Johann Hinrich Fehrs: Maren

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

KAPITTEL TWÖLF

Op 'n Trüchweg von Altna her weer Maren ni graad in beste Luun, denn eer Broder Arfest harr eer häßlich anbrummt, as he höör, wat in Ilenbeck passeert weer, un as se em nu gar andüüd, wat se mit Maria in Sinn harr, waar se afkanzelt, dat eer de Oren sungen. Eer verdroot dat hart, dat se so veel verraden harr, eer Broder verstunn eer in düsse Saak garnich, un dat harr se weten kunnt. Von Paul Struck wull he nix seen un hören. Se harr em inladen möcht to Hochtiet, aver as se darvon seggen dee, bruus he op, neem Hoot un Stock un gung ut. Se bleev en paar Daag dar, aver Arfest waar nich anners, un bi den Afscheed see he, se schull Maria nu mit eer Kuppeli in Freden laten.

So weer se üm Maria un Tyge in grote Sorgen. Un wat waar ut eer sülben? Sünst waar in 't Brutenhuus de Hochtiet fiert, Familie un Frünnen weren darbi – schull se ganz alleen mit eer beetjen Utstüür in en fremd Dörp intrecken? Dat weer en kolen Anfang!

De lütt Dokterin funn de Saak mit Maria »unbändig interessant« un kunn garni noog darvon hören, nu kunn se mal en schönen Romaan beleben. Hölpen kunn se eer ok ni veel, Broder Arfest harr nu mal sinen egen Kajissen, weer en Wrantkopp, de sik ni bedüden leet, ok von sien Fru nich. Un waar Maria wat von Sterlau verraden an den Vader? Tyge weer eer nu al en beetjen koolt un fremd vörkamen, wo schull 't warrn, wenn he höör...

»Nimünster!« reep de Schaffner – de Tog heel an. Maren verfeer sik un keek ut 'n Wagen. De Tofall wull, dat graad vör 't Finster Sterlau sien Burß Eggert Hoop rümstuun un mit nischirige Ogen un apen Mund de Lüüd angluup.

»Is he hier? Denn loop gau un segg, ik müß em dörchut en Ogenblick spreken!« Se neem eer Handtasch un steeg ut.

De Baanhoff grimmel un wimmel von Lüüd, besunners von Soldaten, de mit de Baan ankamen deen oder afgungen. Maren drängel sik dörch un gung na dat Baanhoffgebüüd rin, wo se sik in en Eck sett. As Sterlau na en Viertelstünn ankamen dee, harr de Swarm sik verlopen, un bet to den neegsten Tog harrn se bina en volle Stunn.

De junge Mann harr Mund un Ogen voller Fragen; Maren vertell em un sett em in eer klare Wies utenanner, dat Maria üm sientwegen weggaan weer.

Sterlau sunn en Ogenblick. »Ich deutete ihr an, daß

meine Eltern anfänglich Schwierigkeiten machen würden – kann das...?«

Sterlau trock de Klööt so 'n beetjen. »Was reden Sie da, Madam! Paul Struck hatte ich nie auf Rechnung, das konnte ja ein Blinder sehn, daß...«

»Ja, eine abschlägige«, see Sterlau düster. »Es war zu erwarten, meine Mutter gibt es schwerlich zu, daß ich ihr eine bürgerliche Frau ins Haus führe. Aber mit oder ohne Einwilligung – ich setze meinen Willen durch!«

»Ich hielt es für meine Pflicht, ihr Andeutungen darüber zu machen – sollte dies Ursache sein zu ihrer rätselhaften Flucht?«

»Nee, Herr Leutnant, dat kunn eer trurig, aver ni bang maken. Se kennt Maria man half«, see Maren na en lütt Besinnen. »Se is von Natur drömerig un sorglos as en Kind, se meent noch, dat achter de bunte Welt, de se mit grote verwunnerte Ogen ansüüt, ganz wat Apartes versteken is, en groot Glück, en wunnerschöön Himmelriek. Dar will se rin, un as se Eer Hand to faten kreeg, glööv se, nu waar alle Herrlichkeit apen slaten, un se kunn man rintreden. Op 'n mal hett eer wat bang maakt; wat dat west is, weet ik nich. Mitto kann 't en Spaaß, en verlaren Woort doon – hebbt Se vellicht en anner Deern mal in de Backen knepen?«

»Na enerlei, so veel is gewiß: se is opwaakt ut 'n Droom un wiest uns nu en anner Gesicht. Wenn ik de Saak recht versta, so will Maria keen lütt Handbruut ween, mit de man en Tietlang rümtreckt un denn wedder lopen lett – still, Mann! ik weet, wat Se sünd un wüllt, aver wat hölpt dat? Maria blifft, as se is; se denkt: eer Unglück un den Snack von de Lüüd hett se weg, de Eer mutt se bargen.«

»Nee, Herr Leutnant, dat geit nich – setten Se sik dal un spreken Se ganz ruig, Kellner un Lüüd, de hier ut un in gaat, warrt sünst opmarksam«, see Maren halfluut. »Ik heff Maria hooch un heilig verspraken, dat ik för 't eerste ni verraden will, wo se is.«

»I wat schull s' woll!« see Maren geruig. »Dat glöövt Se jo sülben nich! Ik segg: de Angst, dat ut de Saak nix warrn kann, de Stolt un de Schaam, dat se to wiet gaan ist, – so veel kunn ik man ut eer ruthören – hett eer fortdreben. Se warrn darüm ni ringer denken von Maria, Herr Leutnant Sterlau; se is eben en Bloom, de söcht warrn will.«

»Auch das nicht?« reep he un sprung wedder tohööcht. »Die Sache fängt an, sonderbar zu werden, Madam! Mariens Aufenthalt wird mir verborgen, ich kann weder mit ihr sprechen, noch an sie schreiben, und nun ich den Vater aufsuchen will, ist 's auch nicht recht – was in aller Welt soll ich denn tun?«

»Geduld hebben un sik dalsetten!« see Maren und nödig em wedder op 'n Stool. »Mien Broder kennt Se nich un hett ni mal Eren Naam höört; he weet blot, dat Maria ni meer Bruut is, un dat ik för eer insprungen bün un in enige Weken Hochtiet maken will.«

Maren lach. »Dat will ik würklich, Herr Leutnant. Un wenn Se Lust hebbt, dat mal antoseen, so sünd Se von mi un Paul fründlich inladen to Hochtiet, mien Broder is ok dar.«

»Se sünd jo von Adel – ja, ja, ik weet bescheed, Se laat mitto Breven liggen, un ik bün heel nischirig«, grien Maren. »Fraagt de Adel ümmer na de Leev? deit man dat bi en Prinzessin? Wat gifft den Utslag bi en Heiraat dar baben? Is 't ni dat Geld, de Utstüür, de Naam? Un wat Fürst un Eddelmann deit, worüm schall dat de Buur ni doon? He maakt dat sach en beetjen düütlicher un plumper, aver de Saak is hier un dar ganz desülvige. Blot grote Kinner, Drömer un Künstler as Se un Maria, denkt daröver anners un kriegt mitto eren Willen, wenn se op goden Raat höört un allens daran sett. Also kaamt Se to mien Hochtiet, wenn ik roop?« Se heel em de Hand hin.

Sterlau sloog in. »Sie mögen recht haben«, see he nadenkern, »ja, ich komme – und Maria?« froog he noch.

»Kommt nich. Laten Se eer in Ru, bet Se eren Vader anspreken köönt, bet Eer Öllern Ja un Amen seggt – se is nu verschüchtert un mutt Tiet hebben, sik to besinnen. Mien Broder kommt to de Hochtiet, denn köönt Se em kennen leren, aver seggen S' em nix – Geduld!«

»Sie zeigen mir da einen langen Weg! Geduld – Geduld, woher sie nehmen?« He seeg verdreetlich ut Finster.

»Nemen Se sik in acht, junge Herr! Wat de Buur ni kennt, dat fritt he nich, friet he ok nich – mien Broder kunn Se kort afwisen. Seen Se, Herr Leutnant! dat schöönste Koorn, Weten un Roggen, warrt in 'n Harvst seit, un de Buur mutt eerst Snee un Küll daröver hingaan seen, denn kommt in 't Fröjaar de sore Oostwind, de Sommer bringt Störtregen oder grote Dröög, Nachtriep un Hagel, un denn eerst, wenn de ripe Slag meit, an de Sünn dröögt un ünner 'n Windelboom Schritt vör Schritt ünner Dack sleept is, kann he an dat Stück Broot denken, wat darut maakt warrt. Dat is en langen suren Weg, aver he geit em alle Jaar un hett wat darvon: he leert Geduld. Darüm maakt de Buur den Indruck, as wenn em nix recht in Draff setten kann: he bedenkt sich geern recht lang, geit denn aan Hast un Lopen an 't Wark, un wenn he sien Arbeit daan hett, seggt he sik, dat en goot Weder de Hauptsaak doon mutt. Mit so 'n Mann mutt man ni stapelboots un Hals över Kopp en Verdrag maken wüllen! – Dar kommt mien Tog – Geduld, junge Mann, Geduld!« Se stunn op un geev em de Hand.

»Dat överlaten Se mi man! Sorgen Se darför, dat de Quaal bald en Enn hett – adüüs, adüüs!« Se steeg rasch in den Wagen. –

In Paul Struck sien Huus seeg dat wieldeß recht bunt ut. As Wiebn Fock op 'n mal opsee un afgung, kunn Paul ni gliek en anner Uthölp krigen; se weren all bang vör den Pottenkiker, de överall rümsnüffel un jedereen för 'n Spitzboov taxeer. He knicker bi jede Maaltiet, un wenn se em denn ni smeck, waar he füünsch darto. Wenn de Knicker ok noch lecker is, denn hett de Kööksch veel Koppwee – dat Maren em tofreden stellt harr, weer de reine Hexeri.

Cillja müß eerst mal de Köök övernemen. Se dee eer best, aver se verstunn de Saak woll ni recht, ok weer se Paul ni driest noog – dat Eten weer denn mal to knapp, denn mal aan Smack. Gliek den tweten Dag geev dat Larm. De Middag weer al pover, un as de Lüüd abends achter de Schöttel seten, froog Klaas Lamack den Daglöner Kasper Knees: »Du arbeist jo mit den Lepel in de Jüüch rüm, as wenn Du Aal fangen wollt – wat söchst Du?«

»Ik jaag na en Koorn Grütt, kann aver keen finnen«, knarr Kasper mit en harde Stimm.

»Geit Di dat ok so? ik warr dar mööd bi!« Klaas lee den Lepel dal. »Wat is dat mit Di, Cillja! Hüüt Middig kregen wi en Pannkoken, den man as en soren Kofladen op 'n Stock steken un as en Sünnschirm üm de Feldmark dregen kunn, un vonabend schickst Du uns noch op Jagd na en Koorn Grütt – stell de Botter op 'n Disch, Deern, dat wi satt warrt!«

»Dat dörf ik nich«, see Cillja benaut un wink mal na de Stuuv, wo Paul bi en schöön Taß Kaffi un Botterbroot sik plegen dee.

Aver Klaas leet ni locker, klopp mit dat Meß op'n Disch un grööl: »De Botter her, Deern!«

»Ei, ei, Klaas, de Grütt heff ik Cillja sülben tometen, sülben geben. Man ni to riev, Du weetst noch nich, wo klöterig Dien egen Disch...«

»Nee, ik kiek nich in en Pott, den ik noch garni heff! Aver wenn ik mien Arbeit do, denn will ik ok goot fodern, dat kann ik verlangen! Kasper, sprick Du, kann so 'n Weertschaft bestaan?«

»Nee, Paul Struck, dat is keen Eten, wo man en Keerl bi bliben kann – Dien Swien hebbt dat beter as Dien Lüüd.«

Paul kabbel sik noch en Stremel mit Klaas rüm, denn kregen de Lüüd eren Willen un smeren op, dat em de Haar op 'n Kopp kropen.

So kunnt 't ni wider gaan, darbi gung wedder allens ut Rand un Band. He klaag sien Noot an Doortjn Holm, aver de kunn em ni hölpen. »Wenn Du tein Jaar eer kamen weerst, harr ik sach för 'n paar Weken inspringen kunnt«, meen se un wies em wedder an Wiebn Focken.

»Dat ool Postüür heff ik jo eben wegjaagt! Nee, Doortjn, nee, de schöönsten Mettwüst sünd mi ut 'n Rook stalen! De Deerns schüllt dat daan hebben för de Soldaten, so seggt se, aver, aver...«

»Nee, ik heff an Lena Lopen dacht, de hett de Ogen allerwegen – schull de dat woll doon?«

»Do dat, Paul. De veel Lüüd bruukt, leert veel Lüüd kennen, dat is ok al en Gewinn. Lena hett jo, as Du seggst, gode Ogen in 'n Kopp, aver se hett eer för sik.«

»Nix wider, as wat ik segg«, meen de ool Fru; »ga Du man na Lena Lopen, de deit dat geern.«

»De Mann is doch to doorsch un dumm!« mummel Doortjn em na. »Dar schall man een kamen, de em en Potthoot över Nees un Oren stülpen deit, denn is he ganz klaar – na, Maren warrt dat woll besorgen!«

De Frieri maak em ok allerlei Verdreetlichkeit. Veel Mö maken em de Papiren al, aver he kreeg eer doch rechttidig tosamen. Slimm weert 't, as de Paster em de Bicht verhöör, na Maria froog un em see, dat man Bruten doch ni afschuben un wedder anschaffen kunn, as man Jacken ümtreckt; ja, he verlang von Maria eren Vader en Schien, dat he un sien Dochter mit de Saak inverstaan weren.

Paul klaag sien Noot an Maren, an de he en langen Breef schick mit en ganzen Hootvoll Klagen, un Maren wüß ok wenigstens in de Saak en Raat. So schreev em, he schull den Paster man seggen, dat se in Ilenbeck truut warrn wullen, eer Broder waar mitkamen as Tüüg; denn kunn he em jo fragen, wenn 't nödig weer – verlangen kunn de Paster dat nich, denn wenn eer Naam veer Sünndaag in Kellnhusen un Rendsborg von de Kanzel bekannt maakt waar, so kunn sik jo mellen, de wat dargegen harr.

Aver as düt nu losgung, müch Paul sik garnich in de Kark un ünner Lüden seen laten, so waar tuschelt, lacht un spitakelt. Slachter Veit sprook em sogar bi Töns Lahann, wo he na de Koornprisen fragen wull, darop an. »Wo is 't, Paul, köffst Du mi ok mal wat af? Ik heff en Kobeest von tein Jaar un en junge smucke Stark op'n Stall staan – Pries is desülve.«

»Dat is sunnerbar!« reep Paul, de ni mark, wo Veit hinstüür, »feelt de Quie denn wat?«

»Ik segg Di: schier un blank, sund un smuck, beter un schöner hest Du noch nix hatt in 'n Klaben!«

»Jawoll – aver Du schallst weten: de ool Ko is nett in Fleesch un süüt noch ganz krall in de Welt.«

Paul seeg sik mal na de Buurn üm, de op Stool un Bank achter en Kroos Beer seten un em anluern – em waar de Saak verdächtig. »Behool Dien Bester man, Veit, dar stickt sach wat achter!«

»Ik dach sünst, Du harrst de ool Ko namen!« grööl Veit, »Jungvee magst Du jo ni liden.«

De Buurn lachen, un Paul, de üm de rechte Antwoort verlegen weer, neem sinen Hoot un gung af.

He much denken: dat best is, Du bliffst in Lock, de Di hier verdweer kommt, den kannst Du rutsmiten – he leet sik narms meer seen.

Un in sien Huus weer nu allens Freud un Freden. Lena kaak goot un harr en lurige un lise Aart mit Lütt un Groot. De Ogen harr se allerwegen, un Köök un Kamer kregen nu wedder en smuck Utseen as domals, as Maren dat Regiment harr. Lena wüß em to nemen. Al morgens bi den Kaffi höör he meer Nies as sünst in veer Weken – ni veel Godes, aver de Welt is jo nu mal slecht, dat wüß Paul jo ganz goot.

Aver he schull ni to Rau kamen. Nu waar he wedder op en häßliche Aart bestalen; denn feel Botter oder Smolt,

denn weer een bi de Appeln un opdröögten Beern west, un has he den Rökerböön naseeg, feel en schöne Ossentung, op de he sik al freut harr. He kreeg Lena vör, aver de stell dat unschülligst Gesicht op un meen: markt harr se dat ok al, dat en Muus in Huus weer, he schull sik man gedüllen, se harr gode Ogen und waar den Spitzboov woll fangen.

Wat see oll Doortjn domals? Paul seeg Lena meer as fröer op de Fingern, kunn aver partu nix an 'n Dag bringen.

In de Dagen keem wedder Inquarteern, twintig Mann! He seeg de Lüüd an as de düre Tiet, sleek den ganzen Dag in Huus rüm, sloot allens af un deel Lena to, wat se in de Köök bruken un op 'n Disch bringen schull.

»Dat is to knapp, Paul Struck«, meen se, »de jungen Keerls putzt wat weg!« Paul geev noch en Klenigkeit to, aver denn weer nix meer von em to krigen; dat Volk schull em doch ni Nees un Oren von Kopp freten, schull he.

Lena dee, wat se kunn. Dat smeck ok ganz goot, wat se op 'n Disch bröch, aver de Schötteln weren lerrig, as de Lüüd noch ni half satt weren, un de Larm, den he al mal mit sien egen Lüüd hatt harr, gung wedder los, ja dat keem so wiet, dat Paul weglopen un sik in sien Stuuv verkrupen müß, sünst harr he wat op 't Jack kregen.

Op 'n mal waart 't still. En lütt Snider ut Kiel heel en Reed, de annern hören nipp to un repen Bifall. Paul stunn achter sien verslaten Döör, kunn aver ni verstaan, wat dar beraden waar; he höör blot: »Dat hölpt, schüllt seen! Man mutt em utrökern as en Voß, dat anner maakt toveel Larm, hier hebbt wi ok noch en lütten Spaaß von.«

Paul schull ni lang in Düstern sitten. Denn na tein Minuten trock en Geruch dörch't Huus so gresig, as he noch nie raken harr. Wo keem de her? He snüffel in alle Ecken, överall stunk dat – ni to duren! Steek man em sien Huus an? He störrt na Deel – nüms weer dar, de Kö hosten in 'n Stall un de Peer prusten un snoben, buten vör de Kökendöör jachtern Knechten, Deerns un Soldaten.

Lachen de Antwoort. »Wi braadt uns Panzen!« see en Soldaat, »aver Du kannst daran rüken, kriggst nix af!«

Paul leep in de Köök, de voller Qualm weer, dat he sik de Nees toheel. »Wat maakst Du dar!« reep he den Soldaat to, de an den Füürheerd stunn un ümmerto wat ümwenn in de Pann, en Füür darünner, as wull he en Ossenbraden von twintig Pund gaar maken.

»As Du süst, ik braad en lütten Fisch – wenn du uns ni satt geben wullt, so mööt wi uns sülben hölpen«, weer de geruige Antwoort.

Paul keem in Raas; he kreeg den Soldaat bi den Kragen un stött em ut de Döör, da he koppeister in 't Sand floog; denn kegel he em de Pann na. Aver nu störm de Swarm von Soldaten op em to, un dat harr em sach slimm gaan, wenn ni Jochen Haack, de sik dat Spillwark al en Wiel anseen harr, dartwischen sprungen weer un eer afweert harr. »Ruig Bloot, Lüüd, keen Doorheit, de Ju Koppwee maken kann!« reep he. »Wo is de Kööksch?«

De Soldaten besunnen sik würklich – se muchen den Hauptmann seen hebben, de mit grote Schritten op dat Huus tostüür. Lena sleek ok ran un wisch de Ogen – harr se weent oder lacht?

»Hier hest Du dat Kommando, Lena, wat hett de Soldaat hier to smoren?« froog Jochen basch.

De Hauptmann treed nu ok ran, hopp aver trüch un bleev in 'n Gaarn staan; he harr sik de Saak von den Ünneroffzeer eben vertellen laten.

»Schmidt, treten Sie vor!« reep he. »Was haben Sie da in der Pfanne gebacken?«

Schmidt stell sik stramm. »Zu Befehl, Herr Hauptmann! Ich hab einen solten Heern in Tran gebraten.« Darbi leep em noch dat Water ut de Ogen von den Rook un Qualm.

»Un en leddern Saal un alte Schü un Kuhhaar hat er als Fürung gebraucht!« schreeg Paul dartwischen.

Den Hauptmann wööl wat in 't Gesicht, as wenn he de Krämpf krigen schull, aver he dwung sik un gluup den Sünner an, as wenn he em freten wull: »Drei Tage strammen Arrest – ab!« Denn reep he den Ünneroffzeer to: »Sie haften mir für Ordnung – die Sache wird untersucht!« Darmit drei he sik snupps üm un gung, de Lüüd seen naher, se harrn em lachen seen.

De Buurvaagt keem, Paul harr em ropen laten. Nu gung dat Klagen wedder an, aver Paul weer noch ni to Enn, as de Ünneroffzeer rantreed un froog, ob se nich en anner Quarteer krigen kunnen un wenn 't ok bi Daglöner, Snider un Schoster weer.

»Dat kann angaan«, meen de Buurvaagt, »aver lett sik dat nich anners maken? Paul Struck gifft Ju goot Eten un...«

»Laat eer doch reisen!« reep Paul gnatterig. »Dat se as de Düvel en Stank trüchlaat, mutt ik mi jo gefallen laten!«

De Soldaten morscheren al den annern Dag wider, aver nich aan en Schavernack trüch to laten. In de Nacht nemen se en groten Blockwagen utenanner un drogen em stückwies baben op de Schüün, wo se em wedder vorsichtig opstellen. Dat Dack weer darbi to Schann patt, un de dat Kunststück seeg, lach luuthals, besunners de Soldaten spitakeln un grölen em to, ob he nich anspannen wull un na de Bruut fören. Radmaker un Dackdecker müssen kamen, üm den Wagen wedder rünner to halen, denn Paul sien Knechten wullen de halsbreken Arbeit ni doon, darto harrn se sik ni vermeedt, seen se.

In düssen Kottelmottel vergeet Lena Lopen sach de Vörsicht, denn Paul kreeg eer tofaat, as se heemlich en groot Stück Botter, dat se in en Zeitung wickelt harr, na eer Kaat bringen wull. Se harr veel Utflücht un fung gar an to draun, aver Paul maak korten Prozeß un joog eer weg. Un Lena weer sach tofreden, wenn he eer man lopen leet, denn se verklaag em nich, as se seggt harr, ferder ok keen Geld för de paar Daag, wo se bi em huust un muust harr.

So 'n Weertschaft kunn ni bestaan, dat müß he inseen. So schick he denn Klaas Lamack mit sinen Staatswagen na Steenholt, üm Maren to halen; he schreev eer, se schull Betten un Kisten un Kasten man eerst dar laten, de kunnen naschickt warrn, aver se müch gliek kamen. Cillja harr de Slötels un kunn för den Dag doon, watt se wull, Paul weer half krank von Arger un wull von Köök un Kamer nix hören un seen.

Johann Hinrich Fehrs

Maren

Inhalt

KAPITTEL TWÖLF