Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De Möller ahn' Sorge

Da weer malins en Philosoph. Ünner den Philosophen sünd Minschen, de annere Minschen glücklich maken oder, man kann dat driest seggen, de Welt verbeetern wüllt. Dat is awer nich so licht to, as wenn de Bäcker en Rundstück backt; sünst geev dat all lang' keen Philosophen mehr un alle Minschen weern glücklich.

Disse Philosoph, den ik meen, reis' nu von Ort to Ort, üm de Lüd kenn' to lehrn, de he nahsten as Apostels, up Plattdütsch Handlangers, bruken kunn. Wo gode Straten weern, reis' he in'n Auto, annerswo nöhm he sik en Luftschipp, un wenn en Water twüschen de Länner leeg, steeg he in en Dampschipp.

As he mal buten en lütte Stadt föhrt un mit sin' Kieker ümher glupt, seegt he to sin' Schofför; »Hol mal still, Hannes; ik will mal sehn, wat de Kerl dar baben sin Dör schreben hedd.«

He klattert sik rut un geiht den Gorenstieg tohöch, driebens up de Husdör to. De Mann von dat Hus buck ut dat apene Finster un frög: »»Wat wullt du hier?««

»Och, ik wull mi blot mal de Inschrift baben de Husdör ansehn. Wat steiht denn dar? – »Lat mi tofreeden.« Dat is ja recht nüdlich; awer so veel ik von de minschliche Tofreedenheit erfohren heff, so is dat gewöhnlich nich wied her.«

»»Bi mi –«« seggt Möller (denn so heet de Mann von dat Hus) – »»stimmt dat awer. Ik bün mit allens tofreeden.««

»Je, meent de Philosoph, ik kann dat doch erst 85 glöben, wenn du mi en Prov von din Klokheit geben hest, denn tofreeden is blot de Minsch, de heel klok is. Ik müch di woll dree Fragen vörleggen, un wenn du de beantworten kannst, denn will ik dat glöben.«

»»Denn frag' man to.««

De Philosoph besünn sik en lütten Stremel un denn so fragt he:

»Wat is de slimmste Krankheit?«

»»Dat will ik di licht seggen. Dat is de Kantüffelsük; denn se geiht öwer de ganze Welt.««

Da weer de Philosoph ganz baff: »Wie nennst du dat?«

»»Je, süh mal, all de annern Krankheiten hebbt ehr Grenzen un Beriek. Awer Kantüffeln but se binah up de ganze Welt un wo keen waßt, dar kamt welk hin. Folglich, wenn de Kantüffeln de Sük kriegt, ward de ganze Welt darvon bedrapen.««

Dat müß de Philosoph denn je nu gelln laten, un he fragt tom tweeten:

»Wokeen is denn de starkste Bom up de Welt?«

»»Dar is gar keen lang' Besinn' bi. Dat kann keen annere as de Barkenbom sien.««

»Woans un wodennig wullt mi dat bewiesen?«

»»Je, kiek! In de deepste Torfkuhln dröpt man noch keen Eeken un keen Böken, keen Ellern un keen Dann'. Awer Barken sünd dar, un hüt staht se ok noch öwerall. De Barken hebbt sik nich as annere Böm von de Tied ünnerkriegen laten. Un tweetens: Is dat nich de Bark, de de eegensinnigsten Minschen as Root all in de Jugend bögt?««

Da müß de Philosoph em wedder mal recht geben, un frag' tom drütten:

»Dat Slimmste up de Welt is doch woll dat verflixte Leegen. Meenst dat ok?«

86 »»Ja,«« seggt Möller, »dat steiht ja all in de Bibel, dat de Düwel de Vadder von de Unwahrheit is.««

»Na ja, wie kriggt man denn nu dat Leegen ut de Welt?«

»»Dat is heel licht to. De grötsten Lögen kamt upstunns von de Zeitungen. Un de dullste Lögentied is de Suergurkentied. Wenn nu disse Tied affschafft ward, denn mutt ja ok dat Leegen bilütten upholn.

Un von min' Nachwer, wat en groten Naturforscher is, heff ik mi seggen laten, dat dat blot Gurken givt, wenn dar gewisse lütte Sewwers un Fleegen in de Blomen krupt. Wenn man dit Untüg ut de Welt schafft, so mutt ja dat Enn' von dat Leed sien, dat de Lögen upholt.««

Da lach de Philosoph un säd: »Du bist en groten Slaukopp. Un wiel du dree Fragen uplöst hest, as 't sik von en richtigen weltplietschen Philosophen hört, so will ik di belohnen, indem ik di en Autogramm –«

»»Wat's dat?«« fragt Möller.

»Dat is en Erinnerungsteeken dör min eegenhännige Handschrift in din Stammbok.«

Da smunzel Hein Möller. He harr keen Stammbok. Awer en Tabakstüd reet he utenanner un leet den Philosphen nu up de binnelste Siet schrieben: Die Philosophie setzt den Wehen dieser Welt einen Damm.

He sülben awer nöhm ok en Zettel un schreev sin' Gast tom Andenken den Spruch up: Lat mi tofreeden!

*