Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Simon Gfeller

Eichbüehlersch

18. KAPITEL

Der Tod vom alte Graber ischt nid nume synen Angehörige nooch ggange, der Graber het ou d’Dienschten u Nochberschlüt groue. Er het ne gar mängisch Freud gmacht mit sym floushafte Wäse. U d’Hoseseck syn ihm obever nid vernäjt gsi, der Gyt hätt ihm niemmer chönne mit Rächt vürha. D’Lüt hei ne für ne eigete Chuz agluegt, u das het er ou welle sy. Wi gäng, we öpper vo de Habligere stirbt, hätt es se wungergno, was es do alls z’erbe gäb. Teel hei welle ha, do chöm en unerchannte Wüsch vüre. Angeri hei dranne zwyflet u propheetet, es chönnt de no längi Gsichter gä bim Erläse. We eine nid sörger heig zum Gält weder der Graber, tüei es si nid wichtig huuffne. Wi-n-es würklig mit stang, hei sie nid verno, derig Aglägeheite wärde nid a die großi Glogge ghäicht. We si Resen um d’Stude gschlage hei, het’s ne nume glächeret; aber usebrunge hei sie nüt us ihm.

Z’brichten u z’lächle het nen ou Grabersch Wychällerli ggä. «Jetz cha de Res der Durscht lösche! Donnerhageli, wird das dene guete Fläschen ergoh! Freu di, Gürgeli, uf die feine Schlückli! Jetz wird de Kätheli erscht Chilbi ha mit ihm!»

Käthelin het würklig das «geischtigen Erbteel» vom Vatter Sorge gmacht. Am liebschte hätt es die Fläschebatterie em Chrankehuus vermacht. Aber du ischt ihm gseit worde, die Chrankne uberchämi de wahrschynlig 202 glych nid vil dervo; die feine Fläsche wurdi de gläärt bi de Verwaltungsrats-Sitzige. U Rese hätt es das doch nid dörfen annemache, süscht hätt er doch de chönne giechtige wärde u erscht rächt uber d’Stange schlo.

Res het gmerkt, daß ihm dä Wyvorrat Gedanke macht. «Jä, mein de nid öppe! Zu däm wird de Sorg gha! Das ischt e Schatz, wo numen aggriffe wird bi ganz bsungerige Glägeheite. U du muesch de dy Teel ou ha dervo. Du chaisch sche jo zelle, we d’mer nid trouischt!»

«Eh, das wird wohlöppe nid nötig sy; i wär mi froh, wen es so gieng!» Es ischt Rese würklig Ärscht gsi dermit, sym Vorsatz treu z’blybe. Er het nid nume ’s Wychällerli gmide. Ou im Wirtshuus ischt er sältener blybe höckele. Kätheli het ihm zliebi to, was es chönne het. E bsungeri Freud het Res gha am chlynnen Anneli u si vil meh abggä mit ihm weder synerzyt mit em Peterli. Es ischt es Luege gsi, we albe dä läng Res näb em Chindsbettli gchnöiet ischt u mit ihm gunscheret het u si von ihm het lo a de Hoore zieh. Kätheli het albe däicht: «E guete Vatter ischt er emel de, d’Ching, die syn ihm lieb!» Der Peterli isch destwäge nid yfersüchtig worde. Er het sy gröschti Freud a de Tierline gha, het mit em Nero ggalet u d’Chüngeli gstrychlet i der Trucke, wo-n-ihm no der Großvatter het zwägzimmeret gha. Sy Liebling aber ischt es wyßes Lämeli gsi, es luschtigs Wullepuderli. Das Myggeli ischt ihm nohgstöffelet uf Schritt u Tritt u het si von ihm lo ärvele u mit ihm gmupfet u gwettloufet. Ou zu Käthelin i d’Chuchi isch es si cho mälde u öppis cho bättle. U wil’s Peterlis Liebling isch gsi, het es am meischte Rächt gha vo allne Tierlinen im ganze Huus, süscht hätt me’s nid so lo umefländere u i 203 allem umefahre. Aber grad das ischt ihm zum Verderbe worde. Ei Tag isch es uber ne offete Sack voll Maischörner grote. U wil niemmer ischt umewäg gsi, wo-n-ihm abgwehrt het, isch es mit Frässe zuegfahre u het ypackt u ypackt, bis es nüt meh ahebrunge het. Drufahen isch es durschtig worde, zum Brunne go Wasser suuffe, u das isch du heillos truurig usecho. Das Mais ischt ufgschwallet u ufgschwallet, bis der Mage zersprungen ischt. Das liebe, luschtige Tierli ischt a syr eigete Fräßluscht zgrung ggange. Peterli isch ganz etsetzte gsi, het schuderhaft briegget u fasch nid chönne höre. «Jä lue, do gsehsch jetze, wi-n-es chunnt, we me si nid cha zsämenäh u mäßige mit Ässen u Treiche!» het ihm Kätheli zuegsproche.

Derfür het du Peterli en angeri Spilkameradschaft ubercho. Der alt Mälcher ischt us em Dienscht trätte, eme Verwandte go hälfe bure u dert go syner alte Tage verläbe. Der Früsch het e Hushaltig mit ihm brunge, wo im Hüsli Wohnig gno het. Die Mälcherlüt hei ke schlächti Gattig gmacht. Vo der Frou Bertha het es gheiße, sie syg uf der bessere Syten u gang i d’Versammlig, hingäge der Ma well nüt dorvo wüsse. Sie hei es sibejährigs Meiteli mit ne brunge, was bsungersch Käthelin gfreut het. Es het däicht, das gäb de es Gspänli für e Peterli un es Chingemeitschi für’sch chlynnen Anneli. Ou d’Bertha isch vilszyt im Huus äne gsi, nametlig zur Ushülf i de große Wärche. Zwüschyhe het sie de für die eigeti Hushaltig pflanzet, glismet, gnäjt u gflickt. Sie ischt e Tätigi gsi u guet biwanderet i däm, wo ne Frou mueß chönne. Ou der Ma het sy Bruef guet verstange. Hingerdry het es si du erwise, daß er chly ne Chöpfige syg, Asprüch mach u si nid gärn vil löj säge. Dormit het me si du müessen abfinge. Einewäg isch es 204 nid schlimm ggange, u d’Bertha het bi Käthelin gradeinisch der Fueß im Hafe gha. Albeinischt het’s öppen e Stryt ggä z’schlichte zwüschen Peterli u Klärli; aber die Froue hei verständig vermittlet, daß es nid uber e Hou ggangen ischt.

Sälbe Herbscht het’s Hüüffen Obs ggä. All Bäum sy ghanget voll gsi. Eichbüehlersch hei toll gmoschtet. Sie hätti süsch de Bire nid möge vorgcho. Kätheli het fryli deert u Saft ygchochet, so vil es chönne het. Das het aber zweni bschosse, u so isch der Houptrupf i ’s Faß gwanderet. Wo du der Hustage cho ischt u ’s Dussewärchen agfange het, hätt du dä Moscht sölle z’Ehre zoge wärde. Aber dä Biremoscht het de Dienschte nid welle munde. Er syg z’lueme u heig es Abchüschtli. Emel der Mälcher het nid chönnen ufhöre, druber z’spängele. Unufhörlig ischt er Resen i den Ohre gläge, er soll doch es Faß Italiäner- oder Franzosewy zuehe tue, für das fade Gsüff z’verbessere. Kätheli isch derwider gsi. Jä, gäb me de der Moscht well lo brönne u Schnaps mache? Nei, das erscht nid! Oder ne lo zgrung goh? Das macht men ime Burehuus ou nid gärn. Der Mälcher het gchupet un e böse Chopf gmacht, bis Res doch ändtlige nohggä u so nes Faß Wy agschaffet het. Jetz het men em Moscht chönne mit Wy u Zucker nohehälfe, daß er glüffen ischt, nume z’guet glüffe. Res sälber het däm Mischel meh zuegsproche, weder daß Käthelin lieb gsi ischt, u albeinischt ou mit bloßem Wy nohebesseret, wenn er i Chäller cho ischt. Grabersch gueti Fläsche het er i Rueuh glo, u doch ischt er wider i ’s Mämmelen yhe cho. Für Käthelin es grüüsligs Härzeleid! ’s deheim Treiche het es no meh gschoche weder’sch Wirtshüsele. Es het abbrochen u gwehrt, was es chönnen u dörfe het. Z’unerchannt het 205 es ou nid dörfen ygryffe, süscht hättin ihm d’Lüt vürgha, es syg es Wüeschts gäge Rese. «Söll si jetz dä nid emol es Tröpfli Wy dörfe gönne, u hei’s u vermöis’ doch sövel guet!» Scho bi de Dienschte het es glägetlich us däm Rohr use tönt. Sie hei’s i der Sach meh mit Rese gha weder mit Käthelin, hein ihm zuegha u ’s gluegt z’verdecke, wen er gsündiget het. Nume d’Mälcherfrou isch ganz uf Käthelis Syte gstange, wil sie ou het gha drunger z’lyde, we ihre Ma trouche het. Nid daß er öppe wär e Suuf ludi gsi; aber einischt oder angerischt het es doch chönne passiere, daß er ou zvil ubercho het. U ’s Schlimmen isch gsi, daß är de böse Wy trouche het u händelsüchtige u ufbigährische worden ischt u sy Frou gchläpft u umegschüpft het. D’ Bertha isch nämlig ou eini vo dene Froue gsi, wo nid z’rächter Zyt chöi schwyge. U ihrem Ma isch es nid rächt gsi, daß sie i d’Versammlig glüffen ischt. Aber das het sie si nid lo näh. Die Sektelüt, wo sie derzue ghört het, hei si als die «Userwehlte» bitrachtet u für nen yferigi Sündelösch-Gsellscheft usggä. Ihre geischtlige Wändrohrfüehrer u Sprützemeischter ischt en ehemalige Schumacher gsi, Schaller het er gheiße. I syne jüngere Johren isch der Schaller nüt weniger weder e Heilige gsi. Um so herter het er du de Lüte ’s Yse zueheglo, wo-n-er schi het bikehrt gha. Worum daß er schi bikehrt heig, das isch verschiden usgleit worde. Teel hei welle wüsse, er heig e schwäri Chrankhit düregmacht un es Glübd abgleit, wen er dervo chöm, well er de es fromms Läbe füehre. Angeri hei der Sach weni trouet, der Haas hocki angerschwo hinger em Heegli. Der Schaller syg en ybildische, gmeinte Kärli, wo um jede Prys well e Rolle spile. U wil er mit Gält u Guet nid chönn uftrumpfe, gäb er schi der 206 Aschyn, er syg en Erweckte, um i geischtlige Sache chönne ’s große Wort z’füehre. E Dumme syg er nid, un e gwüssi grobhölzigi Beredsamkeit chönn men ihm nid abspräche. U schüühe syg er ou nid u nähm ’s Muul ungschiniert voll, um uber Chilchen u Pfarrer ahez’houe. Was i der Chilche tribe wärd, syg Götzedienscht vo Mietlinge, wo derfür vom Staad höch bsoldet wärdi. Was derby useluegi, syg nid chalts Wasser wärt. Vome bsoldete Pfarrer syg no nid eine zum wahre Gloube bikehrt worde. Er well hundert Franke derfür zale, we men ihm so eine chönn zeige. Das Angebott het er rüejig dörfe mache; we eine scho en Ängel vom Himel ahe gsi wär, hätt är ne nie für würklig fromm lo gälte. Die wahri Frömmigkeit het är aleini verwaltet. U rein numen um e Gotteslohn, ohni vo öpperen e Bsoldig z’verlange. Das het er gäng ume vüregchehrt. Derby ischt er aber de nid dä gsi, wo nes Gschänk abgwise het, wen ihm öpper eis het welle gä. E freii Gab heig nüt mit Lohn z’tüe, het er bhoutet, u alls, was men ihm avertroui, chöm wider der Gmeinschaft zguet, är spili nume der Verwalter. D’Gägner fryli hein ihm das nid welle lo gälte. Gäb der Verdienscht zur vorderen oder hingere Tür ychöm, mach ke großartigen Ungerscheid. Lieber e Pfarrer, wo sy regelrächte Lohn heig u verdieni, weder e Spysprediger, wo ne tüei erbättlen u erschlyche. U der Schaller jucki derzue no angeri Bybeli. Es gfall ihm uber die Maße, we habligi Burelüt vor ihm chömi cho ahechnöie, vor ihm, däm Schueschterli, wo me numen uber d’Achslen agluegt heig. Das tüei nen am meischte chützele, si für nen Erlüüchtete härez’stelle, wo vom liebe Gott mit bsungerigi Gnadegaben usgstattet worde syg, für Eine, wo de Lüte nid meh bloß chönn 207 d’Schueh sole für irdischi Wääge, für Eine, wo biruefe syg, se-n-i d’Stifel z’stelle, daß sie der Wäg fingi i Himel uehe. Dorführ syg es ihm si scho derwärt, chly der Chopf z’chiere u der Tugethubel z’spile.

Syg’s dermit, wi’s well. Bi religiöse Strytigkeite wärde d’Lüt hitzig, u wird nid sälte vo Fründen u Gägneren uber d’Schnuer ghoue.

Ahang funge het der Schaller nametlig bim Wybervolch, u eini vo dene, wo am yferigschte für ihn gweiblet het, isch d’Mälcherfrou uf em Eichbüehl gsi. Die isch dür dick u dünn für ihn ygstange u het Käthelin nid gnue chönne rüehmme, was das für ne fromme Gottesma syg u wi syner Predigen u Gebätt e Chraft heigi. Niemmer chönn de Lüte der Sinn ändere u nen uber ihri Fähler ewägghälfe wi dä. We öpper Rese chönnt vom Treichen abha, wär es der Schaller. Kätheli soll doch rächt ou einischt a d’Versammlig cho. Es wärd de sälber gspüre, daß ein dä hälfe chönn.

Kätheli het lang gwärweiset u sy gstrübt dergäge. Es ischt us allem use gsi u het niene meh Heiteri gseh. Res isch dür e Heuet düre wider ganz i ’s Ung’reis cho. Es het heißes, durschtigs Wätter gmacht, u we Res ygfüehrt het, ischt er verschwitzte gsi u gäng albeinisch gäg em Chäller zue, daß er am Oben e Stüber gha het. Es isch ganz e schlimme Zymme gsi, böser weder no nie. Wen es mit Rese het welle rede, ordlig u i gueter Meinig, ischt er ihm puckte cho. «Wenn i nüt söll vom Läbe ha, lueg de mira zur Sach wär well! Schließlig bin i de no nid bvogtet, u der Hof isch de no myne! I ha lang gnue ungerdüre müesse u nüt gha z’säge. Das wär mer doch der Tüüfel, wen i mer nid emol es Glas Wy sött dörfe gönne bi der Hitz! Du chaisch mer doch nid vürha, daß i destwägen 208 öppis verliederliget heig! Es cha mer niemmer säge, daß i leid tüei bure. Der Bitrieb ischt i der Ornig, u mit Gältverdiene chöme mer vorwärts. Für was de die ganzi Zyt go a-m-mer gnägge?» «Du weischt wohl worum», het es ihm zur Antwort ggä, «weischt ganz guet, was i förchte...» «Un i wott eifach nümmen yto sy u wott nüt meh ghöre! Fertig jetz mit däm G’ääk, das treit der nid e Bohnen ab!» Dermit het er d’Tür zuegschlagen u ischt use, u Kätheli isch näbenume bitterlig go briegge. Es het si nüt meh wüsse z’hälfe.

Der sälb Obe isch es ’s erschtmol mit der Bertha z’Versammlig. Der Schaller het si nid lo amerke, wi ne das freu. Aber es ischt e Triumph gsi für ihn. Er het mit allne Mittle gluegt e gueten Ydruck z’erwecke u syner sanftischte Lökregischter zoge. Es syg ihm hütt es alts Lied wider i Sinn cho:

Auf Gott und nicht auf meinen Rat
will ich mein Glück erbauen,
und dem, der mich erschaffen hat,
mit ganzer Seele trauen!
Er, der die Welt allmächtig hält,
wird mich in meinen Tagen
als Gott und Vater tragen!

Das syg nun zwar nid es Bibelwort, aber mi dörf wohl säge, es syg lutere Saft us biblische Wytruube. A das heige si die frömmschten u vorbildligschte Bibelmanne ghalten ihres Läbe lang. Scho die im Alte Teschtamänt: e Abraham, Isaak, Jakob, Joseph u Moses, ou die i der Richterzyt u vor allem d’Prophete. Das syg der Leitstärne gsi, wo denen im Neue Teschtamänt der Läbeswäg erlüüchtet heig, em Heiland u syne Jüngere. Uf die 209 schönschte Byspil isch der Redner nöher yträtte u het dernoh ubergleitet uf d’Gägewart. Ou für die hüttige Lüt gäb es nüt, wo ne besser chönnt dürehälfe. «Auf Gott und nicht auf meinen Rat will ich mein Glück erbauen!» Das syg ou hütt no der bescht Troscht u die zueverlässigischti Hülf i allne Nöte, wo ein tüeji ploge. U zletscht het er bättet, daß der lieb Gott allne well hälfe, wo ne nötig heigi u suechi.

Kätheli ischt ergriffe gsi. Es het müessen anerchenne, das syg würklig e schöni u erbouligi Andacht gsi. Es hätt nüt dranne gwüßt usz’setze u het si vorgno, no meh z’goh, mögi d’Lüt säge, was sie welli. Es het’s nüt verschleikts gha, ou vor Rese nid. Es het ou ihm dervo brichtet u lo merke, es wär ihm dranne gläge, daß är ou mitchäm. Aber do isch es a Lätze grote. «Wen es dir gfallt, mira so gang, aber mi lo dermit i Rueuh! Mit däm Schaller wott i nüt z’tüe ha, dä isch mer z’glatte. D’Lüt sägen ihm däich nid vergäbe der Bra-Schalleri!»

Dormit het si Kätheli vorläufig müesse zfride gä. Vo denn a isch es fascht all Wuchen einisch mit der Bertha z’Versammlig. U der Schaller het si druuf ygrichtet. Es ischt ihm unerchannt dranne gläge gsi, Käthelin z’gwinne. Er het ghoffet, uf em Eichbüehl Fueß z’fasse. Scho lengschte het er dernoh trachtet, irgetwo es grüümmigersch u besser ygrichtets Versammligslokal z’ubercho. U bi Eichbüehlersch hätt si das guet lo yrichte. Im Hüsli ischt e ganze Bode unbiwohnt gsi. Mi hätt nume bruuchen usez’ruumme, e Zwüschewang lo usez’näh u für Stüehl z’sorge. U meh weder das: Uf däm brüehmte Burehof chönne Versammlig z’ha, das hätt der Sekten es Asähen un en Ufschwung ggä, wo der Schaller druuf hätt chönne stolz sy. Um das het es si ghandlet, um 210 enes Näscht, wo der Gugger syni Eier hätt chönnen ablege.

Als Kundschafter u Vorposchte het ihm d’Mälcherfrou müesse diene; ihren isch d’Ufgab zuegfalle, Käthelin z’ungerholze. Sie sälber isch Füür u Flamme gsi für dä Plan u het Käthelin nid gnue chönne vorschwärme, was dermit für ne Sägen uf e Hof chäm u wi-n-es de besser mügli wär, ’s Mannevolch ou i d’Stung z’bringe. We se-n-eine vom Treiche chönn abha, syg es der Schaller. Aber errecke müeßt er sche chönne, u i sys Hüsli use bring me se-n-allwäg nid. Sie isch Käthelin bständig i den Ohre gläge dermit, sovil sie dörfe het. Kätheli wär yverstange gsi. U ei Tag het es si es Härz gfasset, für mit Rese z’rede. Aber dert isch es du wüescht agschosse. «Solang i Heer u Meischter bi uf mym Hof obe, chunnt mer die Bande nid dohäre. Es bruucht mer do ke Frönde cho dryz’rede. Däm Schumacherli loufen i nid unger der Geisle. Er soll i sym Hüsli usse mache, was er wott, das geit mi nüt a. Aber hie uf em Eichbüehl het er nüt z’sueche. Er sött der nume hälfe, mi ygänterle! Aber us däm wird ei Chehr no nüt, das lon i mer nid gfalle. U ha der nüt druffe, daß de die wosch gäge mi uf biete!»

«Soll i de zueluege, wi das böset u böset mit dym Treiche u nüt dergäge tue? Lue, es cha nid eso goh, du chunnsch schließlig ganz drunger ungere, i mueß e Chummer ha, es drückt mer mängisch fasch ’s Härz ab. U isch mer gäng vor, du wärdischt einischt ungfellig; wi liecht chönnt es der öppis gä, we d’ albe gstüberete heichunnscht mit em Fuehrwärch! We d’Großmuetter no läbti, sie tät der sicher ou abwehre!»

«Jo, das wurd sie vilicht. Aber mit em Schalleri u 211 sym Sektezüüg hätt sie si nie yglo, für das hätt sie zvil Burestolz gha!»

«So mach doch, daß i darf rüejig sy u nid mueß Hülf sueche! Afangs hei mer’sch so schön gha zsäme, u wär alls so blibe ohni dys Treiche. Un jetz sy mer so imene ulutere gstörte Züüg inne, daß es himeltruurig ischt. Du hesch mer doch versproche, i söll de ou öppis z’säge ha!»

«Jä, lon i der nid i allem, was d’Hushaltig agseht, der frei Wille? Es düecht mi, du söttisch di emel nid z’erchlage ha! Derfür wosch de mi ungerdrücke u loosch di vo frönde Lüten ufreise gäge mi!»

«U du loosch di vo dyne Wirtshuuskumpanen ufstifle u losisch ne meh weder mir. Es gfallt der besser im Wirtshuus weder deheim!»

«Emel we d’ mer die ganz Zyt uflütischt, isch es nid churzwylig derby z’sy, u zieht es ein ou nid hei!»

«Zeig di als eine, wo uber ihn sälber Meischter ischt, bis e Ma un e Vatter, de tuen i nümmen a der pattere!»

«Du chaisch nid säge, daß i e schlächte Vatter syg, wo de Ching nüt dernoh frog. U anger Lüt luege mi no für ne Ma a, wen i scho albeinisch es Glas Wy treiche. Nume du bisch gäng uf mer u wettisch mer jetz no dä Chierischumacher uf e Hals hetze. Aber i säge der numen eis: Ufghört jetz dormit, süscht isch de alls verschüttet!»

«Jä nu, i Gottsname! Wen i glätzget ha, so isch es i gueter Meinig gscheh...»

So het die Usenangeresetzig es Änd gno. Kätheli het gseh, daß nüt z’machen ischt. Es het si näbenume drückt u briegget. Das ischt Resen ou nid rächt gsi, es ischt ihm nid wohl gsi derby. Er het nome guete Wort gsuecht, aber es het ihm kes wellen yfalle, er isch doch no z’ergremmte 212 gsi. Er het no e Rung zum Pfäischter uus gstuunet, dernoh ischt er zu de Rossen i Stal hingere.

Am Tag druuf het Res e Maschtstier uf d’Station gfüehrt. Flugs het d’Mälcher-Bertha ihres Meitschi mit eme Zödeli zum Schaller gschickt, hütt wär der Leich guet, für mit Käthelin z’rede. Sie het no nüt dervo gwüßt, daß Res u Kätheli zsäme hei gchritzet gha u gmeint, jetz chönnt öppis z’mache sy. Am Nomittag isch der Schaller agrückt. Er het unerchannt agsetzt u Käthelin welle wys u wahr mache, Res chönn nume dür ihn grettet wärde. Aber derzue syg unerläßlig, daß me d’Versammlig hie uf em Eichbüehl dörf ha, süsch bring me Rese nid derzue. Er het sy ganzi Zungefertigkeit ufbotte, für zum Streich z’cho. Kätheli het glost u glost, aber müesse säge, vorderhang chönn nüt druus wärde. Res syg wahrschynlig ufgreiset worde u well gar nüt dervo ghöre. U gäge sy Wille chönn äs ke Erloubnis gä, so gärn es möcht. Uf das hi het der Schaller mißvergnüegt drygluegt, mi het ihm wohl agseh, wi ne das möge het, daß ihm sy Plan bachab gschwummen ischt. Für ihm sy gueti Meinig z’zeige, u daß er nid völlig vergäbe cho syg, het ne Kätheli dorfet, ihm Hammen u Salat ufgstellt un e gueti Fläsche Wy. Es het’s wungergno, gäb er dervo treich. «Oder hätt i vilicht söllen es Gaffee mache?» het’s gfrogt. «Isch nid nötig. Es guets Glas Wy ischt e Gottesgab, wo-n-i nid verachte. I darf mer das gönne, wil i mi zu allne Zyte cha mäßige!» Scho rächt, het Kätheli däicht, aber we men angeri will bikehre u ne wott der Wy verbiete, sött me doch mit em eigete Byspil voragoh! Gseit het es zwar nüt.

Der Schaller het si die guete Bitzli lo munde, u ou em Wy fei e chly zuegsproche. Wo die Erfrüschig isch vorby 213 gsi, ischt er no einischt uf sys Alige zruggcho u het d’Hoffnig usgsproche, vilicht chönn später öppis druus wärde. U daß das gschej, welle sie jetz no derfür zsäme bätte. Er isch vor em Ruehbett nidergchnöiet u het Käthelin bi der Hang gno, es söll ou chnöie. Däm isch das aber nid rächt am Ort gsi, es het si gschiniert, es ischt ihm schier vorcho wi nes Theater. Aber er het nid lugg gsetzt. «We der lieb Gott soll hälfe, mueß me si vor ihm demüetige, demüetige, demüetige!» het er nidergha. U jetz, wo-n-er der lieb Gott vorgschobe het, isch es Käthelin gsi, es dörf si ou nümme lenger wehre. Es ischt ou gchnöiet, un jetz het Schaller d’Britschen ufzoge u sy geischtlige Wortschwall losglo. Derzue ischt er grütscht u Käthelin nöher cho, het’s mit em Arm gstreipft u ’s Chnöi an ihns drückt. Kätheli het afangs däicht, das syg im Yfer gscheh, ohni daß er’sch welle heig. Aber es het si widerholt, daß Kätheli nümme het chönnen im Zwyfel sy, es gschej absichtlig. Un jetz ischt ihm ’s Füür i d’Backe gstige, es het der Sinn nümme chönne bim Bätte ha. Es ischt uf d’Syte grütscht, u zwar eso wyt, daß ou der Schaller het chönne merke, gäb ihm die geischtlige Müpf agnähm u erwünscht sygi oder nid. Er het gspürt, daß er die lätzi Trätte trappet het u ischt usichere worde. D’Wort hein ihm nümme welle rütsche wi vorhär, er het Ame gseit u ischt ufgstange. Kätheli desglyche. U derby ischt ihm dür e Chopf gfahre: «Nie wider! Mit däm bisch fertig für eis un alls!» Es het ungereinisch gnue gwüßt vom Schaller. Däm sy Propheteglanz ischt erlösche u ’s Schueschterpäch ume vürecho, däm ulutere Kärli. Gseit het’s ihm das nid; aber sys Gsicht u Wäse hei gwürkt wi ne Verbottafele. Der Schaller het tuuchen Adie gseit u si dervogmacht, d’Bertha 214 go bsueche u dere go chlage, wi-n-es ihm abverheit syg. «Es het mer nid welle grote. Der Geischt isch nid by-m-mer gsi wi süscht. I ha no währet allem Bätte mit em Tüüfel müesse kämpfe! Der Erger uber Rese het mi uberno. So ne hübschi nätti Frou, wi-n-er het u weiß das nid z’schetze u cha nid sörger ha zue re! Aber der Herrgott wird ihm sy Düppelchopf scho no einisch bräche u ne zur Träichi füehre!» Dernoh het er schi gäge heizue gmacht.

Öppen e Stung speter ischt Res mit em Fuehrwärch heicho u ire ganz aständige Verfassig. Kätheli ischt erfreut gsi druber u het ihm der Bricht abggä, wär do gsi syg u was er welle heig.

«Schad, daß i nid bi deheime gsi. I hätt ihm welle dänne zündte!»

«Jä, i han ihm der Bricht abggä, du wellisch es nid ha, u drum gäb es nüt druus. U derzue mueß der säge, daß mir sälber der Schaller hütt etfallen ischt, u daß i nüt meh mit ihm wott z’tüe ha.» Dernoh het es erzellt, wi das bi där Bätterei här- u zueggange syg.

«Dä Tuusigsdonner!» het Res gfuteret, «nujo, jetz weischt, was das für ne Wäntelen ischt! Mi weiß nume nid, was by-n-ihm größer ischt, d’Dümmi oder d’Frächi. Mueß dä en Ybildig ha!»

«Unger denen Umstände gangen i ou nümme zue-n-ihm i d’Versammlig. Er het si no z’rächter Zyt verrote. E settige mueß nid zwüschen is yhe cho. Dormit isch Schluß!»

«Nujo, de bin i froh, u schade soll es di nüt. Lue, daß du zu dene glüffe bischt, het mi möge. So schlimm steit es mit üsne Sache no nid, daß derigi müeßti d’Finger drinne ha. Es ischt jo allwäg nid alls wohr, was uber e 215 Schaller brichtet wird, aber der Bescht ischt er nid u steckt allergattig hinger ihm. Däm isch’ vor allem um sy Vortel z’tue, nid um die angere. Un es wär mer ou lieber, we d’ di mit der Frou vom Mälcher nid z’hert yließischt. Mi cha jo wytersch nid uber sche chlage, aber i mängem isch schi doch chly nes Huehn u ggagglet nume wohl vil! Mir wei i Zuekunft wider luege zsämen usz’cho, ohni Fröndi zwüschenyhe z’lo.»

«Niemmer isch schi meh froh, we mer chöi Fride ha zsäme, weder ig. U we du der guet Wille zeigscht, söll er bi mir nid fähle. U wen i öppis glätzget ha, so isch es i gueter Absicht gscheh, das darfsch mer gloube.»

Sälben Obe het Kätheli andächtiger chönne bätte weder im Halbetag, wo-n-es näb em Schaller gchnöiet ischt.

No i der sälbe Wuche het Kätheli Bsuech ubercho. D’Base Lysi ischt agrückt u mit Freuden ufgno u i d’ Stube gfüehrt worde.

«I mueß ou wider einisch cho luege, was dr läbit, u wi’s ech gang», het es gseit, wo-n-es uf em Ruehbett Platzg gno het.

«Jä, hescht öppe verno, es syg nid alls i der Ornig by-n-is?»

«He, wen i bi der Wahrhit blybe will, isch es fascht eso öppis, wo mi häretribe het. Es isch mer in der Tat zuetreit worde, es tschaggeri by-n-ech, du u Res tüejit nümmen am glyche Trom zieh. Weder i hoffe, es wärd nid so bös sy. Es chunnt jo öppe dürhar vor, daß men es Rüngli nid glycher Meinig ischt u z’kanzlen uberchunnt.»

«Emel bi üs het’s do drannen i letschter Zyt nid gfählt», het Kätheli zueggä, «dir darf i das scho säge», u het afo erzelle, wo’s der Schueh drückt heig. Die 216 Froue sy aleini i der Stube gsi u hei gueti Triftig gha, enangere z’brichte. Es het Käthelin wohlto, dörfe ’s Härz usz’schütte, es het gwüßt, daß ne d’Base guet gsinnet ischt.

«He nu, es freut mi, daß dr wider Fride gmacht heit», het sie gseit, wo sie alls het verno gha. «I bi äxtra häre cho, für di z’warne vor dene Schallerianere. We’s no öppe Blauchrüzler wäri oder Evangelischi, wett i nid vil säge, die lö üsi Chilchen öppen ou no gälte. Aber die ‹Userwehlte› ubertrybe’s, daß me nid mit ne cha gattige. We du di mit denen yglo hättischt, wär es mit Resen erscht rächt schlimm usecho. Du muesch ne uf enen angere Wäg luege vorumez’bringe!»

«Das han i mer ou vorgno. I will jetz afen e Rung luege, was a mir sälber z’verbessere syg u wo-n-i no meh chönn tue weder bishär. D’Großmuetter Änni het möge gfahre, we re scho kes Mannevolch a der Syte gstangen ischt. Un es steit mit Rese no nid so schlimm, daß i dürhar luege mueß. Vilicht bin i ou nume z’ ängschtligi gsi. Aber i förchte gäng, es chönnt ihm einischt öppis gä, daß er mer dehingerblieb. Un es wär so schad um ihn, er ischt e härzgueti Seel, i chönnt mer ke bessere Ma wünsche, wen er die schwachi Syte nid hätt. Drum will ihm tue, was i cha u ’s i Zuekunft anäh, wi’s der lieb Gott schickt. Uf ene Wäg wird’s wohl ou goh, un i tröschte mi uf üsi Bürschtli, sie mache mer Freud, u wachst mer dert ou Hülf nohe!»

«Jo, wo sy die? I hätt ne de no e Chrom mitbrunge.»

«Si wärde nid wyt ewägg sy, Annelysi cha ne go rüefe. Aber jetz wei mer de afen es Chacheli Gaffee näh zsäme, d’Jumpfere wird wohl agrichtet ha, ’s Zoben ischt jo nohe!»

217 Es ischt go Astaltig gä u het Annelysin bifohle, es soll de im Chäller nide go ne Fläsche Biresaft reiche un e Bitz vo der Ankeballen abhouen u unger der Wasserzube chnätte, für ne z’erfrüsche. Die Chlynne sy bi der alte Marei gsi u hei re ghulfen es Zwüschewöschli mache u derby wacker gchöselet.

«Müeßt cho luege! D’Gotte Lysi isch do. Sie het ech öppis gchromet. Tüet se de fründtlig grüeße u re schön danke derfür!»

«Was het sie ächt brunge?» het Peterli gwungeret.

«Jä, das chan i nid säge, sie het no nid uspackt.»

Dermit sy alli gäge der Stube zue. Die Bürschtli sy go d’Hang recke, u d’Gotte het feschtgstellt, daß sie toll gwachse heigi, u daß Peterli meh der Muetter nohgschlöj u ’s Anneli meh em Vatter. Dernoh het d’Gotten ihri Handtäschen uspackt, u sy chachelhärdigi Hoopi u Hotteli vürecho, für’sch Anneli es unzerbrächligs Gumibäbeli u obedruuf no zuckereti «Schuehsole» vom Beck. Die Bürschtli hei sofort mit afo spile, u die Froue hei wyterplouderet.

Plötzlig ischt i der Chuchi ussen es milione Gschärei losggange. Annelysi het e Brüel usglo, u wo sie d’Stubestür ufto hei, isch es mit ere Fläschen i der Hang mitts i der Chuchi usse gstange u het drygseh, daß die Froue hei müesse grediuse lache. Es het statt der Saftfläschen i der Feischteri e Fläsche mit ygmachte Heubeerinen erwütscht, u die sy im Jäs gsi. Wo-n-es der Zapfe glöst het, isch dä ungereinischt mit eme lute Pfupf a d’Chuchitili uehe gfloge u d’Heubeeri uuf u nohe, Annelysin a Chopf uehe un uber d’Chleider ewägg. Es het usgseh wi nes gspräglets Huehn, ganz gfladeret isch es gsi. Wi het das die Bürschtli luschtig düecht! Lang het si Annelysi 218 fryli nid lo biwundere, es isch no einisch gäg em Brunne zue.

«So geit’s im Läbe», het Kätheli nachhäre gseit. «Do meint me, es syg niene ke Heiteri meh um ein ume, u plötzlig chunnt öppis nohe, wo ein wider macht z’lache. Aber jetz will i sälber um Saft uus, i weiß de, wo d’Fläsche stöh.»