Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Rudolf von Tavel

Der Donnergueg

VI.
E Chaisefahrt mit allerhand Drangsal
Ds Annemarie überchunnt e Losung und e neue Name

Dem Papa Sunnefroh isch nüt eso zwider gsi, wi ds Regänten i der Familie, und wenn’s e Konflikt gä het, so isch er drum ume, wi d’Chatz um e heiße Brei, und wenn de d’Sach gchaltet und bchallet gsi isch, so het er’s erscht rächt la lige. Drum isch er jitz uf e Vorschlag vo syr Frou ygange, ds Annemarie ga Gerzesee ufe z’schicke. Grad mit großer Freud isch das nid gscheh. Der Hans Chilchbärger und sy eltere Brueder, der Eduard, het er nid gschoche. Aber dem Eduard sy Frou, ds Charlotte! Dere het er sy Tochter nid gärn usgliferet. Er het wohl gwüßt, daß, so lang die dert obe gregäntet het, für ds Annemarie keis gfreuts Derbysy isch z’erwarte gsi. Aber item, het er dänkt, es schadi keim junge Möntsch, wenn er bizyten undedüre müessi, und lang het’s ja dasmal nid sölle duure.

Wo me dem Annemarie gseit het, was gah söll, het’s Träne gä. E chly vom Harzchopf ewäg z’cho, wär ihm no rächt gsi. Es het’s mit de Konflikten und Etschlüsse grad gha wi sy Papa. Aber under ds Regimänt vo der Frou Charlotte het’s keis Verlange gha. Und de isch’s ihm überhoupt gar nid rächt gsi, vo Bärn furt z’cho, grad jitz nid — scho nume wäge däm arme Liechti. Wär het de zu däm sölle luege? — öppe d’Mama? Und de der Harzchopf, wenn si de mit däm dert zsämepütschti? Da wär de Murten über. — Afin, ds Annemarie het wohl gwüßt, daß es da nüt meh z’brichte git. D’Sach isch ja 40 mit dene doben abgchartet gsi, und am Donnschtig druuf het me ds Chaisli gha z’erwarte.

Einzig greut het ds Annemarie nume der Verchehr mit dem Liechti, wo-n-ihm ds Gfüehl gä het, es sygi für öppis i der Wält, und wenn scho sünsch hinden und vorne nüt mit ihm wäri, so würd ihm der lieb Gott doch emel das arächne, was es dem Liechti z’lieb ta heigi. Es isch nid mängisch vo däm alte Chrankne furt, ohni öppis mit sech z’näh, wo-n-ihm bis i d’Seel yne wohlta het. Und lang het dä Verchehr chuum meh chönne duure, der Liechti isch vil z’chrächelig gsi. Sobald ds Annemarie e gäbige Momänt gfunde het, isch es i «Hölzigen Ofe», dem Liechti ga säge, es müessi furt und chönni einschtwyle nümme zue-n-ihm cho. Er isch ob däm Bricht ergerlech worde. Di erschti Zyt het er sech vor der Jumpfer Sunnefroh geniert, und jitz natürlech — wo-n-er sech a se gwanet gha und se gärn übercho het wi nes Chind, jitz het er das Freudeli scho wider müesse dra gä. Da dranne het er im stille doch e chly gha z’worgge. Aber nid är het drob afa briegge, sondere ds Annemarie, wo-n-ihm’s agspürt het. Und du isch es du gange wi gwöhnlech: daß das, wo sötti tröschtet wärde, der Tröschter für die andere mueß mache.

«Aba, Jumpfer Sunnefroh, wäge mir machet Ech jitz nid Chummer!»

«Ach, lueget», seit ds Annemarie, «i gangen o sälber gar ungärn dert ufe.»

«E aber...»

«Schön wär’s scho, aber es git gar mängs z’schlücke.»

«E, mir wein is beidi la gseit sy: ‹Sälig sind die Sanftmüetige, vowäge sie wärde das Ärdrych besitze.› Für mi het das frylech nüt meh z’säge, was i a Ärdrych no 41 bruuche, het a mene chlynen Ort Platz, und das müesse si mer einisch vo Polizei wäge no la. Aber für Euch bedütet’s meh. I gloube geng, Dir lyret de einisch no allerhand Lüt um e Finger.»

Eigetlech het ds Annemarie nid rächt begriffe, was der Liechti mit däm het welle säge; aber es isch ihm doch im Härz blybe bhangen und het ihm no mängisch gä z’dänke.

Dä Donnschtig isch da gsi, me het nid gwüßt wie. Bald nam Ässe het’s bi ds Sunnefrohs gheiße, ds Chaisli wäri da, d’Frou Chilchbärger löj la frage, öb d’Jumpfer Sunnefroh parat sygi. Di ganzi Familien isch d’Stägen ab cho, für d’Frou Charlotte cho z’grüeße. Im stille het d’Mama Sunnefroh dänkt, die hätti jitz o derwyl gha, hurti ufe cho z’grüeße. Es hätti se-n-emel niemer gschlückt. Item. A der Höflechkeit het’s niemer la fähle. D’Frou Charlotten isch überhoupt nid us Stolz oder Füli im Chaisli blibe. Das het me grad errate. Der Houptgrund isch gsi, daß ihri Crinoline grangiert isch gsi, und daß me das Chunschtstück nid no einisch het wellen erborze. Di ganzi Ladig vom Wägeli isch überhoupt es fertigs Schoustück gsi, jedes Sächeli a sym Ort, und für das, wo no derzue het sölle cho, isch der Platz exakt zuegmässe gsi, so daß me nid lang het dörfe frage: «Geit’s ächt däwäg?» — ’s het müesse! Für ds Annemarie isch no dreiviertels Sitz näbe der Frou Chilchbärger vürblibe, für sys Göfferli es spitz gmässes Plätzli vor em Bock. Ds Verdeck het men abe gla und mit allerhand Sache vollgstopft gha, und d’Frou Charlotten isch z’mitts i de z’ringsetum ufbygete Kommissionepäckli da gsässe, wi ne Storch uf sym Näscht. Si het frylech d’Blicke nid gha z’schüüche. Schön isch si gsi — wyt 42 im Land ume niemer eso. Si het e Capotten annegha, inwändig am Schirm mit Blueme gfüllt, und die glänzig blunde boucles sy ihrem früsche, rosige, stolzen und nid übermäßig intelligänte Gsicht gar tuusigs guet agstande. Wo ds Annemarie yne gsässen isch, het’s dänkt: Wenn i nume scho wider dusse wär! Nid wäge der schöne Nachbarin, aber wil es näbe der Crinoline niene hätti sölle sy. Und de — wenn de ds Chaisli holperet und heltet? Uf em Bock isch der Gottfried gsi, dem Lächema sy Suhn, e währschafte, fründleche Bursch, vo luter Ordlechi zsämegsetzt, und näben ihm het der Frou Charlotten ihren Eltischte, der sibejährig Fritzli, i eim yne gfägnäschtet und borzet und zwaschplet. I de Landeli isch ds Gottfrieds glänzig gstriglete Dragunercholi gstande — still vor Längizyti. Wo me du ändlech verreiset isch, het der Choli so gäj azoge, daß der Fritzli natürlech schier hindertsi abe trohlet wär. «Herr Jeses, der Bueb!» het d’Frou Chilchbärger gseit; gmeint het si eigetlech nid der Bueb, sondere das, wo-n-er druuf gfalle wäri — d’Crinoline.

So ne Chaislifahrt und de no dür ds Bärnerland isch ungfähr ds Schönschte, wo me cha erläbe, wenn me der Erger cha daheime la. Dem Annemarie wäri sicher o ds Härz drüber ufgange, vo wägen es het’s lang nümmen erläbt gha; aber zum volle Gnuß ghört halt doch, daß der ganz Möntsch cha sitzen und nid nume dreiviertel dervo, bsunders wenn en andere dernäbe füfviertelbreit sitzt. So isch di ganzi duftigi Summerherrlechkeit dem Annemarie nid so rächt zum Bewußtsy cho. Derzue isch es topp gsi, d’Bräme sy uflätig ufsetzig worde, und zwüsche Waberen und Chäsertz het es gstübt, daß me jede Chlack im Gsicht het müesse zsämechlemme. 43 Ds Annemarie hätti sech gärn e chly hindere gla und es Nückli gno; aber ’s het nid dörfe; d’Frou Charlotten isch dagsässe wi ne Grenadier comme il faut (wäge der Crinoline).

So isch halt du d’Jumpfer Sunnefroh, öb si het wellen oder nid, i ds Philosophieren ynecho. Es isch nere-n-undereinisch wi nes Liecht ufgange, daß eso nes Chaisli mit allem Drum und Dra ds wahren Abbild vo der möntschleche Gsellschaftsornig sygi. Eis, und zwar ds Gröschte, Sterkschten und Dümmschte, zieht, ohni daß ihns öpper gfragt hätti, ob es well; ds Zwöite, wo mit dem Sterkschte weiß umz’gah, regiert und sorget derfür, daß d’Sach i der Ornig louft, ds Dritte sitzt rüejig im Wage, zahlt und befihlt. Im Fritzli het ds Annemarie no di vierti Sorte vo Mitpilger erchennt, die, wo nume derfür da sy, di drei andere z’chicaniere. Di Ornig isch so alt wi ds Wägeli-Ryte, und d’Demokratie het nüt dranne g’änderet, als daß under ihrem Regime der Gutschner statt uf em Bock i der Chaisen inne sitzt. Wyter vereifache cha me’s nid, vo wäge ds Roß cha nid mit dem Hindergschirr o no i Wagen yne sitze. Das isch truurig, aber es isch eso. Dem Annemarie isch es vorcho, es gang nid mit rächte Dinge zue uf der Wält; aber wo einisch der Papa Sunnefroh im Verdruß öppis eso gseit het, isch ihm der alt Herr Chilchbärger sälig über ds Muul gfahre: «Das verfluechte Philosophiere! So isch es halt, und so mueß es sy, da git’s nüt z’muggle.» Und d’Frou Charlotte da näbem Annemarie het d’Wält jedefalls nid vil anders agluegt. Und jitz het ds Annemarie nid d’Weli gha, es het wohl gwüßt, daß z’Gerzesee, im alte Schlößli, die Ornig gilt und daß es sech eifach da dry müessi schicke. Wyt, wyt hinder sech het 44 es wi nes Glöggli ghört: «Sälig sind die Sanftmüetige, si wärde das Ärdrych besitze.» — Ja wie? Das nähm mi o wunder!

Dem Annemarie syni Blicke sy am breite Rügge vom Gottfried ufen und abe gspaziert, vom abgschossene Filzhuet bis zum Soum vo der älbe Chutte. Er isch so verwändt guet und sicher a sym Platz gsi da oben uf em Bock. Wenn er mit der Herrschaft öppis het gha z’rede, so isch i sym zfridene Gsicht so nes eigets Lache gsi, wo ds Annemarie erscht jitz sech het afa erkläre. Dä Ma het sech a sym Platz gspürt und zu jedem, o zum widersinnigschte Wunsch vo der Oberherri gschine z’dänke: «He, warum nid? Me cha ja!» Daß er ganz gnau gwüßt het, wi wyt der Wille vo der Herrschaft gäge Buur ma grecke, het men ihm fei eso agschmöckt. Ds Machtgebiet vom Buur het e ganz bestimmti Gränze, wo niemer drüber yne cha als der lieb Gott, das weiß jede Buur, wo nid uf e Chopf tätscht isch, und drum cha so ne Gottfried zu allem heiter dryluege. Und wil im Kanton Bärn d’Bure geng di meischte Trümpf im Spil hei, so luegt o der ganz Kanton so feschthöcklig dry, gäb wi si z’ringsetum brummle.

Änefür Toffe het men undereinisch öppis ghöre rumple, wi wenn es Fueder der Brüggstock uuf fahrt. Aber ’s isch ja no nid nache gsi zum Heuet, ’s isch wyter härcho, vom Gurnigel abe. Und richtig, vor em Stockhorn düren isch es wi ne dürsichtigen Umhang der Gürbe-Graben ab cho. Im Thurne-Moos unden isch e fieberglänzige Sunneblick über di heitergrüene Chabisplätze gfloge; aber der Waldhubel vo Burgistei isch ganz fyschter da gstande, und dobe, am trotzige, alte Schloß, het es Fänschterflügeli blitzet wi ne Stärn us der Nacht. 45 Und bim Tuusig isch der Himmel scho bis wyt über e Bälpbärg yne grau verschlaargget gsi.

«Mhm», het der Gottfried gseit und dem Choli eis gwunke, «me chäm de gärn no troche hei!» Aber me isch no nid am Gälterfinge-Stutz gsi, so het’s scho füflibergroßi Tröpf uf d’Crinoline gä. Wolle, da het öppis müesse gah! Statt daß me der Draguner hätti la loufe, was d’Yse mögen erlyde, het der Gottfried müessen abstyge, für cho ds Verdeck ufe z’mache. Und jitz isch natürlech der ganz Chramlade, wo me drinn het verstouet gha, am lätzen Ort gsi. Wo het me jitz dä Minggis sölle versorge? Und de het halt o der Fritzli a Schärme müesse. D’Farb hätti ja vo däm Edelstei chönnen abgah! Aber jitz wie mache? Zerscht het d’Frou Chilchbärger us ihrne schönen Ouge hülflosi Blicken uf ds Annemarie gworfe, und wo das nüt het welle merke, het si gseit: «Fritzli, chumm, du hesch scho no Platz zwüschen üs inne, wenn du di chly schmal machsch.» Was het da ds Schmalmache gnützt? Der Hick zwüsche der Mama und dem Annemarie isch vollgstopft gsi mit Päckleni. Also het me der Bueb nume chönne dem Annemarie uf d’Schoß gä, und du het me ds Sprützläder über die ganzi Herrlechkeit zogen und z’beidne Syten yghänkt. Der Gottfried isch uf e Bock gsprunge, und der Choli het sech i d’Sträng gleit, währed der erscht Luftstoß dür d’Hoschtete gfahren isch und überall der Stoub ufbürschtet het. Bim nächschte Rank vo der Straß het der Luft der Räge schwallswys vo vornen i ds Verdeck yne gjagt, und di beide Froue hei sech hindere glähnt, so guet es gangen isch. Der Fritzli het sech bis dahi amüsiert mit de chlyne Bechli, wo sech uf em Sprützläder zu Seeleni zsämegfunde hei. 46 Ohni Rücksicht uf Schinbei und Crinoline het er vo unden a ds Läder gstüpft und di Gwässer na neue Gsichtspunkte verteilt. Jitz aber, wo’s ihm es paar Tröpf uf ds Näsi gwäjt het, isch ihm undereinisch öppis Neus z’Sinn cho. «Mama, lue, i wott es Ärdbäbe mache», seit er und schlüüft ganz undere, für mit dem Chopf a ds Läder ufe z’müpfe. D’Mama het das Abeschlüüffe no intelligänt gfunde. Aber na zwo Minute het’s da unden Inkonveniänze gä. D’Mama het proteschtiert gäge ds Fritzlis Übergriffen uf d’Crinoline, so daß er sech i ds Revier vo ds Annemaries Füeß het müesse verzieh, ’s isch richtig nid lang gange, so het o ds Annemarie afa ufbegähre: «Nu, was git das da unde?» Mit däm het’s natürlech dem Fritzli d’Idee gä, daß men e Möntsch chönni zum Rede bringe, wenn me ne-n-i d’Wade chlemmi. Ds Annemarie het sech schier nid chönne rüehren und der Frou Charlotten ergerlechi Blicke zuegworfe, so daß si wohl oder übel het müesse der Fritzli zrächtwyse. Aber mit «allons, allons!» und «voyons, voyons!» bringt men e verderbte Bueb nid zum Folge. I syr Verzwyflung nimmt ds Annemarie zu mene Haarrupf Zueflucht. Aber das isch du erscht lätz usecho. Der Fritzli het afa bääggen und i d’Crinolinen usschla. Hei si ne mit vereinte Chreft ufe zoge, so isch er i der nächschte halbe Minute wider dunde gsi und het wüeschter ta als vorhär.

Bim Längmoos het ds Annemarie d’Geduld verloren und erklärt, so fahr es nümme mit, es welli lieber der Räschte vom Wäg loufe. Jetz het d’Mama wohl z’grächtem afa schmählen und gseit: «E, warum nid gar! Das fählti sech jitz no!» Aber der ganz Erfolg isch gsi, daß der Fritzli sech rächts uf d’Taille vo der Mama, linggs 47 uf die vom Annemarie gstemmt und d’Füeß ufe zoge het, für, wenn müglech, zwüschen yne z’stah. Da isch du sogar d’Mama handgryfflech worde; aber was si an ihm zoge het, het der Bueb dem Annemarie mit Böx und Stüpf wyter gä, und derzue het’s blitzet und donneret, daß der Choli ei Lançade a der andere gno het.

«Jitz han i gnue!» seit ds Annemarie und zupft der Gottfried am Ermel, er söll en Ougeblick halte.

«Ja, wenn i cha», meint der Gutschner. Im stille het er scho lang glachet ob der Revolution under de höchere Gsellschaftsschichte. D’Frou Charlotte het proteschtiert; aber ds Annemarie het nere z’guet aghört, wi ärnscht es gmeint isch. Im Schwick isch es dusse gsi. Es het eigetlech uf e Bock welle; aber e schüzleche Donnerchlapf het dem Choli der Chlupf i d’Bei gjagt, so daß der Gottfried ne schier nid het mögen ebha.

«Fahret Dir!» seit ds Annemarie, «i schärme de öppen a menen Ort.»

Öb me het wellen oder nid, jitz het me ds Sterkschten und Dümmschte müesse la mache. Si sy dervo gchätzeret. Ds Annemarie het ds Jupon über e Chopf zogen und isch seelenalleini Gerzesee zue gwanderet. Und wil es nid het welle, daß men ihns de no müeß cho sueche, het es sech o nid mit Schärme versuumt. ’s isch ihm du schier no interessant vorcho, dem Gwitter z’trotze. «Sälig sind die Sanftmüetige», het es halblut gseit und drob müesse lache, gäb wi-n-ihm d’Rägebechli über e Lyb abe gloffe sy. D’Straß isch ganz einsam gsi; alles het sech i d’Hüser gflüchtet gha, so daß kei Möntsch sech g’achtet het, wär da derhär chömi. Je näächer ds Annemarie sym Zil cho isch, descht strüber het es gmacht. Blitz uf Blitz isch dür d’Wulke gschosse, und 48 mängisch het es gchrachet, daß me hätti chönne meine, der Strahl syg i nächschte Boum gfahre. Hinder em Wirtshuus isch ds Annemarie ds Gäßli uuf — es isch scho meh e Bach gsi — und ändlech a ds Gartetor vom alte Schlößli cho. Di großen alten Akazieböum z’beidne Syte hei gruuschet und sech boge wi Wyderuete, und der Sprützbrunne z’mitts im Garten isch nume so dervo gfloge. Wi-n-es gäge d’Hustür vom rächte Flügel geit, wo d’Husglogge gsi isch, geit d’Türen am andere Flügel uuf, und oben a der Stäge, wo vo der Äßstuben i Hof abe füehrt, erschynt der Hans Chilchbärger und rüeft: «Was chunnt jitz da für ne Donnergueg?» Er isch gsprunge cho uftue, het ds Annemarie gheißen yne cho und sech bsägnet ob däm Ufzug. Ds Annemarie het sech gschämt. Im Ougeblick isch am Boden um ihns umen e Glungge gsi — aber was het’s welle?

«Aber um ds Himmels wille, wo chömet Dir jitz här? Wo sy di andere? Heit Dir ech verfählt?»

«Ja, sy si de no nid cho?»

«Äbe nid.»

Jitz chunnt der elter Brueder, der Eduard Chilchbärger, o zum Vorschyn. Er isch minder schön gsi als der Hans, het e Stirne gha bis a ds Hinderhoupt und dä Ougeblick suur und hässig drygluegt. Ds Annemarie het du brichtet, wi’s gange sygi, und isch no dranne gsi, so chunnt ds alte Chöchi, ds Eisi, d’Stägen ab: «Eh um ds Himmels Gotts wille, wi cha das jitz o tue!» Es het du gwüßt z’brichte, si syge mit dem Chaisli scho bald vor nere Halbstund vor ds Tor cho. «Aber der Gottfried het ds Roß um kei Lieb yne bracht. Bolzgraduuf isch es gstande — me het jeden Ougeblick gmeint, si läären um. Du isch er du halt am Garte vorby ds Gäßli uus gfahre, 49 zum Lächehuus hindere. Grad im Blänggarrier sy si da hindere.»

Underdesse het ds Annemarie wyter tropfet, bis di Herre dem Eisi befole hei, ihns ufe z’füehren und ihm trocheni Chleider vo der Frou Charlotte z’gä. D’Stägen uuf isch es; aber vo de Chleider vo der Frou Chilchbärger het es nüt begährt. «Ehnder tät ig i ds Chemi ufe schlüüffe», het’s gseit. Und ds Eisi het’s begriffe.

Me het sech sünsch e chly gluegt z’hälfe, da geit dunde, im Vestibüle, es grüüslechs Gred los. — «Aha, da sy sie!» Ds Annemarie und ds Eisi sy grad z’rächter Zyt oben a d’Stäge cho, für d’Frou Charlotte zu dene Herre ghöre z’säge: «Eh nu, was chan i derfür? Das Babi het’s zwängt, usz’stygen und z’Fueß z’cho. Bhüet is, es wird ihns öppe nid töde!» — «Sälig sind die Sanftmüetige», het sech ds Annemarie prediget und isch d’Stägen ab, mit sym heitere Wäse dem Chrieg ga nes Änd mache. Aber no bevor es dunde gsi isch, het der Herr Hans der Fritzli a den Ohren erwütscht und ne für sy schlächti Uffüehrung gringglet. Es het es mordio Gschrei gä, und d’Frou Charlotte het nid gwüßt, söll si ihre Schwager oder ds Annemarie zerscht a d’Wand spieße mit ihrne wüetige Blicke.

«Wo logiert ds Annemarie?» fragt der Hans.

«Eh, däne — im obere Huus — i deEggstube», räßet d’Frou Chilchbärger, «i wüßt nid wo sünsch. Ds Huus isch ja so scho voll wi nes Ei.»

Der Herr Houpme het der Chopf gschüttlet und zum Verdruß vo syr Schwägerin ds Lächemas Hansli, wo ds Bagage bracht het, gwunke, er söll mitcho, und du het er ds Annemarie übere gfüehrt, i sy neui Bhusig. «Dir müesset’s nid z’tragisch näh, was Dr vori ghört heit», 50 het er dem Annemarie gseit, «si cholderet halt mängisch e chly.» Er isch en Ougeblick under der Stubetür blybe stah und het vo eim Eggen i andere gluegt. «Dir syd eigetlech, glouben i, de no wöhler hie oben als im alte Huus äne, wenn Dr emel d’Stäge nid schüüchet. Und hie näbe zueche heit Dr ds Änneli, das luegt de guet zue-n-Ech. Lütet ihm de nume, wenn Dr öppis weit!» Dermit isch der Herr Houpme zur Tür uus und furt.

Ds Annemarie het sech anders agleit und syni Sächeli grangiert, und derby het es dänkt, allwäg syg es wöhler hie äne. Hie isch es emel allei gsi. Es het uf der Stell gspürt, daß hütt der Wätterluft es Blatt i sym Läbesbuech gchehrt het. Bis jitz isch es — ohni ’s z’wüsse — daheim gsi, wi nes Lämpli, wo alli im süeßischte Fride drum ume sitzen und kei andere Gedanke hei, als derfür z’sorge, daß ja das Liecht nid usgangi. Jitz hingäge het es Lüt um sech ume gwüßt, wo sy Heiteri nid mit der glyche fridlechen Eifalt agno hei. Di einte hei se sicher gärn la uf e Tisch schynen und der Dache no ufe gschruubt; aber di andere hei dem Lämpli ds Öl nid gönnt. Da het’s gheiße luege, wohär me’s nimmt, für heiter gnue z’brönne.

Wenn men under Lüte läbe mueß, wo eim innerlech frömd sy, so isch me gruusam froh über nes Eggeli, wo men allei cha sy — äbe grad zum Öl-Nachefülle. So isch dem Annemarie sy Stuben uf der Stell lieb worde. Sys Wäse het drinnen abgfärbt und ihm e heimelige Widerschyn gä. Me het ihns näbenuse ta — das het’s wohl gspürt — aber wartet nume, dir dert äne, villicht säget dir de no bald: «Der Sunneschyn isch änefür.» So het es sech tröschtet. Übrigens isch d’Stube nid leid gsi. 51 Ds Himmelbett, ds Ruehbett und d’Stüehl hei heiterblau und dunkelblau gstreifeti Uberzüg gha, und d’Fänschterumhäng sy vom glyche Stoff gsi. Eis Fänschter het gäge Mittag gä, ds andere gäge Morge. Hinecht frylech het me nümme vil gseh. ’s isch früech fyschter worde, und wo ds Annemarie vom z’Nachtässe vom Schlößli zrückcho isch, hei d’Stärne gschine.