Autorenseite

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

δ'   4.

Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει σταϑμοὺς δύο, παρασάγγας δέκα, ἐπὶ τὸν Ψάρον ποταμόν, οὗ ἦν τὸ εὖρος τρία πλέϑρα. Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει σταϑμὸν ἕνα, παρασάγγας πέντε, ἐπὶ τὸν Πύραμον ποταμόν, οὗ τὸ εὖρος στάδιον. Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει σταϑμοὺς δύο, παρασάγγας πεντεκαίδεκα, εἰς Ἰσσούς, τῆς Κιλικίας ἐσχάτην πόλιν, ἐπὶ τῇ ϑαλάττῃ οἰκουμένην, μεγάλην καὶ εὐδαίμονα. Ἐνταῦϑα ἔμειναν ἡμέρας τρεῖς· καὶ Κύρῳ παρῆσαν αἱ ἐκ Πελοποννήσου νῆες, τριάκοντα καὶ πέντε, καὶ ἐπ' αὐταῖς ναύαρχος Πυϑαγόρας Λακεδαιμόνιος. Ἡγεῖτο δ' αὐτῶν Ταμὼς Αιγύπτιος ἐξ Ἐφέσου, ἔχων ναῦς ἑτέρας Κύρου πέντε καὶ εἴκοσιν, αἷς ἐπολιόρκει Μίλητον, ὅτι Τισσαφέρνει φίλη ἦν, καὶ συνεπολέμει Κύρῳ πρὸς αὐτόν. Παρῆν δὲ καὶ Χειρίσοφος Λακεδαιμόνιος ἐπὶ τῶν νεῶν, μετάπεμπτος ὑπὸ Κύρου, ἑπτακοσίους ἔχων ὁπλίτας, ὧν ἐστρατήγει παρὰ Κύρῳ. Αἱ δὲ νῆες ὥρμουν κατὰ τὴν Κύρου σκηνήν. Ἐνταῦϑα καὶ οἱ παρ' Ἀβροκόμα μισϑοφόροι Ἕλληνες ἀποστάντες ἦλϑον παρὰ Κῦρον, τετρακόσιοι ὁπλῖται, καὶ συνεστρατεύοντο ἐπὶ βασιλέα.

Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει σταϑμὸν ἕνα, παρασάγγας πέντε, ἐπὶ πύλας τῆς Κιλικίας καὶ τῆς Συρίας. Ἦσαν δὲ ταῦτα δύο τείχη, καὶ τὸ μὲν ἔσωϑεν τὸ πρὸ τῆς Κιλικίας Συέννεσις εἶχε καὶ Κιλίκων φυλακή, τὸ δὲ ἔξω τὸ πρὸ τῆς Συρίας βασιλέως ἐλέγετο φυλακὴ φυλάττειν. Διὰ μέσου δὲ ῥεῖ τούτων ποταμὸς Κέρσος ὄνομα, εὖρος πλέϑρου. Ἅπαν δὲ τὸ μέσον τῶν τειχῶν ἦσαν στάδιοι τρεις· καὶ παρελϑεῖν οὐκ ἦν βίᾳ· ἦν γὰρ ἡ πὰροδος στενὴ καὶ τὰ τείχη εἰς τὴν ϑάλατταν καϑήκοντα, ὕπερϑεν δ' ἦσαν πέτραι ἠλίβατοι· ἐπὶ δὲ τοῖς τείχεσιν ἀμφοτέροις ἐφειστήκεσαν πύλαι. Ταύτης οὖν ἕνεκα τῆς παρόδου Κῦρος τὰς ναῦς μετεπέμψατο, ὅπως ὁπλίτας ἀποβιβάσειεν εἴσω καὶ ἔξω τῶν πυλῶν, καὶ βιασάμενοι τοὺς πολεμίους παρέλϑοιεν, εἰ φυλάττοιεν ἐπὶ ταῖς Συρίαις πύλαις, ὅπερ ᾦετο ποιήσειν τὸν Ἀβροκόμαν ὁ Κῦρος, ἔχοντα πολὺ στράτευμα. Ἀβροκόμας δὲ οὐ τοῦτ' ἐποίησεν, ἀλλ' ἐπεὶ ἤκουε Κῦρον ἐν Κιλικίᾳ ὄντα, ἀναστρέψας ἐκ Φοινίκης παρὰ βασιλέα ἀπήλαυνεν, ἔχων, ὡς ἐλέγετο, τριάκοντα μυριάδας στρατιᾶς.

Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει διὰ Συρίας σταϑμὸν ἕνα, παρασάγγας πέντε, εἰς Μυρίανδρον, πόλιν οἰκουμένην ὑπὸ Φοινίκων ἐπὶ τῇ ϑαλάττῃ· ἐμπόριον δ' ἦν τὸ χωρίον καὶ ὥρμουν αὐτόϑι ὁλκάδες πολλαί. Ἐνταῦϑ' ἔμειναν ἡμέρας ἑπτά· καὶ Ξενίας ὁ Ἀρκάς, στρατηγός, καὶ Πασίων ὁ Μεγαρεὺς ἐμβάντες εἰς πλοῖον καὶ τὰ πλείστου ἄξια ἐνϑέμενοι ἀπέπλευσαν, ὡς μὲν τοῖς πλείστοις ἐδόκουν, φιλοτιμηϑεντες, ὅτι τοὺς στρατιώτας αὐτῶν τοὺς παρὰ Κλέαρχον ἀπελϑόντας ὡς ἀπιόντας εἰς τὴν Ἑλλάδα πάλιν καὶ οὐ πρὸς βασιλέα εἴα Κῦρος τὸν Κλέαρχον ἔχειν. Ἐπεὶ δ' οὖν ἦσαν ἀφανεῖς, διῆλϑε λόγος ὅτι διώκοι αὐτοὺς Κῦρος τριήρεσι· καὶ οἱ μὲν εὔχοντο ὡς δολίους ὄντας αὐτοὺς ληφϑῆναι, οἱ δ' ᾤκτειρον εἰ ἁλώσοιντο. Κῦρος δὲ συγκαλέσας τοὺς στρατηγοὺς εἶπεν· Ἀπολελοίπασιν ἡμᾶς Ξενίας καὶ Πασίων· ἀλλ' εὖ γε μέντοι ἐπισιάσϑωσαν ὅτι οὔτε ἀποδεδράκασιν· οἶδα γὰρ ὅπῃ οἴχονται· οὐτε ἀποπεφεύγασιν· ἔχω γὰρ τριήρεις ὥστε ἑλεῖν τὸ ἐκείνων πλοῖον. Ἀλλὰ μὰ τοὺς ϑεοὺς οὐκ ἔγωγε αὐτοὺς διώξω, οὐδ' ἐρεῖ οὐδεὶς ὡς ἐγώ, ἕως μὲν ἂν παρῇ τις, χρῶμαι, ἐπειδὰν δὲ ἀπιέναι βούληται, συλλαβὼν καὶ αὐτοὺς κακῶς ποιῶ καὶ τὰ χρήματα ἀποσυλῶ. Ἀλλὰ ἰόντων, εἰδότες ὅτι κακίους εἰσὶ περὶ ἡμᾶς ἢ ἡμεῖς περὶ ἐκείνους. Καίτοι ἔχω γε αὐτῶν καὶ τέκνα καὶ γυναῖκας ἐν Τράλλεσι φρουρούμενα· ἀλλ' οὐδὲ τούτων στερήσονται, ἀλλ' ἀπολήψονται τῆς πρόσϑεν ἕνεκα περὶ ἐμὲ ἀρετῆς. Καὶ ὁ μὲν ταύτα εἶπεν· οἱ δὲ Ἕλληνες, εἴ τις καὶ ἀϑυμότερος ἦν πρὸς τὴν ἀνάβασιν, ἀκούοντες τὴν Κύρου ἀρετὴν ἥδιον καὶ προϑυμότερον συνεπορεύοντο.

Μετὰ ταῦτα Κῦρος ἐξελαύνει σταϑμοὺς τέτταρας, παρασάγγας εἴκοσιν, ἐπὶ τὸν Χάλον ποταμόν, ὄντα τὸ εὖρος πλέϑρου, πλήρη δ' ἰχϑύων μεγάλων καὶ πρᾳέων, οὓς οἱ Σύροι ϑεοὺς ἐνόμιζον καὶ ἀδικεῖν οὐκ εἴων οὐδὲ τὰς περιστεράς. Αἱ δὲ κῶμαι ἐν αἷς ἐσκήνουν Παρυσάτιδος ἦσαν εἰς ζώνην δεδομέναι. Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει σταϑμοὺς πέντε, παρασάγγας τριάκοντα, ἐπὶ τὰς πηγὰς τοῦ Δαράδακος ποταμοῦ, οὗ τὸ εὖρος πλέϑρου. Ἐνταῦϑα ἦσαν τὰ Βελέσυος βασίλεια τοῦ Συρίας ἄρξαντος, καὶ παράδεισος πάνυ μέγας καὶ καλός, ἔχων πάντα ὅσα ὧραι φύουσι. Κῦρος δ' αὐτὸν ἐξέκοψε καὶ τὰ βασίλεια κατέκαυσεν.

Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει σταϑμοὺς τρεῖς, παρασάγγας πεντεκαίδεκα, ἐπὶ τὸν Εὐφράτην ποταμόν, ὄντα τὸ εὖρος τεττάρων σταδίων· καὶ πόλις αὐτόϑι ᾠκεῖτο μεγάλη καὶ εὐδαίμων, Θάψακος ὀνόματι. Ἐνταῦϑα ἔμειναν ἡμέρας πέντε· καὶ Κῦρος μεταπεμψάμενος τοὺς στρατηγοὺς τῶν Ἑλλήνων ἔλεγεν ὅτι ἡ ὁδὸς ἔσοιτο πρὸς βασιλέα μέγαν εἰς Βαβυλῶνα· καὶ κελεύει αὐτοὺς λέγειν ταῦτα τοῖς στρατιώταις καὶ ἀναπείϑειν ἕπεσϑαι. Οἱ δὲ ποιήσαντες ἐκκλησίαν ἀπήγγελλον ταῦτα· οἱ δὲ στρατιῶται ἔχαλέπαινον τοῖς στρατηγοῖς, καὶ ἔφασαν αὐτοὺς πάλαι ταῦτ' εἰδότας κρύπτειν, καὶ οὐκ ἔφασαν ἰέναι, ἐὰν μή τις αὐτοῖς χρήματα διδῷ, ὥσπερ καὶ τοῖς προτέροις μετὰ Κύρου ἀναβᾶσι παρὰ τὸν πατέρα τοῦ Κύρου, καὶ ταῦτα οὐκ ἐπὶ μάχην ἰόντων, ἀλλὰ καλοῦντος τοῦ πατρὸς Κῦρον. Ταῦτα οἱ στρατηγοὶ Κύρῳ ἀπήγγελλον· ὁ δ' ὑπέσχετο ἀνδρὶ ἑκάστῳ δώσειν πέντε ἀργυρίου μνᾶς, ἐπὰν εἰς Βαβυλώνα ἥκωσι, καὶ τὸν μισϑὸν ἐντελῆ, μέχρι ἂν καταστήσῃ τοὺς Ἕλληνας εἰς Ἰωνίαν πάλιν. Τὸ μὲν δὴ πολὺ τοῦ Ἑλληνικοῦ οὕτως ἐπείσϑη. Μένων δὲ πρὶν δῆλον εἶναι τί ποιήσουσιν οἱ ἄλλοι στρατιῶται, πότερον ἕψονται Κύρῳ ἢ οὔ, συνέλεξε τὸ αὑτοῦ στράτευμα χωρὶς τῶν ἄλλων καὶ ἔλεξε τάδε.

Ἄνδρες, ἐὰν ἐμοὶ πεισϑῆτε, οὔτε κινδυνεύσαντες οὔτε πονήσαντες τῶν ἄλλων πλέον προτιμήσεσϑε στρατιωτῶν ὑπὸ Κύρου. Τί οὖν κελεύω ποιῆσαι; Νῦν δεῖται Κῦρος ἕπεσϑαι τοὺς Ἕλληνας ἐπὶ βασιλέα· ἐγὼ οὖν φημι ὑμᾶς χρῆναι διαβῆναι τὸν Εὐφράτην ποταμὸν πρὶν δῆλον εἶναι ὅ,τι οἱ ἄλλοι Ἕλληνες ἀποκρινοῦνται Κύρῳ. Ἢν μὲν γὰρ ψηφίσωνται ἕπεσϑαι, ὑμεῖς δόξετε αἴτιοι εἶναι ἄρξαντες τοῦ διαβαίνειν, καὶ ὡς προϑυμοτάτοις οὖσιν ὑμῖν χάριν εἴσεται Κῦρος καὶ ἀποδώσει· ἐπίσταται δ' εἴ τις καὶ ἄλλος· ἢν δ' ἀποψηφίσωνται οἱ ἄλλοι, ἄπιμεν μὲν ἅπαντες [εἰς] τοὔμπαλιν, ὑμῖν δὲ ὡς [μόνοις πειϑόμενοις] πιστοτάτοις χρήσεται καὶ εἰς φρούρια καὶ εἰς λοχαγίας, καὶ ἄλλου οὗτινος ἂν δέησϑε οἶδα ὅτι ὡς φίλου τεύξεσϑε Κύρου.

Ἀκούσαντες ταῦτα ἐπείϑοντο καὶ διέβησαν πρὶν τοὺς ἄλλους ἀποκρίνασϑαι. Κῦρος δ' ἐπεὶ ᾔσϑετο διαβεβηκότας, ἥσϑη τε καὶ τῷ στρατεύματι πέμψας Γλοῦν εἶπεν· Ἐγὼ μέν, ὦ ἄνδρες, ἤδη ὑμᾶς ἐπαινῶ· ὅπως δὲ καὶ ὑμεῖς εμὲ ἐπαινέσετε ἐμοὶ μελήσει, ἢ μηκέτι με Κῦρον νομίζετε. Οἱ μὲν δὴ στρατιῶται ἐν ἐλπίσι μεγάλαις ὄντες εὔχοντο αὐτὸν εὐτυχῆσαι· Μένωνι δὲ καὶ δῶρα ἐλέγτο πέμψαι μεγαλοπρεπῶς. Ταῦτα δὲ ποιήσας διέβαινε· συνείπετο δὲ καὶ τὸ ἄλλο στράτευμα αὐτῷ ἅπαν. Καὶ [τῶν] διαβαινόντων τὸν ποταμὸν οὐδεὶς ἐβρέχϑη ἀνωτέρω τῶν μαστῶν ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ. Οἱ δὲ Θαψακηνοὶ ἔλεγον ὅτι οὐπώποϑ' οὗτος ὁ ποταμὸς διαβατὸς γένοιτο πεζῇ εἰ μὴ τότε, ἀλλὰ πλοίοις, ἃ τότε Ἀβροκόμας προϊὼν κατέκαυσεν, ἵνα μὴ Κῦρος διαβῇ. Ἐδόκει δὴ ϑεῖον εἶναι καὶ σαφῶς ὑποχωρῆσαι τὸν ποταμὸν Κύρῳ ὡς βασιλεύσοντι. Ἐντεῦϑεν ἐξελαύνει διὰ τῆς Συρίας σταϑμούς ἐννέα, παρασἄγγας πεντήκοντα· καὶ αφικνοῦνται πρὸς τὸν Ἀράξην ποταμόν. Ἐνταῦϑα ἦσαν κῶμαι πολλαί, μεσταὶ σίτου καὶ οἴνου. Ἐνταῦϑα ἔμειναν ἡμέρας τρεῖς καὶ ἐπεσιτίσαντο.

Von hier ging Cyrus in zwei Märschen zehn Parasangen bis zum Sarus vor, dessen Breite drei Plethren betrug; dann marschirte er fünf Parasangen bis zum Pyramus, der ein Stadium breit war. Von hier legte er in zwei Märschen fünfzehn Parasangen zurück und kam nach Issi, der äußersten Stadt Ciliciens; sie liegt am Meere und ist groß und blühend. Hier blieb er drei Tage. Unterdessen langten fünfunddreißig Schiffe aus dem Peloponnes, die der Lacedämonier Pythagoras commandirte, bei ihm an. Der Aegyptier Tamos hatte sie, nebst noch einer andern Flotte des Cyrus, die fünfundzwanzig Segel stark war, und mit welcher er das mit dem Tissaphernes – gegen den er gemeinschaftlich mit Cyrus kämpfte, – verbundene Milet belagert hatte, von Ephesus aus angeführt. Auf dieser Flotte befand sich auch der Lacedämonier Cherisophus, den Cyrus hatte kommen lassen; er führte siebenhundert Hopliten, die er beim Cyrus commandirte. Die Schiffe legten beim Zelte des Letzteren an. Hier kamen vierhundert griechische Hopliten, die vom Abrokomas, dessen Söldner sie gewesen waren, abfielen, zum Cyrus und folgten seiner Fahne gegen den König.

Dann machte er einen Marsch von fünf Parasangen bis zu den Pässen Ciliciens und Syriens. Dies waren zwei Castelle; das eine, diesseits gegen Cilicien, hatte Syennesis mit den Ciliciern besetzt; das andere, jenseits gegen Syrien, wurde, wie es hieß, von königlichen Truppen beschützt. Mitten hindurch fließt der Karsus, ein Plethrum breit. Der ganze Zwischenraum dieser Castelle betrug drei Stadien. Mit Gewalt durchzudringen, war nicht möglich; denn der Durchgang war enge, und die Castelle erstreckten sich bis ans Meer, oberhalb waren unersteigliche Felsen, und in beiden Castellen standen die Thore des Passes. Dieser Gebirgsenge wegen hatte Cyrus die Schiffe kommen lassen, um innerhalb und außerhalb der Thore Hopliten auszusetzen, die den Feind, wenn er etwa den syrischen Paß besetzt hielte, vertreiben und so den Durchmarsch eröffnen sollten. Denn Cyrus glaubte, Abrokomas, der ein starkes Heer hatte, würde dies thun. Allein dieser verließ auf die Nachricht, daß Cyrus in Cilicien sei, Phönicien, und marschirte zum Könige mit einem Heere, wie es hieß, von dreimalhunderttausend Mann. Von hier machte er durch Syrien einen Marsch von fünf Parasangen bis Myriandrus, einer von Phöniziern bewohnten Seestadt, einem Stapelplatz, wo damals viele Frachtschiffe vor Anker lagen. Das Heer blieb daselbst sieben Tage.

Unterdessen bestiegen die Heerführer Xenias aus Arkadien und Pasion aus Megara ein Schiff und fuhren mit Sachen von großem Werthe ab. Die meisten schrieben es ihrem gekränkten Ehrgeize zu, daß Cyrus die Soldaten, die von ihnen, um nach Hause und nicht gegen den König zu ziehen, zum Klearch übergingen, unter dem Commando desselben gelassen hätte. Da man sie nun vermißte, hieß es, Cyrus verfolge sie mit seinen Galeeren: Einige wünschten, er möge diese Treulosen einholen; Andere wollten aus Mitleiden sie lieber entkommen lassen. Cyrus aber ließ die Anführer versammeln und sprach zu ihnen: »Xenias und Pasion haben uns verlassen: sie sollten aber doch wol einsehen, daß ihre Flucht weder verborgen noch unaufhaltsam ist, denn ich kenne ihren Weg und habe Galeeren genug, um ihr Fahrzeug aufzufangen; aber bei den Göttern, ich will sie nicht verfolgen, und Niemand soll sagen können, daß ich mich, so lange Jemand bei mir bleibt, seiner bediene, aber wenn er abgehen will, ihn auffange, übel behandle und seiner Güter beraube. Sie mögen reisen, von dem Bewußtsein begleitet, gegen uns schlechter, als wir gegen sie gehandelt zu haben. Denn ich will ihnen auch ihre Weiber und Kinder, die ich in Tralles in meiner Verwahrung habe, nicht vorenthalten, sondern sie ihnen für ihre sonstigen geleisteten Dienste ausliefern.« So sprach er, und war Jemand unter den Griechen, der zu diesem Feldzuge noch nicht Lust gehabt hatte, so trat er jetzt, durch Cyrus Großmuth gerührt, mit Vergnügen und Eifer den Zug an. Hierauf marschirte Cyrus in vier Märschen zwanzig Parasangen bis zum Chalus, dessen Breite ein Plethrum betrug. Er ist voll großer und zahmer Fische, die bei den Syrern göttliche Ehre und gleich den Tauben das Recht der Unverletzbarkeit genießen. Die Dörfer, worin das Heer im Quartier lag, waren der Parysatis für ihren Gürtel angewiesen. Von hier rückte er in fünf Märschen dreißig Parasangen fort bis zu den Quellen des Daradax, dessen Breite ein Plethrum betrug. Hier war das Schloß des Belesis, Statthalters in Syrien, und ein sehr großer und schöner Garten, der die Früchte aller Jahreszeiten darbot. Cyrus ließ ihn zerstören und das Schloß verbrennen. Von hier marschirte er in drei Märschen fünfzehn Parasangen bis zum Euphrat, der vier Stadien breit war. Zu Thapsakus, einer großen und wohlhabenden Stadt, bei der man hier anlangte, blieb das Heer fünf Tage. Jetzt versammelte Cyrus die griechischen Anführer und sagte ihnen: der Marsch ginge gegen den Großkönig nach Babylon; das sollten sie den Soldaten anzeigen und sie dazu bereitwillig machen. Diese machten es dem versammelten Heere bekannt. Die Soldaten, aufgebracht über ihre Offiziere, beschuldigten sie, daß sie dies schon längst gewußt und ihnen verschwiegen hätten. »Und wir gehen nicht weiter,« fuhren sie fort, »wenn wir nicht eben den Sold erhalten, den Jene bekamen, die den Cyrus zu seinem Vater begleiteten; zumal, da Cyrus diese blos zu seinem Vater, der ihn zu sich kommen ließ und nicht in die Schlacht führte.« Dies berichteten die Feldherrn zurück. Cyrus versprach, sobald sie nach Babylon kommen würden, so sollten sie Mann für Mann fünf Minen Silber und überdies den vollen Sold erhalten, bis er sie wieder nach Ionien gebracht hätte. Dadurch wurde nun schon ein großer Theil der Griechen auf seine Seite gebracht. Menon aber ließ, da es noch nicht entschieden war, wozu sich das übrige Heer entschließen würde, seine Leute besonders zusammenkommen und redete sie folgendermaßen an: »Soldaten! Wenn ihr meinen Vorschlag befolgt, so werdet ihr euch ohne Gefahr, ohne Mühe dafür zu übernehmen, unter euren Waffenbrüdern die ausgezeichnetste Ehre beim Cyrus erwerben. Wie? Das sollt ihr hören. Cyrus verlangt von den Griechen, mit ihm gegen den König zu ziehen: nach meinem Rathe also geht ihr, ehe noch die übrigen Griechen ihren Entschluß dem Cyrus bekannt machen, über den Euphrat. Entschließen sie sich, ihm zu folgen, so werdet ihr für die Urheber dessen angesehn werden, weil ihr den Anfang machtet, hinüberzugehen, und Cyrus wird sich gegen euch, als die Bereitwilligsten, mündlich und thätig dankbar beweisen, denn von ihm läßt sich dies mehr, als von irgend einem Andern erwarten. Entschließt sich aber das Heer nicht dazu, so kehren wir zwar Alle wieder mit um: aber Cyrus wird dann, weil ihr allein bereitwillig waret, euch als zuverlässigen Leuten, Commandanten- und Hauptmannsstellen anvertrauen, und auch in jedem andern Falle werdet ihr euch, das weiß ich, mit Erfolg an ihn wenden können.«

Die Soldaten ließen sich das gefallen und gingen über den Fluß, ehe sich noch die Anderen erklärt hatten. Cyrus freuete sich bei diesem Anblick, und sein Dolmetscher Glus mußte den Truppen im Namen desselben sagen: »Jetzt, brave Krieger, habt ihr euch meinen Beifall erworben: aber ich will mir auch den eurigen erwerben, oder nicht mehr Cyrus heißen.« Die Soldaten, voll angenehmer Erwartung, wünschten ihm Glück und Heil. Menon erhielt auch, wie man erzählte, große Geschenke von ihm. Hierauf setzte er über den Fluß, und das ganze übrige Heer folgte ihm nach. Das Wasser ging Keinem bis über die Brust. Zu Fuß, sagten die Thapsakener, habe man noch nie über diesen Fluß gesetzt, sondern auf Fahrzeugen: diese aber hatte Abrokomas, als er voraus marschirte, verbrannt, um dem Cyrus die Ueberfahrt zu verwehren. Man hielt das für einen göttlichen Wink und glaubte, der Fluß sei augenscheinlich vor dem Cyrus, als künftigem Könige, zurückgewichen. Von hier rückte er durch Syrien und legte bis zum Araxes in neun Märschen fünfzig Parasangen zurück. Hier waren viele Flecken voll Eßwaaren und Wein. Das Heer blieb daselbst drei Tage und versorgte sich mit Lebensmitteln.


 << zurück weiter >>