Dat Moor is brun, de Heid is brun,
dat Wullgras schint so wit as Dun,
so week as Sid, so rein as Snee:
Den Hadbar reckt dat bet ant Knee.

Hier hüppt de Pock int Reth hentlank
un singt uns abends sin Gesank;
de Voss de bru't, de Wachtel röppt,
de ganze Welt is still un slöppt.

Du hörst din Schritt ni, wenn du geist,
du hörst de Rüschen, wenn du steist,
dat levt un wevt int ganze Feld,
as weert bi Nacht en anner Welt.

Denn ward dat Moor so wit un grot,
denn ward de Minsch so lütt to Moth:
Wull weet, wa lang he doer de Heid
noch frisch un kräfti geit!