Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Soßteitens: No See hen!

De ganze breete EIw weur vull von seilen un dampen Scheep, as de Jalk noher bi Hochwoter wieder klüsen dä. Brune, witte, griese un rote Seils jeugen dor dorcheenanner, un de Rook von de Dampers weih öber all de Seils un Rohn hen. Nix leet sik hier op de sulten Nedderelw so god bedenken as de Wörd von Goethe:

Cedernhäuser trägt der Atlas auf den Riesenschultern!
Sausend wehen über seinem Haupte
tausend Flaggen durch die Lüfte,
Zeugen seiner Herrlichkeit!

As Hein Godenwind Kuxhoben fot harr, bunn he de Jalk achter de »Oliv« an un sä: de nu von Bord gohn wull, de sollt don; dat gung nu no See!

Se bleeben ober all' an Bord: de Seilmoker frei sik, dat Hein allns wedder godmoken wull, Anna Susanna dach an de Kortenleggersch ehr Wörd un stell sik de Reis ok gornich so gefährlich vor, un de Stürmann sweeg ok; he dach: man erst mol rut. In de Nordsee will de Jalk sik woll holln, un dat wi nich in den Atlantik rin komt, dorfor sorg ik!

De Stürmann kreeg Grabben un greep Krabben. Do gung Hein gau mol not Amt un telefoneer mit met Breckwoldt; ober dor weur noch keen Geld ankomen! Do muß Hein denn doch wull no See hen.

As he wedder an Bord weur, mok he de Jalk seeklor un seil ut den Hoben rut no See hen. Dat Woter worr jümmer greuner un de See jümmer düniger: as se dwars von Schorheurn weurn, kreeg Anna Susanna dat mit de Seekrankheit to don un leep gau unner Deck, dat se ehr nix utlachen sulln.

As se twüschent erst un tweet Fürschipp weurn, seh Hein den groten Snelldamper »Goethe« achter ankomen un sett gau bi sien hollandsche Flagg noch sie« geelgreunswarte moskitonsche Admirolsfiagg in den Topp.

De Damper brumm gau op. Kommodor Olsen harr all jümmer mit den Kieker no de Jalk kecken. As he ehr nu in Sicht kreeg, mok he de ganze erste Kojüt mobil. Un de Yankees kecken un leepen un snacken. Fofteindusen Dollar weurn all in Wetten anlecht! De second Columbus harr sik all bannig bi jem fastsett, un Peter Olsen schür dat Für no, se dull as he kunn.

Nu leep de grote hoge Damper,dat swemmen Eiland, mit halbe Kraft an de lütte, witte Jalk lang, de ehr Mast mit den Flögel jüst an sien twet Deck reck.

Hein stunn troß un grot ant Ror un wink mit de Mütz no boben.

»Wat mutt de Peter sik wedder aflopen,« sä he to Barbarossa, »is all nich mehr scheun! Wi hefft Tied!«

Peter Olsen wink ok mit de Mütz, un de Misters un Masters un Misses swenken Mützen und Deuker un reepen dreemol Huroh! Huroh! Huroh!

Den annern Ogenblick kreeg de Jalk dat Duken un Dümpeln in de hoge opsmeeten Dünung, un de Damper leep vorbi. Hein lach as een Keunig: dat harr em bannig högt.

Gliek noher seh he een Budel opt Woter drieben un ketscher em op: do steek dor wohraftigen Gotts een Teindollarschien in. Hein bekeek em vorn un achtern un sä: »De is echt, Jungens! Veertig Mark borgen: god mittonehmen!« »Steiht dor nix bi?« freug de Stürman». Hein bekeek den Schien nochmol nipp: »Io, hier! Ingelsch, uns tweete Modersprook: ik sall von Moskitonien no Savannah ropseiln un dor bi Willem Douglas vorspreeken. Allright, wöllt wi don!«

Un do keek he wedder no sien Kompaß un stür wieder.

He keem dütmol ober noch nich no Moskitonien hen: eben, dat se Helchland in Sicht kregen, do frisch de Wind so dull op un leep no Norden rum, dat se Helchland nich fot kriegen kunnen un trück mußen. In de Elw wull Hein ober nich rin, von wegen de Stichelee; do krop he in de Wesser rin un smeet sik twüschen Blexen un Nordenham to Draggen un lur dor beter Wedder af. Noher seil he no Bremerhoben röber un wessel den Teindollarschien um – un obends gungen Hein, Anna Susanna un de Stürmann in de Tingeltangels rin un leeten sik von de Tirolers ut de Bremer Sweiz wat vordudeln un vorkrein. Anna Susanna funn allns nüdlich, ober Hein weur mit den Komiker gornich tofreeden. »Dat is bloß nich standesgemäß for den Admirol von Moskitonien,« sä he, »anners gung ik mol op de Bühn rov! Soveel as de Muschi Blicks weet, seuk ik dreemol ut de Muskist!«

Se bleeben noch een ganze Tied op de Wesser. Dor weurn se seker: dor kenn jem so licht keeneen. De Jalk harr ok wedder een annern Nom kreegen un heet nu dat »Negenoog van Harlingen«.