Un den annern Morgen tau richtige Tid,
dor hett hei de Ossen in't Strick.
»Na, en Dalerne föftig«, so denkt hei, »de krig'ck,
wenn ick jichtens up Morgen heww Glück.
Wat ick födder, sünd s' wirt, denn sei beid sünd gesund,
un sei beid sünd so glatt und so wacht;
Doch meindag' nich is't kamen, as ick mi't heww drömt,
und meindag nich, as ick mi't heww dacht.«

Un de Köpers, de kamen und schüddeln den Kopp:
»Ne! De Pris, min oll Fründ, is tau stark.«
Un de Bur, de täuwt, un de Bur, de lurt,
un hei steiht, bet vörbi is dat Mark.
As dat Mark nu vörbi is, denn ledd't hei dat Veih
in de Straten hendalen ganz sacht.
»'t is ok ditmal nich kamen, as ick mi't heww drömt,
un ok ditmal nich, as ick mi't dacht.«

As hei ledd't nu nah Hus', dor dröppt hei 'ne Bäk,
un äwer de Bäk liggt en Steg,
Un nich rechtsch und nich linksch kann hei kamen vörbi,
hei möt äwer dat Steg äwerweg.
Un so steiht hei bedenklich un kratzt sick den Kopp,
un hei seggt tau sick sülwst mit Bedacht:
»Süll dat ditmal woll kamen, so as mi dat drömt,
un woll ditmal, so as ick mi't dacht?«

Un de Ossen, de gahn nu woll äwer de Bäk,
un de Bur, de geiht in de Midd,
Un de Ossen, de stöten un riten an't Strick,
un sei riten em rin de Pütt;
Un de Bur, de krawwelt sick rut ut den Paul,
un hei stellt sick hen, freut sick un lacht:
»Ja! Un ditmal is't kamen, as ick mi't heww drömt,
Ja, un ditmal, as ick mi't heww dacht.«