|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
|
|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
«Du muesch sche nid numen obenab strupfe, süsch cha Müetti ke rächte Meie mache!» het der Peter ’s Anneli gschumeischteret. Sie sy i der Hoschtert umegflanggiert u hei Blüemli gsuecht. D’Flugertschen unger em Channebireboum sy scho zum größere Teel verblüeit gsi. Aber derfür het’s Merzeglöggli gha hinger em Chalberweidli, e Mängi, par Aberelleglogge hei ou scho d’Chöpfli ufto, u am Gartepörtli het e zuehegsetzte Läberblüemlistock syner Blueschtstärndli lo lüüchte.
«Wydebüüßeli chönni mer ou näh, het Müetti erloubt, die sygi ou schön!» isch Peterli zuegfahre.
«Aber de nid zvil, daß d’Beieli ou no öppis heigi!» het ’s Meiteli d’Warnig vo der Muetter widerholt.
«Die chöi jetz de uf d’Säubluemme los. Am Sytepörtli hinger finge sie scho vil.»
Gly druuf sy die Putze mit ihrem Chrom gäge der Chuchi zue, ne der Muetter go bringe, u die isch mit zfride gsi.
Es ischt ame Sunndi am Morge gsi, u Kätheli het Rese derzue brunge, daß er ou wider einisch mit ihm z’Predig chöm. Äs isch scho gsunndiget gsi, u dussen ob em Huus het der Charrer ’s Rytwägeli parat gstellt u abgstoubbet. Derwyle het Res ’s Wägeliroß bürschtet un ihm der Chomet agleit. Kätheli het die Blüemli im Sitzchischtli versorget, es het se wellen em Graber-Vatter u 229 Ännin ufs Grab tue. Gly druuf hei sie chönnen abfahre. Annelysi u d’Marei, sie ischt afe ganz chrummi gsi, hei ne nohgluegt u zsäme gseit: «Es isch doch guet, het der Buur wider e Rung der besser Zymme gha u isch schön, daß sie umen einisch zsäme z’Predig chöi. Kätheli bringt doch albeinischt öppis ab an ihm. Aber so wi äs chönnt richtig nid mängi Frou Gedult ha mit em Ma.»
Res u Kätheli sy no vor em Lüten i ’s Dorf cho. Sie hei no gueti Triftig gha, d’Greber ufz’sueche u z’luege, wi alls dür e Winter cho syg, wo me druuf het pflanzet gha. Uber Ännis Grab isch der Efeustock scho obe zsämegwachse gsi, u sit der Biärdigung vom Graber-Vatter sy ou scho meh weder vier Johr vergange gsi, längi Johr für Käthelin, wäger längi Johr... Es het syner Bluemmen ygstellt, u dernoh sy sie i d’Chilche.
Res het wider mit em Schlof gha z’kämpfe, wi allimol, wen er z’Predig ischt. Kätheli hingäge het andächtig zueglost, u bsungersch gärn het es der Psalm mitgsunge.
Wo sie parat sy gsi zum Heifahre, isch der Muurer-Haneß uf se gstoße. Er het si versproche:
«Du wirscht jetz afe däiche, was mit mer syg, daß i gäng no nüt syg cho noheluege wäge der Ofeplatte. Aber es ischt i der Letschti es Gspräng gsi, daß es mer’sch eifach nid het mögen ergä. Jetz mueß es de gwünd sy!»
«He, weischt was», het ihm Res vorgschlage, «chumm du grad hütt! Du chönntischt mit is heiryte, Zimis hätti mer der ou öppis, u dernoh wär es de uberort, ohni daß es di versuumti.»
«Jä vilicht macht’s Haneß nid gärn, wil’s Sunndi ischt, süsch schicktin es si scho guet!» het Kätheli ygwändet.
«Jo wäg em säbe... e großi Süng wurd das nid sy», het Haneß uberleit, «Arbit isch das jo keni. Nume 230 möcht i-n-ech nid leschtig wärden u der Sunndig verderbe!»
«Vo däm cha ke Red sy. We’s bloß das ischt, de hock nume fräveli uuf! I hätt äbe nächschti Wuche no gueti Triftig, i d’Steigruebe z’fahre u wär mer dranne gläge, daß die Sach i’s Greis chäm.»
Uf das hi isch der Muurermeischter mit ne heigfahre, het by-n-ne Zmittag ggässe, mit Resen es Schwarzes trouche un ihm d’Määs ufnotiert u ne brichtet, uf was er schi de heig z’achte bim Useläse.
Scho am Mittwuche druuf ischt Res i d’Oberburger-Steigruebe gfahre. Kätheli het ihm es Öserli mit eme Znüüni gfüllt u gseit:
«We d’ ychehrscht, vergiß emel nid, gäng öppis z’ässe, spar ’s Gält nid am lätzen Ort! Der Vatter het albe gseit: Flyßig ungerlege, de jagt es ein der Wage nid uus!» U Res het ihm das nid übel gno.
Gägen Obe ischt er mit syr Fuehr deheimen ytroffe. Der Charrer het ihm dür e Stutz uuf müesse go niete. Uf der Schopfbsetzi hei sie stillgha, d’Roß abgspannet u i Stal to. Kätheli isch froh gsi, daß alls gfellig vorby ggangen ischt u het gmeint, Res soll afen öppis Warms cho näh, ablade chönne sie de speter. Aber Res isch nid der Meinig gsi. Der Wage syg am Wäg, we me d’Chüeh well zum Brunne jage. Drum müeß grad abglade sy, är u der Charrer bringi das scho fertig. Nu, so soll er emel de cho, we sie abglade heigi.
Sie hei im Holzhuus Läger greicht, agstellt, mit Stroubüüsche verleit, mit Hebysen a der Platte gweigget u se gluegt i di rächti Lag z’bringe. So ring isch das aber nid ggange, u der Charrer het gseit: «Wär es nid gschyder, mir warteti dermit, bis is angeri ou hulfi?» Er het 231 nämlig gwahret, daß Res nid ganz nüechteren ischt u schutzgatterig dryfahrt. Aber Res het nen abgfertiget: «Dumms Züüg, das wär mer jetz afen e leidi Sach, we mer das nid zwägbrungi!» U so hei sie dranne wyterporzet. Ungfelligerwys het aber das Läger uf Reses Syte chönne rütsche, u d’Platten isch nen ertrunne. Der Charrer het chönnen etwütsche, aber Rese het sie ebsoge. Er het e Brüel usglo, sie het ihm ’s Bei verschlage. Der Charrer isch gsprunge go der Mälcher reiche. Sie hei d’Platte glüpft, ungerleit u der Meischter drunger vürezoge. Kätheli ischt ou cho usez’springe: «Herrjeses Gott, was het es jetz ggä?» «I ha gmeint, mir welli warte», het si der Charrer useghöie. Aber Kätheli het nid druf glost. «Mir müesse nen i d’Stube tue u mueß sofort öpper zum Dokter!» Das ischt liechter gsi z’säge weder z’mache. Kätheli sälber isch ganz verschmeiets gsi u het nid chönne säge wie. Sie hei ne welle lüpfe, aber er het gwehberet, daß sie ne wider hei lo sy. Ändtlige het Res sälber Astaltig ggä: «E Lade reiche! Will de probiere druuf uehe z’wetze, de chöit dr mi de yhe träge!»
So isch es ou gscheh. Aber es het grüüsligi Schmärze ggä u no vil Angscht u Not, bis me mit ihm z’Chehr cho ischt u ne het im Bett gha. U ’s Abzieh vo de Chleidere het du ou no öppis chönne. Resen isch es vor Schmärze schlächt worde, Kätheli het ihm müessen e Schluck Goniagg z’treiche gä. Das zerschlagne Bei het bös usgseh, offebar sy ’s Schienbei u Wadebei zerschmätteret gsi, der Fueß ischt emel uf d’Syte glampet u het ke Hebi meh gha, e Splitter isch zur Hut usgstoche u wytume Bluet agschosse gsi. Kätheli het mit Uberschlege gfochte, bis der Dokter isch do gsi.
232 Näbenusse het me gwöhnlia Müei, dä zuehez’bringe. Es ischt ou bis i d’Nacht yhe ggange, gäb er acho ischt. Derfür het er alls Notwändige mitbrunge, für d’Wunge sofort chönne z’bihandle. Zerscht het er Resen Ysprützige gmacht u zu Käthelin gseit: «So, jetz löt Dihr mi mache, ’s Zueluege isch nid für Euch, tüet Ech das erspare! Es soll es Mannevolch doblybe u mer hälfe. U sorgit mer für warms Wasser!» Erscht, wo-n-es ischt wäg gsi, het er afo operiere, Chnochesplitter usezieh, die brochne Teile gägenangere reise, d’Wunge verbinge u ’s Bei schipfele. Es isch fascht e Stung ggange, bis er isch fertig gsi u zur offete Tür uus gseit het: «Jetz chöit Dr ou wider cho un ihm der Schweiß abwüsche, er het si tapfer ghalte.»
Währet der Operation isch Kätheli bi de Bürschtline im Näbetstübli inne gsi. Die sy ou verstöberet gsi, hei briegget u nid chönne schlofe.
«U wi steit’s jetze?» het es ängschtlig gfrogt.
«Was me cha mache, isch gscheh, u wi-n-es wyter geit, müesse mer warte sy. Es chunnt drufab, gäb es Komplikatione git. Der Bruch wurd scho heile, we wyter nüt derzue chäm. Vor allem soll er schi jetz mügligscht rüejig verhalte. Müeßt ou sorge, daß er schi nid öppe tuet erchelte un ihm nid öppis z’ässe gä, wo stopfet. Z’trinke dörft Dr ihm ou gä, wen er Durscht het, guete Gaffee oder es Theeli. Am Morge chömit Dr mer cho Bscheid bringe, wi-n-er e Nacht gha heig. We’s nötig schynt, chumen i de sälber cho luege. U do sy no Tablette, daß er cha schlofe. Eini, zwo sötti’s tue. Un jetz gueti Besserig u Guet Nacht!» Dermit ischt er zur Tür uus, het si ufs Roß gschwunge u ischt heizue traabet.
233 «Göht jetz ou ungere», het Kätheli zu de Dienschte gseit, wo i der Wohnstube gwartet hei. «Dihr müeßt de am Morge wider drahi! Annelysi soll mer hälfe wache!» Dernoh isch es no einisch zu de Bürschtlinen i der Näbetstube, ne go säge, der Dokter heig jetz em Vatti verbunge, sie sölli jetz nume schlofe u het no mit ne bättet, der lieb Gott söll em Vatti hälfe, daß er wider zwäg chöm.
Für ihns hei sie Ännis Großvatterstuehl näbe ’s Chrankebett gstellt, u Annelysi het uf em Stube-Ruehbett dörfe go ablige. Dermit isch’ ygrichtet gsi für d’ Nacht, un jetz isch es still worden im Huus. Reses Schlofmittel hei gwürkt, daß er het chönnen etschluune. Kätheli het d’Lampen usglöscht u sy Wacht aträtte. Ihm isch es nid ums Schlofe gsi. Es het glost, wi der Chranknig der Ote ziej, ghören es Müüsli rafflen u umechräble, u bim Hüsli änen ischt es verspätets Chatzekonzärt losggange. De isch es umen e längi Zyt syne Gedanke nohghanget, schwäre Gedanke, u allerändtlige het’s ihm d’Ougen ou zuezoge, u hei’s d’Müedi u der Schlof uberno gäge sy Wille... Es ischt i ’s Träumeren yhe cho, allergattig unklari Ruschtig ischt ihm dür e Chopf ghürschet. Zletscht ischt ihm d’Großmuetter Änni erschine, het’s mit große strängen Ougen agluegt u ermahnet: Du darfsch jetz nid schlofe, du muesch besser zue-n-ihm luege... los, wi-n-er schnupet! U do drab isch es erwachet u het gwahret, daß Res urüejigen ischt u stöhnet u si ghet. Es ischt erchlüpfts ufgschosse u het Liecht gmacht. E Blick uf d’Uhr het ihm zeigt, daß es scho gäge de Dreie rück. «Was ischt, was ischt... hescht Schmärze?» het’s ne gfrogt, wo-n-er schi dräjt u mit den Arme gfischperet het.
234 «Das ou... es isch mer... so äng uf der Bruscht... I cha der... Ote nümme... ubercho», het er vüregstoße. «Tue mer... es Chüssi ungere... daß i... greder ufhocke cha!»
Es ischt Annelysin go rüefe, het es Ruehbettchüssi un e Wulldechi unger’sch Houptchüssi gschobe u ischt iren Angscht inn gsi, daß es si fasch nit het gwüßt z’hälfe. Das Ungerlege het nüt welle hälfe. «Häb mi... häb mi... i cha... nümme... sy!» het er gjammeret, u derzue het’s ne fei so ufgsprängt.
Kätheli het nen an en Arvel gno u gstützt. «O du Armen, Arme! Gott und Vatter, hilf!»
D’Otenot isch fürchterliger worde. E Hueschtenafall isch cho. Es het ihm gchöcherlet im Hals hinger, u wo-n-er ändtlige het chönnen uehemache, isch Bluet cho, gstockets Bluet! Kätheli isch schuderhaft erchlüpft. Es het gwüßt, was das z’bidüte het: daß si Bluetgrinnsel glöst hei i der Wunge u i d’Lunge uehe gschwumme sy.
«Sofort der Charrer wecke, er soll sattle u der Dokter reiche», het es Annelysin bifohle, «der Mälcher soll ou ufcho!»
Annelysi isch gsprunge u sofort ume do gsi. Die Erstickungsafäll sy heftiger worde. Res het ne zum Bett uus welle, sie hei ne müesse ha mit ganzer Chraft. Er isch veriret gsi, het nümme gwüßt, was er macht. Kätheli ischt ire gränzelose Not inne gsi; es het fasch nümme dörfe zueluege. Res het si an ihm gha, daß Beedi zitteret hei. So isch es no e Zytlang wyterggange. Dernoh hei syner Arme d’Chraft verlore, der Ote het afo langsamer wärde, der Chopf het si uf d’Syte gleit, Res het usglitte gha. «Hälf der Gott i Himel uehe!» het Kätheli bättet, nen us den Arme glo un ihm d’Ouge zuedrückt. 235 D’Morgeheiteri isch scho zu de Pfäischteren ydrunge, der Schlof gruusam verjagt gsi. Es isch no ne Rung bim Gstorbne blibe, het briegget u gsinnet u bättet: «Himelvatter, gi-m-mer Chraft, Chraft, daß i my Ufgab rächt erfülle!»
Am Morgen isch der Dokter cho.
«Mir hein Ech leider vergäbe häregsprängt», het Kätheli gsüüfzget.
«I ha no halbersch gförchtet, es chönnt eso use cho, wo-n-i die dicke schwarzblaue Chrampfodere-Chnüppen am zerschlagne Bei gseh ha u wär ou cho luege, we Dr mi scho nid ufbotte hättit. Aber Angscht mache dermit han Ech nächti nid welle. Jetz het er’sch i Gottsnamen ubestange u müeßt Dr Ech dry schicke. Es ischt wenigschtes e Troscht, het er nid so lang müesse lyde. U hälfe hätt i wahrschynlig nid vil chönne, wen i scho wär derby gsi. Es mueß ihm im Härz ou vermacht ha.»
Dermit het er schi welle verabschide, aber Kätheli het nen ufghalte. «We Dr grad do syd, Herr Dokter, so chömit jetz no cho luege, was mit üser Marei los ischt. Wo sie dä Morge verno het, Res syg gstorbe, isch schi grad zsämegsunke, u sider wüsse mer nüt meh mit ere-n-az’fo. Sie briegget i eimfurt u seit: ‹I wott ou mit ihm. Myr Läbelang bin i by-n-ihm gsi, i ghören ou im Stärbe zue-n-ihm.› Ässen u Treiche un alls, was men ere will gä, wyst si zrugg; i gloube, sie syg halbwägs verhürschet oder emel dehinedewägg us allne Glöise gsprängt!»
«So wei mer go luege», het der Dokter gseit. Aber wo-n-er zur Marei cho ischt, het die der Chopf uf die angeri Syte dräjt u mit der Hang abgwunke.
«Jä i tuen Ech nüt», het ere der Dokter zuegredt, «i wott nume luege, was Eue Puls macht, u lose, wi ’s 236 Härz schlot. Oder wo tuet’s Ech weh, was chönnt men Ech hälfe?»
«Dihr bruuchit mer nüt z’hälfe... Mir cha niemmer meh hälfe...»
«Jä, de isch es bös aggä! Ploge wei mer Ech nid! Nume der Puls gryffe, das tuet Ech nüt weh...»
«Was soll me do afo?» het Kätheli gfrogt, wo-n-es mit em Dokter ischt aleini gsi.
«Lo mache! Die gueti alti Seel ischt us Rand u Band. Ihre Puls tuet verrückti Gümp, u we me re will hälfe, regt sie si nume no meh uuf. I chönnt ere jo Tropfe verschrybe, aber sie nähm se doch nid. I ließ se-n-i Gottsname mache. Vilicht tuet sie si de vo sälber wider beruehige. I sött ere chönne Tropfe gä für d’Seel, aber dere hei mer leider keini.»
«U we sie-n-is de ou no stirbt?»
«So isch es für sche-n-e Erlösig. Sie ischt jo so alt wi die chlynne Steine, u ihres Läbe hanget sowiso nume meh amene Fädeli!»
«Sie erbarmeti mi einewäg!»
Wo der Dokter furt gsi ischt, het Kätheli müessen a die vile Sache däiche, wo hei müessen ag’ordnet wärde. Derby isch es nid uf syner Dienschten aleini agwise gsi. D’Nachricht vo Reses Unfal u unerwartetem Abläbe het si verbreitet wi nes Louffüür, der Hüttler het se-n-i der Chäserei bikannt ggä gha. Us meh weder eim Nochberhuus sy Mannen u Froue cho anerbiete, sie wäri de ou für öppis do, we me se nötig hätt u bigährti z’bruuche — glych wi denn, wo Änni gstorben ischt. U Kätheli het se hie uus gschickt u dert uus gschickt, go der Toteboum bstelle u dis u das bsorge, wo ime Todesfal sy mueß.
Ou d’Base Lysi isch cho z’loufe. Sie ischt eini vo dene 237 gsi, wo ihres Byleid gärn chöiftig zeige, isch Käthelin a Hals ghanget u het’s derzue brunge, daß ihm ’s Leid wider Meischter worden ischt u ’s völlig uberno het. Wo se die Bürschtli sy cho grüeße, het sie se gstrychlet u gjammeret: «Arme Peter, arms Anneli, jetz heit dr ke Vatti meh!» U do het Kätheli müesse lut usebriegge, daß Lysi erchlüpft ischt, u gschwing bygfüegt het: «Aber dihr heit emel de no nes liebs, guets Muetti!»
Bös gmeint het sie’s jo nid, d’Base, u isch dernäben e grangschierti u bhülfligi gsi. Sie het Käthelin abgno, ’s Lychemohl z’bstelle u mit de Wirten abz’mache, wi alls söll ghalte wärde. Dert het sie de scho chönne würke, u Kätheli isch froh gsi uber sche.
D’Mälcherfrou ischt hinger Käthelin grote, für’sch Bätte söll es de der Schaller froge, dä chönn das wi niemmer anger. Aber d’Base het mit Hängen u Füeße dergäge gsperzt. «Das wär grad der Rächt! Das wurd e Salbaderete gä, daß me nümme dörft zuelose!» Kätheli het se bisänftiget, sie bruuch nid Chummer z’ha, es heig nie dra däicht. Der Lehrer heig bi de früehere Mole sy Sach i der Ornig gmacht, es wär nid rächt, we me nen ubergieng.
Gäb d’Base furt ischt, hätt sie ou no zur Marei welle; aber die het d’Türe verriglet gha. Es isch still gsi i der Chammere, nid es Müxli het me ghört.
«Vilicht het sie si jetz dry ergä u schloft», het Kätheli gseit. «Sie ischt i der Letschti afe grüüsli schitteri gsi u het nume bruuchen abz’hocke, de het se der Schlof uf der Stell uberno. Aber we si gar nüt rüehrt, mueß me doch de go luege, gäng cha me’s de nid eso lo goh.»
Am Obe hei sie re welle Znacht bringe, aber weder Bscheid no Antwort ubercho.
238 «Jetz mueß men eifach d’Türen yhespränge», het der Mälcher gmeint.
«Isch nid nötig», seit der Charrer. «Vo mym Gaden uus füehrt e Zwüschetür i ihri Chammeren ubere. Sie isch nume mit eme Schaft verstellt, u dä cha men uf d’Syte rücke.»
So isch es du ou gscheh. U was hei si du atroffe? Es Marei-Müetti, wo ischt etschlofe gsi, etschlofe, für nümme z’erwache. Still u fridlig isch es dogläge. Das alte müede Härz isch däm Jammersturm nümme gwachse gsi. Sy Wunsch ischt erfüllt worde, es het em Meischter uuf u nohe dörfe, go mit ihm sys Grab teile.
Das het du no bal meh z’brichte ggä weder Reses Stärbe, so öppis isch en unerhörti Sälteheit...
Wider het si e Lütemängi um en Eichbüehl gschaaret. Dä Rung het d’Vormittagssunnen uf zwe Särg ahe gschimmeret, wo näbenangere sy uf der Tarässe gstange u mit Chränze sy bhäicht gsi. Vo dene, wo drinne gschlofe hei, het der Lycheredner vil Schöns u Guets gwüßt z’säge. Er het Reses gueti Syten usgibig gschilderet u agwängt, für Käthelin z’tröschte. Ou der alte Marei het er fründtligi u güetigi Wort gspändet u ihri Liebi zum Hof u syne Biwohneren i ’s rächte Liecht gsetzt. Treu im Läben u treu im Stärbe syg sie ihrem Meischter gsi, u drum heig sie’s ou verdienet, daß sie a syr Syten im glyche Grab dörf ihre letschte Schlof tue. Zletscht heigi mer de alli glychvil Härd, die Rycheren u die Ärmere.
Zum drittemol ischt e gwaltige Lychezug wi ne länge läbige Wurm dür’sch Täli uus zoge. Zum drittemol isch Kätheli eme Totefuehrwärch nohgschritte. Die ehndere Mol isch Res näben ihm yhe glüffe. Jetz isch es aleini gsi. 239 Syni Bürschtli het es mit em Charrer uf em Rytwägeli voruusgschickt gha, daß sie em Vatter ou dörfi Blüemli i ’s Grab streue. Nume d’Base Lysi ischt ihm zur Syte gstange.
Hingerzuehe sy d’Nochberlüt cho, Buren i halblynige Chleidere, Frouen i altmödische Hüete, mödischer Ufgstrüüßti het’s ou paar derby gha. Die meischte sy still u wortlos ihres Wägs zoge. Angeri hei ne gsuecht z’verchürze mit Brichte. So der Metzger, wo uf em Eichbüehl het d’Stör gha u der Muurer-Haneß.
«Die Marei, die Marei», het der Metzger agfange, «die het ou mängs müesse dürefächten i ihrem länge Läbe. Bsungersch dennzemol, wo no d’Chlötzline im Eichbüehl z’Huus gsi sy. Mit dene het sie fasch bständig Chritz gha. Die hei flyßig ihri uverschante Lumpemüüler a re-n-abputzt u se-n-uszäpflet, we sie Reslin öppis bröselet oder Guets zuegsteckt het. I bsinne mi no a so nen Affäre, wi we’s erscht geschter gsi wär. Mit emen alte verlöcherete Brypfänni ischt ere-n-eine vo de Chlötze nohgfahre, het mit eme Chnebel drinne grüehrt u re derzue es Värschli abängglet:
Mary-Marei
du Chuehli-Chueh,
woscht mer ou es Eier-Ei
i my Süppeli-Suppe tue?
Ganz mit ere höhe reine Stimm het er das ufgseit, de het en angere mit ere grobe töife Stimm gruret:
I heiße nid Mary-Marei
u bi ke Chüehli-Chueh
u wott ech ou kes Eier-Ei
i d’Süppeli-Suppe tue!
240 U dernoh beedsamen im Chor:
D’Chlötzli-Chlötze kriege kes,
d’Hüehnner lege für e Res!
Reslin schlot sie sibni dry,
we scho d’Eier bsüechig sy!
Vilicht het ne der Alt bi däm Värschlimache ou no ghulfe. Chaischt rächne, wi sie de in e Töibi yhe cho ischt! E nassi Schöibe het sie us em Brunnetrog gschrisse u isch ne mit nohtechlet, het se-n-aber natürlig nid erwütscht. Hinger em Husegge vüre hei sie d’Zungen usegstreckt, die längi Nase gmacht u am Hingere topplet...»
«Soupack, het sie gschumpfe, wartit, bis i-n-ech einischt erwütsche...»
«Jä für Rese het sie si gwehrt ihrer Läbelang! Mängischt isch schi derwäge sogar mit Ännin u Käthelin i Hatz cho, wen es se düecht het, es uberschej ihm!»
E Zytlang het kene nüt meh gseit, du sy sie uf e Unglücksfal z’rede cho, der Metzger het ’s Wort ergriffe.
«Wi isch es ächt eigetlig här- u zueggange? Er wird allwäg chly ha Öl am Huet gha, der Res...»
«Jo, chly het er allwäg scho gha, aber bös soll es nid grad gsi sy. Der Charrer, wo-n-ihm het ghulfen ablege, het’s abgstritte, u so nes Unglück cha ou süscht passiere. Syg’s jetz wi’s well, mi reut er unerchannt, e gueti Seel ischt er gsi...»
«Äbe mängischt nume wohl freinen u glumpelige. Er het chly zvil Gallerech im Lyb gha u chly zweni herti Chnoche u mängisch doch de z’fascht glünggeret u uber d’Schnuer ghoue. We Kätheli nid besser zur Sach gluegt hätt weder är, hätt es de uf em Eichbüehl wüescht afo 241 gattere. Änni het e fyni Nase gha, wo ’s ihm so eini usegläse het. Mit em Stutz-Bäbeli, wo-n-er do synerzyt het abändlet gha, wär er de nid so versorget gsi, vor däm hätt er de nid dä Reschpäkt gha wi vor Käthelin. Das Bäbeli heig ’s guet Ässen u Treiche nid mögen erlyde, syg chrugelirunds worde vor Feißi u bis unger d’Hut use voll schlächt Närven u Chrankhite, wo-n-es druber z’chlage heig. En ewigi Jammerbüchse soll es sy, daß es em Ma albeinisch z’Dräck verleidi näben ihm yhe, u daß er ou agfange heig, i ’s Wirtshuus loufe. Das hätt Käthelin nid Füetteri ggä u Resen erscht rächt i Grabe gschlage u sogar sym große Gältseckel chönne gfährlig wärde...»
«Stimmt. Schließlig hei ou die große Häfen e Bode, u loufen ou die töifschte Weieren uus! Däich a dä groß Mattebodehof, u wi das dert en Ustrag gno het! Dert het de nid nume ’s Mannevolch gwirtshuset u bständig Stryt u Zangg un Usmachete gha. D’Büüri sälber het si em Suff ergä, ischt im Ruusch vüretsi in e Wässerwuer usegfallen u eländiglich erstickt.»
«I bsinne mi no guet dra u wi dä großartig Mattebödeler no unger em Härd verlumpet ischt. U a der Rütihueb isch es nid vil angersch ggange. Dert isch ou ustraguneret worde, bis zletscht ke Spryße Holz u ke Grashalm meh ischt ihre gsi. U wi-n-es de a settigen Orte nachhär usgseht, wo ’s Gsüff ischt Meischter gsi, dervo het me dert chönnen es Byspil näh. Alls verlotteret bis dert u änenume! Tischbletter mit abgschlagnen Egge, Stüehl mit abverheite Beine, verfuleti Pfäischterbänk u Wäng mit Chlecke, daß men e Hang hätt chönne dürestecke. Wo ’s der Nachfolger het uberno, ischt er nid fertig worde mit Zwägmache. Im Weier usse syg es halbverfulets, 242 grepiertnigs Chalb gläge. I de Ställe sygi d’Tier uf Hüüffe Mischt gstange, daß sie bal oben acho wäri. I de Wageredere die halbe Fälgen usegschlage u zu kem e Lung meh, ’s Chällerläubli am Zsämegheie, d’Stägetritte ustrappet, im Dach obe Löcher eis am angeren a. We men a settigs däicht, cha me sogar verstoh, daß Kätheli Rese hätt welle zu den ‹Userwehlte› schicke, i der Hoffnig, sie chönni ne de vorumebringe u vom Treichen abha. Es het halt Angscht gha um ihn u ou alls probiert, wo-n-ihm z’Sinn cho ischt...»
«Jo jo, es wurd der Schaller glächeret ha, wen er sys Houptquartier hätt chönnen uf dä groß Hof verlege u dert der Ton agä; aber das het ihm du abgläcket...»
«Derfür wird er de Rese der Thägscht läsen i syne Versammlige...»
«Soll bireits gscheh sy, un i heig derby ou uf d’Ohren ubercho, hütt am Morge han i ’s verno», het der Muurer-Haneß Bricht ggä. «Dä Unglücksfal wär nid passiert, we mer nid der Sunndig etheiliget hätti, Res un ig. Es stang nid vergäben i der Bible: Irret euch nicht, Gott läßt seiner nicht spotten! Das Wort heig no nüt vo syr Chraft verlore, das gsej men jetze. Un uf Rese warti de no vil Grüüsligersch. Dä wärd e rueßigi Himelfahrt ha! ‹Die Trunkenbolde werden nicht ins Reich Gottes eingehen!› heig er brüelet. Schuderhaft lieblos heig er uber ihn aheghöie, nid ei guete Faden an ihm glo. We ’s Kätheli vernimmt — u das wird ihm sicher z’Ohre treit — het’s de gnue vom Schaller für alli Zyte, do cha me sicher sy. Es ischt doch de einewäg a Rese ghanget u het syner guete Syte gwüßt z’schetze...»
«Nähm mi nume wunger, gäb es bigährti, wider z’hürate... finge tät das sofort eine...»
243 «Eh das wird me de gseh. I glouben aber nid, wo-n-es so schützig syg, syne gfreute Bürschtline e Stöifatt z’gä. Es cha se besser erzieh, wen ihm niemmer dryredt...»
I däm Ton isch es wyterggange, u die Zwee sy nid die Enzigen im Zug gsi, wo däwäg zsäme tampet hei.
Wo men i’s Dorf cho ischt, hei der Peterli u ’s Anneli vor em Wirtshuus gwartet. Kätheli het se-n-a d’Hang gno un uf e Chilchhof gfüehrt. Dert hei sie mit großen erchlüpften Ouge i ’s offete Grab ahegstuunet u zuegluegt, wi me die Totebäum het abgladen u a de Seilen i die töifi Grueben aheglo. Erscht, wo Kätheli u die angere Froue hei afo briegge, het es ou seien uberno, u ’s Anneli het si gäge der Muetter ume gchehrt u re sys Chöpfli adrückt... Die letschte Gloggetön sy verhallet... Der Pfarrer het der Säge gsproche u um ene fröhligi u säligi Uferstehung bättet... Der Lychezug het si ufglöst u isch Tschüppeli um Tschüppeli zur Chilchstüren y zum Schlußgebätt. Zletscht isch sie ou hinger Käthelin u syne Bürschtline zueggange.