Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De ole Fährknecht

Dat weer en schönen Sommerabend. De Sünn' sack ümmer deeper up de Masch hendal. De ganze Welt schien tofreeden to sien: De Köh un Ossen, Peer un Fahlen stünn' un leegen tofreeden up de Weid. De Buern güng'n mit ehr Knechten un Arbeitslüd tofreden to Hus. Fruenslüd un Kinner huken tofreeden an'n Dieck un keeken up de Pinnau, wo noch langsam en paar Ewers tröcken. Twee Anglers keemen von'n Klewendiek un weern ok tofreeden, denn dat weer Gewitterluft un de Bars un de Aal harrn bannig anbeeten.

Blot de ole Krischan, de Fährknecht bi Ernst Meyn up de Haselauer Fähr' weer nich tofreeden. He weer dat so gewohnt, dat he Klock söß en' Sluck Köm un en Glas Bottermelk kreeg. Dat kunn he verlang'n, säd he, dat weer in sin' Kuntrakt so mitaffmakt.

De Köm weer dar, de stünn up'n Kökendisch. Awer de Bottermelk fehl. De harr de Kluckhähn, de ehr Küken ut de Kök rut möten wull, dalstött, as se de Köksch to Kopp wull.

De Köksch wull Krischan begöschen: »Krischan, ik schenk di twee Köm in, wie hebbt keen Bottermelk mehr; morgen kannst du twee Glas Bottermelk kriegen.«

54 »»Ne, dat will'k nich.««

»Krischan, wees doch vernünftig; ik kann doch unmögelig nah'n Buerhoff gahn un dinetwillen noch Bottermelk haln.«

»»Lop du man to; du hest noch junge Been. Ik kann min Bottermelk verlang'n.««

»Du büst jawoll unklok. Up unse Sied luert all en halv Dutz Lüd up di, un up de anner Sied bimmelt se all tom drütten Mal mit de Klock, dat Fährboot schall kam'n, un du pranßt un puchst hier up din dummerhaftige Bottermelk, du ole wormsteekige Wruck, du Stubben, du!«

Da keem de Herr sülben: »Krischan, gah doch hen, de Lüd luert all lang' up di.«

»»Ik hev min Bottermelk awer nich kreegen.««

»Denn gah hen, Metta, un hal de Bottermelk.«

Mit fühnsche Ogen un verdreetliche Lippen nöhm Krischan sin' Peekhaken un pulter sik langsam de Trepp hendal. De Lüd, de up sin Öwersettung luern, achter em an, as de Küken achter en Kluckhähn.

Dar weer de Paster, de'n Fründ von de Bahn affhalt harr, – en Tierarzt mit en groten Hund ut Ütersen, de'n krank Perd in Haselau gesund maken schull, – en Buerfru, de sik in de Stadt en Swiensbul von en kloke Fru, de god raden un böten kunn, raden laten harr. Se weer de erste, de ünner Krischan to liden kreeg. As he mit sin' Staken ganz unasch an to hantiern anfüng', störr he ehr den Hot mitsamts de Huv von'n Kopp, so dat se dullerhaar würr un ut Kröpelskraft an to schimpen un schandeern füng'.

Dat dörf se awer nich. Se schull up den ganzen Trüggweg keen Wort spreeken, nich ehrer bet se ehrn Süll achter sik harr. Nu harr se dat doch dahn, un de ganze Raderie weer för de Katt.

55 Ganz achteran keem noch en lütten Kiepenkerl. Mi swant, as wenn he Jürn Ewers heet. He mök dreemal in de Week in de Stadt allerhand Besorgungen un harr denn gegen Abend de Kiep bet baben vull. Gewöhnlich harr he ok noch sünst en beeten laden, so dat he ümmer arig tummelig weer. De Pinnau weer ditmal bannig siet, dat weer holle Ebb. So weern denn de Steen von den Damm, da sünst von't Water bedeckt weern, tom Vörschien kamen. Krischan kümmer sik hütabend garnich üm sin Fährgäst; he störr aff, as Jürn Ewers grad in't Boot pedden wull. So pedd he denn vörbi, keem to Fall un rutsch up de glatten Steen dree Schritt in't Water. Na, se tröcken em denn ja bald pudelnatt rut; awer de Kiep weer em von'n Puckel gleeden. Se dreew nu lustig de Au hendal un dücker örndtlich as en Aant, de lang' nich to Water west is, up un dal un dreih sik vergnögt as de Erdkugel üm ehr Aß.

De Paster geev Krischan de christliche Vermahnung, he schull dat Boot ok en beeten gliden laten un de Kiep mit den Peekhaken ranhaln. Awer Krischan säd, dat güng' nich, he weer för de Minschen un nich för Kiepen verantwortlich, wenn he, de Pastor, den Dreck beeter kenn', denn schull he man Püttjer wardn. Un de Tierarzt lach noch öwer den Schaden un geev den Pastor de Belehrung: die Schadenfreude ist die reinste Freude.

De Kiepenkerl awer jammer un lamenteer:

»Wenn ik nu dat Feewer oder en Lungenentzündung krieg', un wenn de Vögtsch mi nu de Stuten un dat Backwark nich affnimmt, un wenn de upfarvten Kleeder nu nich echt sünd, un wenn de stieften Platens, Blusen un Krusdullen nu wedder Water slaken hebbt, un wenn den Apotheker sin Medizin sik nu uplöst hedd un all' de Fisch in de Pinnau vergift 56 ward! An den Schollehrer sin Vigelin dach he noch garnich, de he bi'n Discher harr liemen laten un ok laden harr. Un dat weer doch dat slimmste; denn nu weer se wedder ganz ut de Fogen gahn un dat Sängerfest, wat in dree Wochen affholen wardn schull, müß nu veertein Dag' upstütt wardn.

Krischan keem denn ja glücklich up de Güntsied an. Awer, as ik all seggt hev, weer dat Water so siet, un de Landung güng' man bannig langsam vör sik. De erste, de to Land keem, dat weer den Tierarzt sin Niefundlänner. Mit en groten Wuppdi weer he up de Kant, wiel he awer doch en beeten natt worden weer, rösel he dat Water aff, un darbi flögen de slickigen Druppens an den een' Vehhannelsmann, de de Ossen in de Masch all mal in Ogenschien nahmen harrn, sin witte Büx. He nehm sin' Eekenstock, hal ut un wull den Köter lang de Jack. De awer wahr sik, keem awer up een'n Korf to rieden, den en Hannelsfru blang' sik stahn harr. De Korf pulter üm, de Fru schreeg up: »All min schönen Eier, hunnertuntachentig Stück! Wer betahlt mi nu min Eier?«

De Tierarzt tröck sik in de Schullern. He harr keen Schuld. Krischan weer verantwortlich, an den schulln se sik man holn.

Krischan harr sik all wedder halvweg's mit sin Schicksal utsöhnt, as he seeg, dat anner Lüd ok nich ümmer de Sünn' up'n Puckel schien. De Lüd steegen in, de beiden Vehupköpers, de arme Hannelsfru, de Danzmeister Hans Soost, twee Semmeristen un en lütten Zigarrenmaker.

De Öwerfahrt güng' ganz glatt aff. Krischan mök sin Boot fast, klatter den Diek tohöch, stell sin' Haken an de Wand, bög üm de Eck un wull mal sehn, wat sin Bottermelk nu all ankamen weer.

57 Da keem de Vehhändler mit de witte Büx em nah un swiester em to, he wull em doch en lütt Drinkgeld geben. Awer de annern Lüd bruken dat nich to sehn, se kunn' dat ja man dar in de Schün, wo de Dör apen stünn', affmaken.

Darmit tröck he Krischan en beeten wieder up de Schündeel, hüng' sin' Regenrock up de Hackelslad, kreeg Krischan krumm un wichs em mit sin' Eeken en halv Stieg Släg lang den Puckel un Achtersteven, de nich von slechte Öllern weern: »Süh so, du ole Dwaßkopp, dar hest du din Bottermelk betahlt,« – denn he harr sik von den Weert de ganze Sak vertelln laten – »wenn wi nu den Zug verpaßt hebbt un hütabend nich mehr to Hus kamt un in Hamborg blieven möt, denn brukt wi uns doch nich öwer di to argern, dat du din Lohn nich kreegen hest.«

Darmit disse lütte Geschicht doch en fründlichen Sluß hett, mutt ik noch von de Semmeristen en Wort seggen.

Se weern bannig in'n Druck. Denn de Klock weer bi lütten söben wordn, un denn geev dat Abendbrot. Wer nich köm to rechte Tied, den güng' de Mahltied quitt. Awer de Weert harr uter de Köksch Metta noch en Dochter in de Kök. As de de Not von de hungrigen Maten hör, harr se en Insehn un mök ehr mit Mettwußbotterbrot un sure Aal satt. Un darbi hebbt se sik jawoll so fründlich ankeeken, dat de een, as he Lehrer in Kiel wordn weer un sin tweet Prüfung bestahn harr, wedderkamen is un se as Fru nahm'n hedd. Un as de Hochtied weer, kreeg Krischan likers to rechte Tied sin' Köm un Bottermelk. 58

*