So wit man seeg, de Besten ut Land,
dar weern se fulln as dat Reeth:
Nu stunn noch de Rest un sack oppe Knee –
se swert nu en Herrn den Eed.

Dar klopp wul menni Hart inne Bost
und dat Blot dat krop un steeg;
doch de Ogen gungn mit Thran'n aewert Land,
un de Mund weer stumm un sweeg.

Denn wit umher de Besten ut Land,
in Freden un Strit vaerut,
de legen nu dot oppet Feld vun Heid
un stumm ünner Asch un Schutt.

Nich en Lut war hört, as dat Haf un de Floth,
un de Prester leet se swern,
oppe Knee dar leeg dat Ditmarscher Volk
un de acht un veertig Herrn.

Noch schint de Heben der blau hendal
un grön dat Holt un de Eer:
De Ditmarschen fallt de Thran int Gras,
un de Friheit seht se ni mehr!