Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De Nachtwächter

Nachtwächters kriegt mehr to hören as annere Lüd. Dat liggt klar up de Hand.

Theeß Drümmer kreeg noch mehr to hören un to sehn as annere Nachtwächters. He weer bannig klok un tweetens, he harr man een rechte Sied an sik. He gams, he mus, he grapps, mit een Wort, he weer en Deef. Dags, wenn he utslapen harr, keem he in all' de Hüser un Katen. He harr twintig un eenige Beschäftigungen. He bünn' Bessens, mak Lepels un Sleev, sneed Mulden, tün Körf, flick Pütt un Pann, sneed Farken, opereer Höhnerogen, köff Plünn' un Knaken, weer Köstenbidder un noch veel mehr.

De Buer Hans Kasten weer en goden Kerl, un klok genog weer he ok. Awer he weer en beeten drieselig, dat güng' rug bi em to, un dar harr Theeß Drümmer denn wunn' Spill.

Wenn de Dörn un Luken nich apen bleeven weern, denn fünn' he licht en Finster, wo de Haken affsprüng' oder en Wand, de so'n grotes Lock harr, dat he nah't Hus rinkamen kunn.

Toerst wunnern sik Fru un Mäten, dat de Höhner so wenig Eier läden, dat de Botter so bald all' weer un twee Swattsuerspütt fehlen. De Grotknech schimp ut Kröpelskraft, he harr den Hawern nich all' 39 mit de Peer upfodert, un de Buer wüß ganz fast, dat gestern veeruntwintig Bröd backt worden weern, un nu weern dar man tweeuntwintig mehr.

Dat kunn nich mit rechten Ding'n togahn.

Mit Nero, den Hushund, stünn Theeß sik god. De sweeg still. Den harr he mal en Wust, de he ut'n Wiem'n tangt harr, hensmeeten, un siet de Tied kreeg Nero dat Stillswiegen. Awer de Buer harr en Koh, Murrjahn heet se, de weer heel klook. Wenn sik des Nachts in't Hus wat Besonneres lutbar mök, denn geev se ümmer en lisen Ton von sik. Ungefähr so, as wenn de Immenkönigin in'n Rump sik hören lett. Un de Buer harr en lichten Slap, wak denn up un seeg nah'n Rechten.

Malins grunz de Koh ok ümmerlos, un as Hans Kasten nah de Grotdeel güng', keem em all de Nachtwächter entgegen:

»Dat is god, dat du kümmst, ik wull di all Bescheed seggen. As ik hier Klock twölv vörbi güng', hör ik de Köh brüllen un de Peer slagen. Ik denk, in so'n Buerhus kann licht Füer utbreeken, föhl mi nah de Kohstalldör, un richtig, ik kunn se apenrieten.«

»»Is god, Theeß, dat du so god up din' Posten büst, ik dank di ok veelmals.««

De Nachtwächter lach sik, dat he as ehrliche Minsch ut en frömdes Hus rutgahn kunn. De Buer awer dach: Upschaben is nich uphaben, un de Foß geiht so lang' to Dörp, bet de Hunn' em biet.

Dat weer deep in'n Harvst, un de Wiemen hung vull Wüst, Specksieden un Schinken. An'n hellen Vörmiddag stell' de Nachtwächter sik in, harr sik irgend en lütt Gewarv makt, bleev hübsch in'n Flett stahn, smeet awer ganz verstahln sin Ogen nah de doden Swien in'n Wiemen. De Wulf fritt ja ok 40 en telltes Schap; wenn en paar Wüst fehlt, markt se dat vellicht garnich, oder de Müs' un Katten kriegt de Schuld. – Dat ward Abend, dat ward Nacht, alles is still.

Mit Gespensterschritten geiht de Nachtwächter üm de Huseck. Nu is he den Peerstall vörbi, nu kümmt de Hackelskamer. Dar is en Wand mit lose Muersteen. He nimmt een' nah den annern rut, bet dat Lock för em grot genog is. An de Hövdstänners an de Grotdeel hängt de Höhnernester; dar fümmelt he sik hen un langt in dat erste. Wat's dat? Dar sünd keen Eier in, un dat is grad so, as wenn he in Sirup langt. Em ward ganz huddelig to Mot, Murrjahn fangt ok an to brummen, dat is woll beeter, wenn he Affstand von de Wüst nimmt. He sliekt wedder in de Hackelskamer; awer dat Lock is to. Verdimmig, verdammig, verdummig! Nu mutt he tom Finster rut. Dat is teemlich hoch; awer he kümmt glücklich rut, un buten steiht tom Glück en Kantüffelhacker – oder is't en Botterschiev? – an de Wand, dar kann he sik nett up stütten. He langt mit de Hand tom Stütten dal, – da kriggt he en Slag up de Hand, dat em Hören un Sehn vergeiht. He hedd in en Foßfall' langt, un erst mit veele Möh kann he sik losmaken. Awer von Minschen is nix to hören un to sehn. Dat de Buer un de Knecht de apene Muer flink mit Breed toschraben un dat Foßisen leggt hebbt, un achter von de Gorenlöv sik dat Spillwark mit anseht, dar denkt Theeß in de Fur garnich an, he makt, dat he to Hus kümmt.

Den annern Dag kümmt de Buer mit en tweie Meel nah den Nachtwächter un fragt em, ob he em de woll wedder to morgen heel maken kann; he müß se notwennig bruken.

41 »Ne, ne, dat geiht nich; ik hev en slimme Hand; ik kann keen' Finger rögen.«

»»Wat fehlt din Hand denn?««

»Je, nu hör blot mal an, wie dat angahn kann. Ik wull min' Hund en Schal mit Foder hensetten un hev ja keen Ahnung, dat min Fru em all en Knaken hensmeeten harr. Da meen he jawoll, dat ik em den wegnehm'n wull, un beet mi asig in de Hand.«

»»Ja, wenn de Minsch Unglück hebben schall. So'n Hunn'tähn' sünd hard as Stahl. – Worüm hest du denn din Büx achter so anteert, as wenn du en Zebra ut di maken wust?««

»Och dat is woll kamen, as ik min Schuvkar smeeren wull.«

»»Mit de leege Hand?««

De Schooster, wat en groten Utbund int Dörp weer, hedd nahher en langes Riemelrei up den Nachtwächter makt. Dat hebbt en paar Knechen em Niejahrsabend achter't Finster vörsungen. Se hebbt wieder nix hört, as dat de Nachtwächter ümmer to sin Fru säd:

»Moder, hol de Ohren to!« 42

*