Wicheln stat in witte Haar,
spegelt slapri all de Köpp,
all is ruhi, kold un klar
as de Dod, de ewi slöppt.

Wit, so wit de Ogen reckt,
nich en Leben, nich en Lut;
blau na'n blauen Heben treckt
sach de Rok nan Snee herut.

Ik much slapen, as de Bom,
sünner Weh un sünner Lust;
doch dar treckt mi as in Drom
still de Rok to Hus.