Keem Reinke de Voss
und dach: »Das en Kost!«
Un seggt: »Lüttje Matten,
so flink oppe Padden?
Un danzst hier alleen
oppe achtersten Been?

Kumm, lat uns tosam!
Ik kann as de Dam!
De Krei, de spelt Fitel,
denn geit dat canditel,
denn geit dat mal schön
op de achtersten Been!«

Lütt Matten gev Pot.
De Voss beet em dot
un sett sik in Schatten,
verspis' de lütt Matten:
De Krei, de kreeg een
vun de achtersten Been.