| |
S isch mornderigs es Wätter gsi, as d Hünd
Und d Chatze gärn am Ofe ’blibe sind.
Di junge Mäitli nid. Im Stärne händ
D Trumpete gjuchset und de Baß het grumplet,
Und gfrore het ekäis. Chuum zwüschem Tanze
Het öppen äis am Pfäischter glost wi s macht,
Und wi de Risel über d Schybe fahrt,
Und gsäit: «Es haglet Chatzen uf dr Stroß.»
S Mareili het dr Bäsi z obe gsäit,
Es tanzi nid, s gieng aber gärn go luege:
«Gwüß bini wider do bis gäg de nüne.»
S erscht mol het s dewäg gloge. I dr Chuchi
Het s no chli gwartet, d Fallen i dr Hand,
Und s ischt em gsi, so chön s nid usem Hus.
S het a dr Tör no glost, öb d Bäsi dinne
Zum Anni öppis säg, und bime Hörli
Hätt s wider umgchehrt. Aber under äinischt,
Wo s ghört, wi d Bäsi gäg dr Töre chunnt,
Druckt s d Fallen uf und springt in Rägen use.
«S ischt rächt, as d chunnscht,» het s Emmi gsäit im Stärne,
«s wird guet, i säg dr s.» «Emmi, ischt er do?»
«Natürli ischt er. Lueg er gfallt mr halt,
I sprung em grad an Hals, wen s niemer gsecht!»
«Was du? an Hals? I wett dr s roten, Emmi!»
Und s Emmi lachet lut: «Du emel nid!»
Jez het s Mareili halb verschrocke gsäit:
«Er isch doch wäge mir do dure cho.»
«Er? wäge dir? Do chunnt er, frog en sälber!»
En große Burscht mit blondem Schnauz und Hor
Chunnt uf si dar. Iez mues s Mareili lache:
«Das isch doch nid...» Do Chunnt s em z Sinn, as niemer
Sis Ghäimnis wäis, s wird rot bis under d Hor
Und suecht im ganze Saal. S isch mänge Hans
Drin ume ’gumpet, numen äine nid,
Wo z erscht hätt sölle cho. Do sitzt s a d Wand,
Wo s d Tör het möge gseh und luegt und wartet,
Und d Musig het em wi mit Mässerspitz
Sis Härz verwüehlt e langi bösi Stund.
All mol, wen s Emmi anem duren ist,
Het s gluegt und glachet und sin Wili gstupft.
S Mareili het no immer ’glaubt, er chöm,
Er mües no cho. Und erscht wo s nüni schloht,
Het s d Tränen abegschluckt und afeh tanze,
Und alls vergässen obem wilde Spil.
Je wilder daschte lieber! Im Galopp
Gradus und z ringsetum, es glüehnigs Für
Im bläiche Gsicht.
Im Stärnen überunde
Het d Dili zitteret und d Pfäischterschybe
Händ gchläfelet. «Es förcht äim bald, wi s goht,
Het äine hinderem Schoppe vüre gsäit.
Wen d Dili lies und uf is abechem!»
«S wer gwüß nid schad für alls, wo drunder leg!»
Het öpper gmacht, und de wo s gsäit gha het,
Het gschwind de Huet i d Augen abe ’druckt.
Z erscht het en niemer kennt; den underäinischt
Het s Läbe ’geh: «De Fridel!» händ si grüeft.
«Wo chunnscht du här?» «De Tüfel het mi ’brocht
Er cha mi nümme bruche.» «Chum verzell,
Wi händs di gstriglet z Länzbig äne?» «Glatt,
Bis d Rolle wider wachse!» het er glachet.
Iez sind di beschten umen ume ghocket,
Und er het ärnschthaft gsäit: «I säg ech s, Manne,
Det äne chunnt me z Ehre, we me wil,
Und öppis glehrt het, wo nid jede wäis.
Mir händ si agseh, as i gschyter bi
As die, wo süscht vo do dert dure chöme.
Drum händs mr vürsi ghulfe, z erscht i d Chuchi,
Und den zum Schrybe. Glaubed s oder nid,
De Herr Tiräkter het mi lieber gha
As alli sant em Pfarer. Geschter z nacht
Het s ghäissen, i chön goh. Do säit er zue mr:
‹Sie›, het er gsäit, ‹Sie chönnte bynis blybe,
Und z letscht Tiräkter wärde, wen i stirbe.
Gwüß wäis me nid, wi s goh mues oni Sie.›
‹Näi, Herr Tiräkter›, hani zuenem gsäit,
‹S Zuetroue freut mi rächt, i danke höfli.
S wer wäg dr Gmäin nid rächt. I mues go luege,
As s Ornig git dehäim, i wil si lehre
Solyder sy und d Sache zämeha.
Dert isch min Platz. Do äne, Herr Tiräkter,
Git s gwüß no äin, wo s besser macht as i›» —
Z erscht händ si gläubig glost und s Mul ufgspehrt,
Den het s es Glächter ’geh an allne Tische,
As d Lampen a dr Dili gschwamplet het.
«De Fridel und Tiräkter!» händ sie grüeft.
«Hoch soll er läben! Herr Tiräkter hoch!
E Flasche, Stärnewirt!» De Herr Tiräkter
Het alli Ehren agnoh sant em Wy
Und sini große Tate z Länzbig ’brichtet.
De Stärnewirt het sälber öppis gwixt,
Und lüschtiger isch ’gange weder dobe
Bis Mitti Nacht. De Fritz het ’dirigiert
Und prediget: «I wil ech lehre sufe
Und s Züg verhuse! Schaffe müend’r, Manne,
Und z Chile mit dr Frau und Psalme singe!»
Und «Bravo, Herr Tiräkter!» händ si grüeft.
Am zwölfi stoht er uf und trümlet use,
Und woner ghört, wi dobe d Musig goht,
Wi s schlyft und hopset und wi d Buebe juchse,
So fahrt s em au i d Bäi und zieht en ue.
De Wirt het grüeft: «I hulf do unde blybe,
Wen äine gsoffen ischt!» «Was gsoffe?» gröhlet er,
«Go tanze wili, d Freihäit wili fyre!»
So springt er d Stäg uf.
Dobe vor dr Tör
Sind Mäitli gstande. S äint, wo s d Stimm erchennt
Und uf dr Stäge d Hor und d Auge gseht,
Wo s früehner mängischt gseh het, geusset uf
Und het si a dr Mur. — Er merkt no nüt,
Und erscht, won alli Mäitli vorem fliehnd
Und sys eläi gsi ischt, het er s erchennt.
«Hetz Donner und... Mareili!» het er grüeft.
S het halber tönt, wi wen en Möntsch vertrinkt
Und halber wi us Freud. Er streckt em d Hand.
S Mareili het nid glost und nümme gluegt
Und d Stäg ab welle flieh, do packt er s fescht
Am rächten Arm und wil em öppis säge,
Und woner d Wort nid findt, so lachet er
Mit bsoffnem Mul und macht en wüeschte Gspaß:
«Was mäinscht, Mareili, wäm-mr zäme tanze?»
Do luegt s en a, öb das sin Vatter seig
Und ryßt dr Arm ewägg, d Stäg ab und furt,
Und wi wen s d Gäislen ufem Rugge hätt
Isch s häizue gsprunge. |
