Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

Up' Hasenhoop

De schönste Koppel up de ganze Radendörper Feldmark is den Buern Dwinger sin Hasenhoop. Hoch liggt se. Wenn de Luft rein is, kann man de Torns von Hamborg sehn. De ganze Ruum is öwer twölf Tunn' grot un luter Boden veerter Klass', baben Sand, ünnen Mergel un Lehm. Dat wiest ok all de Knick nah: luter Hasseln un Böken un man selten en Ellernwried un en Flederbusch darmank.

Merrn up de Koppel weer en grote Mergelkuhl. Rund herüm leeg de affrümte Eer as en Festungswall, mit eenzelne Dann' un Eekenkrattbusch bewossen. Un Steen leegen dar öwerall rüm, as wenn dar en ole Ritterborg affbraken weer.

De annern Buern säden to Dwinger: »Ik weet nich, dat du de ole Kuhl nich toföhrst; se schändt di de ganze Koppel ut, un wat kunn dar för Korn wassen.«

»»De lat man so,« säd Dwinger denn, »de Kuhl hedd min Vader all graben laten; de schall tom Andenken blieven. Dar hebbt de Köh Schutz in, wenn't störmt, un ik huk mi dar ok geern mal dal ünner'n dichte Dann', wenn en Gewitterflag kümmt.««

44 Dat weer en schönen Nahmiddag in'n Utgang von'n September. Friech Dwinger weer up'n Hasenhoop bi't Plögen. De Kraien däden em Gesellschaft un slögen sik den Kropp vull von Purksen un Wörm. De ole grote Krai wull em grad fragen, wo denn all' de annern weern, de Blagwippsteerten un Spreen –

Wat? wat?

Da füll en Schuß, un se stöben utenanner, huken sik hier un dar up de bütelsten Telgen von de Eekböm un keeken nah de beiden Jägers, de dar langsam, den Püster in'n Arm, öwer de Koppeln herkeemen. Mit de Höhnerjagd weer dat nix mehr, un de Hasen weern noch nich riep. Also kunn' de Kraien sik man in acht nehmen, denn ehr würdn de doden Junghasen un utnahmen Fasanennester up de Reeknung schreben.

Friech Dwinger müch de Jägers ok nich lieden. Se rangeln em ümmer dör den Knick, sleepen dör de Saat un möken mit ehr Scheeten de Peer bang'. Dar kunn he ja in't grötste Unglück geraden.

De Jägers, twee Hamborger Kooplüd, de de Jagd up söß Jahr tom tweetenmal pacht harrn, weern Friech Dwinger ok nich grön. Se kröpen awer likers dör sin' Knick un stampen driebens up em to. Se wulln em wenigstens mal argern. De Buer awer beer, as wenn he de beiden ünner sin' groten Mützenschirm nich sehn harr. He seet up sin Plog, sneed sik erst en Stück Speck un denn en Stück Brot aff un schöv den »Rüter« denn langsam inne Mund. He snack sogar en beeten mit sik sülben: »Je, Peter un Liesch, denn möt wi woll wedder an de Arbeit.«

»Goden Dag, Herr Dwinger.«

»»Süh, schön Dank ok, de Herren.««

»Na, ümmer fix bi de Arbeit?«

45 »»Ja, man mutt je. Eben weer ik bi't Inföhrn; denn in de Biwel steiht ja ok all: Du sollst dem Ochsen, der da drischt, nicht das Maul verbinden.««

»Dat stimmt. Wüllt Se hier noch wat seien?«

»»Ja, dar schull noch Roggen rin.««

»Is dat nich all en beeten lat?«

»»Ne, ik hol dat nich för god, wenn de Roggen vör Wiehnachten all so grot is. Bi starken Frost litt he denn so, oder de olen Reh liggt dar ümmer up un verhaat alles.««

»Reh? Wi hebbt hier noch nümmer Reh andrapen.«

»»Wat Se seggt. Gar keen andrapen?««

»Un de Koppel hedd ehrn Nam ok mit Unrecht kreegen. Wie kann de Hasenhoop heeten, in de letzten dree Jahr hebbt wi hier keen' Hasen mehr schaten. Findt Se dat nich markwürdig?«

Friech awer kiek een' nah den annern piel in de Ogen un smustergrien:

»»Ne, dat finn' ik nich wunnerlich. Ik will min Korn un Kram nich mit dat wille Veh deeln. Ik dull' ehr hier eenfach nich.««

»Wie fangt Se dat denn an?«

»Dat is min Geheimnis. Ik kenn' so'n Krut, un dat vermeng' ik mit wat ut de Eer, un wo ik dat henstreu, dar hedd keen Has' un Reh dat Upduken.«

»Is ja woll nich möglich?«

»»Ik will hier doch nich as Lögner vör Se stahn; dat is de reine Wahrheit.««

Un wahr weer't ok; denn he meen Pulver un Blee, wat siet olen Tieden »Krut un Lot« heet.

»Rapphöhner un Fasanen sünd hier awer ok nich. Mögt de dat Krut ok nich rüken?«

46 »»Dat weet ik nich. Dat kann'k Se mit'n besten Willen nich seggen. Awer gegen de hev ik en anner Mittel.««

»Dat ward ja ümmer bunter!«

»»Gar nich bunt! Dat will ik Se licht verklaren. Jedes Jahr tücht de Foß dar ünner de ruge Dann' an min Mergelkuhl. Dar ward denn söß bet söben junge Föß grot, un wo de ehr Riek hebbt, dar blivt keen Haun un Kraun lebennig, un von Müs' holt se mi de Koppel ok rein.««

»Denn wüllt wi den Bu dat annere Fröhjahr mal utgrawen un dat Nest utnehmen.«

»»Unnerstahn Se sik nich, un rögen Se mi nich min' Grund un Boden un min' Dannenbom an. Dat schull Se düer to stahn kamen. Se künnt de Föß je man dod scheeten.««

»Dat is man nich so licht to.«

»»Is dat nich, un wenn Se mit ehr Fixköters oder ehr Rökerpulver kamt, denn sünd de Föß lang' öwer all' de Bargen. Je ja, ji ja, de sünd en Happen snutiger.««

»Uns kümmt dat so vör, as wenn Se en groten Gegner von de Jagd sünd, stimmt dat?«

»»Richtig rad.««

»Gut, und da wir nun mal doch dabei sind, uns die Wahrheit zu sagen, so wollen wir Ihnen hier unter vier oder sechs Augen sagen: Wir haben Sie schon lange in Verdacht, daß Sie schießen.«

»»Se künnt geern bi dat Plattdütsche blieven, dat kann ik beeter verstahn. Wat meent Se mit dat Scheeten.««

»Wi glövt, dat Se hier scheet.«

»»Se hebbt ganz recht. Sehn Se dar mal den groten Steen. Dar will ik mi en paar Trittsteen vör min Dören ut maken. Woll twintigmal hev ik dat 47 Lock, wat ik dar in bohrt hev, all mit Pulver ladt un ansteeken. Awer ümmer will de tage Felsen nich bassen.««

»Se weet sik je bannig ruttosnacken. An Ehrn ganzen Snack is keen wahres Wort. Awer passen Se man up, wi kriegt Se noch mal to faten.«

»»Dar ward woll nix nah kamen. Denn weeten Se, wenn Ehr Jagdpacht üm is, denn kriegen Se min Land nich wedder. Ik will nämlich min eegen Jagd hebben.««

»Is je woll nich möglich?«

»»Will ik min eegen Jagd hebben. Denn sehn Se, hunnertuntwintig Tunn' Land hev ik sülben un min' Nahwer Wilken sin Tweepeerstell hev ik mi toköfft; denn hev ik all öwer hunnertunföftig Tunn'. Un nu hev ik keen Tied mehr. Addüs ok un Weidmanns Heil!««

Se säden garnix mehr. Friech Wilken awer plög wieder un hög sik, dat he de Jägers, de em sin' schönen Hund dodschaten harrn, mal gründlich argert harr. 48

*