Inn Krattbusch mank de Böken
in Schatten liggn un smöken
dat is min Husbedrif;
un lingelank bi'n Quellborn
to drüßeln ünnern Sleedorn
dat quickt mi Seel un Lif.

Wa nett dat Water risselt,
wa sach de Bloeder pisselt,
wa rükt dat Holt so grön!
De Drossel fleit so nüdli,
ick reck mi so gemütli:
Wa is dat wunnerschön!

Un ward mi oppe Duer
dat Utraun gar so suer,
un geit de Sünn to Beer:
So stopp ik noch en Broesel
un schumpel na min Koesel
un denn – na denn ni mehr.