|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
|
|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
Es ischt ame schöne Summersunndig gsi zwüsche Heuet u Ärn. Der Georg, der Meischterchnächt uf em Eichbüehl, u der Charrer sy ob em Chalberweidli zuehen am Wägport ghöcklet u hei fridlig es Pfyffli gnapfet. Uf enes wärschafts Sunndigzimis uehe het es se dopplet guet düecht. Sie hei zuegluegt, was im Weidli gang. Dert hei si nid numen es paar Chälbeli umetribe, ’s Graueli, der Hüttenesel, ischt ou derby gsi, u der Peter u ’s Anneli hei mit ihm äxiziert. Der Peter ischt jetz schon e längufgschoßne Bürschtel gsi u ’s Anneli es hübsches, rans, flachshoorigs Göfli. Es hätt’s gluschtet, uf em Eseli z’ryte; der Meidi het das Tierli bim Gring gha, u Peter het der Schweschter wellen uehehälfe. Aber em Grauli isch es nid watz gsi; gäng umen isch es zringetum tanzet u het sys Füdeli dännedräjt u das Ufhocke gwüßt z’verrangge, gäb wi sie-n-ihm gflattiert u gchrätzlet hei u mit eme Zückerli u Brotrauft by-n-ihm hätti welle guet Wätter mache. D’Chälbeli hätti ou vo der Guetsach welle, sie hei si ou zueheglo u sy de wider umegürtet u hei d’Stili ufgstellt, es ischt es luschtigs, ubersüünigs Trybe gsi.
I allem ischt ou Kätheli derzueglüffen u het däm Spil es Zytli zuegluegt. «Gät dihr’sch uuf», het’s zue-n-ne gseit, «dihr bringit’s doch nid zwäg! Er het halt sys Gringli u wird däiche, es Dragunerroß gäb es doch nid 245 us ihm... I trappen jetzen ufs Eichehübeli uehe. Wen es ech erleidet u der süscht nüt wüßt az’fo, für der Sunndig z’verbringe, chöit dr jo de ou nohe cho.»
Dermit isch es afo loufe, dür d’Hohlen uuf, gäge den Eiche zue. Wo-n-es gäg em Hübeli zue cho ischt, gseht es dert e schwarzagleite Ma uf em Löibänkli hocken u uber’sch Land ewägg luege. Es het gstuunet, wär jetz das chönnt sy. Emel offebar nid e Hiesige, u doch ischt er ihm chennber vorcho. Bim Nöhertrappe, u wo-n-er ihm ’s Gsicht zuegchehrt het, ischt ihm plötzlig ufgwachet, wär es syg... der Herr Pfarrer Felix.
«Eh, grüeß Ech, Herr Pfarrer», het’s ne fründtlig agredt, «das ischt schön, daß men Euch ou wider einisch gseht!»
«Grüeß di, Kätheli», het er ihm danket u d’Hang greckt. «Gäll, mi hättisch nid erwartet! Aber i ha hütt e Stellverträtter, u Armesache hei mi do i d’Nöhi gfüehrt. U do han i nid angersch chönne, weder cho luege, wi’s der gang. I mueß mi fryli gäng no chly schäme, wen i dra däiche, wi-n-i bi mym letschte Bsuech vo do wägcho bi, wo mer der Vatter Graber, dä tuusigs Schalk, het chönnen e Stüber ahäiche. Das isch mer no lang ufghocket; aber es isch mer ou e gueti Warnig gsi. Es isch sider nie meh vorcho u wird ou nie meh vorcho, das han i der gärn welle säge...»
«O so bös isch das nid gsi, u bi mir chömit Dr uf jede Fal nid i Gfahr. Em Alkohol hei mer uf em Eichbüehl d’Herrschaft völlig ufgchündtet. Für ne Generation oder zwo isch sys Regimänt nümme z’förchte. Üsi Hushaltig het si jetz a d’Milch u a Süeßmoscht gwanet. U mi ischt wohl derby. Ussert öppen a de große Möhlere spilt der Wy ke Rolle meh u der Schnaps ersch rächt nid. 246 Es het zwar Härd ufgworfe, gäb i ha möge z’Bode gcho. I ha em Mälcher müesse chündte u ou süscht Dienschte wächsle, bis i ha Lüt gha, wo mer gunderbiert hei. Aber jetz sy mer so wyt. Myni Ching hei nid vergäbe gseh, wi ’s mer albe Chummer gmacht het, daß si der Vatter albeinisch nid het mögen uberha, z’treiche. Das isch nen yheggange, daß i nid förchte mueß, sie schlöji angeri Wäägen y. I ha se fescht i der Hang u hürate nümme, daß mer niemmer cha cho dryrede. U so luege mer voll gueter Hoffnig i d’Zuekunft.»
«Das freut mi z’ghöre u freut mi, z’gseh, daß ’s ech guet geit. Dihr heit es wunderbarsch Hei! ’s Härz mueß ein ufgoh, we me gseht, was das für ne gfreute Fläck Ärden ischt, wo dihr druffe dörft würke. Wi der Ämdchlee nohe gschossen ischt... vier-, föif- u mehbletterige han i fungen, es ganzes Büscheli! Wi die Chornfälder e Glanz hei, eis großes Ährimeer, u wi die Härdöpfelachere blüje, ke Stude fählt! Wo me hiluegt Säge, ryche, ryche Säge. Mi gseht aber ou, daß alls mit Liebi u Sorgfalt grotsemet wird!»
«Es ischt wohr, üsi Frucht steit schön, u üse Hof wachst mer all Tag meh a ’s Härz. I ha ’s Gfeel gha, en ordlige, chennige Meischterchnächt z’finge, wo mer guet zur Sach luegt. I han ihm’s aber ou lo yrichte, daß er Freud het, derby z’sy u az’wänge. ’s alte Hüsli hei mer lo abschryße un es neus, größersch Dienschtehuus lo boue, daß men e Hushaltig oder zwo dert aständig cha ungerbringe. Derzue het’s ou Stallige ggä für allergattig Jungwaar, daß mer is besser chehre chöi. Üse Wald ischt jo so prächtig bsetzt, daß is das Boue nid z’unerchannt i Rügge gschossen ischt. Mir hei’s jetz alletwäge gäbiger ygrichtet, weder daß es vorane gsi 247 ischt, Platzg gwunne, daß mer meh Fuetter chöi ylege u meh Waar ha. Der Stal bsorget mer em Meischterchnächt sy jüngere, unverhüratete Brueder. Er het d’Tier gärn u cha mälche. Öppen einisch chippet er mer bim Tisch e Rouft Brot für sy Muni. Das isch alls, was i uber ihn chönnt chlage. Mir chöme guet uus zsäme. Wen is nid ’s Unglück schlot oder Chrankhiite verfolge, dörfe mer hoffe, vorwärts z’cho...»
«Eichbüehl ischt e schöne, bodeständige Name für eue Hof. Süscht hätt men ihm i de letschte Johrzähnten ou en angere chönne gä: ‹Froueguet› hätt ou paßt un e Sinn gha. Er ischt es Byspil derfür, was Frouen usrichte chöi u wi sie e Säge sy i Zyte, wo d’Mannen Unglück hei oder versäge. Das erwyst si jetz uf em Eichbüehl, wi-n-es si scho hüüffig erwise het, ohni daß d’Lüt groß druf achte. U do druuf dörfit dr stolz sy, bsungerbar du, Kätheli... U de eue Prophet, wo si do uf em Eichbüehl hätt welle cho als geischtligi Bettstrangen etabliere, was macht de dä afe, u wi heit dr es Ygricht mit ihm?»
«Der Schaller? Jä, däm geit’s guet. Er ischt uf em beschte Wäg, e wohlhabete Ma z’wärde, u das wird ou der Zwäck vo der Üebig sy. Hüürmehi chunnt einen am ringschte vorwärts als Sekteprediger oder Wunderdokter. Was mi bitrifft, han i der Verchehr mit ihm völlig abbroche. Wo my Ma gstorben ischt, het er schi so härzlos bino u isch so wüescht uber ihn usgfahre, daß es mi b’eländet het un i nie meh öppis mit ihm hätt möge z’tüe ha. Un i ha nid ’s Gfüehl, daß mer destwäge Schlächter worde sygi. I üsem Huus wird glych bättet, u we me enangere öppis cha tue, so macht me’s u bikümmeret si drum, daß sie ou chöi gsi. Myne Chinge scherpfen i y: Mi isch nid uf der Wält, für enangere z’ploge, 248 mi isch do, für enangere z’hälfe! Mi ischt ou nid uf der Wält, für z’fulänze, mi isch do, für schi z’rüehre. I die zwo Stange möcht i se-n-yspanne für ihrersch Läbe. So isch es uf em Eichbüehl der Bruuch gsi, u so söll es wyter goh...»
«Freut mi, das z’ghöre. Im Burehuus ischt hütt no der bescht Bode für ne gsungi Frömmigkeit. Wen öpper gspürt, wi abhängig men isch vo höhere Gwalte, so isch es der Buur. Für ihn het der Spruch: An Gottes Segen ischt alles gelegen! no sy volli Chraft u sy ganze Wärt. U we me das so rächt gspürt, het es dernäbe ke religiösi Sonderbündlerei nötig, wo si houptsächlig a der Ybildig sunnet, besser z’sy weder alli angere u si lot verfüehren, uf alli angeren ahez’luege oder sogar Steine z’wärfe. We me weiß, wivil tuusig un abertuusig Sekten aller erdänklige Sorten es uf der Wält obe git, wo jedi meint, nume sie heigi ’s rächte Trom ergriffe u nume sie aleini sygi d’Schoßching vom liebe Gott, de tuet ein das es mitlydigs Lächlen abnötige. Dernäbe git es jo ou rächt Lüt derby, wo me durchuus mueß lo gälte.»
«Das git es. Ou bi den ‹Userwehlte›. Stilli, ordligi Lüt, wo mir nüt am Wäg sy... Aber jetz, Herr Pfarrer, wei mer gäge heizue trappe. I machen Ech es Gaffee, u dä Rung füehren i-n-Ech de sälber uf d’Station. Mir hei es vertrouets Wägeliroß, wo-n-i rüejig mit uf die höhi Stroß darf, u ’s Fahre macht mer gäng no Vergnüege.»
«E Notsach wär es nid; aber i will’s mit Dank anäh. I bi vormittag scho wacker gstaabet, u d’Bei fö mer ou afo schwäre, mi altet.»
Sie sy ufgstange u dür’sch Höhli ab. Bim Huus nide hei sie der Peter u ’s Anneli troffe. Wo sie dä frönd Heer gseh hei, hätte sie si welle näbenumedrücken u 249 pfäje. Aber Kätheli het ne grüeft: «Alee, alee, was weit dr do go schüüch tue! Chömit ech nume cho zeige u der Herr Pfarrer grüeße!»
«Gsüngs, wachsigs Holz — richtigi Bärgbureching», het der Pfarrer feschtgstellt u ne d’Hang greckt. «Wei hoffe, dihr erläbit großi Freud an ne, u der Peter gäb wider e rächte, ehrefeschte Verträtter vo der alte Rüegsegger-Buredynaschty, wo uf däm Hof sit meh weder zwöihundert Johre gwirbet het. Gäng sötti’s doch de nid d’Froue sy, wo müessen am schwerschten Ort apacke!»
«Ghörsch, Peter, u nimm der’sch nume z’Härze! U jetz göht go luege, wo ’s Annelysi syg, u sägit ihm, es soll es Gaffee mache. Derwyle göh mir de hie uf d’Tarässe. Es isch nid es ungäbigs Plätzgli u wär bi däm schöne Wätter fasch schad, si i d’Stube z’verschlüüffe. Oder hättit Dihr en angere Wunsch, Herr Pfarrer?»
Dä het läbhaft der Chopf gschüttlet. «Wo chönnt es schöner sy, weder vor däm alte, heimelige Huus zuehe mit sym blüejige Meiezüüg uf de Fänschterbänke u mit em Blick i Bluemmegarten use! Dihr heit ab euem Wärchen u Sorge der Sinn für’sch Schöne nid verlore.»
«Bluemme hei mer gäng Freud gmacht, ohni die chönnt i nid sy. We Änni no läbti, wurd es vilicht finge, i ubertryb’s dermit.»
«Wurd nid gfährlig sy dermit! Mi chönnt nid g’wahre, daß öppis angersch drunger z’lyde hätt. Du darfscht eue Bsitz rüejig vo allne Syte lo aluege!»
Sie hei Platzg gno u sy i ’s Brichte cho uber die verstorbne Manne, u Kätheli het em Pfarrer Uskunft ggä uber das, wo ne wungergno het. Ungerdessi ischt Annelysi agrückt u ufs Gaffeemache los. Für nes Ougeblickli 250 het ou Kätheli müesse go Hang alege u isch nid lang ggange, ischt uf em Tarässetisch es ferms Zoben ufmarschiert: Fleisch vom Mittagstisch un es zarts Salätli, chüschtigs Burebrot, Hung u Anke für nes bschlüsigs Decheli obedruuf.
Derwyle het der Georg scho d’Schesen us em Remise gno u der Meidi em Brüneli ’s Chammhoor bürschtet u d’Schueh gsalbet für furt. Nid daß es mit Yspanne pressiert hätt, sie hei nume welle sorge, daß de alls parat syg, we Kätheli fahre well. Nomene gmüetlige Stüngeli isch es aber doch du Zyt worden, abz’reise.
Ab em Ufstyge het der Pfarrer glächlet u gseit: «So, dä Rung dörfe mer is jetz besser lo gseh, weder’sch letschtmol.» U wo Kätheli ou näben ihm Platzg gno het: «Mi gseht, daß du gwanet bischt, ’s Leitseel sälber i d’Hang z’näh. Der lieb Gott well sy Säge gä zu allem Guete, wo d’no im Sinn hescht vorz’näh u well sy Schutz u Schirm uber em Eichbüehl lo walte, daß dr Glück heigit, dihr u die, wo nohechöme!»
«I danken Ech vo Härze für Eue Sägesspruch, Herr Pfarrer», het Kätheli erwideret, «u wünschen Ech ou alls Guete!... So, un jetz hüü, Brüneli!»
ENDE