Georg Bötticher
Bunte Reihe
Georg Bötticher

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Wie ich Demokrat worre bin.

E' Geschicht aus de Verziger Johr'.

(Pfälzisch.)

Wie dorch e geringfigig Kleenigkeet oft des Geschick vun 'me Menschenlewe beschtimmt un verännert werd – des kann ich dorch e Beischbiel aus meim eigne Lewe illuschtriere. Dann, daß ich aus 'me Ferschtediener e Rebuwlikaner worre bin, des hot eenzig nor e Cylinderhut uf'm Gewisse. Un des is halt so zugange.

Im Johr' Anno Finfeverzig hat unser Landesferscht sei silberne Hochzeit feiere wolle. Ich haw' damals im G'meinderat in Kimmelhause g'sesse, un do is nadierlich de Frage vendeliert worre: was solle mir Kimmelhäuser bei dere Gelegeheit unserem Landesherr schenke? Eener vun uns hot in ere oldi Chronik g'lese, daß de Schtadt Baris bei 'me ähnliche Familie-Ereignis ihrem Herrscherboor e gold'ne Kron' iwerreicht hot. Un des hot uns so gefalle, daß mer uns z'erscht aach derfir enschiede hawe. Awer uf's letscht hawe mersch uns doch annerscht iwerlegt. Dann enmol wär' uns die Geschicht' doch zu dheier kumme, un dann – un des hot'n Ausschlag gewe – hot d'r Decklhuber (der damals g'rad sei Hutlade ufgedhon hot), ganz richtig gemeent, daß des Kronetrage jo längscht abkumme sei, un daß heitzutage de Ferschte kee Krone, sonnern Hiet' ufsetze dhäte, grad wie mir, un daß mer also besser dhue werde, 'm Landesvader mit 'me scheene Hut unner de Ärm' zu greife. Do is uns uf emmol e Stein vum Herze g'falle, dann en Hut, un ganz was apart's vun 'me Hut, en biekfeiner Cylinderhut vun der Ort, wo ewe erscht ufkomme is – hot grad d'r Decklhuber ausg'schtellt g'hadd' – 's is sei Meischterschtick g'wese. Den hawe mer schleinigst akwiriert, uf e seidnes Kisse g'legt un sinn – nein Mann hoch – neig'fohre zum Ferschte.

Wie mer vor em geschtande sinn, haw' ich mich gereischbert un mit erhowene Schtimm zum Ferschte g'sagt – denn mich hawe se als zum Schbreche auserlese g'hadd – »Dorchlaucht,« haw' ich gesagt – »geruhe Sie in Gnode vun Ihre gedreie Schtadt Kimmelhause aus Anlaß der heid'gen Feschtlichkeit e klein's Bresent entgege zu nehme.« Un domit haw' ich em de ganze Geschicht' erzehlt: wie mer uns z'erscht vorgenumme, em e gold'ne Kron' zu schenke, un daß uns des – offe geschtande – z'dheier kumme sei, un so weiter. Un uf's Letscht haw' ich mit dene Worte geschlosse: »Un diesen Hut geschtatte mer uns, unserem allverehrte Ferschte hiermit ehrerbietigscht zu Fieße zu lege. Mar winsche, daß der Hut des erhawene Haubt Eirer Dorchlaucht noch viele Johr' gege de fatale Oschtluft schitze, un daß 'r bis zur goldene Hochzeit vorhalte mög'!«

Schun beim vorletschte Satz vun der Red' haw ich bemerkt, daß dem Ferschte das Blut ganz ferchterlich in Kopp getrete is – vor Freid' haw' ich gemeent – aber uf emmol! – ich war knabb mit 'me letschte Wort fertig – hot er mich widhig angeschriee: »Was! Hiet wolle Se mir schenke? Glaabe Sie, daß Wir, de regierende Herr, keen anschtändige Hut ufzusetze hädde? – Meinen Bariser Schabbohklapp!« hot er bletzlich 'em Kammerherr zugerufe. Un der is gelaafe un im Aageblick mit 'me Klapphut z'rickgekehrt. Den hot em d'r Ferscht aus d'r Hand g'risse un hot'n mir vor d' Nos' gehalte: »Do!« hot er geschriee un den Hut eigeschloge, dann de Feder gedruckt, daß er widder in d' Höh' g'schnellt is un widder eigeschloge un widder gedrickt – »könne Se des aach mit Ihre Kimmelhäuser Hiet?«

»Ganz ewe so, Eier Dorchlaucht,« haw' ich ruhig g'sagt – dann zum Glick ist unser Hut aach e Klapphut g'wese – un domit haw' ich de Mechanik schbiele lasse. Awer der Ferscht is nor noch widh'ger worre, un hot seinen Hut immer schneller uf un eingedriewe, un ich haw' 's ewe so g'macht un so hawe mer mitenanner de Hiet' immer eigeschloge un widder ufschbringe lasse – bis mit emol der Ferscht sein Hut uf de Bode geworfe un mit ere ganz heißere Schtimm' g'schrie hot: »Schafft mer den Menschen aus de Aage, er unnerschteht sich, sei Landesferschte zu uhze!« Un wie er des g'sagt hot, do how' ich aach schon drauße g'schtande, so fix hawe mich vier vun de Hofmensche aus d'r Dhier g'schowe. Un gleich hinner mir sinn de acht annern vun de Debudazion rauskumme, ganz begosse un bedebbert, un mer sinn uf'm Fleck z' Haus gefohre, un unseren Hut hawe mer widder mitgenumme.

Aber vun dere Zeit, wisse Se, is es zwische mir un dene Ferschte aus gewese. Mir sinn de Aage ufgegange, ich bin zu de Rebuwlikaner iwergetrete, un als des Johr Achteverzig 'rankumme is, war ich unner de erschte, die in Mannem des »Heckerlied« g'sunge un an 'me Pfeifekopp e schwarzrotgoldne Troddel g'trage hawe.


 << zurück weiter >>