲς ἦμαρ, | 615 | Ihm zum Heil erschien er, den grausamen Tag ihm entfernend, |
| αὐτὸς δ' ὤλεσε ϑυμὸν ὑφ' Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο· – | Doch selbst sank er entseelt von der Hand des mordenden Hektor:) | |
| τὸν βάλ' ὑπὸ γναϑμοῖο καὶ οὔατος, ἐκ δ' ἄρ' ὀδόντας | Den an Backen und Ohr durchschmettert' er; siehe die Zähn' aus | |
| ὦσε δόρυ πρυμνόν, διὰ δὲ γλῶσσαν τάμε μέσσην. | Stieß ihm der eherne Speer, und mitten die Zung' ihm durchschnitt er. | |
| ἤριπε δ' ἐξ ὀχέων, κατὰ δ' ἡνία χεῦεν ἔραζε. | Und er entsank dem Geschirr, und goß die Zügel zur Erde. | |
| καὶ τά γε Μηριόνης ἔλαβεν χείρεσσι φίλῃσιν | 620 | Diese nahm Meriones schnell mit eigenen Händen |
| κύψας ἐκ πεδίοιο, καὶ Ἰδομενῆα προσηύδα· | Niedergebückt aus dem Staub', und drauf zu Idomeneus sprach er: | |
| »μάστιε νῦν, ἧός κε ϑοὰς ἐπὶ νῆας ἵκηαι· | Geißele nun, daß hinab zu den hurtigen Schiffen du kommest! | |
| γιγνώσκεις δὲ καὶ αὐτός, ὅ τ' οὐκέτι κάρτος Ἀχαιῶν.« | Denn du erkennst ja selbst, nicht mehr sei der Sieg der Achaier! | |
| ὣς ἔφατ'· Ἰδομενεὺς δ' ἵμασεν καλλίτριχας ἵππους | Sprach's; und Idomeneus trieb das Gespann schönmähniger Rosse | |
| νῆας ἔπι γλαφυράς· δὴ γὰρ δέος ἔμπεσε ϑυμῷ. | 625 | Zu den geräumigen Schiffen; denn Furcht nun füllt' ihm die Seele. |
| οὐδ' ἔλαϑ' Αἴαντα μεγαλήτορα καὶ Μενέλαον | Nicht unbemerkt war Ajas dem herrlichen und Menelaos | |
| Ζεύς, ὅτε δὴ Τρώεσσι δίδου ἑτεραλκέα νίκην. | Zeus, daß nun den Troern den wechselnden Sieg er gewähret. | |
| τοῖσι δὲ μύϑων ἦρχε μέγας Τελαμώνιος Αἴας· | Also begann das Gespräch der Telamonier Ajas: | |
| »ὤ πόποι, ἤδη μέν κε, καὶ ὃς μάλα νήπιός ἐστιν. | Jammer doch! jetzo fürwahr kann selbst, wer blöd' an Verstand ist, | |
| γνοίη, ὅτι Τρώεσσι πατὴρ Ζεὺς αὐτὸς ἀρήγει. | 630 | Schaun, daß Zeus der Vater den Troern Ehre verleihet! |
| τῶν μὲν γὰρ πάντων βέλε' ἅπτεται, ὅς τις ἀφείη, | Denn von ihnen ja trifft auch jedes Geschoß, ob ein Feiger, | |
| ἢ κακὸς ἢ ἀγαϑός· Ζεὺς δ' ἔμπης πάντ' ἰϑύνει· | Oder ein Tapferer schwingt, und Zeus selbst lenket sie alle: | |
| ἡμῖν δ' αὔτως πᾶσιν ἐτώσια πίπτει ἔραζε. | Aber uns so umsonst entfallen sie all' auf die Erde! | |
| ἀλλ' ἄγετ', αὐτοί περ φραζώμεϑα μῆτιν ἀρίστην, | Auf denn, wir selbst nun wollen den heilsamsten Rat uns ersinnen: | |
| ἠμὲν ὅπως τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν ἠδὲ καὶ αὐτοὶ | 635 | Daß nicht nur wir den Toten hinwegziehn, sondern auch selber |
| χάρμα φίλοις ἑτάροισι γενώμεϑα νοστήσαντες, | Unseren lieben Genossen zur Freud' heimkehren vom Kampfe; | |
| οἵ που δεῦρ' ὁράοντες ἀκηχέατ' οὐδ' ἔτι φασὶν | Welche daher nun schauend sich ängstigen, keiner erwartend, | |
| Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο μένος καὶ χεῖρας ἀάπτους | Daß wir des mordenden Hektors Gewalt und unnahbare Hände | |
| σχήσεσϑ', ἀλλ' ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσϑαι. | Noch bestehn, und vielmehr an den dunkelen Schiffen erliegen. | |
| εἴη δ' ὅς τις ἑταῖρος ἀπαγγείλειε τάχιστα | 640 | Wäre doch irgend ein Freund, der schnell ansagte die Botschaft |
| Πηλεΐδῃ, ἐπεὶ οὔ μιν ὀίομαι οὐδὲ πεπύσϑαι | Peleus' Sohn; denn nichts ja, vermut' ich, hörete jener | |
| λυγρῆς ἀγγελίης, ὅτι οἱ φίλος ὤλεϑ' ἑταῖρος. | Noch von dem Jammergeschick, wie der traute Genoß ihm dahinsank. | |
| ἀλλ' οὔ πῃ δύναμαι ἰδέειν τοιοῦτον Ἀχαιῶν· | Aber nirgend erscheint mir ein solcher im Heer der Achaier; | |
| ἠέρι γὰρ κατέχονται ὁμῶς αὐτοί τε καὶ ἵπποι. | Denn rings Dunkel umhüllt sie selber zugleich und die Rosse! | |
| Ζεῦ πάτερ, ἀλλὰ σὺ ῥῦσαι ὑπ' ἠέρος υἷας Ἀχαιῶν, | 645 | Vater Zeus, o errett' aus der dunkelen Nacht die Achaier! |
| ποίησον δ' αἴϑρην, δὸς δ' ὀφϑαλμοῖσιν ἰδέσϑαι· | Schaff' uns Heitre des Tags, und gib mit den Augen zu schauen! | |
| ἐν δὲ φάει καὶ ὄλεσσον, ἐπεί νύ τοι εὔαδεν οὕτως.« | Nur im Licht verderb' uns, da dir's nun also geliebet! | |
| ὣς φάτο· τὸν δὲ πατὴρ ὀλοφύρατο δάκρυ χέοντα. | Jener sprach's; da jammerte Zeus des weinenden Königs. | |
| αὐτίκα δ' ἠέρα μὲν σκέδασεν καὶ ἀπῶσεν ὀμίχλην· | Bald zerstreut' er die dunkele Nacht, und verdrängte den Nebel; | |
| ἠέλιος δ' ἐπέλαμψε, μάχη δ' ἐπὶ πᾶσα φαάνϑη. | 650 | Hell nun strahlte die Sonn', und die Schlacht ward ringsum erleuchtet. |
| καὶ τότ' ἄρ' Αἴας εἶπε βοὴν ἀγαϑὸν Μενέλαον· | Jetzo begann Held Ajas zum Rufer im Streit Menelaos: | |
| »σκέπτεο νῦν, Μενέλαε διοτρεφές, αἴ κεν ἴδηαι | Spähe nunmehr, Menelaos, du Göttlicher, ob du wo lebend | |
| ζωὸν ἔτ' Ἀντίλοχον μεγαϑύμου Νέστορος υἱόν· | Noch Antilochos schaust, den Sohn des erhabenen Nestor. | |
| ὄτρυνον δ' Ἀχιλῆι δαΐφρονι ϑᾶσσον ἰόντα | Heiß ihn zu Peleus' Sohne, dem Feurigen, schleunig hinabgehn, | |
| εἰπεῖν, ὅττι ῥά οἱ πολὺ φίλτατος ὤλεϑ' ἑταῖρος.« | 655 | Meldend das Wort, wie jetzo der trauteste Freund ihm dahinsank. |
| ὣς ἔφατ', οὐδ' ἀπίϑησε βοὴν ἀγαϑὸς Μενέλαος· | Jener sprach's; ihm gehorchte der Rufer im Streit Menelaos; | |
| βῆ δ' ἰέναι ὥς τίς τε λέων ἀπὸ μεσσαύλοιο, | Eilt' und ging, wie ein Löwe voll Wut vorn ländlichen Hofe, | |
| ὅς τ' ἐπεὶ ἄρ κε κάμῃσι κύνας τ' ἄνδρας τ' ἐρεϑίζων, | Wann er zuletzt ermüdet, die Hund' und die Männer zu reizen, | |
| οἵ τέ μιν οὐκ εἰῶσι βοῶν ἐκ πῖαρ ἑλέσϑαι | Welche nicht ihm gestatten, das Fett der Rinder zu rauben, | |
| πάννυχοι ἐγρήσσοντες· ὃ δὲ κρειῶν ἐρατίζων | 660 | Ganz durchmachend die Nacht; er dort, des Fleisches begierig, |
| ἰϑύει, ἀλλ' οὔ τι πρήσσει· ϑαμέες γὰρ ἄκοντες | Rennt gradan; doch er wütet umsonst; denn häufige Speere | |
| ἀντίον ἀίσσουσι ϑρασειάων ἀπὸ χειρῶν | Fliegen ihm weit entgegen, von mutigen Händen geschleudert, | |
| καιόμεναί τε δεταί, τάς τε τρέει ἐσσυμένος περ· | Auch hellodernde Bränd'; und er zuckt im stürmenden Angriff, | |
| ἠῶϑεν δ' ἀπὸ νόσφιν ἔβη τετιηότι ϑυμῷ· | Scheidet dann frühmorgens hinweg, mit bekümmertem Herzen: | |
| ὣς ἀπὸ Πατρόκλοιο βοὴν ἀγαϑὸς Μενέλαος | 665 | Also ging von Patroklos der Rufer im Streit Menelaos |
| ἤιε πόλλ' ἀέκων· πέρι γὰρ δίε, μή μιν Ἀχαιοὶ | Sehr unwillig hinweg; denn er fürchtete, daß die Achaier | |
| ἀργαλέου πρὸ φόβοιο ἕλωρ δηίοισι λίποιεν. | In der entsetzlichen Angst zum Raub' ihn ließen den Feinden. | |
| πολλὰ δὲ Μηριόνῃ τε καὶ Αἰάντεσσ' ἐπέτελλεν· | Viel dem Meriones noch und den mutigen Ajas gebot er: | |
| »Αἴαντ' Ἀργεΐων ἡγήτορε Μηριόνη τε, | Ajas beid', und Meriones du, Heerführer von Argos, | |
| νῦν τις ἐνηείης Πατροκλῆος δειλοῖο | 670 | Jetzo seid der Milde des jammervollen Patroklos |
| μνησάσϑω· πᾶσιν γὰρ ἐπίστατο μείλιχος εἶναι | Eingedenk, der allen mit freundlicher Seele zuvorkam, | |
| ζωὸς ἐών· νῦν αὖ ϑάνατος καὶ μοῖρα κιχάνει.« | Weil er lebt'; itzt aber ereilet' ihn Tod und Verhängnis! | |
| ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη ξανϑὸς Μενέλαος, | Dieses gesagt, enteilte der bräunliche Held Menelaos, | |
| πάντοσε παπταίνων ὥς τ' αἰετός, ὅν ῥά τε φασὶν | Mit umschauendem Blick, wie ein Adeler, welcher am schärfsten, | |
| ὀξύτατον δέρκεσϑαι ὑπουρανίων πετεηνῶν, | 675 | Sagen sie, fern ausspäht vor den luftdurchschweifenden Vögeln; |
| ὅν τε καὶ ὑψόϑ' ἐόντα πόδας ταχὺς οὐκ ἔλαϑε πτὼξ | Dem auch nicht in der Höhe der flüchtige Hase versteckt ist | |
| ϑάμνῳ ὕπ' ἀμφικόμῳ κατακείμενος, ἀλλά τ' ἐπ' αὐτῷ | Unter umlaubtem Gesträuch, wo er hinduckt; sondern auf jenen | |
| ἔσσυτο καί τέ μιν ὦκα λαβὼν ἐξείλετο ϑυμόν. | Stürzt er herab, und erhascht ihn geschwind', und raubt ihm das Leben: | |
| ὣς τότε σοί, Μενέλαε διοτρεφές, ὄσσε φαεινὼ | So auch dir hellstrahlend, o göttlicher Held Menelaos, | |
| πάντοσε δινείσϑην πολέων κατὰ ἔϑνος ἑταίρων, | 680 | Rollten die Augen umher, durch die weite Schar der Genossen, |
| εἴ που Νέστορος υἱὸν ἔτι ζώοντα ἴδοιτο. | Ob du Nestors Sohn noch irgendwo lebend erblicktest. | |
| τὸν δὲ μάλ' αἶψ' ἐνόησε μάχης ἐπ' ἀριστερὰ πάσης | Diesen erkannt' er sofort linkshin im Gemenge der Feldschlacht, | |
| ϑαρσύνονϑ' ἑτάρους καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσϑαι. | Wo er mit Mut beseelte die Freund', und ermahnte zu kämpfen. | |
| ἀγχοῦ δ' ἱστάμενος προσέφη ξανϑὸς Μενέλαος· | Nahe trat und begann der bräunliche Held Menelaos: | |
| »Ἀντίλοχ', εἰ δ' ἄγε δεῦρο, διοτρεφές, ὄφρα πύϑηαι | 685 | Auf, Antilochos, komm, du Göttlicher, daß du vernehmest |
| λυγρῆς ἀγγελίης, ἣ μὴ ὤφελλε γενέσϑαι. | Unser Jammergeschick, das nie doch möchte geschehn sein! | |
| ἤδη μὲν σὲ καὶ αὐτὸν ὀίομαι εἰσοράοντα | Zwar du selbst, vermut' ich, mit eigenen Augen erkennend, | |
| γιγνώσκειν, ὅτι πῆμα ϑεὸς Δαναοῖσι κυλίνδει, | Weißt es schon, daß ein Gott Unheil den Danaern zuwälzt, | |
| νίκη δὲ Τρώων· πέφαται δ' ὤριστος Ἀχαιῶν | Aber den Troern Sieg! Denn es sank Patroklos, Achaias | |
| Πάτροκλος, μεγάλη δὲ ποϑὴ Δαναοῖσι τέτυκται. | 690 | Tapferster Held, den schmerzlich die Danaer alle vermissen! |
| ἀλλὰ σύ γ' αἶψ' Ἀχιλῆι, ϑέων ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν, | Auf denn, schnell dem Achilleus, hinab zu den Schiffen einteilend, | |
| εἰπεῖν, αἴ κε τάχιστα νέκυν ἐπὶ νῆα σαώσῃ | Melde das Wort, ob er eilig zum Schiff errette den Leichnam, | |
| γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε' ἔχει κορυϑαίολος Ἕκτωρ.« | Nackt wie er ist; denn die Waffen entzog der gewaltige Hektor! | |
| ὣς ἔφατ'· Ἀντίλοχος δὲ κατέστυγε μῦϑον ἀκούσας. | Sprach's; und Schauer durchfuhr den Antilochos, als er es hörte. | |
| δὴν δέ μιν ἀμφασίη ἐπέων λάβε, τὼ δέ οἱ ὄσσε | 695 | Lange blieb er verstummt und sprachlos; aber die Augen |
| δακρυόφιν πλῆσϑεν, ϑαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή. | Waren mit Tränen erfüllt, und atmend stockt' ihm die Stimme. | |
| ἀλλ' οὐδ' ὣς Μενελάου ἐφημοσύνης ἀμέλησεν· | Dennoch nicht versäumt' er, was ihm Menelaos geboten; | |
| βῆ δὲ ϑέειν, τὰ δὲ τεύχε' ἀμύμονι δῶκεν ἑταίρῳ | Sondern enteilt', und dem edlen Laodokos gab er die Rüstung, | |
| Λαοδόκῳ, ὅς οἱ σχεδὸν ἔστρεφε μώνυχας ἵππους. | Der, sein Genoß, ihm nahe die stampfenden Rosse dahertrieb. | |
| τὸν μὲν δάκρυ χέοντα πόδες φέρον ἐκ πολέμοιο, | 700 | Ihn den Weinenden trugen die Schenkel hinweg aus der Feldschlacht, |
| Πηλεΐδῃ Ἀχιλῆι κακὸν ἔπος ἀγγελέοντα. | Peleus' Sohn dem Achilleus das schreckliche Wort zu verkünden. | |
| οὐ δ' ἄρα σοί, Μενέλαε διοτρεφές, ἤϑελε ϑυμὸς | Doch nicht dir, Menelaos, o Göttlicher, wollte das Herz nun | |
| τειρομένοις ἑτάροισιν ἀμυνέμεν, ἔνϑεν ἀπῆλϑεν | Dort die ermüdeten Freunde verteidigen, wo er hinwegging, | |
| Ἀντίλοχος, μεγάλη δὲ ποϑὴ Πυλίοισιν ἐτύχϑη· | Nestors Sohn, den schmerzlich die Pylier alle vermißten; | |
| ἀλλ' ὅ γε τοῖσιν μὲν Θρασυμήδεα δῖον ἀνῆκεν, | 705 | Sondern jenen erregt' er den edelen Held Thrasymedes; |
| αὐτὸς δ' αὖτ' ἐπὶ Πατρόκλῳ ἥρωι βεβήκει. | Selber dann zu Patroklos dem Göttergleichen enteilt' er. | |
| στῆ δὲ παρ' Αἰάντεσσι ϑέων, εἶϑαρ δὲ προσηύδα· | Jetzt zu den Ajas trat er hinan, und redete schleunig: | |
| »κεῖνον μὲν δὴ νηυσὶν ἔπι προέηκα ϑοῇσιν, | Ihn zwar hab' ich hinab zu den rüstigen Schiffen gesendet, | |
| ἐλϑεῖν εἰς Ἀχιλῆα πόδας ταχύν· οὐ δέ μιν οἴω | Daß er dem schnellen Peleiden verkündige; schwerlich indes wohl | |
| νῦν ἰέναι, μάλα περ κεχολωμένον Ἕκτορι δίῳ· | 710 | Kommt er anjetzt, wie sehr er auch zürnt dem göttlicher Hektor: |
| οὐ γάρ πως ἂν γυμνὸς ἐὼν Τρώεσσι μάχοιτο. | Denn nicht könnt' er ja doch wehrlos die Troer bekämpfen. | |
| ἡμεῖς δ' αὐτοί περ φραζώμεϑα μῆτιν ἀρίστην, | Aber wir selbst nun wollen den heilsamsten Rat uns ersinnen: | |
| ἠμὲν ὅπως τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν ἠδὲ καὶ αὐτοὶ | Daß nicht nur wir den Toten hinwegziehn, sondern auch selber | |
| Τρώων ἐξ ἐνοπῆς ϑάνατον καὶ κῆρα φύγωμεν.« | Fern aus der Troer Getöse den Tod und das Schicksal vermeiden. | |
| τὸν δ' ἠμείβετ' ἔπειτα μέγας Τελαμώνιος Αἴας· | 715 | Ihm antwortete drauf der Telamonier Ajas: |
| »πάντα κατ' αἶσαν ἔειπες, ἀγακλεὲς ὦ Μενέλαε. | Wahrheit hast du geredet, gepriesener Held Menelaos. | |
| ἀλλὰ σὺ μὲν καὶ Μηριόνης ὑποδύντε μάλ' ὦκα | Selbst denn eil' und Meriones her, und nieder euch bückend | |
| νεκρὸν ἀείραντες φέρετ' ἐκ πόνου· αὐτὰρ ὄπισϑεν | Tragt die erhobene Leich' aus der Feldschlacht. Aber wir anderer | |
| νῶι μαχεσσόμεϑα Τρωσίν τε καὶ Ἕκτορι δίῳ | Halten im Kampf die Troer zurück und den göttlichen Hektor, | |
| ἶσον ϑυμὸν ἔχοντες, ὁμώνυμοι, οἳ τὸ πάρος περ | 720 | Wir, die gleich an Namen, und gleich an mutiger Seele, |
| μίμνομεν ὀξὺν Ἄρηα παρ' ἀλλήλοισι μένοντες.« | Stets vereint miteinander die Wut des Gefechtes erduldet. | |
| ὣς ἔφαϑ'· οἳ δ' ἄρα νεκρὸν ἀπὸ χϑονὸς ἀγκάζοντο | Jener sprach's; da erhuben sie schnell von der Erde den Leichnam | |
| ὕψι μάλα μεγάλως. ἐπὶ δ' ἴαχε λαὸς ὄπισϑεν | Hoch empor mit Gewalt; und es schrien die Troer von hinten | |
| Τρωικός, ὡς εἴδοντο νέκυν αἴροντας Ἀχαιούς. | Graunvoll, als sie die Leich' auf den Armen ersahn der Achaier. | |
| ἴϑυσαν δὲ κύνεσσιν ἐοικότες, οἵ τ' ἐπὶ κάπρῳ | 725 | Gradan rannten sie nun, wie die Hunde der Jagd auf ein Waldschwein |
| βλημένῳ ἀίξωσι πρὸ κούρων ϑηρητήρων. | Stürzen, das blutet vom Speer, voran den blühenden Jägern; | |
| ἕως μὲν γάρ τε ϑέουσι διαρραῖσαι μεμαῶτες· | Anfangs laufen sie zwar, es hinwegzutilgen verlangend; | |
| ἀλλ' ὅτε δή ῥ' ἐν τοῖσιν ἑλίξεται ἀλκὶ πεποιϑώς, | Aber sobald es zu ihnen sich kehrt, der Stärke vertrauend, | |
| ἄψ τ' ἀνεχώρησαν διά τ' ἔτρεσαν ἄλλυδις ἄλλος. | Weichen sie alle zurück, und zerstreuen sich dorthin und dahin: | |
| ὣς Τρῶες ἧος μὲν ὁμιλαδὸν αἰὲν ἕποντο, | 730 | Also die Troer zuerst, in Schlachtreihn folgten sie immer, |
| νύσσοντες ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν· | Zuckend daher die Schwerter und zwiefach schneidenden Lanzen; | |
| ἀλλ' ὅτε δή ῥ' Αἴαντε μεταστρεφϑέντε κατ' αὐτοὺς | Aber sobald die Ajas herumgewendet zu ihnen | |
| σταίησαν, τῶν δὲ τράπετο χρὼς οὐδέ τις ἔτλη | Standen, da wandelte jenen die Farbe sich; keiner auch wagt' es, | |
| πρόσσω ἀίξας περὶ νεκροῦ δηριάεσϑαι. | Vorwärts angestürmt um den Leichnam Kampf zu erheben. | |
| ὣς οἵ γ' ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον ἐκ πολέμοιο | 735 | Also trugen gestrengt den Leichnam beid' aus der Feldschlacht |
| νῆας ἔπι γλαφυράς· ἐπὶ δὲ πτόλεμος τέτατό σφιν | Zu den geräumigen Schiffen; und stets nachtobte des Kriegs Wut, | |
| ἄγριος ἠύτε πῦρ, τό τ' ἐπεσσυμένον πόλιν ἀνδρῶν | Ungestüm, wie ein Feuer die Stadt der Männer durchstürmend, | |
| ὄρμενον ἐξαίφνης φλεγέϑει, μινύϑουσι δὲ οἶκοι | Plötzlich entbrannt, in Flammen verschlingt; es verschwinden die Häuser | |
| ἐν σέλαϊ μεγάλῳ· τὸ δ' ἐπιβρέμει ἲς ἀνέμοιο· | Rings im mächtigen Glanz; und es saust in die Lohe der Sturmwind: | |
| ὣς μὲν τοῖς ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν αἰχμητάων | 740 | So dort scholl von den Rossen und speergewappneten Männern |
| ἀζηχὴς ὀρυμαγδὸς ἐπήιεν ἐρχομένοισιν. | Rastlos tobender Lärm, die Wandelnden immer verfolgend. | |
| οἳ δ', ὥς ϑ' ἡμίονοι κρατερὸν μένος ἀμφιβαλόντες | Sie, wie der Mäuler Gespann, mit gewaltiger Stärke gerüstet, | |
| ἕλκωσ' ἐξ ὄρεος κατὰ παιπαλόεσσαν ἀταρπὸν | Schwer hinschleppt vom Gebirg' auf steinigem Pfade den Balken, | |
| ἢ δοκὸν ἠὲ δόρυ μέγα νήιον· ἒν δέ τε ϑυμὸς | Oder den ragenden Mast des Meerschiffs; aber ihr Herz wird | |
| τείρεϑ' ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἱδροῖ σπευδόντεσσιν· | 745 | Müde zugleich von Arbeit und Schweiß den Angestrengten: |
| ὣς οἵ γ' ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον. αὐτὰρ ὄπισϑεν | Also trugen gestrengt die Leiche sie. Aber von hinten | |
| Αἴαντ' ἰσχανέτην, ὥς τε πρὼν ἰσχάνει ὕδωρ | Wehrten die Ajas ab, wie die Flut abwehret ein Hügel, | |
| ὑλήεις, πεδίοιο διαπρύσιον τετυχηκώς, | Waldbekränzt, in die Ebne sich ganz hinunter erstreckend; | |
| ὅς τε καὶ ἰφϑίμων ποταμῶν ἀλεγεινὰ ῥέεϑρα | Welcher auch der gewaltigsten Ström' antobende Fluten | |
| ἴσχει, ἄφαρ δέ τε πᾶσι ῥόον πεδίονδε τίϑησιν | 750 | Hemmt, und sogleich sie alle zum Lauf in andere Täler |
| πλάζων, οὐδέ τί μιν σϑένεϊ ῥηγνῦσι ῥέοντες· | Abscheucht; denn nicht mag der Ströme Gewalt ihn durchbrechen: | |
| ὣς αἰεὶ Αἴαντε μάχην ἀνέεργον ὀπίσσω | So dort drängten die Ajas zurück anstürmende Streiter | |
| Τρώων· οἳ δ' ἅμ' ἕποντο, δύω δ' ἐν τοῖσι μάλιστα, | Trojas; jene verfolgten, doch zween am meisten vor allen, | |
| Αἰνείας τ' Ἀγχισιάδης καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ. | Held Äneias der Anchisiad', und der strahlende Hektor. | |
| τῶν δ', ὥς τε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν, | 755 | Dort wie der Stare Gewölk' einherzieht, oder der Dohlen, |
| οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα | Allzumal aufschreiend, sobald sie den kommenden Habicht | |
| κίρκον, ὅ τε σμικρῇσι φόνον φέρει ὀρνίϑεσσιν, | Sahn, der blutigen Mord herbringt dem kleinen Gevögel: | |
| ὣς ἄρ' ὑπ' Αἰνείᾳ τε καὶ Ἕκτορι κοῦροι Ἀχαιῶν | Also dort vor Äneias und Hektor flohn die Achaier | |
| οὖλον κεκλήγοντες ἴσαν, λήϑοντο δὲ χάρμης. | Allzumal aufschreiend dahin, und vergaßen der Kampflust. | |
| πολλὰ δὲ τεύχεα καλὰ πέσον περί τ' ἀμφί τε τάφρον | 760 | Viel auch des Waffengeschmeides entsank ringsher um den Graben |
| φευγόντων Δαναῶν· πολέμου δ' οὐ γίγνετ' ἐρωή. | Argos' fliehenden Söhnen; und nicht war Ruhe der Feldschlacht. |