Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De Botterdeef

Dat gifft Minschen, de nix wieder liggen laten künnt as Möhlsteen un glöhnig Isen.

Awer Botter stehln is ok nich licht.

De Buer Jürn Maaß harr'n Nahwer, de stell sik oftmals so gegen Abend, wenn't schummerig würr, in un harr denn ümmer wat to dregen, denn mal'n Korf un denn mal'n Kann', un de stell he denn up de Vördeel (fröher heet dat Flett) bi dat Schöttelbort hin. He wüß dat so intorichten, dat he in'n Düstern, wenn grad jemand mit de Lücht in'n Kohstall oder bi dat Hackelssnieden up de Deel weer, wedder rut müß.

Nu mark de Fru Maaß all lang', dat ehr denn mal en ganze un denn en halwe Slag Botter, de se dor up dat Bort stahn harr, fehl. Un dat jedesmal, wenn de Nahwer dar west weer.

»De schall Lehrgeld geben!« säd de Buer.

Ins is de Besök wedder dar un treckt wedder af, as alles schön düster is. Keen Minsch kümmert sik üm em un so fummelt he en halwe Slag Botter nah sin Hot rin.

»O Nahwer, kumm noch mal wedder rin. Ik wull di noch mal wat seggen.« Un darmit hedd Buer Maaß em ok all bi'n Arm un schüfft em up de Bank bi den Aben.

»Kumm, huk di noch'n beeten dal, ik will di disse schöne Geschicht ut min' nien Kalenner mal vörlesen.« He list twee lang un twee breed, de Geschicht will keen Enn' nehmen. Un de Nahwer sitt dar mit den Hot uppen Kopp achtern Aben, un de Botter löppt em man ümmer so bi Näs' un Ohren hendal.

»Minsch, wat sweetst du un noch darto – Botter?«

As'n Hund ahn' Steert schöv he sik aff. 43

*