Ernst Elias Niebergall
Des Burschen Heimkehr oder: Der tolle Hund
Ernst Elias Niebergall

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Zweiter Akt

Erste Scene

Einige Tage nachher. Knippelius Wohnstube. – Abend.
Frau Knippelius, Bärbel und Karlchen sitzen am Tisch.

Bärbel. Nah, lenger werd mi'm Esse jetz net mehr gewort, der Mann bleibt e halb Ewigkeit aus. Ich richt jetz oh. –

Karlchen (vorlaut.) Wann er net kimmt ze rechter Zeit, kann er esse, wos iwwerig bleibt.

Fr. Knippelius. Bist-de ruhig, du Unohrt, so ebbes derfst-de net iwwer dein Vadda soge!

Karlchen. Warum dann net?

Fr. Knippelius. Dorum! – Ich mahn, ich hett äwe des Hausdohr geh hehrn. Wos vafihrt der Mann nor for en Schbekdokel uf der Drepp, er is gewiß widder benewwelt. Geh enaus, Bärwel, un leicht-em!

 
Zweite Scene

Vorige, Knippelius (etwas illuminirt.)

Knippelius. Gunowend! No wos guckt-er? Hobt-er noch net ze Nacht gespisse?

Fr. Knippelius (mürrisch.) Mer worte schun de ganze Owend uf dich, des Esse is ganz vahuzzelt. Geh in die Kich, Bärwel, un hol die Supp un de Zerloht un die Worscht. Wo worscht-de dann widder so lang gewäse?

Knippelius. Des werd Kahns wos kratze.

(Bärbel trägt das Essen auf.)

Fr. Knippelius. No, sey nor net so korz obgeknippt! Ei Balser, wos machst-de dann? Du schneidet jo die Worscht mi'm Leffel!

Knippelius. No, so e Versehe kann dem schenste Mann bassirn.

Bärbel. Ich glaab, der Vadda hot e bisje gebechert, er macht mer so klahne Aage.

Knippelius. Gew' emol Owacht, wos ich der dei unnitzig Maul stopp! – Ich wor bei e poor gute Freind, un do howwe mer e Scheppche Wei minnanner gepetzt.

Fr. Knippelius. Host-de de Herr Gevadda aach gesproche?

Knippelius. Der Feichtlappe muß jo iwwerohl sey, wo's ebbes ze leime gibt! Do hot er mer wos in Kopp setze wolle, vun weje dem Spanjer, weil ich den ohne Maulkorb erum laafe losse deht. Er hett neilich eme Handwerksborsch die Hose varisse, un weil's der Knippeliussisch Hund wehr, deht ich vun Bolezeiweje geknaßt wern. Wos hobt-er dann do for Worscht?

Bärbel. Es is Kneppchesworscht, wo Se so gern esse.

Knippelius. Do wor aach noch so e valappder Kerl do, ich glaab es wor e obgedankder Schulmahster, der hott sich als iwwer mich mukirn wolle, un hot mich gefrogt, wos ich dann als schlochde deht. Do how-ich gesogt: allerhand Gediehrsch, nor kah Esel, sunst wehr'sch bees for Ihne. Do hot Alles gelacht, un der Kerl hot e Gesicht gemocht, wie e Dippe voll Deiwel. Mer muß nor so eme Mensche glei uf's Maul gewwe. Is der Fritz als noch net do?

Fr. Knippelius. Ich mahn, des seh'st-de.

Knippelius. An dem Licht is awwer e Dieb, ohrmsdick.

(Will das Licht putzen und putzt es aus.)

Bärbel. Wann Se's noch emol so mache, kann ich's aach.

Knippelius. Do nemm's Licht, un steck's draus oh, du Genslies! (Greift nach dem Licht und wirft die Suppenschüssel um.)

Fr. Knippelius. Ach Herr Jeses! was macht der Mann! Mei ganz Klahd is de Katze!

Knippelius. Du brauchst dich ze beschwehrn, mei Ausgehrock un mei Hose sinn aach voller Supp!

Fr. Knippelius. So geht's, wann mer zu dief in's Gläsje guckt!

Knippelius. Hehr emol, Frah, wann de mahnst, ich wehr besäwelt, so bist de uf em Holzwähk. Ich wahß Alles, do is die Lichtbutz, un do steht der Stuhl, un do stehn die Dissel un die Scheller (Schüssel und Teller), also kannst-de net behaupde, daß ich benewwelt wehr, un wann-de mich net bees mache willst, so schwei mer davoh!

Bärbel. Ach Mudda, erzehle Se emol dem Vadda die Geschicht vun dem schebbe Kehser, wo sich heit Morjend im große Wook hot erseife wolle.

Fr. Knippelius. Wahßt-de's noch net? No, der schepp Kehser bot immer so stack gesoffe, un do is em Alles verkaaft worn, un er hot uf die Letzt nix mehr uf Gott's Erdboddem gehatt, als wie er gange un gestanne is. Wos duht er? Er geht an de große Wook, un springt dem Zappe enunner. Des Wasser is em awwer ze naß gewäse, un do hot er gedenkt, so lang's noch Schnabs in der Welt gehb, wollt er noch lewe bleiwe. Do bot er dann merderlich um Hilf gekrische, un e Jud hot en zawwele un batschele un kreische sehje, un hot aach gekrische, un do sinn e poor Leit kumme un howwen-en erausgezoge.

Knippelius. Dodroh sollt sich e jedwedder Siffer e Exembel nemme! Abroboh! Do driwwer fellt mer ei, es is mer gesogt worn, in Gieße wehr e mordmehßiger Schbekdokel gewäse. Die Berjer un die Studende hette sich krumm un lohm geschmisse, gehaage hette se sich wie die Danzbärn.

Fr. Knippelius. Do werd doch der Fritz net dabei gewäse sey?

Knippelius. Ich glaab ehr wie net, dann bei so Dinge is er der verderscht. Wann er nor ah sei Brijjel krickt hot, schadde duh'n se'm nix, es is kah Strahch verlohrn, ausser wo danehwe geht, un villeicht sinn-em do sei Bosse aus dem Sinn geschlohje worn, ha ha ha!

Fr. Knippelius. Gott, der ohrm Jung! Wie mohkst-de nor aach so Späß mache?

(Man hört Gepolter auf der Treppe u. Hundegebell.)

Knippelius. No, wen fihrt dann der Deiwel alleweil noch her?

 
Dritte Scene

(Die Vorigen. – Fritz mit einer Dogge.)

Knippelius. Gott verdoppel, der Fritz!

Fritz. Guten Awend Vadda, guten Awend Mudda!

(Gegenseitige Umarmungen.)

Knippelius. Do host-de jo schun widder en annere Hund, kotz Krenk, wos e Unfloht! No es is guht, daß de do bist, wann mer an de Esel denkt, kimmt er gerennt, äwe hawwe mer vun der gesproche. Wos is er so dick un so braht worn, es gibt en barwarische Schlingel!

Fr. Knippelius (unschuldig.) Ja, er kimmt ganz uf dich eraus.

Fritz. Ich bin schendlich mihd. (Setzt sich.) No wos gibt's Neies?

Knippelius. Ich hob gedenkt, du dehst uns en Sack voll Neiigkeide mitbringe, bei uns geht Alles noch de olde Gang. Awwer sog emol, Fritz, du kimmst jo so flick, ich hatt-der doch geschriwwe, du solltst dein Kuffert mitbringe.

Fritz (etwas betreten.) Mein Koffer? – Ja, stellt eich vor, wos mer do for e Bech bassirt is. Wie mer do zwische Fribberg un Butschbach worn, helt mei Kutscher uf ähmohl still, steit vom Bock, fengt oh zu fluche un seegt zu mer: steie Se emol eraus, ihr Koffer is abgeschnitte.

Knippelius. Schwernoth!

Fr. Knippelius (gleichzeitig) Ach Herr Jeses!

Bärbel (gleichzeitig) Do howwe mer'sch!

Fritz. Ich der net faul, stei eraus, do wor der Koffer fort, un die Sähler howwe noch dogehenkt.

Fr. Knippelius. Daß Gott erbohrm! Host-de dann all dei Sache im Kuffert gehatt?

Fritz. Ihr hatt mer geschriwwe, ich sollt herkomme, un da hatt ich all mei Sache zusamme in de Koffer gepackt.

Fr. Knippelius. Ach die feine Hemder un die scheene Schmihserger!

Bärbel. Ja, un die Himmelmeng Socke un Sackdicher, wo ich so lang droh gemocht hob!

Knippelius. Sollt mer mahne! So ebbes is mer noch net vorkumme. Host-de dann kah Ohstalde gedroffe, daß de's widder krickst?

Fritz. Ich hob's uf der Stell dem Borjermahster von Fribberg ohgezeigt un hoff, daß ich's widder krie.

Knippelius. In die Zeidunge muß mer's setze losse!

Fritz. Ja, des hatt ich aach gesogt, awwer alle Leit hawwe mer abgerathe, der Dieb deht sich dann nor noch mehr in Ocht nemme.

Fr. Knippelius. No do wolle mer des Best hoffe, grehm dich net so driwwer, Fritzje, wann's fort is, is es fort, un es hilft alles Lamendirn nix, un soviel howwe mer noch, daß mer dich frisch ausstaffirn kenne.

Fritz. Ja mir is es schendlich ärgerlich, ich hob jetz nix als wie ich geh un steh. Hett ich nor wenigstens mei Hefte noch!

Knippelius. Hoffentlich wersch-de se im Kopp howwe. Ich kann's awwer als noch net recht bedappele, erschtlich, daß der Kuffert am helle lichte Doog uf der Schossee is obgeschnitte worn, un zwahdendlich, du host doch do den Hund bei der, daß der'sch gelitte hott. Warum host-de der'n dann ohgeschafft?

Fritz. Ei vor Korzem sinn in Gieße sehr viel Diebstähl in meiner Nochberschaft vorgefallen un do how' ich mer de Ali ohgeschafft, weil er sehr wachsam is.

Knippelius. Des is mer e schee Wachsamkeit, leßt seim Herr sein Kuffert abschneide!

Fritz. Ja, wie der Koffer gestohle is worn, is er grohd vor der Schehs hergelaafe.

Knippelius. Mer wolle jetz still vun dene Sache sey. Den Hund seh ich kah vier un zwanzig Stunn im Haus, du brauchst kahn Hund, der der dei Ohschlähk frißt. Dei letzter Brief hot mer sehr mißfalle. Als Geld un Geld un widder Geld! Wann mer nor ahmol en Brief vun der hette krickt, wo de net um Geld geschriwwe hest!

Fritz. Ja, liewer Vadda, mei Krankheit –

Knippelius. Wann mer krank is, braucht mer noch weniger Geld, do kann mer net in's Werthshaus geh. (Pfiffig.) Du mußt doch aach in's Puttels geh un dich erkundige, wie die Brehwercher Tuwack gefalle howwe, wo's de besorgt host.

Fritz. Hoffentlich gut.

Knippelius. No wann's em nor Spaß macht. (Bei Seite.) Du werscht dich umgucke! (Laut.) Wos host-de dann do for en Rock oh, die Schwernoth, mer mahnt, du wehrscht e Sahldenzer!

Fritz. Ach, der Rock wor so obgeschohbt, do how ich mer die Neth mit Schnihrn besetze losse, daß mer's net so sieht, un dann, daß ahm die Philister kenne, daß mer e Studio is.

Knippelius. Philister? Wos sinn des for Leit?

Fritz. Des sinn die Berjer.

Knippelius. Ich will der wos soge, Fritz, un zwor in Giht: des Wort kimmt der net mehr iwwer die Zung in meiner Gejewort, dei Vadda is aach e Philister! Host-de mich vastanne? E orndlicher Berjer is mer liewer, als so e verdorwener, hochmihdiger Student!

Fritz. No, Vadda, komme Se nor net glei aus dem Heisje, es is jo kah Schimpfname.

Knippelius. Baberlabapp! Ahmol for allemol, ich will's net mehr hehrn, es baßt sich net, Punktum!

Fritz. Bärwel, geh emol in die Eck, do steht mei lang Peif, hehrsch-de, ich will mer e Kleebche in's Gesicht stecke.

Bärbel. Wann der gnehdig Herr kummandirt –

Fr. Knippelius. No so mach fort, er is mihd, un duh-em de Gefalle!

Bärbel (bringt eine lange Pfeife mit Pfundquasten.) Ach Dunnerschdoog, wos e Peif, die wiehkt jo en Zentner!

Fritz. Do is mei Tawak, stopp mer se aach.

Knippelius (hat schweigend und mit Erstaunen zugesehen.) Weis emol her! (Betrachtet die Pfeife.) Des sinn doch lauder Lumbereie un koste Geld! E ehrdern Peifche wehr äwe so gut. Du werscht doch mit dehre Peif net iwwer die Gaß geh?

Fritz (zündet die Pfeife an.) Des seh ich net ei! E flodder Studio raacht en lange Klowe.

Knippelius. Des is e narrig Mode! Wann do Ahner herkimmt, un hot e bundig Dibbche uf ein Kopp, un so en Bojazzerock oh, un e Peif, wo lenger is als wie er, un e poor faustedicke Kwaste droh henke, do mahnt er, er wehr der Großmohkel, un wann er seim Hund peift, do guckt er sich stolz uf alle Seide um, ob's aach die Leid bemerkt howwe. Geht mer eweck mit eiere Nansbosse! Host-de net aach Spohrn an de Stiwwel?

Fritz. Ich draag kah mehr, ich bin e alt Haus.

Knippelius. Des merkt mer an deine Eifäll, un zudem host-de se im Kopp.

Fr. Knippelius. Fritzje, host-de dann kahn Hunger?

Fritz. Hunger how ich kahn, dann die Raas hat mich zu sehr ahgegriffe, awwer die Gorjel is mer ganz voll von dem verdammte Schosseestaab, der setzt sich ahm uf die Brust (hustet) – wann er villeicht ebbes zu drinke hett –

Bärbel (spöttisch.) Kahn rohde Wei howwe mer net.

Knippelius. Drauß in der Kich steht e ganzer frischer Zuwwer voll Wasser vum Ballaum, des is der gesindst Drank vor so junge Leit.

Fr. Knippelius. No Vadda, so gew-em doch vun dem Wei, wo mer vun Mainz krickt howwe, mer hehrt's-em jo oh, er hot en ganze raue Hals. Da, Bärwel, host-de de Kellerschlissel, bring ah (eine) vun dene Budelje newer'm Eppelbräht, steck mer owwer des Haus net oh. (Bärbel ab.)

Knippelius. Mei, Fritz, du werscht doch in Gieße Alles bezohlt howwe? Du host doch kah Schulde hinnerlosse?

Fritz (verlegen.) Ihr mahnt, ich hett Schulde? Ich hab Alles bezahlt, bis uf e paar Klepperschulde.

Knippelius. Wo host-de dann die Quiddunge?

Fritz. Die hatt ich in de Koffer gepackt.

Knippelius. E guhd Ausredd is drei Batze werth. Fritz, Fritz, mach deim Vadda kahn blaue Dunst vor, gesteh mer die Wohrheit!

Fritz. Wann Se mer so wenig draue, so kenne Se sich selbst erkundige. Ich hob Ihne noch net beloge. Howe Se mer e Bett in die Reih gemacht, Mudda? Ich will mich lehje.

Knippelius. Do bleibst-de, ich will's howwe! Wann-de die Wohrheit geredt host, so is es desto besser, stinkt's owwer in der Fechtschuhl, so hot dei Vadda aach e fei Noos. Verstandewu? Mer wisse mehr, als de vielleicht glaabst. Wos host-de dann uf der Brust, he?

Fritz. Uf meiner Brust? Nix!

Knippelius. Weis emol! (Macht ihm die Weste auf.) No, wos is dann des? Haaßt mer des nix?

Fritz. No wos mahne Se dann?

Knippelius. Wos ich mahn? Du host dich dujelirt un host dein Dreff ausgewischt krickt! Gell, mer sinn dem Borsch hinner die Schlich kumme?

Fr. Knippelius. Ach Gott, wann Der e bisje mehr enuf gefohrn wehr, do hett er der die Aage aus dem Kopp eraus haage kenne!

Fritz. So scharf schieße die Breiße net! No, wos mache die Verwandte? Ich muß doch morje emol mein Besuch mache, wann mer net de Schmierige bei-en spielt, nemme se's glei iwwel. Wohne des Puttels noch hinner der Waasebump?

(Bärbel kommt mit Wein.)

Bärbel. Nah, sie sinn ausgezoge, un wohne alleweil im Parrbraunegäßje. Des Bienche hot sich die Zeit schun efdersch nooch-der erkundigt.

Fritz (gleichgültig.) So? No des hot se umsonst.

Bärbel (schadenfroh.) Sie heirooth aach bold, do den junge Kammacher Nochtschadde, ich glaab bis Weinochte.

Fritz (überrascht, nimmt sich zusammen.) Wos geht's mich oh, meintweje heit.

Fr. Knippelius (schenkt ein.) Da, drink, Fritz, dehre ihr Maul geht wie geschmiert. No, Vadda, willst-de kahn Wei?

Knippelius. Owends vor'm Schlofegeh drink ich kahn Wei, er geht mer sunst zu sehr in's Gebliht, un macht mer de Kopp rewellisch. Hol mer liewer mei Gläsje Kimmel.

(Fritz hat schnell einige Gläser geleert.)

Knippelius. Des laaft jo enunner wie in en Strump! Ich glaab du bist hohl bis in die groß Zeh! Du brauchst dich net so zu dummele, der Mensch is kah Postgaul.

Fritz. Ach, ich wor in Gedanke.

Knippelius. Des glaaw-ich, dei Gedanke sinn immer bei'm Wei; wehrn se bei de Bicher!

Fritz (gähnt.) Ich bin hellisch schleferig. (Wirft ein Glas.) Der Wei is net iwwel. Mudda, howwe Se mer dann e Bett zuredet gemocht?

Fr. Knippelius. Ja, es is frisch iwwerzoge. Wo willde dann mit deim Hund hih die Nocht?

Bärbel. Der kann bei'm Spanjer bleiwe, die Hitt is groß genunk.

Fritz. Ich nemm-en mit enuf, er duht kah gut bei'm Spanjer, die dehte sich enanner uffresse bis uf die Schwenz. Er is aach ganz sauwer.

Knippelius. Ja, er kratzt sich alleweil e Bisje, des duht er awwer bloß for Blesihr, kah Fleeh bot er net.

Fritz (steht auf, trinkt das letzte Glas.) No, Genacht beisamme.


 << zurück weiter >>